Trzeci, ostatni już tom „Ostańców”, skłania do podsumowań. Pierwszy tom ukazał się w 2010 roku, drugi w 2011. W ciągu blisko czterech lat spisałam opowieści 75 mieszkańców 59 warszawskich kamienic. […] Odszukanie rozmówców nie było proste, mało kto mieszka w tym mieście pod przedwojennym adresem, prawie wszelka ciągłość została tu zerwana. Trud jednak nie poszedł na marne. Nagrodą były dziesiątki niezwykłych opowieści. […]
Uświadomienie sobie ceny, jaką ludzie zapłacili za to, że przyszło im żyć w Warszawie, konsekwencji, jakie ponieśli z powodu wydarzeń, na które nie mieli wpływu, pomaga mi lepiej zrozumieć teraźniejszość tego miasta, a także – w jakiejś mierze – dlaczego moje, własne życie toczy się tu tak, a nie inaczej.
(ze wstępu Magdaleny Stopy)
Trzeci tom albumu Ostańce. Kamienice warszawskie i ich mieszkańcy poświęcony jest nielicznym stołecznym kamienicom z przełomu XIX i XX, które przetrwały do dziś, oraz losom ich mieszkańców. Blisko 20 kamienic zaprezentowanych w książce to budynki w większości zaprojektowane przez znanych architektów, o wysokich walorach architektonicznych. Ozdobne detale: rzeźbione zwieńczenia, kute balkony, efektowne bramy, bogate sztukaterie, a nawet plafony zdradzają dawną klasę. Wiele z opisywanych kamienic jest są wpisanych do rejestru zabytków. Część budynków jest starannie odrestaurowana, część przeszła remont fragmentaryczny, inne nadal pozostają zniszczone.
Tak jak w poprzednich tomach, i tym razem autorzy zapraszają do odwiedzenia warszawskich ostańców – tych nielicznych przedwojennych kamienic, które dotrwały do naszych czasów. Mieszkańcy, których losy nierozerwalnie splotły się z historią tych domów, zgodzili podzielić się swoimi wspomnieniami z autorką książki, Magdaleną Stopą. Wyjątkowe fotografie Jana Brykczyńskiego pomagają odkryć piękno dawnej architektury, spojrzeć na detale ukryte przed wzrokiem przechodniów, które przetrwały w bramach, na klatkach schodowych, w mieszkaniach.
Magdalena Stopa: "Trzeci, ostatni już tom Ostańców, skłania do podsumowań. Pierwszy tom ukazał się w 2010 roku, drugi w 2011. W ciągu blisko czterech lat spisałam opowieści 75 mieszkańców 59 warszawskich kamienic. (…) Odszukanie rozmówców nie było proste, mało kto mieszka w tym mieście pod przedwojennym adresem, prawie wszelka ciągłość została tu zerwana. Trud jednak nie poszedł na marne. Nagrodą były dziesiątki niezwykłych opowieści. (…).

Uświadomienie sobie ceny, jaką ludzie zapłacili za to, że przyszło im żyć w Warszawie, konsekwencji, jakie ponieśli z powodu wydarzeń, na które nie mieli wpływu, pomaga mi lepiej zrozumieć teraźniejszość tego miasta, a także – w jakiejś mierze – dlaczego moje, własne życie toczy się tu tak, a nie inaczej."