Zaczęłam czytać tą powieść z nastawieniem na typowy lekki romans. I rzeczywiście, gdyby spojrzeć na nią tylko jednowarstwowo, można powiedzieć, że spełniła moje oczekiwania. Znalazłam jednak w tej lekturze coś więcej niż tylko romantyczną miłość czy czasem trochę zbyt egzaltowane dialogi wewnętrzne głównej bohaterki. Dzięki dobremu studium psychologicznemu postaci, słodko-gorzkiemu zakończeniu powieści oraz na wskroś polskiemu klimatowi, mogę śmiało przyznać, że książka ta zostanie na dłużej w mej pamięci.

Zaczęłam czytać tą powieść z nastawieniem na typowy lekki romans. I rzeczywiście, gdyby spojrzeć na nią tylko jednowarstwowo, można powiedzieć, że spełniła moje oczekiwania. Znalazłam jednak w tej lekturze coś więcej niż tylko romantyczną miłość czy czasem trochę zbyt egzaltowane dialogi wewnętrzne głównej bohaterki. Dzięki dobremu studium psychologicznemu postaci,...

Plus za kresowe smaczki, od pewnego momentu jednak powieść straszliwie nudna. Przeczytałam ją z ciekawości - to moja pierwsza książka Mniszkówny, jednak przedstawienie psychologiczne postaci bardzo toporne i nieprzekonujące. Rozterki głównej bohaterki i jej osobowość były dla mnie denerwujące, od pewnego momentu książkę trudno doczytać do końca.

Plus za kresowe smaczki, od pewnego momentu jednak powieść straszliwie nudna. Przeczytałam ją z ciekawości - to moja pierwsza książka Mniszkówny, jednak przedstawienie psychologiczne postaci bardzo toporne i nieprzekonujące. Rozterki głównej bohaterki i jej osobowość były dla mnie denerwujące, od pewnego momentu książkę trudno doczytać do końca.

Ciężko jest mi ocenić jakkolwiek tą książkę, gdyż z jednej strony zawiera przepiękne opisy przyrody, dogłębne analizy uczuć i przemyśleń bohaterki, z drugiej zaś strony "dwoistość" Elży Gorskiej była momentami przerażająca, zabawna i denerwująca. Nie wiedziałam czy jej współczuć czy potępiać. Będąc z Tomkiem tęskniła za Arturem, Rivierą, Anglią oraz będąc z Arturem tęskniła za Warownią. Odrzucanie miłości Artura była drażniąca- po co to robiła? Czy aby jej przesadny altruizm nie był za bardzo naciągany? Możliwe zatem jest, że niepewność i niezdecydowanie to rutynowy element naszego życia...

Mnie osobiście charakter Elży się nie podobał aczkolwiek starałam się ją jakoś zrozumieć. Za mało opisów wyglądów zewnętrznych bohaterów.

Mimo to uwielbiam Mniszkównę za psychologiczne podejście do zachowań bohaterów i przezłote słownictwo.

Obroną dla książki jest piękna sentencja: "To,co było jawą cudną i to, co rzeczywistością cudną stać się mogło, niech się w złotym uplastyczni śnie"

Ciężko jest mi ocenić jakkolwiek tą książkę, gdyż z jednej strony zawiera przepiękne opisy przyrody, dogłębne analizy uczuć i przemyśleń bohaterki, z drugiej zaś strony "dwoistość" Elży Gorskiej była momentami przerażająca, zabawna i denerwująca. Nie wiedziałam czy jej współczuć czy potępiać. Będąc z Tomkiem tęskniła za Arturem, Rivierą, Anglią oraz będąc z Arturem tęskniła...