Pokolenie J8 to pokolenie wspólnych, bezinteresownych więzi, istniejących między ludźmi o podobnej wrażliwości i doświadczeniach. Więzi trwalszych niż dolegliwy reżim, który nakładał na obywateli liczne ograniczenia i od czasu do czasu wyprowadzał czołgi na ulice. Młodzi, dorastający buntownicy, niedowierzający, że "świetlana przyszłość" zagnieżdżona w dekretach propagandy sukcesu jest - czy będzie kiedyś - realna. Frustracja, niechęć i wycofanie tłumiły resztki optymizmu tej dojrzewającej generacji, która jak mantrę powtarzała do znudzenia - "no future". Istniejący od początku lat osiemdziesiątych festiwal w Jarocinie udzielał nieletnim (i trochę starszym) schronienia; pozwalał oderwać się od codzienności, pobyć przez te kilka dni w innym, ciekawszym świecie - zdjąć z nich presję otoczenia. To właśnie tam pokolenie J8 ustanowiło terytorium swojego panowania

Album "Pokolenie J8" traktuje wyłącznie o latach osiemdziesiątych. Pokazuje Jarocin i jego młodzież, która owładnięta rockowym szałem tamtej epoki zmierza na koncert zamiast na barykady. Zepchnięty na dalszy plan kontekst społeczno-polityczny oczywiście nieodłącznie towarzyszy pokoleniu i odciska piętno na postawach, jednak w czasie trwania festiwalu jest na chwilę celowo zapominany. Karnawał Solidarności, stan wojenny, pielgrzymki papieskie, morderstwo księdza Popiełuszki, Okrągły Stół, wolne wybory - to ważne klisze dokumentu o tamtych czasach, lecz nie jedyne. Jarocin lat osiemdziesiątych jest tak istotny, gdyż przywołuje nietypowe zachowania i drażliwe problemy: wentylu bezpieczeństwa, zmagań z cenzurą, nagrywania własnej muzyki - której nigdzie indziej posłuchać się nie dało - na kaseciaki. "Pokolenie J8" to zapis faktu, ale przede wszystkim zbiór gadżetów oraz unikalnych zdjęć. Wielobarwny portret ponurych dziejów. Obejrzyjmy się więc za siebie i spójrzmy na "nasze dziś" przez pryzmat "tamtego wczoraj".

Ze wstępu Konrada Wojciechowskiego