Prawa ręka zniszczenia to komiksowa antologia zawierające historie z różnych okresów życia Hellboya. Zaczyna się od przegenialnych Placuszków, jednak kolejne króciutkie historyjki nie porywają i psują odbiór tego albumu. Na szczęście tytułowa historia jest naprawdę mocna, podobnie Szkatułka pełna zła, które bardzo mocno podnoszą końcową ocenę i to dzięki nim historia Hellboya staje się jeszcze bardziej intrygująca.

Prawa ręka zniszczenia to komiksowa antologia zawierające historie z różnych okresów życia Hellboya. Zaczyna się od przegenialnych Placuszków, jednak kolejne króciutkie historyjki nie porywają i psują odbiór tego albumu. Na szczęście tytułowa historia jest naprawdę mocna, podobnie Szkatułka pełna zła, które bardzo mocno podnoszą końcową ocenę i to dzięki nim historia...

Zbiór opowiadań z trzech okresów życia Hellboya. Wszystko co najlepsze w postaci i jej przygodach oraz całkiem dobre unikanie schematu walki "Hellboy vs ktoś-równie-duży".

"Placuszki" absolutnie fenomenalne.

Zbiór opowiadań z trzech okresów życia Hellboya. Wszystko co najlepsze w postaci i jej przygodach oraz całkiem dobre unikanie schematu walki "Hellboy vs ktoś-równie-duży".

"Placuszki" absolutnie fenomenalne.

„I spojrzałem w stronę końca świata i zobaczyłem bestię. A w prawicy dzierżyła klucz do bezdennej otchłani.”

Jeśli miałabym oceniać dwa ostatnie opowiadania z ośmiu zawartych w tym zbiorze, to z całą pewnością moja ocena byłaby wyższa. Ale patrząc na ten zbiór jako całość, muszę uwzględnić to, ze opowiadania „Warchołak” i „Żegnaj, panie Tod” niezbyt przypadły mi do gustu, więc sumarycznie oceniam ten tomik na osiem.

Początek był świetny, na „Placuszkach” – krótkiej historyjce z dzieciństwa Hellboya, autentycznie ubawiłam się. „Natura bestii” - mroczna i interesująca historia. Akcja skacze w różne miejsca, co sprawia, że klimat opowiadań jest różnorodny i odmienny za każdym razem, mamy Norwegię i świetnego „Króla Volda” i genialne oraz przerażające jak dla mnie „Głowy” w Japonii.

Później jest zdecydowanie słabiej, aż do ostatniej części i tytułowej „Prawej ręki zniszczenia” oraz „Szkatułki pełnej zła”, gdzie dowiadujemy się więcej o nietypowej ręce Hellboya, czujemy jego przygnębienie i rozdarcie pomiędzy tym, jaki chce być, a tym co jest mu teoretycznie przeznaczone. Bohater unika tematów związanych ze swoją przeszłością, a jednocześnie wnika w nie i chce wiedzieć więcej o sobie i swoim pochodzeniu. Dużo akcji, dużo Hellboya, poznałam go zdecydowanie lepiej, jestem usatysfakcjonowana.

„I spojrzałem w stronę końca świata i zobaczyłem bestię. A w prawicy dzierżyła klucz do bezdennej otchłani.”

Jeśli miałabym oceniać dwa ostatnie opowiadania z ośmiu zawartych w tym zbiorze, to z całą pewnością moja ocena byłaby wyższa. Ale patrząc na ten zbiór jako całość, muszę uwzględnić to, ze opowiadania „Warchołak” i „Żegnaj, panie Tod” niezbyt przypadły mi do gustu,...

Hellboy powraca w kolejnym tomie zbierającym krótkie formy o nim.

Zaczyna się śmiesznie. Aż za jak na mój gust. Historia o plackach zamiast być czymś udanym, jest jedynie żartem nieco poniżej pewnego poziomu, do jakiego swoim czarnym humorem przyzwyczaił czytelników Piekielny chłopiec. Swoich fanów ma i ja to rozumiem, ale nie będę twierdził, że jest to znakomity shot.

Poziom zawyżą „Natura bestii”, mroczna i nieco mistyczna, genialnie narysowana – co zresztą u Hellboya jest normą.

Trochę gorzej ma się „Król Vold”, jako dość przewidywalny, choć nastrojowy.

Nie chcę tu omawiać wszystkiego z osobna, powiem więc, że kolejne historyjki są już bardzo udane, a dwie finałowe, tytułowa i „Szkatułka pełna zła”, prezentujące dziedzictwo i przeznaczenie Hellboya, to absolutne perełki, które sprawiają, że znów przyznaję ocenę 8.

Polecam.

Hellboy powraca w kolejnym tomie zbierającym krótkie formy o nim.

Zaczyna się śmiesznie. Aż za jak na mój gust. Historia o plackach zamiast być czymś udanym, jest jedynie żartem nieco poniżej pewnego poziomu, do jakiego swoim czarnym humorem przyzwyczaił czytelników Piekielny chłopiec. Swoich fanów ma i ja to rozumiem, ale nie będę twierdził, że jest to znakomity...

Nie ukrywam - o świecie "Hellboya" wiem naprawdę niewiele, coś-niecoś czytałam dawno temu, a tylko jeden tomik mam na własność. Ale to nie przeszkadza mi w cieszeniu się tą pozycją.

Na "Prawą rękę zniszczenia" składa się kilka przygód naszego bohatera, co to ziemskiego chleba darmo nie żre, tylko skutecznie tępi wszelką zarazę niepokojącą śmiertelników. Autor każe zmierzyć się Hellboyowi z paskudztwami znanymi z legend, sięgając m. in. przy tym do mitologii japońskiej i podań norweskich - niewiele można dowiedzieć się z tej pozycji o oryginalnych przekazach, ale to nie notatka z Wikipedii, tylko luźna podstawa dla dobrych historyjek.
Humorystyczna miniaturka o dwuletnim pomiocie piekielnym wcinającym placuszki i opis kilku krótkich przygód (ze świetnym "Warchołakiem" na czele) to tylko przystawka. Perełkę tomu poprzedza jeszcze tytułowa "Prawa ręka zniszczenia" mająca na celu pobieżne przypomnienie "dlaczego, po co, i czemu ten ktoś zasługuje na przywalenie mu w zęby", a potem przechodzimy do "Szkatułki pełnej zła", którą naprawdę świetnie się czyta.

Co najlepsze w "Hellboyu", to klimat. Ponury, mroczny. Wspominałam już, że wykorzystane motywy z legend nie są do końca objaśnione i zostawiają czytelnika z kilkoma pytaniami - wadą to nie jest, bo raz, nie przeszkadza to w zrozumieniu historyjek, a zachęca do pogłębienia wiedzy, a dwa, potęguje jeszcze nastrój tajemniczości, dając do zrozumienia, że bohater styka się z siłami, o których za dużo wiedzieć nie jest ni bezpiecznie, ni miło.

Walki nie są może specjalnie widowiskowe (może poza tą ostatnią),ale krótkie, konkretne i dynamiczne. Nie będzie się Hellboy cackał z byle gadziną przez nie wiadomo ile stron.
Najbardziej dyskusyjną sprawą jest zawsze kreska, więc powiem tylko, że autor tajniki rysowania zna, mnie się osobiście podoba, a ponure kolory i cienie są doskonałym tłem dla kolejnych zmagań naszego herosa.

I ostatnie, tak na wszelki. W "Hellboyu" tyle satanizmu, co w "Mistrzu i Małgorzacie", czyli nic. Ku pamięci.

Nie ukrywam - o świecie "Hellboya" wiem naprawdę niewiele, coś-niecoś czytałam dawno temu, a tylko jeden tomik mam na własność. Ale to nie przeszkadza mi w cieszeniu się tą pozycją.

Na "Prawą rękę zniszczenia" składa się kilka przygód naszego bohatera, co to ziemskiego chleba darmo nie żre, tylko skutecznie tępi wszelką zarazę niepokojącą śmiertelników. Autor każe zmierzyć...

Jeden z moich ulubionych komiksów.

Jeden z moich ulubionych komiksów.