Przecież szczęście, to stan niemożliwej równowagi wewnętrznej zestrojony z doskonałymi okolicznościami danymi przez los plus gwarancjami na przyszłość przez tenże. Trudno dziwić się inteligentnemu człowiekowi, że nie karmi się nadziejami na osiągnięcie tego stanu.
W praktyce, w życiu, w granicach możliwości, szczęście występuje pod postacią pogodzenia się z rzeczywistością. U Seneki lub Montagne'a nie dostrzeże się kolorów, a tylko doskonałą, monochromatyczną konstrukcję, doskonały fason monumentalnych prawd, które jednak całe mieszczą się w zwykłości, bo po za nią nic nie ma. A nie, jest - Fantasy. Cofam co napisałem ;)

Są momenty nadzwyczajne, ale to chwile, kulminacje nierozciągliwe ze swej natury. Pomijając takie smakołyki jak kokaina, ale i ona działa nie fair, bo odbiera w nadmiarze to, co wcześniej dała. Podobno. Literatura ma być takim napuszczaczem na coś iluzorycznego? Wzmacniaczem majaku? Ja bym nie chciał. Rozczarowania są gorsze od braku nadziei - "matki głupich".

Przecież szczęście, to stan niemożliwej równowagi wewnętrznej zestrojony z doskonałymi okolicznościami danymi przez los plus gwarancjami na przyszłość przez tenże. Trudno dziwić się inteligentnemu człowiekowi, że nie karmi się nadziejami na osiągnięcie tego stanu.
W praktyce, w życiu, w granicach możliwości, szczęście występuje pod postacią pogodzenia się z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]14883|Bohumil Hrabal[/authorPhoto] Bohumil Hrabal[authorLink]14883|Bohumil Hrabal[/authorLink]

 [authorPhoto]14883|Bohumil Hrabal[/authorPhoto] Bohumil Hrabal[authorLink]14883|Bohumil Hrabal[/authorLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Odkąd przeczytałam 'Pamiętnik pozytywnego myślenia', to mam podobne zdanie co Pat - literatura w większości przypadków jest pesymistyczna. Optymizm częściej znajduję w powieściach dla kobiet, mających na celu tylko i wyłącznie relaks.
Pewnie mała liczba szczęścia w literaturze wysokiej służy do tego, aby czytelnik wysnuł wnioski - wiadomo, że bohaterka literacka pokroju Emmy Bovary ma nas przed czymś ustrzec albo spowodować głębszą refleksję.

Odkąd przeczytałam 'Pamiętnik pozytywnego myślenia', to mam podobne zdanie co Pat - literatura w większości przypadków jest pesymistyczna. Optymizm częściej znajduję w powieściach dla kobiet, mających na celu tylko i wyłącznie relaks.
Pewnie mała liczba szczęścia w literaturze wysokiej służy do tego, aby czytelnik wysnuł wnioski - wiadomo, że bohaterka literacka pokroju...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Poruszony tutaj został bardzo ciekawy temat, nad którym sam wielokrotnie się zastanawiałem. Prawdę mówiąc, trudno byłoby mi naprędce podać tytuł/autora, który popełnił choćby kawałek literatury szczęśliwej. Jednak warto się temu przyjrzeć również z drugiej strony - jakie książki wybieramy my, konkretnie, sami dla siebie? Może powodem, dla którego nie potrafimy podać szczęśliwej lektury jest to, że najchętniej czytamy właśnie te smutne, melancholijne, bolesne?

Kolejna sprawa, zdaje się u Hemingwaya pojawia się przypuszczenie, że trudno jest spotkać człowieka, który byłby jednocześnie inteligentny i szczęśliwy, tj. (choć to może zostać uznane za erystyczny skrót myślowy ;)) człowiek inteligentny musi być nieszczęśliwy. Jeśli przyjmiemy, że nieśmiertelność poszczególnych książek jest determinowana przez ludzi powszechnie uznanych za inteligentnych/mądrych/wykształconych (zwał jak zwał, to chybotliwe pojęcia), nietrudno będzie zrozumieć, czemu jest tak, jak napisałaś.

Ba, posunąłbym się dalej - wcześniejsze stulecia wcale nie były takie znowu szczęśliwsze, jeśli chodzi o literaturę - ból, rozpacz, czy to w prozie, czy w poezji, zawsze były popularne. I, na zakończenie, odniosę się do przytoczonej przez Ciebie "Anny Kareniny" - pamiętasz pierwsze zdanie? Wydaje mi się, że Tołstoj w bardzo prosty sposób wyjaśnia, skąd ta niesłabnąca popularność melancholii i załzawienia, o ile wiesz, co mam na myśli :)

Poza tym pamiętajmy, że część arystotelesowskiej "Poetyki", poświęcona komedii, zaginęła bez wieści ;)

Poruszony tutaj został bardzo ciekawy temat, nad którym sam wielokrotnie się zastanawiałem. Prawdę mówiąc, trudno byłoby mi naprędce podać tytuł/autora, który popełnił choćby kawałek literatury szczęśliwej. Jednak warto się temu przyjrzeć również z drugiej strony - jakie książki wybieramy my, konkretnie, sami dla siebie? Może powodem, dla którego nie potrafimy podać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zapraszam do dyskusji.

Zapraszam do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post