O, właśnie, nie zauważyłam, że nie ma "Dzieci z Bullerbyn" :c.
Wywalić takie fajne książki...

O, właśnie, nie zauważyłam, że nie ma "Dzieci z Bullerbyn" :c.
Wywalić takie fajne książki...

Miałem w szkole wiersze Różewicza.Nie wiele z nich rozumiałem.

Miałem w szkole wiersze Różewicza.Nie wiele z nich rozumiałem.

"Dzieci z Bullerbyn" to chyba w młodszych klasach były, mi się coś kojarzy, że to koszmar z trzeciej?
"Trzej muszkieterowie" w szóstej? Ja czytałam rok później (na ochotnika, lekturą u mnie nie było), ale nie dlatego, że wcześniej nie dałabym rady (własne możliwości oceniam na klasę piątą w tym koszmarnym wydaniu, które miałam, a gdyby było tak dobre, jak czytany przeze mnie "Hrabia Monte Christo", to może nawet na czwartą), tylko dlatego, że dopiero wtedy wpadło w ręce, no i ktoś mnie przekonał, że będzie lepsze niż film - oczywiście było!
"Hobbit" - jak pisałam już nie raz: won z lektur! Fabuła zbyt prosta i naiwna, a język za trudny, nie ma w podstawówce odpowiedniego wieku na czytanie tego - mnie zachwyciło w wykonaniu mamy gdzieś między zerówką a klasą trzecią, kiedy przeczytałam sama pod koniec podstawówki, byłam rozczarowana, a prawdziwie doceniłam dopiero później. Do szkoły znacznie lepszy "Władca pierścieni", bo poziom fabuły bliższy językowemu.
"Cyberiada" - nie rozumiem obiekcji. Czytana przez mamę - fajna. Nie sięgnęłam sama w podstawówce, bo powtórki niezbyt wtedy lubiłam. Ale "Bajki robotów" i Pirxa uwielbiałam, kilka innych (w tym stylu, bo Ijonowi Tichemu do tej pory mówię nie) też mnie zachwyciło.
Poezja, romantyczna zwłaszcza - wisi mi to, katowali w jednej szkole i w drugiej, spłynęło jak po kaczce, nie dotarło, nie dociera i pewnie nigdy nie dotrze. Podobają mi się bardzo nieliczne utwory wierszowane, głównie te z fabułą, rzadziej krótkie bez, ale i tak nigdy nie wiem, co autor chciał powiedzieć i co wielcy krytycy i poloniści rozumieją. I dobrze mi z tym, wolę powieści.

"Dzieci z Bullerbyn" to chyba w młodszych klasach były, mi się coś kojarzy, że to koszmar z trzeciej?
"Trzej muszkieterowie" w szóstej? Ja czytałam rok później (na ochotnika, lekturą u mnie nie było), ale nie dlatego, że wcześniej nie dałabym rady (własne możliwości oceniam na klasę piątą w tym koszmarnym wydaniu, które miałam, a gdyby było tak dobre, jak czytany przeze...

Monika: Co do poezji romantycznej... no comments. To naprawdę bierze, jak się wgryzie w epokę, ja do dziś uwielbiam czytać z tej epoki pamiętniki a nawet listy (czego - listów - z innych epok nie cierpię)
Co do Lema: właśnie Tichy, a zwłaszcza "Kongres futurologiczny" - z tego zerżnięto pomysł na "Matrix"). "Cyberiada" też może być, ale dla dzieci niekoniecznie. Za dużą wiedzę, sądzę, trzeba mieć. A w końcu odczytanie powierzchowne to nie to, co szkoła powinna promować.

Monika: Co do poezji romantycznej... no comments. To naprawdę bierze, jak się wgryzie w epokę, ja do dziś uwielbiam czytać z tej epoki pamiętniki a nawet listy (czego - listów - z innych epok nie cierpię)
Co do Lema: właśnie Tichy, a zwłaszcza "Kongres futurologiczny" - z tego zerżnięto pomysł na "Matrix"). "Cyberiada" też może być, ale dla dzieci niekoniecznie. Za dużą...

Po prostu znacząca większość poezji to nie moja bajka, ale wdzięczna jestem szkole, że przynajmniej podstawy pokazała - sama pewnie nigdy bym nie zajrzała, a tak przynajmniej wiem, że raz na sto może się coś trafić - zbyt rzadko, bym miała ochotę szukać, ale dość, bym nie odwracała wzroku na sam widok czegoś, co do prozy niepodobne.
W "Kongresie..." to właśnie kawałek matrixowy jest tym mało istotnym czymś do możliwego powierzchownego odczytania, jest dekoracją, opakowaniem rozmaitych mądrości, do których trzeba kopać nieco głębiej. I ja tę głębię widzę (pewnie nie więcej niż połowę, wiem, gdzie nie dorastam) i doceniam, ale to jeszcze nie znaczy, że muszę lubić - dla mnie powieść musi być ciekawa, nie tylko interesująca, a Tichego nie lubię jako bohatera i nie potrafię z przyjemnością o nim czytać - poproszę podobnie wielkie mądrości w opakowaniu bardziej pod mój gust :)
A "Cyberiada" była super wtedy i nieźle się broni teraz. Tak, za dzieciaka zachwycałam się bardziej.

Po prostu znacząca większość poezji to nie moja bajka, ale wdzięczna jestem szkole, że przynajmniej podstawy pokazała - sama pewnie nigdy bym nie zajrzała, a tak przynajmniej wiem, że raz na sto może się coś trafić - zbyt rzadko, bym miała ochotę szukać, ale dość, bym nie odwracała wzroku na sam widok czegoś, co do prozy niepodobne.
W "Kongresie..." to właśnie kawałek...

No jak, "zbyt rzadko". Dyskusje Mickiewicza z Zaleskim, wspomnienia (zmyślone często) Odyńca, Słowacki do Matki, Krasiński a Norwid, Chopin, Kalergis, Kraszewski, Czartoryscy, no i reszta - oni WSZYSCY się znają osobiście. I cała epoka kształtuje się na naszych oczach. Jak wnikniemy w pamiętniki, polemiki i samą literaturę. Tam się przenika poezja, historia, polityka i pedagogika (Znaniecki choćby). My z nich wszyscy...
W "Kongresie" kawałek "matrixowy" mówi wszystko o rzeczywistości "technologicznej", czyli, poniekąd o naszym świecie. Na ile możemy być pewni rzeczywistości? Media mogą ją wykreować, że nawet "pan wieśniak" może być dumny ze swojego sposobu oglądu i przekonany, że to ten jedyny prawdziwy...
Już Barańczak pisał: "poezja jest nieufnością". Rozszerzę: myślenie jest nieufnością (co też znaczy, że jak jakiś niemądry burak mówi: "ten polityk to jest burak" nie udowadnia swojego buractwa tylko niemądrości). :-)
"Kongres" uczy, że nie powinniśmy wierzyć w nic, nawet w "ocykan". Ale, roboczo (to ode mnie), nauczycielom powinniśmy. ;-)

No jak, "zbyt rzadko". Dyskusje Mickiewicza z Zaleskim, wspomnienia (zmyślone często) Odyńca, Słowacki do Matki, Krasiński a Norwid, Chopin, Kalergis, Kraszewski, Czartoryscy, no i reszta - oni WSZYSCY się znają osobiście. I cała epoka kształtuje się na naszych oczach. Jak wnikniemy w pamiętniki, polemiki i samą literaturę. Tam się przenika poezja, historia, polityka i...

Powtarzam: nie moja bajka.

Mówiąc o kawałku matrixowym miałam na myśli nie całą tę bardziej odjechaną część opowieści będącą zapisem zwidów po halucynogenach, ale sam jej kawałek techniczny, to, że pewna grupa trzymająca władzę za pomocą środków chemicznych oszukuje resztę ludzkości i tworzy dla niej wirtualny substytut prawdziwego świata mający zamaskować jego rzeczywistą niewesołą kondycję. To w pierwszej kolejności kojarzy się z "Matrixem" - kreacja fałszywej, z samego założenia służącej oszustwu podrabianej rzeczywistości. Potem dopiero są pytania o prawo władzy do manipulowania świadomością społeczeństwa, o to, czy społeczeństwo ma obowiązek się tej manipulacji sprzeciwiać, czy człowiek powinien dążyć do prawdy, do jej poznania i szerzenia, i kiedy i dlaczego powinien lub nie, i co tam jeszcze można wyczytać. To wszystko uznałam za te mądrości, które kryją się pod matrixową dekoracją. Czyli ogólnie się zgadzamy, tylko co innego wzięliśmy za Matrix.

I tak, nawet czerwonej pastylce nie wierzę, ale niebieskiej staram się nie tykać, a jak ktoś mi ją wciska, to pluję i rzygam :)

Nauczycielom wierzyłam zawsze tylko o tyle, o ile pozwalała na to ich kompetencja i to samo doradzam dzisiejszym uczniom.

Powtarzam: nie moja bajka.

Mówiąc o kawałku matrixowym miałam na myśli nie całą tę bardziej odjechaną część opowieści będącą zapisem zwidów po halucynogenach, ale sam jej kawałek techniczny, to, że pewna grupa trzymająca władzę za pomocą środków chemicznych oszukuje resztę ludzkości i tworzy dla niej wirtualny substytut prawdziwego świata mający zamaskować jego rzeczywistą...

Romnatyzm: uczyń bajką :-) Zacznij może od "Turnieju cieni" Cherezińskiej?
Matrix: mówimy o tym samym, tylko pozwoliłem sobie na drastyczny skrót interpretacyjny. Wizje są efektem działania "większych braci", tylko na różnych poziomach są inaczej interpretowane. Czyli prawie wszystkie poziomy "rzeczywistości", nie są rzeczywiste. A i co do ostatniej nie powinniśmy być zbyt pewni...
A może właśnie "Kongres" do lektury! Ale liceum.
Nauczyciele: jak lekarze, generalnie pomagają...
;-)

Romnatyzm: uczyń bajką :-) Zacznij może od "Turnieju cieni" Cherezińskiej?
Matrix: mówimy o tym samym, tylko pozwoliłem sobie na drastyczny skrót interpretacyjny. Wizje są efektem działania "większych braci", tylko na różnych poziomach są inaczej interpretowane. Czyli prawie wszystkie poziomy "rzeczywistości", nie są rzeczywiste. A i co do ostatniej nie powinniśmy być zbyt...

A Cherezińska to romantyzm???
Ze szkoły lepiej wspominam pozytywizm, a i tak zniosło mnie do fantastyki i gdzie indziej wracać nie zamierzam, tylko od czasu do czasu na chwilkę zajrzę.

Zdecydowanie liceum, a i tam lekturę zniszczy jedynie słuszna interpretacja i "Lem wielkim pisarzem był".

Generalnie. O ile patrzy im się na ręce, a w razie operacji podpisze własne, żeby nie tego nie ucięli, co powinni ;)

A Cherezińska to romantyzm???
Ze szkoły lepiej wspominam pozytywizm, a i tak zniosło mnie do fantastyki i gdzie indziej wracać nie zamierzam, tylko od czasu do czasu na chwilkę zajrzę.

Zdecydowanie liceum, a i tam lekturę zniszczy jedynie słuszna interpretacja i "Lem wielkim pisarzem był".

Generalnie. O ile patrzy im się na ręce, a w razie operacji podpisze własne, żeby...

Chereźińską czytałem Legion polecam,mimo.Że to nie moja bajka.Nie jestem prawicowy,ale fabuła bardzo mi podobała się.Jednak książkę polecał był,bardziej starszej dziatwie szkolnej.

Chereźińską czytałem Legion polecam,mimo.Że to nie moja bajka.Nie jestem prawicowy,ale fabuła bardzo mi podobała się.Jednak książkę polecał był,bardziej starszej dziatwie szkolnej.

Cherezińska to nie romantyzm, ale "Turniej cieni" toczy się w tamtej epoce, a nawet Mickiewicz czy Chopin epizodycznie występują. Poza tym mamy carską Rosję jak na dłoni, ucieczkę z Syberii i wątek gry wywiadów (tytułowy). Więc mogłaby być w drugiej liceum, jako uzupełniająca przy romantyzmie. Nawet we fragmentach. A "Legion" (i inne) zachęcona młódź sama zaczyta na śmierć w szkolnej bibliotece. :-)

Cherezińska to nie romantyzm, ale "Turniej cieni" toczy się w tamtej epoce, a nawet Mickiewicz czy Chopin epizodycznie występują. Poza tym mamy carską Rosję jak na dłoni, ucieczkę z Syberii i wątek gry wywiadów (tytułowy). Więc mogłaby być w drugiej liceum, jako uzupełniająca przy romantyzmie. Nawet we fragmentach. A "Legion" (i inne) zachęcona młódź sama zaczyta na śmierć...

Małe dziecko jest naturalnie ciekawe i uwielbia opowieści. Tego nie trzeba uczyć! I nawet nie jest konieczne wyniesienie czytania z domu (nie zniechęcam rodziców do czytania dzieciom, zaznaczam tylko, że brak przykładu z domu nie skazuje dziecka bezpowrotnie, że szkoła może wypełnić taką lukę), bo przecież w przedszkolu i w szkole czyta się dzieciom bajki i inne opowieści.

Problemem jest etap przejściowy pomiędzy słuchaniem opowieści, a dojściem do takiej wprawy w samodzielnym ich czytaniu, by z lektury płynęło więcej przyjemności, niż kosztuje ona wysiłku.

I tu kluczowy jest początkowy etap szkoły, przede wszystkim klasy 1-3, a dla tych, którzy w tym czasie nie opanowali płynnego i względnie szybkiego, jak na ten wiek, czytania (oczywiście nie powinni być przepuszczani wyżej, ale szkołę mamy, jaką mamy, kto nie nadąża, tego pogłaskać po główce, pochwalić, a program dla wszystkich obniżyć do poziomu najsłabszych), także klasy 4 i 5. W tym okresie na pierwszym planie powinna stać nauka bezbolesnego, a w miarę możliwości też jak najprzyjemniejszego czytania, a dopiero na drugim jest miejsce na wartości wychowawcze i historię literatury. I tak, nauczyciel może takie małe dziecko nauczyć czytania, o ile tylko rodzice nie będą mu za bardzo przeszkadzać (wyręczać dziecko w czytaniu, dostarczać streszczeń lub mówić mu, że nie musi). Przydatna jest na tym etapie odrobina przymusu, ale najważniejsza jest ciekawość. Można przeczytać na głos początek opowieści i pozostawić dziecku dokończenie (nie można się złamać i pod wpływem płaczu i żądań klasy dokończyć lektury), można czytać naprzemiennie, jeden rozdział w szkole na głos, jeden w domu samodzielnie (dać czas! to nie zawsze musi być czytanie dzień po dniu), trzeba dobierać lektury od bardzo prostych (już na etapie poznawania pierwszych kilku liter warto dawać do samodzielnego przeczytania dwu-, trzyzdaniowe opowieści zawierające tylko znane litery), poprzez coraz trudniejsze, ale zawsze w zasięgu, aż do pełnych opowiadań i nowelek, można i warto po drodze wykorzystywać komiksy. I cały czas trzeba podsycać ciekawość, a więc dostarczać interesujących fabuł (precz niezrozumiałe starocie!) i dbać o różnorodność. Pierwszym ważnym sukcesem będzie samodzielne dokończenie przez dziecko powieści, która została mu przeczytana na głos nie dalej niż do połowy - to oznacza, że rzecz była na tyle interesująca, by pokonać dla niej trudność składania literek. A przez tyle stron przychodzi wprawa. Kolejny sukces to moment, kiedy dziecko poprosi o coś ponad obowiązek, o coś "tak fajnego, jak tamta książka o..., ale nie takiego jak ta o..." - to czas, kiedy przed małym czytelnikiem otwiera się cały świat. Kto nigdy nie dotarł dotąd, ten jest stracony, przynajmniej dopóki jakaś konieczność znów go do tego progu nie doprowadzi.
Dotąd powinni doprowadzić rodzice, ale pod ich nieobecność lub nieprzydatność dobry nauczyciel da radę.

I teraz kluczowy jest następny etap: nie zniechęcić, nie odstraszyć. Lektury w kolejnych latach mają już uczyć i być ilustracjami do kursu historii literatury, ale nie można całkowicie zaniedbać rozrywki! Trzeba albo dobrać takie lektury, które będąc wartościowymi są jednocześnie lekkie i przyjemne w czytaniu, albo przetykać przymusową nudę względnie przymusową, nawet dowolnie bezwartościową, rozrywką - bo przez ten czas dziecko musi doskonalić umiejętność czytania i nie zapomnieć, że to nie tylko nuda, że może być przyjemne. Kto utrwali w sobie pozytywne skojarzenia z czytaniem, tego nawet najgorsza lista lektur nie pozbawi umiejętności czytania dla przyjemności - o ile będzie miał na nie czas pomiędzy nudą a szybszymi rozrywkami - tu znowu przydaje się przymus, ale nie przymus czytania tego, co z lektur nadobowiązkowych wybrał nauczyciel, tylko przymus przeczytania w ciągu semestru jednej książki własnego wyboru.

Małe dziecko jest naturalnie ciekawe i uwielbia opowieści. Tego nie trzeba uczyć! I nawet nie jest konieczne wyniesienie czytania z domu (nie zniechęcam rodziców do czytania dzieciom, zaznaczam tylko, że brak przykładu z domu nie skazuje dziecka bezpowrotnie, że szkoła może wypełnić taką lukę), bo przecież w przedszkolu i w szkole czyta się dzieciom bajki i inne opowieści.

...

Ale rodziny są różne. Nie każdy ma to szczęście mieć kogoś bliskiego, kto może zarazić miłością do książek.
Do szkoły na szczęście muszą chodzić wszystkie dzieci.

Ale rodziny są różne. Nie każdy ma to szczęście mieć kogoś bliskiego, kto może zarazić miłością do książek.
Do szkoły na szczęście muszą chodzić wszystkie dzieci.

Ale na dziecko nie tylko wpływa rodzina, a także towarzystwo, w którym obraca oraz ludzi, których spotyka na swojej drodze.
Nawet posiadając wzór odpowiedni w rodzinie, nie oznacza że każde dziecko pokocha książkę. Mój brat nie czyta,a moja siostra sporadycznie. Po prostu każdy z nas jest inny i co innego sprawia przyjemność.

Ale na dziecko nie tylko wpływa rodzina, a także towarzystwo, w którym obraca oraz ludzi, których spotyka na swojej drodze.
Nawet posiadając wzór odpowiedni w rodzinie, nie oznacza że każde dziecko pokocha książkę. Mój brat nie czyta,a moja siostra sporadycznie. Po prostu każdy z nas jest inny i co innego sprawia przyjemność.

Mnie do książek mama zaraziła.

Mnie do książek mama zaraziła.

Ja to widzę tak: jeśli uznajemy czytanie książek za ważną i rozwijającą człowieka aktywność, dobrze jest nie odpuszczać żadnego kanału wpływu na czytelnika in spe. Jednych zarażą czytelnictwem rodzice, innych rówieśnicy, bibliotekarki w szkole, nauczyciele itd. Będą też takie osoby, których nic nie skłoni do czytania.
Po prostu nie odpuszczałabym szkolnej ścieżki wspierania czytelnictwa, zostawiając tę kwestię rodzicom.

Ja to widzę tak: jeśli uznajemy czytanie książek za ważną i rozwijającą człowieka aktywność, dobrze jest nie odpuszczać żadnego kanału wpływu na czytelnika in spe. Jednych zarażą czytelnictwem rodzice, innych rówieśnicy, bibliotekarki w szkole, nauczyciele itd. Będą też takie osoby, których nic nie skłoni do czytania.
Po prostu nie odpuszczałabym szkolnej ścieżki wspierania...

No tak. Lecz nie stworzysz idealnej listy lektur, żeby każdemu przy pasowała. To utopia. Również nie można powyrzucać z listy naszego dziedzictwa kulturowego i znanych dzieł klasycznych. Wielu książkach i nie tylko można znaleźć nawiązać do nich. Moim zdaniem nie właściwe było pozbawiać młodych ludzi "klucza".
Ale można było zostawić wybór uczniom jaką chcą przeczytać książkę, w ramach lektur uzupełniających.
I tak tym wszystkim jest najważniejsze w jaki sposób zostaną przeprowadzone zajęcia i czy będzie mogło wyrazić swoje zdanie a nie zastanawiać co miał na myśli autor. Nudna lekcja dobije najciekawszą książkę.

No tak. Lecz nie stworzysz idealnej listy lektur, żeby każdemu przy pasowała. To utopia. Również nie można powyrzucać z listy naszego dziedzictwa kulturowego i znanych dzieł klasycznych. Wielu książkach i nie tylko można znaleźć nawiązać do nich. Moim zdaniem nie właściwe było pozbawiać młodych ludzi "klucza".
Ale można było zostawić wybór uczniom jaką chcą przeczytać...

Uważam że wszyscy macie rację. Mnie po prostu denerwuje zrzucanie niskiego poziomu czytelnictwa na szkołę. Ja tak samo uważam, że wpływ na to ma o wiele więcej czynników.

Uważam że wszyscy macie rację. Mnie po prostu denerwuje zrzucanie niskiego poziomu czytelnictwa na szkołę. Ja tak samo uważam, że wpływ na to ma o wiele więcej czynników.

Ja też widzę na czarno,chyba jest jeszcze gorzej.Ale obawiam się,że konserwatywne grono w MEN nigdy nie dopuści do zmian.
Chyba nie doczekam się dobrego kryminału jako lektury.

Ja też widzę na czarno,chyba jest jeszcze gorzej.Ale obawiam się,że konserwatywne grono w MEN nigdy nie dopuści do zmian.
Chyba nie doczekam się dobrego kryminału jako lektury.

Konserwatyzm wśród urzędników to na pewno problem, ale przecież pokolenia się zmieniają. Zobaczymy z czasem jak Bóg dozwoli, rzecz jasna.
Ale kryminały moim zdaniem na lekturę się nie nadają, zwłaszcza dobre, bo dla mnie dobre to "czarne" a one są baaardzo niewychowawcze.
A śmierć mamy i w innych gatunkach.

Konserwatyzm wśród urzędników to na pewno problem, ale przecież pokolenia się zmieniają. Zobaczymy z czasem jak Bóg dozwoli, rzecz jasna.
Ale kryminały moim zdaniem na lekturę się nie nadają, zwłaszcza dobre, bo dla mnie dobre to "czarne" a one są baaardzo niewychowawcze.
A śmierć mamy i w innych gatunkach.

Mogą sobie czytać Pottera po lekcjach, nie ma przeciwwskazań.

Mogą sobie czytać Pottera po lekcjach, nie ma przeciwwskazań.

Wszystko mogą czytać "po lekcjach", ale co z tymi, którzy nie czytają i nie zainteresujemy ich lekturami z powyższej listy. Może warto "zarazić" ich czytaniem poprzez wprowadzanie modnych i nowych książek.

Wszystko mogą czytać "po lekcjach", ale co z tymi, którzy nie czytają i nie zainteresujemy ich lekturami z powyższej listy. Może warto "zarazić" ich czytaniem poprzez wprowadzanie modnych i nowych książek.

Ale przecież są wprowadzone modne i nowe książki. Choćby Felix, Net i Nika oraz Gang niewidzialnych ludzi, Igrzyska śmierci, Hobbit...
Dostałam wieku 13 lat książkę "Felix, Net i Nika oraz Gang niewidzialnych ludzi" i to był strzał w 10. Oczywiście jak w księgarni zobaczyłam, że jest kolejna cześć to poprosiłam rodziców o kupno kolejne a później ucieszona że wyszły i kolejne tomy. Seria liczy sobie aktualnie 14 tomów, więc jak młodej osobie spodoba, to będzie miało co czytać przez pewien czas.
Wiadomo że każdej osobie co innego podoba, więc nie da się każdemu dogodzić. Szkoła ma za zadanie przekazać wiedzę na temat różnych epok, gatunków literackich..., a jeśli przy okazji zachęci doczytania to świetnie. To w interesie rodzica, aby dziecko czytało. Jeśli rodzice czytając to prawdopodobnie dziecko też będzie. Oczywiście dziecko może sięgnąć po książkę, gdzie tylko w domu książki kurzą i stanowią dekoracje.
Tak, nie każdy wolnym czasie musi czytać, może robić tyle innych rzeczy, które również w jakiś sposób rozwijają.
Poza tym nie da się stworzyć idealnego spisu lektur.Zawsze znajdzie grono niezadowolonych. Lepiej skupić na tym, żeby lekcje były przeprowadzone w ciekawy sposób i mogło dziecko wyrazić swoje zdanie. A nie, że narzucone zdanie, że" Słowacki był wielkim poetom." Schematyczna i nudna lekcja każdą książkę może pogrążyć.

Ale przecież są wprowadzone modne i nowe książki. Choćby Felix, Net i Nika oraz Gang niewidzialnych ludzi, Igrzyska śmierci, Hobbit...
Dostałam wieku 13 lat książkę "Felix, Net i Nika oraz Gang niewidzialnych ludzi" i to był strzał w 10. Oczywiście jak w księgarni zobaczyłam, że jest kolejna cześć to poprosiłam rodziców o kupno kolejne a później ucieszona że wyszły i...

Modne i nowe - "Hobbit" - to mnie naprawdę rozśmieszyło!
Szum medialny po filmie opadnie, to i popularność wróci do naturalnego poziomu sprzed filmowej mody na Tolkiena.

"Hobbita" won z lektur - wyjaśniałam już gdzieś wcześniej. Językowo zbyt trudny wtedy, kiedy fabuła powinna zaciekawić, fabularnie nudny i naiwny wtedy, kiedy kompetencje językowe pozwolą czytać bez bólu. Lepszy "Władca pierścieni", warstwy fabularna i językowa bardziej do siebie zbliżone.

Modne i nowe - "Hobbit" - to mnie naprawdę rozśmieszyło!
Szum medialny po filmie opadnie, to i popularność wróci do naturalnego poziomu sprzed filmowej mody na Tolkiena.

"Hobbita" won z lektur - wyjaśniałam już gdzieś wcześniej. Językowo zbyt trudny wtedy, kiedy fabuła powinna zaciekawić, fabularnie nudny i naiwny wtedy, kiedy kompetencje językowe pozwolą czytać bez bólu....

Nowy i może nie jest, bo był wcześniej wśród lektur uzupełniających. Moda ma to do siebie, że jest zmienna.
Tolkien to klasyk, więc będzie polecany i czytany, nie zależnie czy będzie w spisie lektur czy nie.
Mam inne zdanie co do tej pozycji i widzę ją na tej liście.
Miałam Hobbita jako lekturę i w podstawówce, a także w gimnazjum. Jako 12 letnia dziewczynka zachwycona ową lekturą, do tego stopnia że w czasie wakacji sięgnęłam po Władcy pierścieni. A mama na pomysł wypożyczenia WP stwierdziła, że za trudna pozycja. Z przyjaciółką w gim byłyśmy zadowolone z ponownego omawiania lektury.
Więc bym sprzeczała, że zbyt trudna językowo. Coś chyba poszło nie tak, że czerpałam przyjemność.

Nowy i może nie jest, bo był wcześniej wśród lektur uzupełniających. Moda ma to do siebie, że jest zmienna.
Tolkien to klasyk, więc będzie polecany i czytany, nie zależnie czy będzie w spisie lektur czy nie.
Mam inne zdanie co do tej pozycji i widzę ją na tej liście.
Miałam Hobbita jako lekturę i w podstawówce, a także w gimnazjum. Jako 12 letnia dziewczynka zachwycona...

Nic nie poszło nie tak, ja też w podstawówce czytałam różności nie tylko trudne, ale i takie, których nikt przy zdrowych zmysłach by dziecku nie polecił. "Władca pierścieni" gdzieś w tym samym wieku, w którym Ty czytałaś, to była dla mnie już powtórka, bo mama czytała mi to na dobranoc. Ale raczej nie jesteśmy typowe. Przygotowania do kolejnych książek nie mierzy się wiekiem, ale doświadczeniem, a tego nabywa się nie tylko w życiu, ale chyba bardziej nawet i szybciej poprzez poznane już opowieści. Porównaj liczbę przeczytanych przez Ciebie książek z dokonaniami rówieśników i zastanów się, czy możesz z ręką na sercu powiedzieć, że są w stanie czytać to, co Ty?
A szkoła jest dla wszystkich, ma przede wszystkim uczyć tych, którzy nauki potrzebują, a nie dostarczać coraz to nowej pożywki umysłom, które doskonale sobie radzą z samodzielnym jej znajdowaniem.
Lektury szkolne muszą dać się przeczytać przeciętnemu uczniowi, przy absolutnie koniecznych klasykach można poświęcić sporo wysiłku na umożliwienie mu zrozumienia, ale jeśli lekturę niestrawną można bez szkody dla programu nauczania zastąpić bardziej przystępną, to nie należy trwać przy tym, co się przeterminowało.

Tolkiena uwielbiam, ale nie widzę dla "Hobbita" miejsca wśród lektur, a jeśli już, to znacznie wcześniej, ale z nauczycielem lub raczej rodzicem jako lektorem, który nie tylko przeczyta, ale jeszcze w razie potrzeby zatrzyma się w pewnych miejscach i pomoże zrozumieć.

Nic nie poszło nie tak, ja też w podstawówce czytałam różności nie tylko trudne, ale i takie, których nikt przy zdrowych zmysłach by dziecku nie polecił. "Władca pierścieni" gdzieś w tym samym wieku, w którym Ty czytałaś, to była dla mnie już powtórka, bo mama czytała mi to na dobranoc. Ale raczej nie jesteśmy typowe. Przygotowania do kolejnych książek nie mierzy się...

Mam świadomość tego że wielkiego wpływu wiek nie ma na dojrzałość do danej książki, a głównie doświadczenie, o którym piszesz.
Nie, nie mogę. Każdy z nas miał zupełnie inny bagaż doświadczeń, niektórzy mieli szczęście, że ktoś bliski im czytał, a część czytało wolnym czasie.
Ale to nie znaczy że każda z lektur była dla mnie zrozumiała albo ciekawa. Odkryłam na przestrzeni lat, że dramaty mi nie odpowiadają... jestem wstanie docenić na deskach teatru albo na ekranie, a na papierze tracą swój urok.
Polecany przez rówieśników Buszujący w zbożu mnie nie urzekł, w przeciwieństwie do Syzyfowych prac czy Kamieni na Szaniec ( czytana książka za nim stała się moją lekturą- mama mi ją podsunęła), które wśród rówieśników nie były doceniane.

"(...)ale jeśli lekturę niestrawną można bez szkody dla programu nauczania zastąpić bardziej przystępną, to nie należy trwać przy tym, co się przeterminowało." Zgadzam się z tym,lecz raczej bardziej trzeba było skupić na tym, aby lekcje były przystępniejsze dla ucznia. Niektórzy uczniowie wydają opinie, że nudna lektura, chociaż nawet nie otworzyli książki. "O czym jest? Nie wiem, ale nudna".

A z tym klasykiem chodziło mi o gatunek fantasy, a po to sięgają przeważnie osoby,które cenią ten gatunek.

Mam świadomość tego że wielkiego wpływu wiek nie ma na dojrzałość do danej książki, a głównie doświadczenie, o którym piszesz.
Nie, nie mogę. Każdy z nas miał zupełnie inny bagaż doświadczeń, niektórzy mieli szczęście, że ktoś bliski im czytał, a część czytało wolnym czasie.
Ale to nie znaczy że każda z lektur była dla mnie zrozumiała albo ciekawa. Odkryłam na przestrzeni...

Prawdę napisałaś, to klasyka gatunku i z własnego wyboru sięgają po to głównie ci, którzy już w gatunku siedzą. Bo już ich wciągnęło, już pokochali i chcą sprawdzić, od czego ten gatunek się zaczął, jak się rozwijał. I tak to moim zdaniem powinno wyglądać, najpierw pokazać i zachęcić, potem dopiero truć o genezie i pokazywać zakurzone klasyki. Bo odwrotnie może być szkodliwie, kto zacznie od nudnego starocia (co dla kogo nudne, to różnie bywa, ale jakieś średnie wymagania współczesnych ludzi są znane) zachwalanego jako najlepsze, co gatunek ma do zaoferowania, ten może się na dobre zniechęcić.

Prawdę napisałaś, to klasyka gatunku i z własnego wyboru sięgają po to głównie ci, którzy już w gatunku siedzą. Bo już ich wciągnęło, już pokochali i chcą sprawdzić, od czego ten gatunek się zaczął, jak się rozwijał. I tak to moim zdaniem powinno wyglądać, najpierw pokazać i zachęcić, potem dopiero truć o genezie i pokazywać zakurzone klasyki. Bo odwrotnie może być...

Dlaczego? Wielu lubi zakurzone starocie. Ja zaczęłam od zakurzonego E. Paukszty. Potem byłam w świecie norweskich sag. Do tej pory najchętniej wracam do starej lektury, J. Londona np.

Nie rozumiem mody na kryminały, nie lubię takiej lektury, bajek też nie ogarniam. H. Potter to dla mnie abstrakcja. Film też okropny. Nie rozumiem fascynacji Wiedźminem i trylogią Tolkiena.

Gdybym zaczęła od Włady pierścieni, pewnie nic więcej bym w życiu nie przeczytała. Wolę Sienkiewicza. ;)

Dlaczego? Wielu lubi zakurzone starocie. Ja zaczęłam od zakurzonego E. Paukszty. Potem byłam w świecie norweskich sag. Do tej pory najchętniej wracam do starej lektury, J. Londona np.

Nie rozumiem mody na kryminały, nie lubię takiej lektury, bajek też nie ogarniam. H. Potter to dla mnie abstrakcja. Film też okropny. Nie rozumiem fascynacji Wiedźminem i trylogią Tolkiena.
...

Co masz na myśli pisząc wielu? Mowa tutaj o młodych ludziach, którzy raczej nie preferują staroci ze względu na nie przystępność języka.
Co mają w młodszych klasach dzieci czytać jak nie bajki czy baśnie, może filozoficzną literaturę?

A mnie odrzuca Sienkiewicza twórczości. Akurat za sprawą Tolkiena poleciałam na wakacjach do biblioteki. Chyba taki skutek powinny odnosić książki, że chcę się więcej i więcej.
Dlatego na liście lektur powinny znajdować różnorodne gatunki. Każdy z nas jest inny i co innego go zachwyci. A akurat dzieciom podoba Harry Potter, więc i takiego typu powinny znaleźć książki w spisie jako uzupełniające.

Co masz na myśli pisząc wielu? Mowa tutaj o młodych ludziach, którzy raczej nie preferują staroci ze względu na nie przystępność języka.
Co mają w młodszych klasach dzieci czytać jak nie bajki czy baśnie, może filozoficzną literaturę?

A mnie odrzuca Sienkiewicza twórczości. Akurat za sprawą Tolkiena poleciałam na wakacjach do biblioteki. Chyba taki skutek powinny...

A jakich to tematów ten zestaw dzieciom oszczędza? Wojen, śmierci, bólu? Niczego takiego nie widzę.
Ja sama natychmiast usunęłabym Janka Muzykanta, a Oskara przerzuciłabym do liceum jako uzupełniającą.

A jakich to tematów ten zestaw dzieciom oszczędza? Wojen, śmierci, bólu? Niczego takiego nie widzę.
Ja sama natychmiast usunęłabym Janka Muzykanta, a Oskara przerzuciłabym do liceum jako uzupełniającą.

Porównaj sobie listę lektur z Twoich lat młodości do obecnej. Uważam, że lektury obowiazkowe do klasy 8 to za mało. To są już ludzie na progu dorosłości i powinni niektórym wydarzeniom spojrzeć w oczy. Poza tym mam ( jeszcze?) prawo do włąsnego zdania i tutaj je wyrażam. Nie zgadzam się z Jankiem Muzykantem, to jest bardzo pouczające opowiadanie. Co do Oskara to też się trochę zdziwiłam, ale jak się nad tym zastanowić, to ma sens.

Porównaj sobie listę lektur z Twoich lat młodości do obecnej. Uważam, że lektury obowiazkowe do klasy 8 to za mało. To są już ludzie na progu dorosłości i powinni niektórym wydarzeniom spojrzeć w oczy. Poza tym mam ( jeszcze?) prawo do włąsnego zdania i tutaj je wyrażam. Nie zgadzam się z Jankiem Muzykantem, to jest bardzo pouczające opowiadanie. Co do Oskara to też się...

"Oskar..." bardzo dobry, ale po co tak późno? Do niższej klasy, może tam, gdzie dawno temu był "Janko..."?

"Janka..." won, bo ani przystępnie uczy o przeszłości, ani porusza problemy zrozumiałe dla dzieci dzisiejszych, było niezjadliwe już za moich czasów, a pewnie nawet za czasów moich rodziców - można zastąpić podobną fabułą, ale zamiast dziejącą się w przeszłości, to z współczesnym głównym bohaterem - może być dziecko z patologicznej rodziny, może być z prześladowanej w danym kraju mniejszości, może być z biednego kraju wyzyskiwanego przez nasz, zachodni świat.

Wojna i okupacja? W ósmej widzę tego dość, może za mało w obowiązkowych, większość w uzupełniających, ale jest dosyć. Nie pamiętam, w których klasach było za moich czasów i nie wiem, gdzie było za gimnazjów, nie uważam też, by jakiś wiek był na to zbyt niedojrzały (kwestia co najwyżej doboru tytułów), ale umieszczenie tego w ostatniej klasie szkoły uważam za sensowne - bo cały cykl nauki powiązany jest z względnie kompletnym kursem historii literatury, więc ze względów chronologicznych XX wiek wypada na końcu.
Mniej niż było dawniej? No i dobrze! To jest kurs historii literatury, nie kurs martyrologii ludzkości z martyrologią polską na czele! Za moich czasów było tego do obrzydzenia, chociaż w liceum więcej niż w podstawówce, ale po co to było, to nie wiem. Na początku było historyczne, uświadamiające, straszne i przestrzegające, potem zrobiło się nudne i powtarzalne, jeszcze później wszyscy tym rzygaliśmy, nie chcieliśmy nigdy więcej tego tykać, czytać o tym, mówić, pamiętać, dostaliśmy znieczulicy na treść, natomiast obrzydzenie brało nas na samą myśl o temacie, o wałkowaniu wciąż i w kółko tego samego - w ten sposób z jednej strony chcieliśmy o całej sprawie zapomnieć, a z drugiej przywykliśmy do myśli o całym tym drugowojennym okrucieństwie, do przywoływanych przez te myśli obrazów i do świadomości, że takie rzeczy są na świecie możliwe, przywykliśmy do tego wszystkiego jako do czegoś prawie że normalnego - najlepsza droga do tego, by przestać się mieć na baczności i by dopuścić do powtórki z rozrywki. Czego nikomu nie życzę, ale na co dzisiejszy świat wydaje się być skazany...

Mało lektur w ogóle? O tak, z tym zdecydowanie się zgadzam, miałam więcej, a wtedy jeszcze zadawano ze wszystkich przedmiotów sporo innej pracy do wykonania w domu - a jakoś zdążałam jeszcze przeczytać ze dwa albo i więcej razy tyle rozrywki co lektur i to nie tylko ja, bo nawet najwięksi leserzy dawali radę przeczytać jakąś jedną trzecią i streszczenia reszty. Jestem za listą nieco dłuższą, ale pod warunkiem, że wejdzie na nią coś, czego tam teraz nie ma, a nie więcej tytułów tego samego autora lub z tej samej epoki czy gatunku - jak największa różnorodność, nie wałkowanie do obrzydzenia tego samego!

"Oskar..." bardzo dobry, ale po co tak późno? Do niższej klasy, może tam, gdzie dawno temu był "Janko..."?

"Janka..." won, bo ani przystępnie uczy o przeszłości, ani porusza problemy zrozumiałe dla dzieci dzisiejszych, było niezjadliwe już za moich czasów, a pewnie nawet za czasów moich rodziców - można zastąpić podobną fabułą, ale zamiast dziejącą się w przeszłości, to z...

Przecież dzieci czytają też poza lekturą obowiązkową. Te szkolne powinny poruszać ważne tematy, np. takie, o które ciężko w domu. Albo nieco zamierzchłe, któryś dziś nie słychać na ulicy. No i trudne. Dyskusyjne.

Zdania nie zabroniłam wyrażać. Wyraziłam natomiast swoje. Mogę?

Przecież dzieci czytają też poza lekturą obowiązkową. Te szkolne powinny poruszać ważne tematy, np. takie, o które ciężko w domu. Albo nieco zamierzchłe, któryś dziś nie słychać na ulicy. No i trudne. Dyskusyjne.

Zdania nie zabroniłam wyrażać. Wyraziłam natomiast swoje. Mogę?