Do kogoś już może dotarła książka? ;)

Do kogoś już może dotarła książka? ;)

A dziękuję, dziękuję, gratuluję pozostałym i życzę Wesołych Świąt :)

A dziękuję, dziękuję, gratuluję pozostałym i życzę Wesołych Świąt :)

Warto było tyle czekać, dziękuję bardzo :) I gratuluję pozostałym!

Warto było tyle czekać, dziękuję bardzo :) I gratuluję pozostałym!

Wyniki już są :)
Nagrody otrzymują:
trixie
Paulina
Nocny
Frigg
Rafał

Gratulujemy laureatom!

Przepraszamy za opóźnienie! I życzymy dobrej zabawy i wygranych w kolejnych konkursach.

Wyniki już są :)
Nagrody otrzymują:
trixie
Paulina
Nocny
Frigg
Rafał

Gratulujemy laureatom!

Przepraszamy za opóźnienie! I życzymy dobrej zabawy i wygranych w kolejnych konkursach.

YAAAAAAY! Konkurs zakończony!!! :D

YAAAAAAY! Konkurs zakończony!!! :D

Cieszę się, że nie brałam udziału w tym konkursie, przecież to już 8 dni po terminie xd powinni dać każdemu z Was jakiś upominek, za stres i nerwy :D

Cieszę się, że nie brałam udziału w tym konkursie, przecież to już 8 dni po terminie xd powinni dać każdemu z Was jakiś upominek, za stres i nerwy :D

Wiatr wyje i miota w szyby tumanami śniegu. Na myśl, że przełęcz jest już niemal zasypana, czuje lodowate zimno w brzuchu. Podchodzi do drzwi i szarpiąc za klamkę sprawdza, czy aby na pewno są zamknięte.Nie szkodzi, że robiła to już kilkanaście razy w ciągu ostatniej godziny. Przezorny zawsze ubezpieczony! Ha ha ha!
Histeryczny śmiech zamiera jej w gardle. Odwraca się od drzwi i spogląda na stół przygotowany do wigilijnej kolacji. Złote świece, czerwone serwetki i dwa białe talerze. Dwa talerze. Dla niej i dla Marka. W tej chwili usłyszała kroki, ciężkie posuwiste kroki kogoś kto jest śmiertelnie zmęczony. Kroki na dachu.

Mieli spędzić swoją pierwszą wspólną Wigilię w jego rodzinnym domku w górach. Zarówno chatka jak i górskie widoki zachwyciły ją od pierwszego spojrzenia. Później jednak, niemal podskórnie poczuła lęk na myśl o tym jak rozległa głusza otacza tą maleńką ostoję i jaka odległość dzieli ich od cywilizacji. Próbowała opowiedzieć Markowi o tym co czuje, ale zbył ją, zajęty radosnymi przygotowaniami do kolacji. Spróbowała więc o tym nie myśleć i w pewnym stopniu jej się to udawało. Przecież nic się nie stanie, powtarzała w duchu, nic się nie stanie. Nic nie może się stać.

Około szesnastej usłyszeli kroki po raz pierwszy. Hałas był tak niespodziewany, że obydwoje zamarli w bezruchu. Do tej pory bowiem jedynym dźwiękiem, który im towarzyszył był wzmagający się za oknem wiatr. To także ją martwiło. Ale teraz ten dźwięk... Z zaskoczenia upuściła trzymaną w ręce szklankę i szkło rozprysnęło się po drewnianej podłodze. Popatrzyli na siebie przestraszenie i zdumieni. Ciężkie stąpnięcia dochodziły z góry, tak jakby ktoś chodził po dachu. Powiedziała to na głos, ale Marek wyśmiał ją, choć widziała,że sam jest zdenerwowany. Odgłos kroków nie ustawał - to był kroki kogoś (lub czegoś) śmiertelnie wyczerpanego (GŁODNEGO). I wtedy usłyszeli - przeraźliwy, ohydnie kuszący i pełen nieludzkiego głodu głos. Głos, który wołał imię jej ukochanego. Maareek! Na ten dźwięk żołądek powędrował jej do gardła. Odwróciła się w stronę Marka, ale jego już tam nie było. Na sztywnych nogach zmierzał w stronę drzwi. Podbiegła do niego i złapała go za rękę, przez chwilę szamotali się, ale odepchnął ją z siłą tak wielką, że upadła na ścianę i mocno uderzyła się w głowę tracąc przytomność. Ostatnią rzeczą, o której pomyślała były oczy Marka, kompletnie pozbawione wyrazu dwie lśniące biało kulki. Potem zapadła ciemność.

Kiedy się ocknęła, drzwi wejściowe otwarte były na oścież a tumany śniegu wdzierały się do środka. Nie wołała Marka, nie wybiegła go szukać. Jedynym czego chciała, było zamknięcie drzwi. Zatrzasnęła je jak najszybciej i wtedy zaczęła płakać.

Od zniknięcia Marka minęło już kilka godzin. Spędziła je prawie nieprzytomnie, całą swą aktywność sprowadzając do ciągłego sprawdzania zamkniętych drzwi. Czuła się tak jakby część jej mózgu w pewien sposób przestała funkcjonować. Odcięła się. A wtedy znów rozległy się te kroki...

Schowała się pod stół. Zasłoniła uszy rękami. Nie chcę słyszeć, nic tu nie ma... Wlazł kotek na płotek... La la la nic nie słyszę Nie chcę słyszeć nie chcę słyszeć...

Wiatr wyje i miota w szyby tumanami śniegu. Na myśl, że przełęcz jest już niemal zasypana, czuje lodowate zimno w brzuchu. Podchodzi do drzwi i szarpiąc za klamkę sprawdza, czy aby na pewno są zamknięte.Nie szkodzi, że robiła to już kilkanaście razy w ciągu ostatniej godziny. Przezorny zawsze ubezpieczony! Ha ha ha!
Histeryczny śmiech zamiera jej w gardle. Odwraca się od...

Domek na przełęczy odziedziczyłam po dalekim wujku, którego praktycznie nie znałam. Byłam w nim zaledwie kilka razy, zanim zdecydowałam się spędzić w nim Wigilę razem z moją córeczką Emilią. Ojciec co prawda często w nim bywał, lecz przez ostatni rok, odkąd zaginął mój mąż, przestał się niemalże odzywać i wychodzić z domu bo wszystko strasznie go irytowało. Po przybyciu na miejsce, rozpaliłam w kominku i zostawiłam małą w salonie na dywanie, żeby mogła się pobawić a ja w spokoju mogła
przygotować jedzenie na przyjazd rodziców. Rodzice przyjechali wcześniej, więc mama postanowiła że pomoże mi w kuchni a tata bawił się z małą. Po około piętnastu minutach usłyszeliśmy jakiś huk, a później pukanie do drzwi. Trochę się zdziwiłam, bo domek stał na niemalże totalnym odludziu, ale ruszyłam do drzwi. Za drzwiami nikogo nie było, co było jeszcze dziwniejsze. Po chwili usłyszałam, już nie pukanie a skrobanie w drzwi. Nie był to dźwięk przychodzący od zewnątrz, tylko od wewnątrz. Pomyślałam że mi się to przesłyszało i wróciłam do kuchni dokończyć sałatkę. Nie było mi dane długo nacieszyć się spokojem bo po chwili usłyszałam rozradowany głos małej:
- Tatusiu! Tatusiu jesteś!
A później zdumiony, udręczony krzyk ojca. Niewiele myśląc rzuciłam sie w kierunku salonu i zobaczyłam mojego męźa - był blady, miał
podkrążone oczy i wyglądał okropnie, jak z horroru. Uśmiechał się tylko z satysfakcją, wpatrując w mojego ojca.
- Pamiętasz jak mnie tutaj zaprosiłeś? Pamiętasz co mi zrobiłeś? Z jaką satysfakcją uderzałeś we mnie pogrzebaczem a później
ukryłeś nieżywego w schowku? Cały ten czas czekałem aż tu wrócisz, aż będę mógł się zemścić.
Tego co później się stało, nie jestem w stanie opisać, bo było to zbyt brutalne i przerażające. Te obrazy już do końca będą siedzieć mi w głowie, a koszmar nigdy się nie skończy. Ja z małą jesteśmy nadal pod stałą opieką psychologów, ale nadal mam wrażenie że czuję gdzieś jego obecność. Gdy zasypiam, czuję na sobie czyjś wiercący wzrok każdej nocy. A ten szept... czy jest tylko w mojej głowie, czy ktoś na prawdę szepcze mi Dobranoc?

Domek na przełęczy odziedziczyłam po dalekim wujku, którego praktycznie nie znałam. Byłam w nim zaledwie kilka razy, zanim zdecydowałam się spędzić w nim Wigilę razem z moją córeczką Emilią. Ojciec co prawda często w nim bywał, lecz przez ostatni rok, odkąd zaginął mój mąż, przestał się niemalże odzywać i wychodzić z domu bo wszystko strasznie go irytowało. Po przybyciu na...

Stoję przed małym domkiem nad przełęczą. Jest ciemno. Za domkiem widzę ruszane przez wiatr drzewa. Z dala słychać wycie wilków. Jestem na krótkim rękawku i nie wiem jak się tu znalazłam.
W środku nie palą się światła.
Pukam.
Cisza.
Pukam.
Cisza.
Popycham drzwi i robię krok na przód. Macham ręką w poszukiwaniu włącznika światła. Jest. Robi się jasno i w tej samej chwili drzwi za mną zatrzaskują się z hukiem. Odwracam się. Kręcę się w kółko. Nic nie ma w tym pokoju.
Stąpam delikatnie naprzód. Wchodzę schodami na górę. Widzę tylko jedne drzwi. Popycham je. Skrzypią przy otwieraniu. W środku jest jasno. Na środku widzę łóżko. Jest brudne, porwane i śmierdzi. W całym pokoju śmierdzi. Stęchlizną. Wchodzę w głąb pokoju. Nie ma tu nic...
Przy otwartych drzwiach stoi mężczyzna. Jest potężny. Wysoki, umięśniony, ubrany w stare i brudne od bordowych plam ubranie. Ma dłonie od krwi. W jednej trzyma kose. Połyskującą, brudną od... krwi kose.
Cofam się kilka kroków i napotykam łóżko na które padam.
-Ja nie wiedziałam, że tu ktoś mieszka. Przepraszam, nie chciałam...
Mężczyzna robi kilka kroków do przodu. Staje naprzeciwko mnie.
-Nie powinnaś była tu wchodzić.
Ma niski i głęboki głos.
Ponownie robi kilka kroków w stronę łóżka. Pochyla się i przykłada mi coś do ust. Szarpię się, ale przytrzymuje mi głowę i nie mogę się ruszyć. Po chwili zapada ciemność.
Nie wiem gdzie jestem. Nie mogę się ruszyć. Jestem przywiązana do ściany. Ledwo dotykam stopami podłoża. Słyszę kapanie po obu stronach. Coś szura z przodu. Jest ciemno. Mało widzę. Popadam w panikę. Mam urywany oddech. Serce mi przyspiesza. Krew zaczyna wrzeć w żyłach. Czuje zgniliznę i spaleniznę.
Rozbłyska światło. Mruże oczy. Widzę jakiś cień.
-Obudziła się śpiąca księżniczka - mówi niski i głęboki głos.
I w tym samym momencie sobie przypominam. Nadal jestem w tym starym, małym domku nad przełęczą. W pokoju z łóżkiem. Śmierdzącym zgnilizną. Z potężnym mężczyzną brudnym od krwi.
Duży podchodzi do mnie i rozszerza mi oczy. Patrzy w źrenice.
-Jesteś silna - mówi. - Nie taka jak inni. Ale spokojnie niedługo wszystko się skończy.
I zatapia nóż w moim brzuchu. Słyszę przeraźliwy krzyk. To ja. Co on chce zrobić? Czuje jak ostrze noża szybuje ku górze i wychodzi ze mnie. Patrze w bok. Nie mam już siły. Oczy zachodzą mi mgłą. Z mojego ramienia ciągnie się żyłka z moją krwią. Znowu czuje ostrze w sobie.
Zamykam oczy. Ktoś rozrywa mi spodnie. Nóż wbija się w kolano. Nie mam siły krzyczeć.
Kiedy otwieram oczy widzę zniekształconych ludzi siedzących na ziemi i jedzących... moje wnętrzności. Jelita, wątroba, żołądek i inne. Robi mi się nie dobrze, ale nie mogę wymiotować. Nie mam z czego. Pluje krwią.
Przed oczami znowu widzę Tego mężczyznę.
-Nadal jesteś przytomna. To nie potrwa jeszcze długo.
Podnosi rękę i widzę nóż. Cały we krwi. Zbliża się do mojego prawego oka. Wnika w głąb. Krzyczę na ile starczy mi jeszcze sił, które opadają z każdą chwilą.
Nie mam oka!
Wtem coś mnie gryzie w jedną nogę i drugą. W obie ręce. Spoglądam i widzę dzieci!
Zapada ciemność...

Stoję przed małym domkiem nad przełęczą. Jest ciemno. Za domkiem widzę ruszane przez wiatr drzewa. Z dala słychać wycie wilków. Jestem na krótkim rękawku i nie wiem jak się tu znalazłam.
W środku nie palą się światła.
Pukam.
Cisza.
Pukam.
Cisza.
Popycham drzwi i robię krok na przód. Macham ręką w poszukiwaniu włącznika światła. Jest. Robi się jasno i w tej samej chwili...

Pracowałem w dzikiej głuszy, dlatego myśl o czekającej na mnie przytulnej chacie na przełęczy Hudsona była prawdziwym pokrzepieniem pośród śniegowych hałd. Psy węszyły po okolicy, w przerwie podbiegały ocierając się o moje spodnie i czułem radość z ich obecności. Jedna z suk była w widocznej ciąży i zastanawiałem się kiedy odstawić ją z zaprzęgu. Nawet nie podejrzewałem, że wydarzenia tego dnia ponownie potwierdzą starą jak świat maksymę, że przyjaźń jest nieodzownym elementem przetrwania w odludnym terenie. Stało się to po południu, kiedy wracałem psim zaprzęgiem po ciężkiej pracy przy wycince drzew. Wyczułem, że psy są niespokojne, gdyż ciągnęły sanie mocniej i gwałtowniej niż zazwyczaj. Nagle przed nami stanął grizzly, psy gwałtownie zahamowały i zaczęły złowrogo ujadać. Osiem psów, jeden człowiek i niedźwiedź wpatrywali się w siebie nawzajem. Zwierzę opadło na cztery łapy i ruszyło na psi zaprzęg, łamiąc kręgi i kości każdemu z moich druhów. Byłem tak głupi, że zostawiłem broń na jednej z gałęzi podczas pracy. Osunąłem się na kolana za saniami, pokonany czekając na śmierć - chata zdawała się być na wyciągnięcie ręki. Kiedy psy konały, grizzly ruszył na mnie. Leżałem oczekując na śmierć i poczułem jego pysk mokry od psiej krwi. Wtedy, w ostatnim momencie, jeden z moich psów z końca zaprzęgu rzucił się na bestię. Jakimś cudem pies podźwignął się zraniony i zdołał odciągnąć drapieżnika. Rozwścieczony grizzly rozprawił się z nim w ułamku sekundy, ale ten moment wystarczył bym podbiegł do chaty. Ocalałem, zadzwoniłem do rodziny - w tle słychać było kolędy i śmiech moich dzieci, a ja nie wypowiedziałem nawet słowa. Stałem z drżącymi kolanami a w moim sercu wzbierał coraz silniejszy ból...

Pracowałem w dzikiej głuszy, dlatego myśl o czekającej na mnie przytulnej chacie na przełęczy Hudsona była prawdziwym pokrzepieniem pośród śniegowych hałd. Psy węszyły po okolicy, w przerwie podbiegały ocierając się o moje spodnie i czułem radość z ich obecności. Jedna z suk była w widocznej ciąży i zastanawiałem się kiedy odstawić ją z zaprzęgu. Nawet nie podejrzewałem, że...