Był zimny wigilijny wieczór. U rodziny Kowalskich trwało przygotowanie do uroczystej rodzinnej kolacji. Nagle mały Jaś siedzący w fotelu naprzeciwko telewizora krzyknął "Słyszycie ten hałas?". Jego wzrok spowiło przerażenie. Chłopiec rozglądał się nerwowo, a w jego oczach pojawiły się łzy. Matka chłopca wyłączyła radio. Nastała cisza, rodzina wysłuchiwała co tak bardzo przeraziło małego Jasia. Na początku słychać było jedynie szum wiatru. Jednak z każdą chwilą słychać było coraz głośniejsze dźwięki. Dźwięki, które mroziły krew w żyłach. Odgłosy przypominały hałas uderzanego metalu. Sytuacja ta była tym bardziej dziwna, że w pobliżu nie mieszkał zupełnie nikt, rodzina nie spodziewała się również gości. Odgłosy wydawały się coraz straszniejsze. Matka przytuliła małego chłopca. Ojciec wyglądał przez okno. Nic nie przykuło jego uwagi, aż do pewnego momentu. Ujrzał zapalone światło, które przebijało się przez drzwi garażu. Tomasz założył ciepłą kurtkę i poszedł sprawdzić co się dzieje. Kiedy doszedł do drzwi delikatnie nacisnął klamkę. Jednak drzwi były zamknięte. Ewidentnie ktoś był w środku, świadczyły o tym dziwne odgłosy dochodzące z wnętrza. Mężczyzna powiedział donośnym głosem "otwórz drzwi!". Nic to nie dało, więc powtórzył, tym razem głośniej "otwórz drzwi!". Chwilę po tym rozeszły się głośne krzyki, a drzwi pod wpływem uderzeń drżały. W ułamku sekundy drzwi się otworzyły, a Tomasz leżał już na ziemi popchnięty przez nieznaną postać, która rzuciła się na niego i krzyczał nerwowo. Pani Kowalska patrzyła na to wszystko przez okno, jednak nie chciała zostawić Jasia samego. Tomasz zmagał się z kolejnymi atakami. Nagle stało się coś nieprzewidywalnego. Napastnik z nieznanych powodów uciekł. Jego sylwetka zniknęła wśród mgły. Tomasz wrócił do domu. Żona już zadzwoniła na policję. Otrzymała informację,że z pobliskiego szpitala psychiatrycznego uciekł pacjent. Kobieta odłożyła słuchawkę. Gdy się odwróciła zamarła w bezruchu. Jej wzrok skierowane był na okno. Przerażenie spowodowało to, co tam ujrzała. Tuż przed oknem stała postać o twarzy bladej niczym śnieg, która wpatrywała się w kobietę swoimi wielkimi zaczerwienionymi oczami. Był to mężczyzna wysoki i przeraźliwie chudy. Tomasz wyszedł, aby z nim porozmawiać. Intruz na jego widok zaczął się trząść i zasłaniać rękami twarz. Gospodarz rzekł "Nie bój się. Nic ci nie zrobię". Blady człowiek nic nie powiedział. Odsłonił twarz. Wyglądał na zdziwionego, na co wskazywały wytrzeszczone oczy i uchylone usta. Mimo milczenia Tomasz kontynuował. Przedstawił się i wyciągnął do nieznajomego rękę. Mężczyzna niepewnie podał rękę gospodarzowi i powiedział cichutko "Wojtek". Gospodarz zaprosił go do środka bo było bardzo zimno i otworzył drzwi. Wystraszony zbieg wszedł do domu. Najadł się i napił. Po pewnym czasie przyjechali sanitariusze ze szpitala.

Był zimny wigilijny wieczór. U rodziny Kowalskich trwało przygotowanie do uroczystej rodzinnej kolacji. Nagle mały Jaś siedzący w fotelu naprzeciwko telewizora krzyknął "Słyszycie ten hałas?". Jego wzrok spowiło przerażenie. Chłopiec rozglądał się nerwowo, a w jego oczach pojawiły się łzy. Matka chłopca wyłączyła radio. Nastała cisza, rodzina wysłuchiwała co tak bardzo...

Przez całą zaśnieżoną drogę na przełęcz, zastanawialiśmy się czy to na pewno dobry pomysł. Nikt z nas nie wiedział, że warunki atmosferyczne będą tak trudne. Ciągle padający śnieg, niemal odciął nam drogę powrotną. Nawet nasz czterolitrowy Nissan Patrol miał ogromne problemy z pokonywaniem górskich dróg gruntowych. Ale czy były jakieś rzeczy niemożliwe dla paczki przebojowych przyjaciół? Parodniowy świąteczny wypad, tego nam było trzeba, po jakże stresującym roku.
Niestety, w pewnym momencie, nasz samochód ugrzązł na dobre w śniegu, a do tego nikt z nas nie miał zasięgu w telefonie. Szczęście w nieszczęściu, że do domku wujka naszego kolegi zostało jakieś 20 min drogi na pieszo. Zabraliśmy więc swoje bagaże i ruszyliśmy w drogę. Było strasznie zimno i przez zamieć śnieżna widoczność spadła niemal do zera. Pocieszaliśmy się więc, iż samotnie mieszkający wujek czeka już na nas przy wigilijnym stole z jakąś buteleczką na rozgrzewkę. Gdy tylko zobaczyliśmy przebijające się przez zamień światełko z okna pobiegliśmy czym prędzej w stronę domu. Gdy tylko weszliśmy do środka, naszym oczom ukazał się masakryczny widok wisielca. To był gospodarz domu, wujek Tomka. Na jego ciele przypięta był kartka z napisem: "Kto następny?". Poza nami w domu nie było nikogo. Zostaliśmy odcięci od świata i trzeba było przeczekać do rana...

Przez całą zaśnieżoną drogę na przełęcz, zastanawialiśmy się czy to na pewno dobry pomysł. Nikt z nas nie wiedział, że warunki atmosferyczne będą tak trudne. Ciągle padający śnieg, niemal odciął nam drogę powrotną. Nawet nasz czterolitrowy Nissan Patrol miał ogromne problemy z pokonywaniem górskich dróg gruntowych. Ale czy były jakieś rzeczy niemożliwe dla paczki...

Miałam wrażenie, że balansuje na krawędzi śmierci. Kolejny silny podmuch wiatru sypnął śniegiem prosto w moją twarz, przez co zatoczyłam się do tyłu. Przez ostatnią godzinę odtwarzałam w głowie wszystkie możliwości mojej śmierci. Zamarznięcie to najbardziej prawdopodobny scenariusz.
- Jest Wigilia, a ja planuje swoją cholerną śmierć – pomyślałam.
Udało mi się zmusić do kroku, na przekór pogodzie. I wtedy uderzył mnie zarys budynku. Miałam wrażenie, że wszystkie siły do mnie wróciły i popchnęły prosto pod drzwi. Pociągnęłam za klamkę. Otwarte! Szybko weszłam do środka. Znajdowały się tu dwa pokoje, każdy tak samo pusty. Żadnych ludzi, żadnych mebli. Tylko chłód i puste ściany.
Usiadłam w jak najbardziej oddalonym kącie, mocniej naciągając na siebie kurtkę. Chciałam jak najszybciej zasnąć. Zamknęłam oczy, rozkoszując się błogim spokojem. Rytmiczne uderzanie wiatru o ściany zdawało się coraz bardziej odległe. I wtedy to usłyszałam. Skrzyp drzwi. Gwałtownie poderwałam się do góry. W tym domku były tylko jedne drzwi i to wejściowe. Szybko ruszyłam do nich. Były otwarte na oścież. Wypuściłam urwany oddech i na powrót je zamknęłam.
- To tylko wiatr - szepnęłam.
Kiedy puściłam klamkę poczułam na dłoniach ciecz. Nie potrafiłam dostrzec co to, było zbyt ciemno. Zamiast tego przytknęłam jeden palec pod nos. Od rdzawego zapachu zakręciło mi się w głowie.
Jeszcze raz przejechałam po tym palcami. Krew. Świeża.
- Co do…?
Czułam jak żółć napływa mi do gardła. Zacisnęłam zęby i podparłam się o drzwi. Szeroko otworzyłam oczy, kiedy na całej dłoni poczułam ten sam płyn.
Nagle gorący oddech owiał mój policzek.
- Tęskniłaś, perełko?
Powoli się odwróciłam. Byłam zbyt sparaliżowana strachem, aby wykonać jakikolwiek inny ruch. Silna ręka zacisnęła się na moim gardle, blokując mi dostęp do tlenu. Nawet nie próbowałam się wyrywać. Szyderczy uśmiech i błyszczące, prawie pomarańczowe oczy, to ostatnie co zarejestrowałam zanim opuściłam powieki.

Miałam wrażenie, że balansuje na krawędzi śmierci. Kolejny silny podmuch wiatru sypnął śniegiem prosto w moją twarz, przez co zatoczyłam się do tyłu. Przez ostatnią godzinę odtwarzałam w głowie wszystkie możliwości mojej śmierci. Zamarznięcie to najbardziej prawdopodobny scenariusz.
- Jest Wigilia, a ja planuje swoją cholerną śmierć – pomyślałam.
Udało mi się zmusić do...

- No pięknie, zgubiłam się w tych górach, a dzisiaj wigilia.
Maria błądziła już trzecią godzinę. Była głodna, zziębnięta i odkąd zgubiła się na szlaku, nie spotkała żywej duszy. Na dworze było już ciemno, a każdy krok w śniegu stawał się coraz trudniejszy. Ale co to.. z ciemności wyłonił się przed nią mały, drewniany domek.
- Jestem uratowana! – niemal krzyknęła, lecz z jej ust wydobył się tylko cichy pisk.
Podeszła do drzwi, w oknach paliły się światła. Zapukała. Raz, drugi, trzeci. Nikt nie otwierał.
- Halooo? Czy jest tam ktoś?

Cisza.

Chwyciła za klamkę. Drzwi były otwarte. Weszła do środka. Od razu poczuła ciepło kominka, w którym palił się słaby ogień. Na środku pokoju stał stół przykryty białym obrusem, leżały na nim trzy talerze i półmiski z wigilijnymi potrawami.
- o co chodzi… gdzie są ci ludzie? - pomyślała
I w tej samej chwili usłyszała płacz dziecka. Cichy, jednostajny, dochodzący gdzieś z góry. Rozejrzała się. Zobaczyła schody na piętro. Ostrożnie postawiła stopę na pierwszym schodku wyciągając się i spoglądając na szczyt schodów. Zawahała się, nie wiedziała co robić, to wydawało się coraz dziwniejsze. Płacz się nasilał, wypełniał całą tą pustą przestrzeń, w której utkwiła. Czy tam są również rodzice dziecka i po prostu nie słyszeli jak pukała? Ale jeśli tak, dlaczego nie uciszą niemowlęcia? W jej głowie pojawiało się milion pytań, a rozwiązanie czekało na górze. Jeszcze tylko jeden schodek. Maria była już na szczycie, przed drzwiami, skąd teraz wyraźnie i głośno słyszała płacz. Weszła. W pokoju znajdowała się kołyska, w środku leżało dziecko. Wszędzie była krew. Na ścianie, na podłodze, na meblach. W kącie leżało ciało mężczyzny. Na nocnej szafce, koło kołyski stało zdjęcie szczęśliwej rodziny. Mężczyzna, kobieta i dziecko. Niemowlę wciąż płakało, a Maria stała nieruchomo i patrzyła na fotografię. Kobieta ze zdjęcia przedstawiała ją. Łzy płynęły jej po policzkach. To była jej rodzina.

- Co ja zrobiłam… ?

- No pięknie, zgubiłam się w tych górach, a dzisiaj wigilia.
Maria błądziła już trzecią godzinę. Była głodna, zziębnięta i odkąd zgubiła się na szlaku, nie spotkała żywej duszy. Na dworze było już ciemno, a każdy krok w śniegu stawał się coraz trudniejszy. Ale co to.. z ciemności wyłonił się przed nią mały, drewniany domek.
- Jestem uratowana! – niemal krzyknęła, lecz z...

Jan egzystował życie w swoim domku na przełęczy, utrzymując się ze spadku po dość zamożnej żonie.Czuł,że jest teraz sam sobie panem:dochodziło między nimi do licznych waśni na tle poglądów na świat.Ona była lekarzem miłośniczką przyrody.On myśliwym,odczuwającym dumę po każdym celnym strzale oddanym w pierś czworonożnej istoty.Teraz mógł oddawać się swemu przeznaczeniu bez reszty.Wigilia co roku stawała się dla niego dniem remanentu:trzydzieści ustrzelonych bażantów,pięć zdartych z lisów futer itd.Gdy po zmroku z fajką w ustach szukał odpowiedniego miejsca dla nowiutkiego dywaniku ze skóry niedźwiedzia,zgasło światło.,,Pewnie śnieżyca’’-pomyślał i zbliżył się do okna:na dworze nie padał nawet śnieg.Wtem coś za jego plecami poruszyło się niemal bezszelestnie,przewracając przy tym stołek.,,Co, u licha?!’’-zaklął i próbował odnaleźć się w egipskich ciemnościach.Dostrzegł coś.Zielone ślepia,błyszczące nienaturalnym blskiem.Obok nich zaczęły pojawiać się kolejne. Przed Janem lśniła już mozaika różnokolorowych oczu,mierzących prosto w niego.Nad sufitem zaczęły wirować złowróżbnie świetliki,ukazując niezwykłą rzecz:w pozornie pustym pomieszczeniu roiło się teraz od zwierząt leśnych, a pośrodku nich stała ona.Jej ciało emanowało przezroczystością,wyglądała niczym anioł.Zupełnie jak w dniu,gdy brał ją za żonę.Powoli uniosła ręce i klasnęła po trzykroć.Wszystkie zwierzęta popędziły w kierunku Jana z pianą w pyskach i wściekłością w oczach.Jelenie tratowały go kopytami,lisy i wilki gryzły zajadle.,,Jestem głosem tych,które nie mogą ci się sprzeciwić.A ty nie wierzyłeś,że zwierzęta mówią w wigilię!-przemówiła ona-Nie waż się nigdy więcej podnieść strzelby na żadne z nich!’’.Nie miał już sił. Wiedział, że spotkała go kara za zamiłowanie do krucieństwa.Zemdlał.Gdy otworzył oczy był już ranek.Z pokoju zniknęły wszystkie trofea zwierzęce.Żył,pozostały rany na rękach i obraz jej widma pojawiającego się gdy tylko przymknął powieki,,Już nigdy…’’-poprzysiągł bardziej jej niż sobie.Nigdy

Jan egzystował życie w swoim domku na przełęczy, utrzymując się ze spadku po dość zamożnej żonie.Czuł,że jest teraz sam sobie panem:dochodziło między nimi do licznych waśni na tle poglądów na świat.Ona była lekarzem miłośniczką przyrody.On myśliwym,odczuwającym dumę po każdym celnym strzale oddanym w pierś czworonożnej istoty.Teraz mógł oddawać się swemu przeznaczeniu bez...

Nastał wigilijny wieczór. Amber wracała do domu z małej wioski Redhill. Ze względu na późną godzinę postanowiła skorzystać ze skrótu, którym była przełęcz. Bardzo zależało jej żeby znaleźć się jak najszybciej wśród swojej rodziny i móc zasiąść do wigilijnej kolacji. Zdeterminowana brnęła przez śnieg nucąc sobie pod nosem świąteczne piosenki. Nocne niebo było bezchmurne i usiane mnóstwem gwiazd. Amber nie mogła nasycić swojego wzroku tym widokiem i z zapałem szukała Małej Niedźwiedzicy. Nawet się nie zorientowała, kiedy była w połowie przełęczy, ponieważ była byt zaabsorbowana rozgwieżdżonym niebem. Odczuwała coraz bardziej zimno, a droga przed nią była bardzo ciemna. W duchu obwiniała radnych miasta, że do tej pory nie zajęli się oświetleniem tej drogi, ponieważ wbrew pozorom był to często uczęszczany szlak.
Wiatr dął delikatnie w choinki. Było słychać pohukiwanie sowy. Dookoła panowała całkowita ciemność. Nocna sceneria budziła zachwyt, ale i obawy. Amber czuła lekki niepokój, ale spychała go na bok myśląc o kolacji rodzinnej, pysznych daniach, pięknie pachnącej choince stojącej w salonie. Jednak na nieszczęście Amber pogoda zaczęła stopniowo się psuć. Wiatr przybierał na sile. Dziewczyna starała się przyśpieszyć kroku idąc po wydeptanej w śniegu ścieżce.
Nagle uwagę Amber przykuł ciemny przedmiot porzucony przy ścieżce. Bez wahania sięgnęła po niego, by się przekonać, że to torba jej brata. Momentalnie zamarła. Zdawało jej się, że czas na chwilę stanął. Jensen, młodszy brat Amber, musiał być gdzieś w okolicy, ponieważ zawsze pilnował swoich rzeczy. Krew zaczęła buzować w żyłach Amber jak oszalała. Niepokój przerodził się w strach. Czuła, że nogi odmawiają jej posłuszeństwa.
Znienacka puściła się biegiem przed siebie, omal się nie przewracając. Do jej oczu napływały łzy. Jej dom był już nie daleko. Była pewna, że jak do niego dobiegnie zastanie tam Jensena. Po paru minutach widziała już z oddali rozświetlone okna swojego domu. Jednak strach nie ustępował.
Z impetem wpadła do domu nie zważając na nic.
-Jensen! - krzyknęła z przejęciem Amber.
W domu panowała cisza. Nie było słychać żadnych rozmów. Tylko parę pokoi dalej dało się słyszeć szum kolęd puszczanych z magnetofonu. Amber przeszła w skupieniu przez korytarz i kuchnię. Drzwi do salonu były zamknięte i czymś zbryzgane od środka. Jeszcze było widać jak dziwna ciecz spływa po niebieskiej szybie w drzwiach. Dziewczyna bez namysłu otworzyła drzwi.
Nagle dało się słyszeć krzyk. To była ona. Krzyczała. Nie mogła powstrzymać szlochu. Czuła jak ugina się pod własnym ciężarem ciała. Krztusi się. Zaczyna wymiotować. Przed sobą widzi Jensena. Tak, to na pewno on. Wszędzie poznałaby ten okropny, brązowy sweter. Z dłoni skapuje mu krew. Słychać brzdęk metalu. To nóż. Amber zrywa się na równe nogi i wybiega domu zostawiając Jensena, rodziców, zapominając o kolacji. Ma wrażenie, że unosi się w próżni.
Wybiega na dwór. Momentalnie potyka się i ląduje w śniegu. Po chwili czuje, że ktoś łapie ją za ramię. Przerażona odwraca się. To Jensen. Jest cały we krwi. Ma zszyte usta. Oczy zachodzą jej mgłą. Wszystkie kontury zaczynają się zamazywać. Czuje jak opuszcza ją wszelka świadomość. Zapada ciemność.

Nastał wigilijny wieczór. Amber wracała do domu z małej wioski Redhill. Ze względu na późną godzinę postanowiła skorzystać ze skrótu, którym była przełęcz. Bardzo zależało jej żeby znaleźć się jak najszybciej wśród swojej rodziny i móc zasiąść do wigilijnej kolacji. Zdeterminowana brnęła przez śnieg nucąc sobie pod nosem świąteczne piosenki. Nocne niebo było bezchmurne i...

Urocza drewniana chatka w górach, na przełęczy, z kominkiem, zupełne pustkowie, dookoła tylko góry i ogromna przestrzeń, której wówczas bardzo potrzebowałam. Wigilię i Święta Bożego Narodzenia postanowiliśmy razem z P. spędzić tamtego roku samotnie. Oboje potrzebowaliśmy samotności i spokoju po tym jak rodzinna firma zbankrutowała, moi rodzice zginęli w katastrofie samolotu, rodzice P. rozwiedli się z hukiem, wywlekając na światło dzienne skandal za skandalem, a jego siostra zachorowała na białaczkę. Oboje – u skraju wytrzymałości – wylądowaliśmy na Święta z dala od domu. Uznaliśmy, że tak będzie najlepiej. Pierwszego wieczoru, w Wigilię, zjedliśmy zaimprowizowaną kolację. Nie łamaliśmy się opłatkiem. Bóg nas opuścił – myślałam i próbowałam uśmiechnąć się do męża, wiedząc, że tylko on mi pozostał. Za oknami huczał wiatr.
-Słyszałaś? Ktoś stukał w szybę – P. obszedł wszystkie okna, ale niczego nie zauważył. Puk, puk. Teraz usłyszałam.
-Tam! – wskazałam okno znajdujące się obok drzwi. P. otworzył drzwi i zawołał w ciemność:
-Halo, kto tam? - wtem domek zadrżał w posadach, a światło zgasło.
-Co to? Lawina? Podobno tu nie ma lawin… - mój głos zaczął drżeć. P. szukał świec i zapałek. Nikłe światło dawał blask kominka. Nagle z niego, wprost z komina do wnętrza domku zaczął dostawać się siwo-czarny dym.
-Kochanie, spójrz…
Otworzyliśmy okno i drzwi by zrobić przeciąg. Dym szybko wywietrzał, ale te niecodzienne zdarzenia grały mi już nieźle na nerwach.
-Chyba ktoś próbuje zrobić nam psikusa – ocenił P. raz jeszcze obchodząc wszystkie okna.
-Psikusa?! Wolnego… - chciałam coś powiedzieć, ale domek znów zadrżał, a po chwili żarówka rozbłysła na nowo.
-Może to jakieś spięcia elektryczne i lawina po drugiej stronie gór nałożyły się na siebie… - P. przytulił mnie mocno, choć nie mogliśmy być pewni, że to nie koniec niespodzianek.
-Och, zobacz… - powiedziałam, bo dostrzegłam na stoliku coś, czego wcześniej tu nie było. Opłatek. Podzieliliśmy się nim, wiedząc, że nikt nas nie opuścił.

Urocza drewniana chatka w górach, na przełęczy, z kominkiem, zupełne pustkowie, dookoła tylko góry i ogromna przestrzeń, której wówczas bardzo potrzebowałam. Wigilię i Święta Bożego Narodzenia postanowiliśmy razem z P. spędzić tamtego roku samotnie. Oboje potrzebowaliśmy samotności i spokoju po tym jak rodzinna firma zbankrutowała, moi rodzice zginęli w katastrofie...

Domek stał w malowniczej okolicy. Otoczony sosnowym lasem, na samym dnie przełęczy. Z okien bił ciepły blask światła, a z komina unosił się siwy dym. Słońce zaszło już za górami, powoli pojawiały się gwiazdy. Śnieg tak pięknie wyglądający z daleka, odciął wszelkie drogi dojazdowe.

Pod jednym z okien kuliła się sylwetka człowieka. Mężczyzna zaglądał ukradkiem przez okno, obserwując osoby w środku. Oddech miał przyśpieszony, rozglądał się nerwowo na boki. Zobaczył co miał zobaczyć i usiadł zrezygnowany, opierając się o ścianę. Buchała mu z ust para.

Nagle usłyszał pisk otwieranych drzwi. Niewiele myśląc zerwał się na równe nogi i pobiegł w stronę lasu. Z domu wyszła starsza kobieta, trzymając w rękach nóż. Rozglądała się bacznie po okolicy, jakby wiedziała czego, a raczej kogo szuka. Po chwili wróciła do środka.

Mężczyzna obserwował kobietę ukryty za iglastym drzewem. Odetchnął z ulgą, kiedy zobaczył jej sylwetkę chowającą się za drzwiami. Zbliżył się do domu i ponownie zaglądał przez okno.

Uważnie przyglądał się wszystkim osobom w pomieszczeniu. Jednak starsza kobieta cały czas przykuwała jego uwagę. Przerażony stwierdził, że w jej włosach można spostrzec czerwony kolor. Był przekonany, że to krew.

Krzyknął piskliwym głosem, przywołującym na myśl małą dziewczynkę, która zobaczyła po raz pierwszy w życiu karalucha, kiedy na barkach poczuł czyjeś dłonie.

- Stasiek, spokojnie, to tylko ja, Monika – powiedziała lekko zirytowana kobieta.

Stasiek próbował złapać oddech. Poczuł ciepło w kroczu, a na spodniach rosła ciemna plama.

- My-my-my-ślałem, że że że to to to ona… - powiedział.

Monika zmarszczyła czoło.

- Nic się nie martw. Będzie dobrze… nie możemy uciec, ale są inne sposoby.
- Boje się - wyszeptał.
- Wiem, ale mamusia już zabiła karpia. A poza tym, to trochę wstyd, że dorosły facet nie chce pomóc w takiej sprawie teściowej, nie uważasz?

Domek stał w malowniczej okolicy. Otoczony sosnowym lasem, na samym dnie przełęczy. Z okien bił ciepły blask światła, a z komina unosił się siwy dym. Słońce zaszło już za górami, powoli pojawiały się gwiazdy. Śnieg tak pięknie wyglądający z daleka, odciął wszelkie drogi dojazdowe.

Pod jednym z okien kuliła się sylwetka człowieka. Mężczyzna zaglądał ukradkiem przez okno,...

- Chryste! Kto ulepił tego przerażającego bałwana?!
Uwielbiałam spędzać wigilię w naszym drewnianym domku na przełęczy. Choć był niewielki i skromnie urządzony, każda chwila w nim była dla mnie przyjemnością. Gdy zatrzymaliśmy się na podjeździe, poczułam jak zalewa mnie fala ciepła na myśl, że najbliższe wieczory spędzę na błogim lenistwie w towarzystwie mamy i starszego brata. Domek niewiele zmienił się od naszej ostatniej wizyty, tylko że… tuż obok kuchennego okna stał bałwan. Nie był to zwykły bałwan, był mniej więcej mojego wzrostu i w przeciwieństwie do innych bałwanów jakie kiedykolwiek widziałam, ten był niewiarygodnie brzydki. Miał ogromną paszczę, a w niej pełno patyków, które wyglądały jak kły. Puste oczodoły były zwrócone w naszym kierunku. Nie wiem dlaczego, ale przez tę ohydną bryłę śniegu dostałam gęsiej skórki.
- Giń ty bałwaniany paszczurze!- wykrzyknął Tomek i zaczął okładać pięściami niczego winną budowlę. Już po chwili z bałwana została jedynie kupka połamanych patyków. Wraz z mamą wybuchłyśmy śmiechem i weszłyśmy do domku.

Gdy najedliśmy się do syta i rozpakowaliśmy prezenty, nagle rozległo się pukanie do drzwi. Mama zmarszczyła czoło i spojrzała na mnie zdezorientowana. Doskonale wiedziałam o czym myślała. Kto to może być o tej porze? Przecież jesteśmy na odludziu.
Tomek, jak zwykle najodważniejszy z nas, poszedł otworzyć drzwi. Na progu stał bałwan. Na początku pomyślałam, że ktoś z naszych znajomych przyjechał zrobić nam przedziwny dowcip.
- Widocznie nie powinniśmy zadzierać z bałwanami, co nie?- Tomek odwrócił się w naszą stronę z szerokim uśmiechem. I właśnie w tym momencie bałwan poruszył się gwałtownie i wbił szeroką gałąź w brzuch mojego brata. Skamieniała ze strachu patrzyłam jak rozbawienie na twarzy Tomka zmienia się w paniczny lęk. Po chwili już nie żył.

I wtedy bałwan skierował swoje puste oczodoły wprost na nas…

- Chryste! Kto ulepił tego przerażającego bałwana?!
Uwielbiałam spędzać wigilię w naszym drewnianym domku na przełęczy. Choć był niewielki i skromnie urządzony, każda chwila w nim była dla mnie przyjemnością. Gdy zatrzymaliśmy się na podjeździe, poczułam jak zalewa mnie fala ciepła na myśl, że najbliższe wieczory spędzę na błogim lenistwie w towarzystwie mamy i starszego...

Zapowiadało się fantastycznie. Miały to być nasze pierwsze wspólnie spędzone święta, tylko ja i mój chłopak Alex. Pojechaliśmy do jego domku zimowego niedaleko Liverpoolu. Siedzieliśmy na kanapie obok ciepłego kominka, kiedy wszystko się zaczęło. Płomień w kominku nagle zgasł. Alex poszedł rozpalić go ponownie,a ja w tym czasie wstąpiłam do łazienki. Wracając usłyszałam dziwne dźwięki z dworu - wycie wilka, odgłosy niedźwiedzi i dzików. Nie przejęłam się tym zbytnio i wróciłam na kanapę. Potem było już coraz gorzej. Wyłączono prąd w całym domku, musieliśmy korzystać ze świec. Nie powiem, wtedy mi to pasowało. Było romantycznie i wytworzyła się specyficzna atmosfera. Przytuliłam się do niego i razem leżeliśmy. Usnęłam. Budząc się, poczułam zimno przy moim boku. Alex stał obok, w jego oczach widziałam autentyczne przerażenie. Z kranów wylewała się dziwna zielona, fluorescencyjna maź. Do domu wlatywały wszystkie różne owady. Przybory kuchenne i inne elektryczne przyrządy nagle zaczęły same działać, zapalały się i gasły, wszystkie jednocześnie, jakby chciały nam przekazać jakąś wiadomość. Zrozumiałam, że tak rzeczywiście jest, były to informacje zapisane alfabetem Morsa. Brzmiała ona mniej więcej tak: W TYM DOMU NIE JESTEŚCIE BEZPIECZNI. Głupia, uwierzyłam w to, wzięłam Alexa za rękę i wyszłam z domu. Na niebie działy się niestworzone rzeczy. Tysiące meteorytów spadało z nieboskłonu. Wydawałoby się, że niektóre o milimetry mijają naszą Ziemię, cudem unikając rozbicia na kawałki. W powietrzu natomiast znajdowało się mnóstwo pyłu i nie widziałam zbyt wiele. Po chwili dostrzegłam, że przed ogrodem znajduje się mnóstwo zwierząt. Kiedy tylko tam spojrzałam, zaczęły warczeć i wyć. Były coraz bliżej, gdy nagle rozstąpiły się i utworzyły drogę pośrodku grupy. Byłam tak przerażona, że kiedy zauważyłam co się tam znajduje, zemdlałam. Potem była już tylko nicość...

Zapowiadało się fantastycznie. Miały to być nasze pierwsze wspólnie spędzone święta, tylko ja i mój chłopak Alex. Pojechaliśmy do jego domku zimowego niedaleko Liverpoolu. Siedzieliśmy na kanapie obok ciepłego kominka, kiedy wszystko się zaczęło. Płomień w kominku nagle zgasł. Alex poszedł rozpalić go ponownie,a ja w tym czasie wstąpiłam do łazienki. Wracając usłyszałam...