Stojąc na mrozie przyglądał się małemu domkowi. Stojący na przełęczy nie miał dużo sąsiadów, a właściwie to żadnych. Mężczyzna spojrzał na niebo, a następnie na zegarek. Pomimo, że był dopiero wieczór na polu było ciemno jak w nocy. Śnieg padał bez przerwy co zapewniało, że przykryje jego ślady. Zadowolony mężczyzna uśmiechnął się, w domku paliło się światło co oznaczało że domownicy są w domu. Szczęśliwi i bezpieczni. Sarkastyczny uśmiech powrócił na usta mężczyzny. 24.12 czas radości, prezentów, chwil spędzonych z rodziną, a także bólu. Nasuwając maskę na twarz mężczyzna był gotowy. Wszystko musiało byś idealnie. I tak będzie. Z kapturem na głowie i torbą na ramieniu ruszył na tył domku. Mężczyzna nie bał się, że któryś z domowników go zobaczy. Późna pora, gęsto padający śnieg, drzewa, a także ciemny strój pozwalały mu być niewidocznym. Mężczyzna ruszył w stronę domku. Wigilie czas zacząć. Stojąc pod oknem nasłuchiwał czy któryś z domowników przypadkiem nie pokrzyżuje jego planów.Mężczyzna wszedł przez uchylone okno z tylu domku. Będąc w środku szybko się rozejrzał. Pokój dziecięcy.Mężczyzna schował się w szafie. Po chwili usłyszał głos kobiety: - Idźcie do łózek. Następnie usłyszał radosne piski dzieci i szelest pościeli. Musi trochę poczekać, nie może pozwolić oby jakieś dzieci mu przeszkodziły. Odczekawszy dziesięć minut w cisze wyszedł z szafy. Starsza dziewczynka miała otwarte oczy, patrzyła się na mężczyznę z dziecinną ufnością. - Jesteś mikołajem? Mężczyzna pokiwał głową. Szeroki uśmiech zagościł na buzi dziewczynki. Nie tracąc czasu podszedł do łóżka i zamachnąwszy się nożem poderżnął dziewczynce gardło. Nastąpiło to tak szybko, że dziewczynka nie zdążyła nawet krzyknąć. Z chłopcem poszło szybciej. Zostawił wykrwawiające się dzieci w łóżku i ruszył po cichu w stronę największego łóżka. Tak jak się spodziewał mężczyzna i kobieta siedzieli przy wciąż zastawionym stole. Nie zauważyli go. Wyciągnąwszy pistolet strzeli mężczyźnie w plecy. Kobieta zerwała się z krzesła i zaczęła krzyczeć. Mężczyzna pokręcił głową niezadowolony. Drażnił go jej krzyk i głupota. -Siadaj i zamknij się. Kiedy go nie posłuchała ruszył na nią z zakrwawionym nożem. Dopiero teraz zrozumiała że to nie jest zły sen. Siedząc na krześle szlochała i słabym głosem powtarzał: nie proszę, proszę, proszę... Mężczyzna ściągnął maskę i nachyliwszy się nad uchem kobiety wyszeptał: Śpij dobrze mamusiu. Następnie wbił nuż w klatkę.

Stojąc na mrozie przyglądał się małemu domkowi. Stojący na przełęczy nie miał dużo sąsiadów, a właściwie to żadnych. Mężczyzna spojrzał na niebo, a następnie na zegarek. Pomimo, że był dopiero wieczór na polu było ciemno jak w nocy. Śnieg padał bez przerwy co zapewniało, że przykryje jego ślady. Zadowolony mężczyzna uśmiechnął się, w domku paliło się światło co oznaczało że...

Dziś wigilia, z babcią cały dzień szykowałyśmy potrawy świąteczne. Babcia jest dla mnie najważniejszą osobą, bo to ona mnie wychowała gdy moi rodzice zginęli. Gdy nadchodził wieczór, rodzina zaczęła się zjeżdżać do naszego domku na przełęczy. Jest on niewielki, dwupiętrowy, skromy dom. Wszyscy się serdecznie witali, było słychać śmiechy, rozmowy. Przed rozpoczęciem kolacji wigilijnej podzieliliśmy się opłatkiem. Każdy każdemu wręczył prezent. Nadchodziła północ, a mnie już łapało zmęczenie. Grzecznie pożegnałam się z każdym i poszłam do łóżka. Obudziłam się w środku nocy, sięgam ręką na półkę obok łóżka aby zapalić lampkę, gdy naciskam guzik okazuje się, że znów nie ma prądu. Zrezygnowana, wstaje z łóżka i czuję chłodny wiatr, przecieram oczy i zauważam otwarte okno. Przerażona, szepcze pod nosem: -Przecież sprawdzałam okno przed snem i było zamknięte, więc jak to możliwe, że...-nagle słyszę odgłos chodu z przedpokoju. Z bijącym z przerażenia sercem, na palcach, podchodzę do drzwi, przykładam ucho i nasłuchuje. Stoję tak około 10 minut, ucichło, ale nie mam odwagi się ruszyć. Czekam jeszcze chwile i pospiesznie się cofam, zamykam okno i idę do łóżka. Kładę się i otulam ciasno kołdrą, lecz nadal w głowie mam znak zapytania, co to było? Może to tylko moja wyobraźnia? Z pełną głową myśli zasypiam. Z snu wyrywa mnie głośny trzask, przerażona leżę i słucham czy coś się dzieje poza moim pokojem, w końcu decyduję się wyjrzeć za drzwi, jest ciemno i nic nie widzę. Wychodzę z pokoju kierując się do pokoju babci, gdy zerkam widzę, że łóżko jest puste. Z strachem szybko otwieram kolejne drzwi do pokoi. Nigdzie jej nie ma. Zauważam, że drzwi wejściowe do domu są otwarte, w samej piżamie, wybiegam na boso przed dom. Słyszę krzyki, przed sobą na ziemi widzę krew i dziwne ślady.–Pomocy!-orientuję się, że to głos babci. Biegnę za śladami z zapłakaną twarzą, znajduje się w głębi lasu, coraz ciemniej i ślady zmywają się z ziemi. Szlochając upadam na kolana.–Babciu gdzie jesteś?

Dziś wigilia, z babcią cały dzień szykowałyśmy potrawy świąteczne. Babcia jest dla mnie najważniejszą osobą, bo to ona mnie wychowała gdy moi rodzice zginęli. Gdy nadchodził wieczór, rodzina zaczęła się zjeżdżać do naszego domku na przełęczy. Jest on niewielki, dwupiętrowy, skromy dom. Wszyscy się serdecznie witali, było słychać śmiechy, rozmowy. Przed rozpoczęciem kolacji...

Przełęcz Diatłowa, 24 Grudnia 1959
- Chłopcy! Wiem, że pragniecie zdobyć szczyt Otorten jak najszybciej, ale mamy przecież Wigilię! Ludmiła dostrzegła w pobliżu mały, niepozorny domek, który wygląda na całkowicie opuszczony, więc pomyślałyśmy, że… No Siemion! Wiem, że nie spodoba Ci się ten pomysł, ale może udalibyśmy się tam na chwilę, żeby odpocząć i zjeść Wieczerzę z naszych skromnych zapasów. Tradycji musi stać się zadość – powiedziała Zinaida.
- To bardzo zły pomysł! Opóźnimy tylko wyprawę! – sprzeciwił się Siemion.
- Otorten nie zając! Nie ucieknie! Dziewczyny mają rację. – wtrącił się Nikołaj.
Wtem, jakoby z pomiędzy igliwia ośnieżonych świerków zawiał ostry, przenikliwy wiatr, gdy ośmioro studentów przekraczało próg spróchniałej chaty ulokowanej na zboczach przełęczy.
-Jak tu ciemno! Szkoda, że Judin zachorował. Strasznie mi go teraz brakuje.
- Zin. Nie dramatyzuj! – Niko otworzył swój bagaż, by znaleźć latarkę i oświetlić zapuszczone wnętrze. Zdziwił się, gdyż jego plecak wydawał się cięższy niż powinien. - Absurd! Jestem po prostu zmęczony. O kur… Co to jest? – Nie zdążył nawet krzyknąć, gdy spomiędzy jego palców, powoli, wpełzało w niego coś nierealnego, odbierającego mowę, wolę walki, a także przytłaczającego myśli. Coś zatrzymującego pracę umęczonego serca.
– Zin, co tu tak śmierdzi? O Boże! Co to jest?! Niko, nie wygłupiaj się! Niko? Zin? Chłopacy? – Luda wstrzymała oddech. Czuła pulsujące tętno i przyspieszony oddech za swoimi plecami. Kleiste dłonie na swoim ciele. I to przenikliwe zimno. Hipotermię duszy. Jak przez mgłę słyszała dźwięk roztrzaskanego szkła – To na pewno Zin. Może zdążyła uciec.
Na zewnątrz Siemion i pozostali usiłowali rozpalić niewielkie ognisko, gdy dobiegł ich dźwięk melodii „W śród nocnej ciszy”. Kołysząc się w rytm kolędy, usypiali powoli. Nie walczyli, gdyż czuli się bezpiecznie, bo na szczycie Otortenu zaświeciła dla nich pierwsza i ostatnia gwiazda tej zimy.

Przełęcz Diatłowa, 24 Grudnia 1959
- Chłopcy! Wiem, że pragniecie zdobyć szczyt Otorten jak najszybciej, ale mamy przecież Wigilię! Ludmiła dostrzegła w pobliżu mały, niepozorny domek, który wygląda na całkowicie opuszczony, więc pomyślałyśmy, że… No Siemion! Wiem, że nie spodoba Ci się ten pomysł, ale może udalibyśmy się tam na chwilę, żeby odpocząć i zjeść Wieczerzę z...

Wigilia była w tym roku wyjątkowo mroźna. Grube zaspy śniegu, oszronione drzewa i przejrzyste, szczypiące powietrze tylko dodawały uroku groźnemu majestatowi gór. Na tle dziewiczego krajobrazu odcinał się mały dom stojący na przełęczy. Caitlin mieszkała w tym domku sama już drugi rok. Wcześniej mieszkali tu razem, ona i David – jej ukochany mąż, który zginął na wojnie. Po jego śmierci świat Caitlin się zawalił. Jako sierota z domu dziecka nie miała rodziny, do której mogłaby wrócić, ani na tyle oddanych przyjaciół, którzy byliby skłonni jej pomóc. Została więc sama ze swoim żalem, z wyboru odcięta od reszty świata we własnym sanktuarium smutku. Przywykła do samotności, ale w Święta było inaczej. Wtedy najdotkliwiej odczuwała brak Davida.

Przygotowała skromną kolację. Nie było nakrycia dla wędrowca – turyści rzadko zapuszczali się w te okolice. Caitlin usłyszała głośne pukanie do drzwi. Otworzyła i zamarła. W progu stał wysoki mężczyzna w mundurze, z wojskowym plecakiem przerzuconym przez ramię. David! – pomyślała od razu, ale to nie był on.

- Pani Matthews? Nazywam się sierżant Dan Smith. Służyłem z pani mężem w jednym oddziale.

Caitlin właściwie sama nie wiedząc czemu, wpuściła go do środka. Mówił, że przyszedłby wcześniej, ale nie mógł jej znaleźć. David praktycznie umarł mu na rękach. W ostatnich chwilach poprosił przyjaciela, żeby przekazał Caitlin jak bardzo ją kocha i że zawsze będzie nad nią czuwał. Wszystkie wspomnienia i słabo zaleczona rozpacz odżyły w niej jak po zerwaniu tamy. Nieznajomy pozwolił jej się wypłakać. Był dobrym słuchaczem. Bezbłędnie odczytywał emocje i potrafił nimi manipulować. Godzinę później duży, kuchenny nóż wylądował prosto w jej sercu. Nawet nie zdążyła się zorientować, co się dzieje.

5 miesięcy i 3 morderstwa później policja w końcu go złapała. Psycholog orzekł głębokie zaburzenia osobowości. Zapytany o motyw twierdził, że zabijał rodziny poległych żołnierzy, bo nie mógł znieść ich cierpienia. Chciał, by znowu połączyli się z bliskimi.

Wigilia była w tym roku wyjątkowo mroźna. Grube zaspy śniegu, oszronione drzewa i przejrzyste, szczypiące powietrze tylko dodawały uroku groźnemu majestatowi gór. Na tle dziewiczego krajobrazu odcinał się mały dom stojący na przełęczy. Caitlin mieszkała w tym domku sama już drugi rok. Wcześniej mieszkali tu razem, ona i David – jej ukochany mąż, który zginął na wojnie. Po...

Boże Narodzenie - przepiękne Święta, będące dowodem wielkiej miłości i łaski od Boga, który ofiaruje nam swojego Syna. Opowiem wam historię z mojego życia, która zdarzyła się 24 grudnia 1987r. Rodzinny czas miłości, radości i śpiewania kolęd. Za oknem biały puch pokrył dachy domów, a góry lśniły, połyskując śniegiem. W naszym drewnianym domku na przełęczy właśnie mieliśmy zasiąść do kolacji wigilijnej. Ktoś zapukał do drzwi. Gdy je otwarłam, ku mojemu zdziwieniu ujrzałam cudownego Anioła z ogromnymi skrzydłami, ubranego długie szaty. Biła od niego aura siły i dobroci. Powiedział mi, że zszedł do naszego domu przepełnionego miłością, by świętować z nami narodziny Jezusa. Gdy wszyscy wspólnie z rodziną zasiedliśmy do stołu by zmówić modlitwę i podzielić się opłatkiem, krzyż, który wisiał nad komikiem spadł i rozbił się na części. Usłyszałam krzyki i wrzaski, a z opłatka, który trzymałam zaczęła kapać krew. Byłam przerażona. Odwróciłam się gwałtownie i poczułam żar w sercu, a ciało przeszył mi chłód. Czarna postać stała za mną i przyglądała mi się z wrogością. Wiedziałam, że był to wysłannik piekieł, który nienawidzi miłości oraz świąt Bożego Narodzenia i zrobi wszystko by odesłać nas na wieczne potępienie. Anioł stanął w naszej obronie, rozpoczęła się walka dobra ze złem. Przerażona i bezradna widziałam jak demon łamie i wyrywa mu skrzydła. Anioł rzucił mi... różaniec. Zaczęłam się modlić. Odnalazłam w sobie ogromną wiarę, a w różańcu potężna siłę na pokonanie demona. Szybko wybiegłam z drewnianego domu. Upadłam na kolana i zaczęłam wołać o pomoc do Boga. Czułam jak moje ciało płonie, słyszałam głośne dźwięki, które spowodowały, że ogłuchłam, a po chwili oślepłam. Z ust ciekła mi krew, jednak nie przestawałam się modlić. Po kilka chwilach udręki znów usłyszałam szum drzew i zobaczyłam biały puch. Co sił w nogach pobiegłam do drewnianego domu, jednak tam panował spokój i błogość. Czy to był tylko koszmarny sen? Urojenia? A może jednak prawdziwa historia?

Boże Narodzenie - przepiękne Święta, będące dowodem wielkiej miłości i łaski od Boga, który ofiaruje nam swojego Syna. Opowiem wam historię z mojego życia, która zdarzyła się 24 grudnia 1987r. Rodzinny czas miłości, radości i śpiewania kolęd. Za oknem biały puch pokrył dachy domów, a góry lśniły, połyskując śniegiem. W naszym drewnianym domku na przełęczy właśnie mieliśmy...

Zostałam sama w domu. I to na dodatek w wigilię. Zostawili mnie samą w drewnianym domu tak gdzie nie ma żadnego zasięgu ani w pobliżu żadnej drogi. Moja wymarzona wigilia. Nawet głupi pies musiał gdzieć pobiec. Do ręki wziełam jakąś książkę, którą dostałam do ciotki na urodziny. "Powinnaś zacząć czytać coś wiecej niż kolorowe czasopisma dla młodzieży", powiedziała ciotka Agnes w tym dniu. "Śmierć połączyła ich na wieli (...)", pisało na odwrocie książki. Bla, bla, bla wolę się przejść przy pełni niż zacząć to czytać. Tak więc ubrałam się ciepło i wyszłam na zewnątrz. Huh naprawdę jest dzisiaj zimno. Ale, dobra lepsze to niż siedzenie w domu. Przeszłam kilka metrów i zaczą padać śnieg. Odwróciłam się i nigdzie nie widziałam domu. Co się dzieje? Zaczełam krążyć, szukając swoich śladów butów. Śnieg wszystko zasypał. I co ja teraz zrobię?
- Uciekaj. - usłyszałam.
Kto to powiedział? Zaczełam rozglądać się w poszukiwaniu tajemniczej osoby.
- Gdzie jesteś? - krzyknełam
- Wszędzie gdzie ty.
- Co?- szepnełam do siebie.
Przyznam, że troszkę się boję. Postanowiłam iść. Po lewej stronie zauważyłam przełęcz, w której znajduje się domek. To przecież nie możliwe że zaszłam tak daleko!
- Wszystko jest możliwe.
- Słuchaj, przestań! Okey? Przerażasz mnie!
- Od tego tu jestem.
Spojrzałam na swoje buty, bo miałam uczucie że weszłam w jakiś kamień albo coś podobnego. Przyklękłam i zobaczyłam że stałam na czyjejść głowie. Z krzykiem uciekłam stamtąd. Co to było?
- Nic co cię powinno interesować! - warkną nieznajomy.
- Czy ja coś ci zrobiłam, że mnie straszysz?
Cisza. Śnieg przestał padać, ale zamiast niego pojawiła sie mgła. Nie proszę! Na filmach zawsze gdy pojawia się mgła to, to zwastuje czyjąć śmierć. Usłyszałam wycie wilka. Jezu, przecież tu jest niedaleko rezerwat w którym są wilki.
- Co się stało? Przestraszyłaś się wilczków?
- Zamknij się kimkolwiek jesteś i zostaw mnie w spokoju!
- Wedle twojego życzenia.
Chwilę poźniej na swoim gardle poczułam zimne ostrze noża....

Zostałam sama w domu. I to na dodatek w wigilię. Zostawili mnie samą w drewnianym domu tak gdzie nie ma żadnego zasięgu ani w pobliżu żadnej drogi. Moja wymarzona wigilia. Nawet głupi pies musiał gdzieć pobiec. Do ręki wziełam jakąś książkę, którą dostałam do ciotki na urodziny. "Powinnaś zacząć czytać coś wiecej niż kolorowe czasopisma dla młodzieży", powiedziała...

Była wigilijna noc, a ja szukałam miejsca gdzie mogłabym się schronić. Pewnie każdego by to zdziwiło, że w taki dzień dochodzę do przełęczy.
Widzę w oddali jakiś domek, postanawiam się tam udać.
Stoją pod drzwiami pukam trzy razy.
Otwiera mi mała dziewczynka, niezwykle blada, z czarnymi włosami i oczami.
-Mogłabym wejść? – pytam, udając, że się niczego nie boję.
-Proszę – odchodzi od drzwi, wpuszczając mnie i przechyla głowę na prawo. Po chwili dziecko rusza ręką, pokazując, że mam iść za nią.
Idziemy w stronę dużego pomieszczenia. Znajduje się w nim duży stół nakryty do wigilii. Siedzą przy nim jak się domyślam rodzice dziewczynki, tak samo mroczni i jej starsza siostra.
Ściany pokoju mają odcień szary, zaś choinka stojąca gdzieś w koncie jest biała. Ozdabiają ją czarne bombki.
„Nie będzie tak źle ” myślę.
-Ta pani przyszła do nas do domu – wskazuje na mnie mała.
-Domyśliłam się kochanie-kobieta uśmiecha się pokazując swoje nadzwyczaj białe zęby. – Usiądź dziewczę, pewnie jesteś bardzo głodna.
-Może trochę... –przyznaję i zwracam

Była wigilijna noc, a ja szukałam miejsca gdzie mogłabym się schronić. Pewnie każdego by to zdziwiło, że w taki dzień dochodzę do przełęczy.
Widzę w oddali jakiś domek, postanawiam się tam udać.
Stoją pod drzwiami pukam trzy razy.
Otwiera mi mała dziewczynka, niezwykle blada, z czarnymi włosami i oczami.
-Mogłabym wejść? – pytam, udając, że się niczego nie boję.
-Proszę...

Tego roczną wigilie ja i Aleks postanowiliśmy spędzić w domku na przełęczy. Miała to być najromantyczniejsza wigilia w naszym życiu, a okazała się największym moim koszmarem.
Siedziałam w objęciach Aleksa przy kominku kiedy zegar wybił północ. Usłyszałam jakieś dziwne szmery w kuchni Aleks tez je słyszał. Poszedł sprawdzić co to było, a ja zostałam w salonie bo z natury byłam raczej tchórzem. Gdy Aleks długo nie wracał zaczęłam się martwic i poszłam sprawdzić co się stało. Zobaczyłam jak leży w plamie krwi. Do moich oczu napłynęły łzy, podbiegłam do niego prosząc by przeżył. Jego oczy były pełne strachu, bólu i złości. Jego wzrok nie koncentrował się na mnie tylko na czymś co było za mną. Serce o mało nie wyskoczyło mi z piersi, byłam przestraszona. Za plecami usłyszałam przerażający glos.
-Nie odwracaj się
Każdy człowiek na moim miejscu i tak by się odwrócił , ja też bym tak zrobiła, ale Aleks mocno chwycił mnie za rękę.
-Proszę nie odwracaj się. To cię zabije. Obiecaj że się nie odwrócisz. – Skinęłam głową na znak, że się zgadzam -Pamiętaj że cię kocham -wyszeptał z trudem.
Widziałam, że każdy ruch i każde słowo sprawia mu ogromny ból. Jego uścisk ręki się rozluźnił a potem całkiem puścił moją dłoń. Wiedziałam, że to już koniec, ale nie chciałam w to wierzyć. Płakałam, krzyczałam i przytulałam się do ciała Aleksa, tak przez parę godzin. Pamiętałam o obietnicy złożonej Aleksowi i miałam zamiar jej dotrzymać. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam, gdy się rano obudziłam ciała Aleksa już nie było…

Tego roczną wigilie ja i Aleks postanowiliśmy spędzić w domku na przełęczy. Miała to być najromantyczniejsza wigilia w naszym życiu, a okazała się największym moim koszmarem.
Siedziałam w objęciach Aleksa przy kominku kiedy zegar wybił północ. Usłyszałam jakieś dziwne szmery w kuchni Aleks tez je słyszał. Poszedł sprawdzić co to było, a ja zostałam w salonie bo z natury...

Mały domek skrywa wielki sekret...

Kilkanaście lat temu tragedia wstrząsnęła miasteczkiem. Zaginęła młoda kobieta. Razem z mężem wynajmowali drewnianą chatę na przełęczy. Wyjrzyj przez okno. Widzisz światła w oddali? Tak, to właśnie ten dom. W pierwszych dniach pobytu często spacerowali pod rękę, zawsze uśmiechnięci, zakochani. Wszystko zmieniło się w Wigilijną noc. Na krótko przed północą mąż zadzwonił na policję, drżącym głosem poinformował, że nie widział swojej kobiety od kilku godzin. "Wyszła na spacer przed zachodem słońca", powiedział, "Boję się, że stało się coś strasznego". Miał rację, choć kłamał. Do tej pory jej nie odnaleziono.
Tak rozpoczęła się krwawa tradycja.
Wiesz, nie od razu zauważyli schemat. Kobieta zniknęła, może się potknęła, zasnęła w śniegu. Nie do takich tragedii dochodzi w górach. Ale... rok później szanowana rodzina wynajęła ten sam dom. W Wigilijny wieczór ojciec odszedł od stołu i już nigdy nie wrócił. Jego ciało leżało zmasakrowane kilka metrów od drzwi. "To tragedia", mówili ludzie, "Trafił na dzikie, głodne zwierze".
Rok za rokiem dom nad przełęczą nawiedza tragedia. Ofiarami są mężczyźni. Zabawne, mieszkańcy nazwali ten dzień "Wigilią Martwych", choć nie wszyscy umarli. Znikali, tracili zmysły, kończyny, pamięć. Jeden z ocalałych zeznał, że po wieczerzy usłyszał płacz. Wyszedł na dwór i zobaczył drobną kobietę, ubraną w elegancką małą czarną, stojącą po kolana w śniegu. Była blada, zbryzgana krwią. Powiedział, że wyglądała jak śmierć. Wyobrażasz to sobie?
"Wigilia Martwych" właśnie się zaczęła.
Chcesz poznać prawdę? Słuchaj. To nie jest zwykły wiatr. To Ona. Kobieta, która lata temu została brutalnie zamordowana przez swojego męża. Jej szczątki leżą pogrzebane pod stertą kamieni i śnieżną pierzyną. Jej dusza cierpi. Słyszysz? Wiatr niesie jej wołanie o pomoc. Ona nie chce zabijać. Ona chce zemsty.
Wyjrzyj przez okno. Widzisz jak powoli przemierza przełęcz w poszukiwaniu ofiary?

Widzisz mnie?
Pomóż mi...

Mały domek skrywa wielki sekret...

Kilkanaście lat temu tragedia wstrząsnęła miasteczkiem. Zaginęła młoda kobieta. Razem z mężem wynajmowali drewnianą chatę na przełęczy. Wyjrzyj przez okno. Widzisz światła w oddali? Tak, to właśnie ten dom. W pierwszych dniach pobytu często spacerowali pod rękę, zawsze uśmiechnięci, zakochani. Wszystko zmieniło się w Wigilijną noc. Na...

Ostatnio nawiedzają mnie koszmary tak realistyczne, że już sama nie wiem czy śnię na jawie, czy to naprawdę rzeczywistość. W nich jestem jedynie obserwatorem, który przeważnie biernie uczestniczy w masowych mordach.

Ten był podobny do tych bardziej krwawych.

Opierałam się plecami o próg drewnianego domku umiejscowionego w paśmie górskim, który niczym szczególnym się nie wyróżniał. Byłam pewna, że to nie jest to samo miejsce, do jakiego wraz z rodziną jeździliśmy na każdą Wigilię. A przynajmniej tak mi się wydawało...

Śnieg prószył leniwie, zakrzywiając pod wpływem lekkiego wiatru swój tor ruchu. Na niebie królował młodszy brat słońca - księżyc, który wraz z wyjątkowo jaskrawo świecącymi gwiazdami, oświetlały scenerię rozgrywającą się poza wszelką cywilizacją.

Widziałam przerażenie w oczach kobiety łudząco podobnej do mojej matki; strach paraliżował również jej męża i syna, którzy tak samo jak blondynka wyglądali mi znajomo.

Nim cały ich spokój uległ destrukcji, wszyscy siedzieli beztrosko w chacie, a usłyszawszy ciche odgłosy, wydobywające się z głębi lasu, wyszli sprawdzić czy to nie zbłąkany wędrowiec.

Teraz, na zewnątrz powtórnie usłyszeliśmy przeraźliwe wycie jakiegoś czworonoga, z tym że było ono głośniejsze, aczkolwiek trwało zaledwie chwilę. Jakby zwierzęta nawoływały się do wspólnego posiłku.

Ciche kroki i szepty rozbijały się głuchym echem o pobliskie skały.

Mężczyzna kurczowo trzymał w ręku starą siekierę, lecz na nic się ona zdała.

Poczułam na swoim karku ciepły oddech. Z bijącym jak na olimpiadzie sercem odwróciłam głowę w bok. Spojrzałam wprost we wściekłe i widocznie głodne, czerwone ślepia.

Wilki.

Następne, co zdążyłam zarejestrować to nieudana próba ucieczki zdesperowanej rodziny, a przez moją głowę przeszła jedna myśl: "To nie jest sen..."

Szkarłatna ciecz zabarwiła biały puch, ironicznie kontrastując z nim.

Noc, choć piękna i bezchmurna, zapowiadała straszliwą historię, która ukryta w przełęczy, czekała na odkrycie...

Ostatnio nawiedzają mnie koszmary tak realistyczne, że już sama nie wiem czy śnię na jawie, czy to naprawdę rzeczywistość. W nich jestem jedynie obserwatorem, który przeważnie biernie uczestniczy w masowych mordach.

Ten był podobny do tych bardziej krwawych.

Opierałam się plecami o próg drewnianego domku umiejscowionego w paśmie górskim, który niczym szczególnym się nie...