Ja co prawda nie biorę udziału w konkursie, ale rozumiem waszą frustrację i też jestem ciekawa wyników :) Ale nie martwcie się, prędzej czy później LC zauważy i ten konkurs :D

Ja co prawda nie biorę udziału w konkursie, ale rozumiem waszą frustrację i też jestem ciekawa wyników :) Ale nie martwcie się, prędzej czy później LC zauważy i ten konkurs :D

ehhh... a miałam nadzieję, bo jestem ciekawa wyników :D

ehhh... a miałam nadzieję, bo jestem ciekawa wyników :D

Czemu konkurs nie jest zakończony? :O

Czemu konkurs nie jest zakończony? :O

Jerzy nienawidził świąt i ich sztuczności. Gdy tylko 24 grudnia zaczął nieubłaganie zbliżać się w kalendarzu, Jerzy spakował sobie zapasy i wyruszył w góry. Natura pozwalała mu odpocząć od świątecznego zamętu. W wigilijny poranek jednak gdy przybył do małej, ale jakże zjawiskowej chałupki na przełęczy zauważył że na jej drzwiach wisi coś dziwnego, a mianowicie skromny sosnowy wieniec z czerwoną kokardką. Mężczyzna prychnął gniewnie i z gracją godną antycznego dyskobola cisnął go z dala od chatki. Dopiero gdy uraczył się kieliszeczkiem czegoś mocniejszego na uspokojenia doszło do niego, że tajemniczy wieniec musiał zostać przez kogoś zawieszony, a w najbliższej okolicy w odległości wielu kilometrów próżno szukać ludzkich zabudowań, uznał jednak, że to pewnie robota jakiegoś turysty.
Gdy jednak wieczorem wyszedł z domku po drewno do kominka, na drzwiach znalazł kolejny wieniec, tym razem większy i ozdobniejszy, z srebrnymi, błyszczącymi gwiazdkami. Mężczyzna przeraził się i również tą ozdobę cisnął precz. Dłuższą chwilę zbierał się w sobie i wrócił z drewnem do środka. Gdy tylko przekroczył próg skamieniał, a po jego udzie poleciała cienka stróżka moczu, w środku chałupki stała w pełni ubrana choinka. Jerzy krzyknął i wybiegł z domku, upadł na kolana i wsadził głowę w śnieg, nie wierzył w to co przed chwilą zobaczył. Uznał, że musi stawić czoła tym dziwom, podszedł do chatki i otworzył drzwi, w środku oprócz choinki pojawiła się teraz czerwona skarpeta na kominku na której było jego imię. Mężczyzna ponownie zamknął i otworzył drzwi, teraz w pomieszczeniu pojawił się także duży kwadratowy prezent z napisem "otwórz mnie". Jerzy podszedł do pudełka i nogi odmówiły mu posłuszeństwa, upadł na kolana i wolno podniósł wieko pudełka. W środku była mikołajowa czapka, mężczyzna odetchnął ciężko. I nagle spod czapki zabrzmiały słowa:
-Wesołych świąt.
Mężczyzna sięgnął po czapkę, a gdy ją podniósł, zobaczył, że spod niej uśmiecha się do niego jego własna głowa.


P.S - po terminie niestety, nie zauważyłam, że do wczoraj konkurs myślałam, że do 10 grudnia jest, tyle tych konkursów jest, że się pogubiłam co do terminów. Trudno.. ale chociaż poczytać można :)

Jerzy nienawidził świąt i ich sztuczności. Gdy tylko 24 grudnia zaczął nieubłaganie zbliżać się w kalendarzu, Jerzy spakował sobie zapasy i wyruszył w góry. Natura pozwalała mu odpocząć od świątecznego zamętu. W wigilijny poranek jednak gdy przybył do małej, ale jakże zjawiskowej chałupki na przełęczy zauważył że na jej drzwiach wisi coś dziwnego, a mianowicie skromny...

Pewna rodzina postanowiła spędzić Święta w górach. Wynajęli drewniany domek na przełęczy. Okolica oprócz pięknych krajobrazów słynęła z miejscowej legendy. Podobno podczas wojny hitlerowcy wybudowali tam hotelik dla wysokich rangą esesmanów. Jedną z form wypoczynku były tortury na ludziach. Ulubioną zabawą nazistów było lizanie. Zamykano skazańców w celi a następnie podrzynano gardło jednemu z nich. Krew spływa po podłodze. Ofiary nie miały nic do picia. Oprawcy zakładali się, który ze skazańców pierwszy zliże krew z pragnienia. Po wojnie nazistów, którzy zostali tam miejscowi spalili żywcem wraz z hotelem. Podobno śmiali się, że jeżeli Niemcy tak bardzo lubili lizanie to niech ogień ich poliże. Do dziś w tych okolicach zdarzają się straszne rzeczy. Nadszedł wigilijny wieczór. Rodzice poszli na wigilijne przyjęcie organizowane przez pobliskie schronisko. W domku została ich nastoletnia córka, która źle się czuła. Towarzystwa dotrzymywał jej ukochany pies. Dziewczyna bez strachu siedziała na kanapie i oglądała telewizję. Pies był gdzieś obok. Po chwili usłyszała jakiś hałas. Przelękła się i wystawiła rękę za kanapę i od razu poczuła lizanie po ręku. To uspokoiło. Leżała przez dłuższa chwilę gapiąc się w ekran, gdy nagle usłyszała przytłumiony pisk swojego psa. Nie odwracając wzroku od telewizora odkrzyknęła: Cicho bądź wszystko jest w porządku i dalej oglądała telewizje. Znienacka usłyszała: Kap, kap, kap. Pomyślała ze kran przecieka, ale kiedy kapanie stało się głośniejsze trochę się przestraszyła. Gdy poczuła na swojej dłoni ciepły język, poczuła się bezpiecznie. Znowu usłyszała delikatne kapanie. To ją zirytowało. Wstała i poszła do łazienki. Ku jej przerażeniu na kaloryferze leżała odcięta głowa psa. Nastolatka wpadła w histerię i o mało nie zemdlała. Obróciła się w stronę lustra na którym pisało NIE TYLKO PSY POTRAFIĄ LIZAĆ.

Pewna rodzina postanowiła spędzić Święta w górach. Wynajęli drewniany domek na przełęczy. Okolica oprócz pięknych krajobrazów słynęła z miejscowej legendy. Podobno podczas wojny hitlerowcy wybudowali tam hotelik dla wysokich rangą esesmanów. Jedną z form wypoczynku były tortury na ludziach. Ulubioną zabawą nazistów było lizanie. Zamykano skazańców w celi a następnie...

Powoli brnęłam w śniegu do kolan. Wiatr spowalniał moje ruchy, a mróz przeszywał moje ciało. Na policzkach zamarzło mi kilka łez, ale teraz nie miałam siły już nawet płakać. W duchu rozpaczałam nad swoją lekkomyślnością.
Wszystko zaczęło się dzisiaj rano. W raz z rodziną spędzałam tegoroczną wigilię w górach.
Od dziecka uwielbiałam spacery po ośnieżonych kotlinach oraz wspinaczki na szczyty. Czyste powietrze i potężne przepaści sprawiały, że czułam się wolna. W południe udało mi się uciec wigilijnemu zamieszaniu i udać się na spacer. Śnieg jednak przykrył ścieżkę i zboczyłam ze szlaku. Od mniej więcej sześciu godzin błąkam się po lesie w zamieci śnieżnej.
Powoli docierało do mnie, że jeżeli się zatrzymam to już najprawdopodobniej nie wstanę. Świadomość ta budziła we mnie przerażenie, ale i dodawała mi sił. W końcu poczułam, że nie dam rady zrobić już ani jednego kroku. Upadłam na kolana, a z moich płuc wydobył się cichy szloch. Mróz nie powodował już bólu, powoli traciłam czucie w nogach, palcami nie mogłam poruszyć już od dawna. Zamknęłam oczy.
Po chwili wydało mi się, że słyszę kroki. Z nieludzkim wysiłkiem uchyliłam powieki. Zmierzał ku mnie mężczyzna. Podbiegł ku mnie i wziął mnie na ręcę. Chciałam się go o coś zapytać, ale poczułam, że tracę przytomność.
Ocknęłam się na wygodnej kanapie. Przede płomienie wesoło skakały w kominku. Rozejrzałam się dokoła. Byłam w małym drewnianym domku. Zrzuciłam z siebie koc i podbiegłam do okna. Cały czas byłam w górach. Zadziwiałam się, że chatka znajduje się na takiej wysokości. Właścicieli musiał być przez większość zimy odcięty od cywilizacji. Kiedy tylko pomyślałam o moim tajemniczym wybawicielu , wszedł do pokoju. W ręku trzymał kubek z parująca czekoladą.
Uśmiechnął się do mnie i zapytał z troską:
- Jak się czujesz?- Mężczyzna nie mógł mieć więcej jak trzydzieści lat. Nie był przystojny, ale jego uroda budziła zaufania. Jego twarz wydała mi się znajoma.
- Lepiej chyba się jeszcze nigdy nie czułam – Wyznałam zgodnie z prawdą - Czemu samotnie tu spędzasz Wigilię? - zapytałam. Mężczyzna uśmiechnął się do mnie:
- Czekałam, aby uratować cię z tarapatów – Odpowiedział z wesołym błyskiem w oku.
- W takim razie tę Wigilię spędzimy razem – Ta perspektywa z dziwnych powodów napełniła mnie radością. I rzeczywiście, była to jedna z moich najlepszych wigilii.

Następnego ranka po całonocnym poszukiwaniu ratownik górski natrafił na ciało młodej dziewczyny, która zmarła na skutek wychłodzenia.

Powoli brnęłam w śniegu do kolan. Wiatr spowalniał moje ruchy, a mróz przeszywał moje ciało. Na policzkach zamarzło mi kilka łez, ale teraz nie miałam siły już nawet płakać. W duchu rozpaczałam nad swoją lekkomyślnością.
Wszystko zaczęło się dzisiaj rano. W raz z rodziną spędzałam tegoroczną wigilię w górach.
Od dziecka uwielbiałam spacery po ośnieżonych kotlinach oraz...

Tamte święta pamiętam doskonale. Każdy detal zagnieździł mi się w pamięci jak rak, którego nie da się wytępić. Pamiętam krew, strach i dreszcze, zapach palonego drewna w kominku i kolorowe bombki. I jego uśmiech. Krótko: miałam osobistego psychiatrę. W końcu nie każda 14-latka próbuje się zabić, ale o tym potem. Opowiem wam historię mojego nędznego życia od wigilii 1999 roku. Kiedyś jedna dziewczyna powiedziała "jakie to szczęście, że mnie to nigdy nie spotka!". Durna. To mogło przydarzyć się każdemu, bo zło jest przebiegłe i często przybiera twarz czegoś, na czym nam zależy. A więc, jak co roku, spędzaliśmy święta w domu na przełęczy gór Pocono. On przyglądał mi się w samochodzie. Grywał ze mną w szachy, śmiał się ze mną, obiecał mnie chronić. Dlatego tak cierpiałam. Po dojeździe mieliśmy zjeść na dół punkt 20:00. Przy wkładaniu sukienki z welwetu puściłam piosenki Daughter i położyłam się na chwilkę na łóżku. Obudziłam się po 22:00, kiedy panował już mrok. Zdziwiło mnie, że nikt po mnie nie przyszedł. Było cicho. Na dole w łazience paliło się światło, lustro leżało rozbite w drobny mak. Tyłem wycofałam sie do kuchni i szukając blatu stołu trafiłam na coś wiotkiego i ciepłego. Wydarłam się niemiłośiernie kiedy zobaczyłam ciało mojej mamy, Monici, przybite do stołu nożem do filetowania mięsa. Pobiegłam do stodoły, a tam znalazłam wybrakowane zwłoki ojca. Nie miał palca wskazującego z pierścieniem rodzinnym. Nagle zapaliło się światło i ktoś wywlekł mnie za włosy na śnieg. Tam przyszpilił mnie do ziemi i wbił ostrze z ząbkami w brzuch. Paliło moje wnętrzności, a serce najbardziej gdy napotkałam znajome, zielone oczy wlepione we mnie. Mój jedyny brat, Kai per "on" chciał wypatroszyć mnie nożem myśliwskim. Udało mi się go kopnąć i uderzyć w skroń rozcinając skórę, ale to tyle. Powiedział tylko jedno, "powinienem to zrobić, kiedy spałać" i trzasną moją głową o podłoże. Miałam 12lat.

Tamte święta pamiętam doskonale. Każdy detal zagnieździł mi się w pamięci jak rak, którego nie da się wytępić. Pamiętam krew, strach i dreszcze, zapach palonego drewna w kominku i kolorowe bombki. I jego uśmiech. Krótko: miałam osobistego psychiatrę. W końcu nie każda 14-latka próbuje się zabić, ale o tym potem. Opowiem wam historię mojego nędznego życia od wigilii 1999...

Siedziałam wtedy bardzo spokojna, nie zważałam na myśl związaną z jego nieobecnością, z tym, że i ICH też nie ma. Wtedy gdy otworzyłam ten kufer i zobaczyłam te głowy, przeraziłam się, nie mogłam przy tym choćby swoją głowę jakąś racjonalną myślą zaszczycić. Po ścianach latały zielone mary, a dywan zamienił się w wirującą otchłań, pełną perspektyw i wyciągniętych rąk, które miały mnie zaraz chwycić, i sprawić bym na zawsze zasnęła.
Nigdy tak tego nie przeżywałam, nie chciałam znów słyszeć tych krzyków, ryków i gwałtownych uderzeń, które zaraz znowu miały się pojawić.
Nie chciałam nawet wejść po drabinie na górę, wiedziałam, że tam schowała się reszta ICH. Ich szpiczaste nosy kuły mnie nawet teraz. Ich oddechy zawiązywały mi dookoła szyi grube wstęgi, i rozwieszały po kątach, po to, by tylko poznęcać się nad moją cierpliwością.
Ale on już szedł. Ciągnął to za sobą, bo chyba się zmęczył.
Walił swoimi ogromnymi łapami, sapał jak niedźwiedź, i podchodził coraz bliżej. Tym razem wybrał tradycyjną drogę.
Ruszył klamką, chwycił, i otworzył.
Krok, krok, krok. Rzucił swoją 'broń na ziemię' i spytał -
- Czy są tu jakieś grzeczne dzieci?
- Czekałam na Ciebie Mikołaju! - odpowiedziałam - Nie było Cię tak długo, że moja wyobraźnia napisała dla Ciebie nowy scenariusz do wykonania.

Siedziałam wtedy bardzo spokojna, nie zważałam na myśl związaną z jego nieobecnością, z tym, że i ICH też nie ma. Wtedy gdy otworzyłam ten kufer i zobaczyłam te głowy, przeraziłam się, nie mogłam przy tym choćby swoją głowę jakąś racjonalną myślą zaszczycić. Po ścianach latały zielone mary, a dywan zamienił się w wirującą otchłań, pełną perspektyw i wyciągniętych rąk, które...

Górski zimowy krajobraz roztaczał się wokół domku na skraju przełęczy. Śnieżnobiały puch niczym kołdra okrywał zbocza i nieco rozjaśniał powoli skradający się mrok. Marta miała spędzić święta z rodziną wdychając płucami czyste i zdrowe powietrze – na pewno dobre na chorobę, która nie dawała jej spokoju od małego. Wszyscy stwierdzili, że dobrze im zrobi takie oderwanie się od codziennego życia i spróbowanie czegoś innego. Jola i Maciek – rodzice 7-letniej Marty zajmowali się przygotowywaniem kolacji wigilijnej, podczas gdy ona poczuła zmęczenie na skutek długiej podróży.
Było już całkiem ciemno, gdy Marta przebudziła się po krótkiej drzemce. Zaaferowana ozdobami świątecznymi rozwieszonymi po pokoju oraz wieloma prezentami leżącymi pod choinką, na początku nie zauważyła, że coś jest nie tak. Radość sprawiło jej otwieranie dużego prezentu, ładnie zapakowanego i podpisanego jej imieniem. Zaglądając do środka, na pewno nie spodziewała się zobaczyć tego, co zostało tam włożone. Sącząca się krew z głów obydwojga rodziców napełniła ją takim przerażeniem, że natychmiast odrzuciła karton. Jedynym wyjściem był krzyk i szczypanie się w ręce, bo może to jeszcze jakiś zły sen?
Jeśli tak, to czemu mama mnie jeszcze nie budzi?!
Łzy już rzewnie ciekły po twarzyczce dziewczynki, gdy próbowała otworzyć drzwi wejściowe do domu. Niestety na próżno, bo okazały się być zamknięte od zewnątrz. Biegała, jak oszalała od okna do okna, wypatrując jakiegokolwiek śladu rodziców. Nie wierzyła, że tam w kartonie leżały ich głowy. To musiał jakiś być głupi żart.
Z rozmyślań wyrwał ją zgrzyt klucza w drzwiach. Rozradowana pobiegła tam, by uściskać mamę i tatę. Była pewna, że to właśnie ich ujrzy. Zbyt późno zorientowała się, że nie wylądowała w objęciach swoich bliskich. Przebrany za Św. Mikołaja mężczyzna roześmiał się serdecznie, wcierając w swój czerwony kostium świeżą krew pozostałą na nożu.

Górski zimowy krajobraz roztaczał się wokół domku na skraju przełęczy. Śnieżnobiały puch niczym kołdra okrywał zbocza i nieco rozjaśniał powoli skradający się mrok. Marta miała spędzić święta z rodziną wdychając płucami czyste i zdrowe powietrze – na pewno dobre na chorobę, która nie dawała jej spokoju od małego. Wszyscy stwierdzili, że dobrze im zrobi takie oderwanie się...

Gdy ma się najbliższą rodzinę daleko, Święta to jedne, wielkie jeżdżenie. Ciotka Aniela mieszka w górach, blisko drogi, praktycznie na przełęczy. Domek ma malutki, typowo górski. Niski dach, biała farba bardzo przytulny. Zaprosiła nas czyli Krzysztofa, mojego męża, mnie i naszą córkę Lilię na kolację wigilijną. Ciężko podróżować z rocznym dzieckiem, ale zima tym razem nie była tragiczna, więc, po wielkim pakowaniu, byliśmy w drodze. Słuchaliśmy kolęd, gdy usłyszeliśmy huk a autem lekko zarzuciło.
- No to mamy kapcia- Powiedział Krzysztof po obejrzeniu auta.
Robiło się późno i łapał mróz. Lilia na szczęście spała, więc mogliśmy się zabrać za zmianę opony. Do ciotki mieliśmy już niedaleko.
-Masz latarkę- powiedziałam.- będę świecić a ty kręć.
- Pani wygodnicka jak zwykle ma najlżejszą robotę.- Zaśmiał się mój mąż i wziął koło.
Robota szła dobrze gdy nagle latarka raczyła przestać świecić. Było już naprawdę ciemno.
‘Klik’, ‘klik’, pstrykałam tym głupim pstryczkiem ale nie chciała zadziałać.
- Sprawdź w aucie czy są zapasowe baterie.- doradził Pan Mechanik
Zajrzałam do schowka i gdy szukałam „paluszków” latarka znów zadziałała.
- Krzysiu? Krzysiu?- wołałam z fotela, klęcząc przed schowkiem. –Nie mamy baterii ale działa.
Wyszłam z auta ale męża nie było. Omiotłam snopem światła przestrzeń dookoła i zobaczyłam ciemną postać niedaleko auta…
- Jowitko już idę, byłem się odlać.- serce podskoczyło mi do gardła, co za imbecyl, żeby się tak oddalać. Mój mąż jest wprawionym facetem, w końcu to mechanik, więc, mimo trudności, uwinęliśmy się raz dwa. Szybko zleciała dalsza droga i już byliśmy pod drzwiami u cioteczki. Ale w oknach było ciemno. Nie wyciągałam córki z auta, tak słodko spała, poszliśmy zobaczyć co tu jest grane.
- Może Anieli coś się stało, może wezwać pogotowie?- pytał ciągle Krzysztof a ja, przecież nie byłam w stanie mu odpowiedzieć. Drzwi były otwarte. Odruchowo wzięłam latarkę więc teraz ją włączyłam. Światło w domu nie chciało się zapalić.
-Aniela?!, Ciociu?!, Jesteś tam?!?
Odpowiedziała nam cisza. Zaczęliśmy wspólnie szukać. W kuchni garnki stały na gazie, a w jadalni był już zastawiony do kolacji stół. Anieli nigdzie nie było, a w kominku dogasał płomień.
Nagle, usłyszeliśmy kroki na piętrze. W tym samym momencie nasze jedyne źródło światła padło.
‘Klik’, ‘klik’ znów zaczęłam tą samą zabawę z włącznikiem.
- No zapal się do cholery – zaczęłam, ale przerwał mi dźwięk schodzenia po schodach. Poczułam, że Krzysztof zesztywniał ale nie traci rezonu. – To chyba ona- wyszeptał- ciociu?
‘Klik’, ‘klik’ skierowałam latarkę w stronę schodów, ale dalej nie chciała zadziałać, ktoś był tuż przed nami, zaczęliśmy się wycofywać. To nie mogła być Aniela.
‘Klik’, ‘klik’ próbowałam ostatni raz ją uruchomić, w akcie desperacji grzmotłam nią o dłoń i zaświeciła!
W jej promieniu, dostrzegliśmy tylko błysk spadającego na nas ostrza…

Dziecko obudziło zimno. Zdrętwiałe nóżki gwałtownie wyprostowało i wyciągało rączki w kierunku matki. - Mama?, mami?, tati?- zaczęło coraz głośniej domagać się uwagi rodziców. Po drzemce przydało by się napić a pielucha też już była do przebrania. Mała zaczęła się rozglądać i szarpać, ale pasy fotelika trzymały ją mocno.
- Mama?!, mama!, tata!, mama!, mama!!! – Wrzeszczało przez łzy. Nagle, drzwi auta się otworzyły a mała Lilia zamiast matki usłyszała…
‘klik’, ‘klik’.

Gdy ma się najbliższą rodzinę daleko, Święta to jedne, wielkie jeżdżenie. Ciotka Aniela mieszka w górach, blisko drogi, praktycznie na przełęczy. Domek ma malutki, typowo górski. Niski dach, biała farba bardzo przytulny. Zaprosiła nas czyli Krzysztofa, mojego męża, mnie i naszą córkę Lilię na kolację wigilijną. Ciężko podróżować z rocznym dzieckiem, ale zima tym razem nie...