Dla mnie dobry rodzic to taki, który pamięta jak to było kiedy sam był dzieckiem. Pamięta, że pod łóżkiem mieszkają czasem potwory i że boją się one dobrych bajek i wieczornych przytulasków. Pamięta, że świat jest ogromnym fascynującym miejscem i pamięta to niesamowite pragnienie by go odkrywać i poznawać. Pamięta też miliony pytań zadawanych z prędkością karabinu maszynowego, swawolne eskapady i potłuczone kolana. Ale wie lepiej niż inni, że nie ma lepszego plastra niż buziak. Pamięta, jak boli odrzucenie, samotność i niezrozumienie. Wie co to smutek i strach, dlatego wie doskonale kiedy wyciągnąć dłoń, a kiedy przytulić. Dobry rodzic to taki, który widzi w swoim dziecku drugiego człowieka, takiego samego jak on sam, tylko troszkę mniejszego. Osobny wszechświat wypełniony pragnieniami, marzeniami, humorami i słabościami. Stoi więc na straży jego wychowania i edukacji, wspiera w ciężkich chwilach, wskazuje dobrą ścieżkę i zachęca by sięgać jeszcze dalej. Ale wbrew pozorom dobry rodzic nie jest doskonały i popełnia często błędy, ale jeśli tak się stanie potrafi się do tego przyznać i przeprosić. Kocha bez względu na wszystkie chwile słabości i problemy, które nadchodzą. Wie i pamięta, że razem można przetrwać nawet najcięższe chwile.

Dla mnie dobry rodzic to taki, który pamięta jak to było kiedy sam był dzieckiem. Pamięta, że pod łóżkiem mieszkają czasem potwory i że boją się one dobrych bajek i wieczornych przytulasków. Pamięta, że świat jest ogromnym fascynującym miejscem i pamięta to niesamowite pragnienie by go odkrywać i poznawać. Pamięta też miliony pytań zadawanych z prędkością karabinu...

Ciężko jest mówić o rodzicielstwie, kiedy samemu się dzieci nie posiada. Dlatego odpowiem na to pytanie z perspektywy dorosłego już dziecka.
Dla mnie dobry rodzic to taki, który pozwala na dużo a jednocześnie wie, kiedy powiedzieć stop. Z jednej strony pozwala na beztroskie dzieciństwo, z drugiej wymaga dostosowanych do wieku dziecka czynności. Sprawia, że pomimo tego, że już dawno wyfruneliśmy z rodzinnego gniazdka to i tak chętnie do niego wracamy. I wreszcie nie wstydzimy się o nim mówić w towarzystwie znajomych.
Takim rodzicem są moi rodzice. I mimo tego, że z domku rodzinnego jeszcze sie nie wyniosłam to już wiem, że będę do niego często wracac. Chociażby po to, by jeszcze raz poczuć atmosfere tych dziecięcych lat.

Ciężko jest mówić o rodzicielstwie, kiedy samemu się dzieci nie posiada. Dlatego odpowiem na to pytanie z perspektywy dorosłego już dziecka.
Dla mnie dobry rodzic to taki, który pozwala na dużo a jednocześnie wie, kiedy powiedzieć stop. Z jednej strony pozwala na beztroskie dzieciństwo, z drugiej wymaga dostosowanych do wieku dziecka czynności. Sprawia, że pomimo tego,...

Synu, jestem. Niedoskonała, niecierpliwa, taka zagubiona. Nigdy nie byłabym gotowa na to, że nie urodzisz się idealnym, wymarzonym, bezproblemowym chłopcem. Okazałeś się nadwrażliwy jak ja, uparty jak ja, nieskłonny do kompromisów. Mówią zaburzenia autystyczne, a ja wiem, że to świat nie dorósł do twojego wewnętrznego bogactwa. Uczę się wraz z Tobą jak się odnaleźć i jak żyć w świecie, który stawia tyle niezrozumiałych barier. Prowadzę Cię za rękę, potykam się z Tobą i wspólnie brnę pod górę, pokonując wciąż na nowo lęk, który każe uciec. Nauczyłam się Cię rozumieć, karmić, bawić się z Tobą, rozmawiać. Jestem i mam nadzieję zawsze będę blisko, jako przewodnik, który prowadzi, ale w którymś momencie zatrzymam się, otworzę drzwi i powiem: Idź.
I pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć.
Synu, nigdy nie będę idealna. Czasem zapłaczę w poduszkę nad Twoim i swoim losem, ale rano wstanę i będę dziękowała Bogu, że Cię mam. Jesteś moim najcenniejszym skarbem. To dzięki Tobie się zmieniam, uczę, rozwijam, wzbogacam. Dziękuję Ci- mój najwspanialszy nauczycielu.

Synu, jestem. Niedoskonała, niecierpliwa, taka zagubiona. Nigdy nie byłabym gotowa na to, że nie urodzisz się idealnym, wymarzonym, bezproblemowym chłopcem. Okazałeś się nadwrażliwy jak ja, uparty jak ja, nieskłonny do kompromisów. Mówią zaburzenia autystyczne, a ja wiem, że to świat nie dorósł do twojego wewnętrznego bogactwa. Uczę się wraz z Tobą jak się odnaleźć i jak...

Przytulamy gdy trzeba, krzyczymy kiedy jest taka konieczność, gotujemy pomidorową kiedy jest posprzątane, mówimy "ściągnij buty" gdy jest umyta podłoga, płaczemy gdy dzieje się coś złego, martwimy się zawsze i wszędzie, kochamy mimo wszystko i przeciw wszystkiemu, bronimy zawsze, pouczamy nawet gdy wiemy że nic to nie da, jesteśmy dumni z tego że jesteśmy rodzicami...
Jesteśmy szczęśliwi z tego że jesteśmy i możemy patrzeć...

Przytulamy gdy trzeba, krzyczymy kiedy jest taka konieczność, gotujemy pomidorową kiedy jest posprzątane, mówimy "ściągnij buty" gdy jest umyta podłoga, płaczemy gdy dzieje się coś złego, martwimy się zawsze i wszędzie, kochamy mimo wszystko i przeciw wszystkiemu, bronimy zawsze, pouczamy nawet gdy wiemy że nic to nie da, jesteśmy dumni z tego że jesteśmy rodzicami...
...

Zastanawiałam się długo jak odpowiedzieć na to nie proste pytanie, które tak na dobrą sprawę daje dużo do myślenia w świecie wychowawczym.

Dobry rodzic stanowi wzór, ikonę do naśladownictwa dla swojego dziecka. Gdy u rodzica występują słabsze momenty to zazwyczaj jest tak,że dziecko zrzuca na siebie odpowiedzialność za rodzica.
Dobry rodzic zauważa błędy dziecka i powinien wraz z nim omówić jego niepowodzenia. Dzięki Moim Rodzicom cieszę,że jestem sobą
w każdej sytuacji. Nie chcę Was nigdy zawieść.
Jesteście dla mnie dobrym światłem wychowawczym za którym chcę podążać.

Zastanawiałam się długo jak odpowiedzieć na to nie proste pytanie, które tak na dobrą sprawę daje dużo do myślenia w świecie wychowawczym.

Dobry rodzic stanowi wzór, ikonę do naśladownictwa dla swojego dziecka. Gdy u rodzica występują słabsze momenty to zazwyczaj jest tak,że dziecko zrzuca na siebie odpowiedzialność za rodzica.
Dobry rodzic zauważa błędy dziecka i...

Stare fotografie ileż one niosą ze sobą wspomnień, przemyśleń i historii dawno zapomnianych, czasami celowo zepchniętych w najgłębsze zakamarki umysłu, a czasami pieczołowicie pielęgnowanych i wywlekanych przy każdym rodzinnym czy towarzyskim spotkaniu. Moje ulubione zdjęcia to te spontaniczne, kiedy ogląda się je po latach i trudno sobie wtedy przypomnieć, kiedy i kto je zrobił.
W rodzinnym albumie jest takie jedno zdjęcie. Nasza kuchnia na środku ja na małym trzykołowym rowerku w przykrótkich spodniach i bosych stopach, a nade mną tata lekko pochylony, pilnujący by nic złego mi się nie stało, obok mama robiąca obiad, zakrzątana i patrząca z ukosa na moją jazdę rowerem po domu i brak pantofli na moich nogach. Wszyscy na swoich miejscach, idealnie zgrani ze swoim życiem i ze sobą nawzajem. Oczyma wyobraźni już widzę jak mama przepędza nas z kuchni, a tato bierze mnie na barana żeby niezmarzły mi stopy, wychodząc całuje mamę w policzek i podkrada kawałek pieczeni. Czuje się taka bezpieczna i kochana nawet o tym nie wiedząc.
Tak pamiętam swoich rodziców pochylonych nade mną, opiekuńczych dbających o mnie i o siebie nawzajem. Pamiętam jak przed obrona pracy licencjackiej chodziłam po domu i powtarzałam „ nie obronie się”, a tata spokojnie powiedział „nie martw się przecież ja cię obronie”.

Stare fotografie ileż one niosą ze sobą wspomnień, przemyśleń i historii dawno zapomnianych, czasami celowo zepchniętych w najgłębsze zakamarki umysłu, a czasami pieczołowicie pielęgnowanych i wywlekanych przy każdym rodzinnym czy towarzyskim spotkaniu. Moje ulubione zdjęcia to te spontaniczne, kiedy ogląda się je po latach i trudno sobie wtedy przypomnieć, kiedy i kto je...

Będąc dzieckiem potrzebowałem od rodziców:
bezpieczeństwa,
obecności,
zainteresowania,
miłości,
cierpliwości :D
Jako nastolatek pragnąłem:
zrozumienia,
wsparcia,
zaufania.
Jako dorosły potrzebuję tylko, aby jak najdłużej ze mną wciąż byli i obdarzali moje dzieci tym, co mnie spotkało za młodu. Bo dobry rodzic to taki, który w przyszłości będzie naśladowany przez swoje dziecko w wychowaniu jego dzieci. Dobry rodzic to taki, który świadomie podejmuje decyzje w procesie wychowania swojego dziecka.

Będąc dzieckiem potrzebowałem od rodziców:
bezpieczeństwa,
obecności,
zainteresowania,
miłości,
cierpliwości :D
Jako nastolatek pragnąłem:
zrozumienia,
wsparcia,
zaufania.
Jako dorosły potrzebuję tylko, aby jak najdłużej ze mną wciąż byli i obdarzali moje dzieci tym, co mnie spotkało za młodu. Bo dobry rodzic to taki, który w przyszłości będzie naśladowany przez swoje...

"Dobry rodzic" jest to pojęcie niejednoznaczne. Dla jednych opiekun, który jest wymagający może być zły, a tłumaczenia, że to dla dobra dziecka nie będą wysłuchane. Dla drugich natomiast opiekun, który pozwala na wszystko, jest tym niedobrym, nieodpowiedzialnym.
Wydaje mi się, że same chęci jak najbardziej wystarczą, by być dobrym rodzicem. Tematowy "dobry rodzic" musi chcieć porozumieć się z dzieckiem. Słuchać go, pozwalać, by czuło się w jego towarzystwie jak w towarzystwie najlepszego przyjaciela, musi okazywać ogromną empatię, bowiem wraz z dorastaniem pojawia się coraz to więcej problemów o różnojakiej tematyce, a dziecko oczekuje wsparcia ze strony rodzica.
Wraz z dobrymi chęciami zawsze musi iść doświadczenie. Bo nawet najmłodsi rodzice często nie nadążają za swoimi pociechami i występuje u nich konflikt pokoleń.
Dobry rodzic musi motywować, musi pokazywać po sobie, że zależy mu na tym, by dziecko miało dobrze. Powinno zawsze w nie wierzyć i przede wszystkim okazywać to, jak bardzo kocha swoją pociechę.

"Dobry rodzic" jest to pojęcie niejednoznaczne. Dla jednych opiekun, który jest wymagający może być zły, a tłumaczenia, że to dla dobra dziecka nie będą wysłuchane. Dla drugich natomiast opiekun, który pozwala na wszystko, jest tym niedobrym, nieodpowiedzialnym.
Wydaje mi się, że same chęci jak najbardziej wystarczą, by być dobrym rodzicem. Tematowy "dobry rodzic" musi...

Ustalmy wpierw jeden fakt – dobry rodzic to nie to samo co idealny.
Argument jeden prosty – dobrzy rodzice są, a idealnych nie ma.
Błądzić jest rzeczą ludzką, a rodzice – są nadal tylko ludźmi.
Kłótnie, brak zrozumienia, różnica pokoleń, nadopiekuńczość, nie opiekuńczość, brak zainteresowania – to wszystko tylko elementy przyboczne. Liczy się efekt. Efekt wychowania.
Dobry rodzic wychowuje na dobrego człowieka.
Ale jak?
Czy same chęci wystarczą?
Same chęci nie. Musi ich być w sam raz.
Nie za dużo – aby nie wychować dziecko na nieprzystosowanego do życia egoistę, nie za mało – aby niczego mu nie brakło.
„Beztroskie dzieciństwo” i „przygotowanie na trudy dorosłego życia” na pierwszy rzut oka pojęcia właściwie się wykluczają.
To złoty środek jest kluczem dobrego rodzicielstwa.
Przeczytałam kiedyś w książce „Poczwarka” – książce o trudnym byciu rodzicem chorego dziecka, że rodzice muszą być trochę egoistami, aby dać dziecku szansę na samodzielność.
Uważam, że to jest uniwersalna teoria.
Odpowiednia proporcja egoizmu i miłości sprawi, że rodzic dobrze wychowa swoje dziecko.
Gdy tego egoizmu w rodzicu nie ma, to dziecko wychowane jako centrum wszechświata, bardzo brutalnie zderza się z rzeczywistością.
Gdy miłości za mało – może i wie jak poradzić sobie na świecie, ale sam nie potrafi kochać.

Ustalmy wpierw jeden fakt – dobry rodzic to nie to samo co idealny.
Argument jeden prosty – dobrzy rodzice są, a idealnych nie ma.
Błądzić jest rzeczą ludzką, a rodzice – są nadal tylko ludźmi.
Kłótnie, brak zrozumienia, różnica pokoleń, nadopiekuńczość, nie opiekuńczość, brak zainteresowania – to wszystko tylko elementy przyboczne. Liczy się efekt. Efekt wychowania.
...

Nie ma idealnego rodzica. I w życiu nie chodzi o to, by być idealnym. Rodzic to ten, który kocha miłością bezwarunkową i ta miłość też go nie zaślepia. Dobry rodzic stoi czasem z boku, by dziecko uczyło się na swoich błędach; dobry rodzic jest też blisko, by dziecko czuło się kochane i bezpieczne; dobry rodzic stawia granice dziecku i się ich trzyma bo każdy musi znać jakieś granice; dobry rodzic pomaga dziecku ale nie wyręcza, bo dziecko musi nauczyć się samodzielności; dobry rodzic wie, że nie jest idealnym rodzicem bo popełnia błędy ale każdy błąd popełnia tylko raz by pokazać dziecku, że uczymy się całe życie a prawdziwym zwycięzcą w życiu jest ten, który pomimo swoich niedoskonałości powstaje po błędach.

Nie ma idealnego rodzica. I w życiu nie chodzi o to, by być idealnym. Rodzic to ten, który kocha miłością bezwarunkową i ta miłość też go nie zaślepia. Dobry rodzic stoi czasem z boku, by dziecko uczyło się na swoich błędach; dobry rodzic jest też blisko, by dziecko czuło się kochane i bezpieczne; dobry rodzic stawia granice dziecku i się ich trzyma bo każdy musi znać...