Zagłosowałam na "Nic mnie nie złamie", bo to co
wyróżnia Gogginsa, to niesamowita odporność psychiczna. Wielokrotnie jego ciało
odmówiło posłuszeństwa – miał złamane nogi, kontuzje kolan czy rąk oraz
problemy z sercem. Pomimo tych urazów, nigdy nie odpuścił i jego mentalna
sprawność brała górę. Po porażkach lub kontuzjach, wiedział że się nie podda i
będzie podejmował kolejne próby osiągnięcia zamierzonych celów.Mam z tą historią jednak dysonans poznawczy, bo z jednej
strony szanuje pokonywanie słabości a z drugiej widzę uzależnienie od
adrenaliny i ciągłe dopieprzanie się do siebie.  

Zagłosowałam na "Nic mnie nie złamie", bo to co
wyróżnia Gogginsa, to niesamowita odporność psychiczna. Wielokrotnie jego ciało
odmówiło posłuszeństwa – miał złamane nogi, kontuzje kolan czy rąk oraz
problemy z sercem. Pomimo tych urazów, nigdy nie odpuścił i jego mentalna
sprawność brała górę. Po porażkach lub kontuzjach, wiedział że się nie podda i
będzie podejmował...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W Plebiscycie Książka Roku 2023 zagłosowałam na książkę Valerie Perrin  Cudowne lata[bookLink]5082330|Cudowne lata[/bookLink]. Autorka wspaniale kreuje interesujące postacie kobiece, w tej powieści ujmująca jest postać Niny Beau, a jej historia chwyta za serce. Jednak, to nie ona jest tu najbardziej wyjątkowa. Trudno jest opisać postać Virginie bez zdradzania tajemnicy tej książki. Zacznę od tematu przewodniego, który natychmiast skojarzył mi się właśnie z nią. Portret kobiety nietuzinkowej, wyrazista postać zapadająca w pamięć, której historia porusza i nie pozostawia obojętnym. Może złościć, wzruszać, budzi skrajne emocje. Być sobą mimo wszystko, wybierać, to co spali za nami mosty ale otworzy ścieżki wiodące w przyszłość. Mogę podziwiać postawę Virginie nie znając odpowiedzi na niektóre pytania, nie rozumiejąc jej sytuacji tak do końca. Piękna powieść, warto przeczytać, nawet jeśli nas zezłości.

W Plebiscycie Książka Roku 2023 zagłosowałam na książkę Valerie Perrin  Cudowne lata[bookLink]5082330|Cudowne lata[/bookLink]. Autorka wspaniale kreuje interesujące postacie kobiece, w tej powieści ujmująca jest postać Niny Beau, a jej historia chwyta za serce. Jednak, to nie ona jest tu najbardziej wyjątkowa. Trudno jest opisać postać Virginie bez zdradzania tajemnicy tej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Rejna Roja. Jeśli chodzi o książkę to trudno było mi się w nią wgryźć, natomiast główną bohaterkę od razu polubiłam. Jest nieszablonowa, niekonwencjonalna, robi co chce i działa jak chce. Jak każdy ma problemy, ale jej inność przyciąga. Drobna, mała buntowniczka. Nie bez wad, ale kto jest idealny? Dobry przykład dla kobiet. Trudny charakter, ale jednocześnie to silna kobieta. Mam wrażenie, że szczera i autentyczna. Jest sobą. Trzeba podkreślać te wartości. Teraz jest tyle sztuczności w internecie. Pseudonauki, pseudoekspertów,odrealnionego świata, udawania.
Realizm i naturalność zostały wypaczone przez media społecznościowe. Ona jest trochę aż do bólu sobą. Może lepiej tak niż wcale Mamy tyle masek, że postaci mówiące prawdę między oczy są moim zdaniem obecnie w cenie. Moje przemyślenia na dziś. 

Rejna Roja. Jeśli chodzi o książkę to trudno było mi się w nią wgryźć, natomiast główną bohaterkę od razu polubiłam. Jest nieszablonowa, niekonwencjonalna, robi co chce i działa jak chce. Jak każdy ma problemy, ale jej inność przyciąga. Drobna, mała buntowniczka. Nie bez wad, ale kto jest idealny? Dobry przykład dla kobiet. Trudny charakter, ale jednocześnie to silna...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwielbiam zwyczajne życie. W tłumie nie wyróżniam się w zasadzie niczym. Jestem jedną z wielu, ale w głębi duszy czuję, że jestem wyjątkowa - tak samo, jak tytułowa kapibara z książki "Być jak kapibara" Michela Fabbri nominowanej w plebiscycie w kategorii "Literatura dziecięca". I chyba właśnie dlatego tak bardzo urzekła mnie ta postać. Książka opowiada nie tylko ciekawostki z życia największego gryzonia naszej planety, ale zarazem pokazuje nam piękno tego, co nas otacza. Kapibara jest tu wielowymiarową postacią, która z jednej strony wskazuje dzieciom drogę do odkrywania poezji w otaczającej nas codzienności, z drugiej strony uwrażliwia nas na dostrzeganie cudowności w nas samych. My także czasem potrzebujemy samotności, choć generalnie lubimy być wśród innych, pokazujemy światu swoje twarde oblicze, choć w głębi serca potrzebujemy bliskości i pocieszenia. Kto z nas nie marzył o tym, aby znaleźć bratnią duszę? Kapibara mówi nam, że jest to możliwe i wystarczy tylko uważnie przyglądać się życiu. "On poczuł mój spokój, a ja trzepot jego skrzydełek - i tak stał się jednym z moich najlepszych przyjaciół." Każdy dzień może uwrażliwiać nas na nowe doświadczenia, tylko musimy dać sobie na to szansę, a czasem wyjść poza strefę swojego komfortu. I przede wszystkim musimy znaleźć czas by żyć tu i teraz.

Uwielbiam zwyczajne życie. W tłumie nie wyróżniam się w zasadzie niczym. Jestem jedną z wielu, ale w głębi duszy czuję, że jestem wyjątkowa - tak samo, jak tytułowa kapibara z książki "Być jak kapibara" Michela Fabbri nominowanej w plebiscycie w kategorii "Literatura dziecięca". I chyba właśnie dlatego tak bardzo urzekła mnie ta postać. Książka opowiada nie tylko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Wszystkie Glordenie są samicami. Mają spokojną naturę i żyją w stadach. Specjalizują się w uprawie drzew i kwiatów, dlatego od starożytnych czasów trudnią się ogrodnictwem, słyną z hodowli rzadkich odmian roślin. Ich nazwa jest połączeniem glorii z kwiatem gardenii – glordenia. Mają piękne twarze o zatroskanym wyrazie, a ich białą skórę pokrywają jasnoniebieskie półksiężyce. U każdej dłoni mają po sześć palców. Poza tym wyglądają zupełnie jak ludzie.”
„Kroniki dziwnych bestii” to zbiór przepięknych baśniowych opowiadań. Mimo, że zazwyczaj nie jestem fanką tego typu literatury, ta książka urzekła mnie już od pierwszych stron. Każde opowiadanie opisuje tzw. bestie - postaci o specyficznym wyglądzie i zdolnościach nadprzyrodzonych, ale wszystkie, bez wyjątku, poza swoimi charakterystycznymi cechami, wyglądają zupełnie jak ludzie. Żyją obok nas i, jak podkreśla autorka, nierzadko są niemal bardziej ludzkie niż ludzie. Glordenie to przykład bohaterek, które kojarzą mi się z rajskim ogrodem spowitym delikatnym ciepłym światłem poranka. Czytając to opowiadanie miałam ochotę znaleźć się wśród nich, w ich społeczności. Wszystkie opisane w tym zbiorze postaci oczywiście w rzeczywistości nie istnieją, ale tak mocno podkreślone jest ich podobieństwo do ludzi. Moim zdaniem jest to wydźwięk ponadczasowy, który pokazuje, że niezależnie od tego, jaki spotkał nas los, jakimi się urodziliśmy i jacy jesteśmy, to wszyscy jesteśmy jedną społecznością. Wszyscy jesteśmy trochę dziwnymi bestiami, ale to nie znaczy,że nie możemy być piękni - wręcz przeciwnie!

„Wszystkie Glordenie są samicami. Mają spokojną naturę i żyją w stadach. Specjalizują się w uprawie drzew i kwiatów, dlatego od starożytnych czasów trudnią się ogrodnictwem, słyną z hodowli rzadkich odmian roślin. Ich nazwa jest połączeniem glorii z kwiatem gardenii – glordenia. Mają piękne twarze o zatroskanym wyrazie, a ich białą skórę pokrywają jasnoniebieskie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

😁 Zagłosowałam na "Odrzanię" Rokity, ponieważ tak wzruszająco pisze o NASZYCH pruskich babkach- Wilhelminach, Amaliach i Gerdach, pięknych, pracowitych, praktycznych i skromnych. Przystrojonych perłami, które blakły w zestawieniu z ich krasą i klasą.

😁 Zagłosowałam na "Odrzanię" Rokity, ponieważ tak wzruszająco pisze o NASZYCH pruskich babkach- Wilhelminach, Amaliach i Gerdach, pięknych, pracowitych, praktycznych i skromnych. Przystrojonych perłami, które blakły w zestawieniu z ich krasą i klasą.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Głos oddany na książkę "Lekarka nazistów" Anny Rybakiewicz był dla mnie naturalnym wyborem. To niezwykła powieść historyczna przenosząca nas w czasy drugiej wojny światowej, a główna bohaterka, Alicja Sambor, pozostawiła we mnie głębokie wrażenie.

Alicja Sambor to nie tylko lekarka chirurg, ale także kobieta pełna determinacji i odwagi. Po stracie męża, rozstrzelanego przez Gestapo, musiała opuścić Warszawę, kierując się przede wszystkim troską o bezpieczeństwo swojej córki. Jej postawa moralna i etyczna była godna najwyższego szacunku – pomimo narażania się na nienawiść i podejrzenia, ratowała życie zarówno Niemcom, jak i Polakom, konsekwentnie pozostając wierna swoim wartościom.

Alicja nie poddawała się presji ani strachowi, ale pozostała niezłomna w obronie godności i niezależności. Jej odwaga w stawianiu czoła niebezpieczeństwom i ryzykowaniu własnego życia dla dobra innych jest inspirująca. Była także wrażliwą matką, żoną i kochanką co pokazuje jej ludzką stronę w obliczu wojennego chaosu.

Podziwiam Alicję za jej postawę moralną, szacunek dla ludzkiej godności i wierność ideałom. Nie uległa pokusie kolaboracji czy zdrady, ale pozostała wierna swojej ojczyźnie i etycznym zasadom. Jej historia, pełna dramatu i poświęcenia, wzrusza i inspiruje do wiary w sens i wartość życia nawet w najtrudniejszych czasach.

Alicja Sambor to postać, która zasługuje na uwagę i pamięć. Jej historia, pełna siły, wiary i nadziei, pokazuje, że nawet w najciemniejszych czasach można zachować ludzką godność i moralność.

 

Głos oddany na książkę "Lekarka nazistów" Anny Rybakiewicz był dla mnie naturalnym wyborem. To niezwykła powieść historyczna przenosząca nas w czasy drugiej wojny światowej, a główna bohaterka, Alicja Sambor, pozostawiła we mnie głębokie wrażenie.

Alicja Sambor to nie tylko lekarka chirurg, ale także kobieta pełna determinacji i odwagi. Po stracie męża, rozstrzelanego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

zdezydowałam się skupić na Bee, bohaterce książki Ali Hazelwood - "Love on the Brain". Najpierw chce wspomnieć, że Ali Hazelwood raczej w swoich książkach (na podstawie tych, które przeczytałam) pisze o tej samej uroczej głównej bohaterce oraz silnym i wysokim głównym bohaterze. Można powiedzieć, że wszystko jest takie samo, ale inna czcionka i można by pomyśleć, że nie ma sensu tego czytać, jednak... Pochłonęła mnie książka Ali Hazelwood oraz uwielbiam, że jej bohaterki są silnymi postaciami, dążącymi do swoich celów, które chcą pokazać, że kobiety też potrafią! Dlatego też wybrałam Bee, uparcie trzymała się projektu, w którym mogła brać udział, mimo tego, że miała różne przeszkody na drodze. Czytając o jej upartości czułam się silna i wiedziałam, że też mogę wiele dokonać; nawet zrobić kiedyś doktorat hahahha. Oczywiście nie była idealną literacką bohaterką, ale kto z nas jest idealny?

zdezydowałam się skupić na Bee, bohaterce książki Ali Hazelwood - "Love on the Brain". Najpierw chce wspomnieć, że Ali Hazelwood raczej w swoich książkach (na podstawie tych, które przeczytałam) pisze o tej samej uroczej głównej bohaterce oraz silnym i wysokim głównym bohaterze. Można powiedzieć, że wszystko jest takie samo, ale inna czcionka i można by pomyśleć, że nie ma...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Największe wrażenie wywarła na mnie tylogia Agnieszki Lingas łoniewskiej. Bez przebaczenia oraz bez pożegnania.  Ksiązka napisana tak jak czasem dzieje się w prawdziwym życiu ale zawarte informacje o zespole stresu po urazowego przebywajacego w wojsku na misjach piotra naprawdę mnie poruszyła. Zrozumiałam jaki to ciężki zawód i z jakimi problemami moga zmagać się rodziny. 
Ksiażka jest o straconej ale odzyskanej miłosci, o śmierci o odrzuceniu przez ojca ale i o tym ze przeszlosc jest zawsze krok za nami.  Lepiej żałować niż nie wybaczyć sobie że nie spróbowało się ponownie. A przedewszystkim być otwartym i zrozumieć ból i problem drugiego człowieka.

Największe wrażenie wywarła na mnie tylogia Agnieszki Lingas łoniewskiej. Bez przebaczenia oraz bez pożegnania.  Ksiązka napisana tak jak czasem dzieje się w prawdziwym życiu ale zawarte informacje o zespole stresu po urazowego przebywajacego w wojsku na misjach piotra naprawdę mnie poruszyła. Zrozumiałam jaki to ciężki zawód i z jakimi problemami moga zmagać się rodziny. 
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bezdyskusyjnie największe wrażenie wywarły na mnie Chłopki, jako bohaterki zbiorowe arcydzieła pod tym samym tytułem. To nie pomyłka: nie chodzi ich noblowską męską wersję, niedawno zekranizowaną. Chłopki - nasze prababcie, ich matki ani tym bardziej dalsze przodkinie nie miały ułamka tej wolności, jaką mogą się cieszyć dzisiejsze kobiety. Nie śmiałyby nawet marzyć o współczesnych udogodnieniach czy choćby bieżącej wodzie. Szafa ciuchów? Kosmetyki, perfumy, tinder? 500 , emerytura, studia? Urlop w tropikach? Jakikolwiek urlop? Chwila wytchnienia? To, czego My nawet nie zauważamy, uznajemy za normę i nasze święte prawo, One nie byłyby sobie w stanie nawet wyobrazić. Mimo to bez narzekania znosiły codzienny kierat, pełen wyrzeczeń, bólu, brudu i upokorzeń. Potrafiły cieszyć się życiem, jakie by ono nie było. Nie miewały depresji, wypalenia zawodowego, migren, fobii społecznych ani kryzysów egzystencjonalnych. Nie bały się ciężkiej pracy, macierzyństwa... Nie lękały się życia.  Przeciwnie, potrafiły dostrzec w nim drobne chwile szczęścia i docenić każdy przebłysk dnia codziennego. Za to wszystko i wiele więcej podziwiam Chłopki.

Bezdyskusyjnie największe wrażenie wywarły na mnie Chłopki, jako bohaterki zbiorowe arcydzieła pod tym samym tytułem. To nie pomyłka: nie chodzi ich noblowską męską wersję, niedawno zekranizowaną. Chłopki - nasze prababcie, ich matki ani tym bardziej dalsze przodkinie nie miały ułamka tej wolności, jaką mogą się cieszyć dzisiejsze kobiety. Nie śmiałyby nawet marzyć o...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej