Piekna katastrofa - cóż zaczęła się ponad 17 lat temu. Poczatki były piękne, chociaż okrasozne mniejszymi bądź większymi katastrofami, które jakoś pokonywaliśmy. Czy było warto przez tyle lat pokonywać te wszystkie tzw katastrofy , cóż myślę, że pomimo wszystko jednak tak. Jesteśmy że sobą na dobre i na złe ,pomimo tak bardzo różnych charakterów i to jest jak najlabrdziej piękne :)
 

Piekna katastrofa - cóż zaczęła się ponad 17 lat temu. Poczatki były piękne, chociaż okrasozne mniejszymi bądź większymi katastrofami, które jakoś pokonywaliśmy. Czy było warto przez tyle lat pokonywać te wszystkie tzw katastrofy , cóż myślę, że pomimo wszystko jednak tak. Jesteśmy że sobą na dobre i na złe ,pomimo tak bardzo różnych charakterów i to jest jak najlabrdziej...

Mój związek to właśnie taka piękna katastrofa. Nie lubiłam bardzo mojego jeszcze wtedy niemęża (bo zawsze myślałam, że on mnie nie lubi) i nie ukrywałam swoich uczuć. :D Tak się jakoś trafiło, że jego najlepszy przyjaciel często się ze mną spotykał, chodziliśmy razem na imprezy itd. I oczywiście zabierał swojego kumpla, którego nie znosiłam :P Wszystko zmieniło się na pewnej imprezie,  gdy nieoczekiwanie dałam upust swojej złości i kazałam mu się trzymać ode mnie z daleka (w sensie mężowi), skoro i tak mnie nienawidzi. Facet w szoku był, bo nie miała pojęcia o co mi chodzi i że mnie nie lubi. I tak w sumie szybko moja nienawiść zamieniła się w głębsze uczucie. :D

Mój związek to właśnie taka piękna katastrofa. Nie lubiłam bardzo mojego jeszcze wtedy niemęża (bo zawsze myślałam, że on mnie nie lubi) i nie ukrywałam swoich uczuć. :D Tak się jakoś trafiło, że jego najlepszy przyjaciel często się ze mną spotykał, chodziliśmy razem na imprezy itd. I oczywiście zabierał swojego kumpla, którego nie znosiłam :P Wszystko zmieniło się na...

Pięć lat temu. Chorwacja. Pojechałam na urlop razem z siostrą i jej mężem. Byłam singielką. Nie uśmiechał mi się taki wypoczynek, ale przekonało mnie piękno tego kraju. 

Nudziłam się jak mops, bo moja siostra z mężem chodzili własnymi ścieżkami, a ja bałam się sama zwiedzać miasto. Dostałam też pokój z nieciekawym widokiem. Jak się też okazało, zapomniałam o kremie do opalania.

W połowie pobytu udałam się, podobnie jak w poprzednie dni, na basen. Bardzo lubię pływać. Niespiesznie pokonywałam kolejne długości basenu, gdy wtem chłopak płynący obok mnie rzucił mi wyzwanie: "Jeśli ja pierwszy pokonam dwie długości basenu, stawiasz mi wieczorem drinka. Jeśli przegram, zapraszam cię dzisiaj na kolację". Choć jestem z natury nieśmiała i nie należę do mistrzów sportu, postanowiłam zaszaleć. Zgodziłam się. Wygrałam, bo... chłopak pozwolił mi wygrać. Jak wyznał jakiś czas później, bardzo zależało mu na tym, by spędzić ze mną trochę czasu. 

Kolacja zapoczątkowała relację, która pomału, już po powrocie do kraju, przemieniła się w gorące uczucie. Od tego czasu już wspólnie pływamy, także po czasami wzburzonych falach codziennego życia. A mój ukochany nazywa mnie pieszczotliwie raczkiem, bo, o czym nie wspomniałam, moja skóra w dniu naszego poznania się, miała piękny czerwony odcień. Nie odstraszyło to jednak mojego ukochanego. Chwała mu za to, bo sama bym się siebie przestraszyła w tamtym czasie. 

Pięć lat temu. Chorwacja. Pojechałam na urlop razem z siostrą i jej mężem. Byłam singielką. Nie uśmiechał mi się taki wypoczynek, ale przekonało mnie piękno tego kraju. 

Nudziłam się jak mops, bo moja siostra z mężem chodzili własnymi ścieżkami, a ja bałam się sama zwiedzać miasto. Dostałam też pokój z nieciekawym widokiem. Jak się też okazało, zapomniałam o kremie do...

Kiedy miałam jakieś 9 lat moi rodzice postanowili zabrać mnie i moją siostrę na wakacje do Niemiec. Rano była piękna pogoda, niczego nie zapomnieliśmy spakować i nie spóźniliśmy się na pociąg, który miał zabrać nas na lotnisko. Więc skoro wszystko tak starannie zaplanowaliśmy to czy coś mogło pójść nie tak? A i owszem. Naszym kłopotem okazała się moja siostra. Podczas odprawy sprawdzali nasze bagaże oraz nas przez specjalne bramki. Wszyscy przeszliśmy ją bez problemów. No prawie wszyscy bo przy mojej siostrze bramki zaczęły pikać. I tu pojawił się problem ponieważ ochrona lotniska od razu zaczęła wypytywać moją siostrę czy nie przewozi czegoś nielegalnego. Nawiasem dodam że miała wtedy jakieś 16 lat. Moja bardzo mądra siostra zamiast zaprzeczyć zaczęła się nerwowo śmiać i w żartach powiedziała : ,,No ta narkotyki sobie przewożę". Moi rodzice stanęli oniemieli a ochrona od razu wzięła siostrę na bok i zaczęli ją przeszukiwać. Na całe szczęście niczego nie znaleźli i uwierzyli mojej siostrze że tylko sobie żartowała. Ostrzegli moich rodziców żeby nauczyli dzieci, że takich rzeczy nie można mówić. Ledwo zdążyliśmy na samolot. Wakacje były bardzo udane i teraz po tych kilku latach na wspomnienie tej historii wybuchamy śmiechem choć wtedy było nam do niego bardzo daleko.

Kiedy miałam jakieś 9 lat moi rodzice postanowili zabrać mnie i moją siostrę na wakacje do Niemiec. Rano była piękna pogoda, niczego nie zapomnieliśmy spakować i nie spóźniliśmy się na pociąg, który miał zabrać nas na lotnisko. Więc skoro wszystko tak starannie zaplanowaliśmy to czy coś mogło pójść nie tak? A i owszem. Naszym kłopotem okazała się moja siostra. Podczas...

  Z perspektywy, którą teraz mam nie jest to taka patowa sytuacja, jednak to, co wydarzyło się prawie 6 lat temu było dla mnie piękną katastrofą, a może raczej katastrofą piękna. Chodziłam wtedy do ostatniej klasy liceum i powoli przygotowywałam się do studniówki. Miałam już przygotowaną suknie, buty, a nawet kosmetyki, które miały za zadanie w miarę możliwości zatuszować ślady trądziku. Jednak pomimo tylu przygotowań, moja nastoletnia skóra nie ustąpiła i dzień przed studniówką nadal nie miałam idealnej porcelanowej cery (szokujące, jak to możliwe??!!!). W akcie desperacji i ostatnich przygotowań stwierdziłyśmy z przyjaciółkami, że nawilżymy swoje buzie specjalnymi maskami w płachcie. O ile u dziewczyn wszystko zadziałało tak jak powinna, okazało się, że mam na takie specyfiki alergię i następnego dnia tańczyłam poloneza z przesuszoną twarzą. Było tak źle, że naskórek w niektórych miejscach odpadał z mojej twarzy cieniutkimi płatkami. Nie muszę chyba mówić, że cała twarz była podrażniona i niesamowicie mnie swędziała i piekła. Teraz wydaje mi się to śmieszne, ale wtedy byłam zrozpaczona. Na szczęście nadal dobrze się bawiłam i dobrze wspominam tamtą noc. Lekcja na dziś: nie testuj nowych kosmetyków dzień przed ważnym wydarzeniem jeśli chcesz uniknąć pięknej katastrofy. :)

  Z perspektywy, którą teraz mam nie jest to taka patowa sytuacja, jednak to, co wydarzyło się prawie 6 lat temu było dla mnie piękną katastrofą, a może raczej katastrofą piękna. Chodziłam wtedy do ostatniej klasy liceum i powoli przygotowywałam się do studniówki. Miałam już przygotowaną suknie, buty, a nawet kosmetyki, które miały za zadanie w miarę możliwości zatuszować...

Pierwsze wspólne wakacje z moim obecnym mężem okazały się być piękną katastrofą. Mój mąż postanowił spakować nas w jeden bagaż i nie zabierać nawet podręcznego żeby było nam jak najwygodniej. Po przybyciu na miejsce okazało się, że nasz bagaż zaginął. Zostaliśmy z tym co mieliśmy na sobie. Musieliśmy kupić podstawowe rzeczy i ubrania na zmianę, które codziennie praliśmy ręcznie w hotelowej wannie. Bagaż odzyskaliśmy dopiero po czterech dniach. Dodatkowo okazało się, że mąż w nieszczęsnym bagażu ukrył pierścionek zaręczynowy. Oświadczył się ostatniego dnia urlopu. Na początku historia z brakiem bagażu wydawała mi się katastrofą ale za to miała piękny finał.
Teraz, gdy gdzieś wyjeżdżamy i zastanawiamy się czy wszystko spakowaliśmy to powtarzamy sobie, że jeśli udało się przetrwać bez wszystkich rzeczy to na pewno nic się nie stanie jak o czymś zapomnimy.

Pierwsze wspólne wakacje z moim obecnym mężem okazały się być piękną katastrofą. Mój mąż postanowił spakować nas w jeden bagaż i nie zabierać nawet podręcznego żeby było nam jak najwygodniej. Po przybyciu na miejsce okazało się, że nasz bagaż zaginął. Zostaliśmy z tym co mieliśmy na sobie. Musieliśmy kupić podstawowe rzeczy i ubrania na zmianę, które codziennie praliśmy...

5 lat temu wygrana tu książka zachwyciła mnie.
Opublikowałem jej entuzjastyczną recenzję.
Napisałem do autora i spotkaliśmy się, a on mi dał poprzednią książkę z tej serii, też fajną.
Pogadaliśmy też o moich i jego potyczkach z pisaniem.
Trochę korespondowaliśmy, ale nie pochwalił się, że organizuje kurs pisarski.
A mnie ten kurs natchnął by pisać kolejną książkę.
Tymczasem ten znajomy nie chciał ... mnie przyjąć na kurs.
Ja jednak zapisałem się jako ... kobieta i cały przerobiłem.
Kobieta została przez niego zauważona, bo pochwalił ją za pomysł ... wymyślony przeze mnie na poczekaniu.
Pisałem do niego jako ja i jako kobieta, ale kompletnie mnie zignorował.
A dzisiaj mnie zablokował na FB, za komentarz "mimo wszystko cieszę się z twoich sukcesów".
Chciałbym chociaż zrozumieć jak doszło do tej pięknej katastrofy.

5 lat temu wygrana tu książka zachwyciła mnie.
Opublikowałem jej entuzjastyczną recenzję.
Napisałem do autora i spotkaliśmy się, a on mi dał poprzednią książkę z tej serii, też fajną.
Pogadaliśmy też o moich i jego potyczkach z pisaniem.
Trochę korespondowaliśmy, ale nie pochwalił się, że organizuje kurs pisarski.
A mnie ten kurs natchnął by pisać kolejną książkę.
Tymczasem...

 Piękną katastrofą  nazwałabym moją pierwszą rozmowę o pracę.
Skończyłam studia i szukałam pracy. Złożyłam CV do kliku miejsc, ale najbardziej zależało mi na jednym i… udało się! Pierwszy telefon i to od razu z firmy, w której bardzo chciałam pracować. Umówiliśmy się na zdalne spotkanie. To był początek pandemii, więc spotkania rekrutacyjne na Teamsie to była nowość dla wielu osób, a już na pewno dla mnie. Nie poszło gładko. Najpierw problemy z połączeniem. Po kilku próbach – sukces, połączyłam się. Rozmowa trwała, kiedy moja mama weszła do pokoju i, jak gdyby nigdy nic, zaczęła pytać mnie co chciałabym zjeść na obiad. Przeprosiłam rekrutera i myślałam, że będziemy kontynuować, ale on ze śmiechem powiedział, że gdyby to on mógł wybrać, to zdecydowałby się na schabowego. Mama zamknęła drzwi, ale tuż za nią wparowała do pokoju moja siostrzenica i zapytała, kiedy w końcu będziemy się bawić. Brakowało tylko tego, żeby ktoś przeszedł mi za plecami w samej bieliźnie. W końcu udało mi się zapanować nad sytuacją, ale czułam się trochę głupio i cóż... chyba to było widać. Rekruter powiedział, że w czasie rozmów widział już gorsze wpadki i dla niego to dobra okazja, żeby zobaczyć jak kandydaci radzą sobie w stresujących sytuacjach. Reszta rozmowy przebiegła już na szczęście bez przygód.
Nie liczyłam na to, ale ostatecznie pracę dostałam, więc chyba nie była to aż taka katastrofa, jak na początku mi się wydawało. 

 Piękną katastrofą  nazwałabym moją pierwszą rozmowę o pracę.
Skończyłam studia i szukałam pracy. Złożyłam CV do kliku miejsc, ale najbardziej zależało mi na jednym i… udało się! Pierwszy telefon i to od razu z firmy, w której bardzo chciałam pracować. Umówiliśmy się na zdalne spotkanie. To był początek pandemii, więc spotkania rekrutacyjne na Teamsie to była nowość dla...

Od wrogów do kochanków 
To było lato, koniec pierwszej klasy liceum, skwar lał się z nieba. Wraz z grupą znajomych pojechałam nad jezioro aby się trochę ochłodzić. Wszystko było w porządku aż do momentu gdy uznano, że czas popływać. Tamtego dnia akurat nie miałam na to ochoty, więc zostałam na brzegu, ale ktoś wpadł na genialny pomysł aby wrzucić mnie do wody. Niczego się nie spodziewałam, siedziałam na ręczniku czytając książkę aż tu nagle dwójka chłopców podbiega, bierze mnie na ręce, wbiega na kładkę i jak mną nie rzuci. Poleciałam chyba z dwa metry do przodu. Na szczęście umiałam dobrze pływać bo bym się mogła utopić (było bardzo głęboko). Dobrze dla mnie, że chodziarz książkę upuściłam ale miałam w kieszeni telefon, po tym zajściu nie udało się go uratować. Myślałam że zabiję pomysłodawcę, ostatecznie skończyło się na kilku razach kijem od szczotki. 
Teraz jestem w trzeciej klasie a ten ktoś jest moim chłopakiem od ponad pół roku. Oto moja katastrofa z pięknym zakończeniem. 

Od wrogów do kochanków 
To było lato, koniec pierwszej klasy liceum, skwar lał się z nieba. Wraz z grupą znajomych pojechałam nad jezioro aby się trochę ochłodzić. Wszystko było w porządku aż do momentu gdy uznano, że czas popływać. Tamtego dnia akurat nie miałam na to ochoty, więc zostałam na brzegu, ale ktoś wpadł na genialny pomysł aby wrzucić mnie do wody. Niczego się...

Mianem "piękna katastrofa" mogłabym nazwać dużą część życia. Począwszy od  lat nastoletnich, kiedy to nie dostałam się do wymarzonego liceum, następnie przypadkowe studia, brak perspektyw, depresja a skończywszy na rozczarowaniach miłosnych.... Jednak w miarę upływu lat ( a mam ich już ponad 30) , zaczynam z rozbawieniem patrzeć na te wszystkie moje drobne katastrofy, gdyż mam nadzieję, że poprzez zdarzenia od losu nie byłabym tak doświadczoną kobietą, którą się stałam. Wszystko ma swoje miejsce i czas i głęboko wierzę, że najlepsze jeszcze przede mną..., czego życzę wszystkim wątpiącym w sens życia.

Mianem "piękna katastrofa" mogłabym nazwać dużą część życia. Począwszy od  lat nastoletnich, kiedy to nie dostałam się do wymarzonego liceum, następnie przypadkowe studia, brak perspektyw, depresja a skończywszy na rozczarowaniach miłosnych.... Jednak w miarę upływu lat ( a mam ich już ponad 30) , zaczynam z rozbawieniem patrzeć na te wszystkie moje drobne katastrofy, gdyż...