Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Bartosz
Airain
Aleksandra
ANN49
Persephone

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Bartosz
Airain
Aleksandra
ANN49
Persephone

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Mój ojciec zmarł ponad miesiąc temu. Nie zdążyłam mu zadać pytania czy w końcu zainteresuje się co u mnie słychać, czy mnie kocha, czy chciałby dowiedzieć się kim naprawdę jestem, czy pamięta jak mam na imię, czy żałuje że nas zostawił. Nie zdążyłam zadać tych pytań, ale jednoznaczną odpowiedź dostałam.

Mój ojciec zmarł ponad miesiąc temu. Nie zdążyłam mu zadać pytania czy w końcu zainteresuje się co u mnie słychać, czy mnie kocha, czy chciałby dowiedzieć się kim naprawdę jestem, czy pamięta jak mam na imię, czy żałuje że nas zostawił. Nie zdążyłam zadać tych pytań, ale jednoznaczną odpowiedź dostałam.

Zdecydowanie zniknięcie mojego wujka zrodziło wiele pytań wśród wszystkich członków mojej rodziny. Pewnego dnia udał się na wycieczkę do sąsiadującego miasta i nigdy nie wrócił. Na nic zdały się również poszukiwania policji, dość późno rozpoczęte, bo przecież wujek był osobą dorosłą, może sam postanowił ,,zniknąć", bez żadnych konsultacji z nikim. I mimo że od tego wydarzenia minęło kilka lat, to ból i pytania pozostały. Gdzie jest? Co robi? Czy w ogóle żyje? Czy sam postanowił uciec od rodziny? Czy może stało się coś złego? Być może nigdy nie uzyskam odpowiedzi na postawione pytania, może lepiej jest żyć w niewiedzy. Mam jednak szczerą nadzieję, że wydarzenia, które stały się kilka lat temu, nie zakończyły się nieszczęśliwie, a być może kiedyś dowiemy się co się stało.

Zdecydowanie zniknięcie mojego wujka zrodziło wiele pytań wśród wszystkich członków mojej rodziny. Pewnego dnia udał się na wycieczkę do sąsiadującego miasta i nigdy nie wrócił. Na nic zdały się również poszukiwania policji, dość późno rozpoczęte, bo przecież wujek był osobą dorosłą, może sam postanowił ,,zniknąć", bez żadnych konsultacji z nikim. I mimo że od tego...

Obecnie połowa świata, a na pewno cała Europa żyje tym co dzieje się na Ukrainie. Z niepokojem oglądamy, słuchamy i czytamy wiadomości w telewizji, radiu, internecie. W tym czasie chyba wszyscy chcieli by zadać jednej osobie pytanie "Dlaczego?". Dlaczego napadł na Ukrainę? Dlaczego zburzył spokój w Europie? Dlaczego grozi III wojną światową? Dlaczego niszczy gospodarkę Ukrainy, Europy i swojego kraju? Dlaczego jego decyzje doprowadziły do śmierci tylu ludzi? Dlaczego się nie wycofa? Dlaczego ukrywa przed swoimi rodakami swoje decyzje?
Myślę, że nawet, gdybyśmy otrzymali odpowiedź to nie wiem, czy potrafiliśmy ją zrozumieć, bo życie nie jest wieczne (przynajmniej to ziemskie), a wojenne zdobycze, pieniądze i "chwała" po śmierci nie są już ważne i potrzebne.
Mnie i na pewno nie tylko mnie nurtuje jeszcze jedno pytanie: "Czy było warto?" 

Obecnie połowa świata, a na pewno cała Europa żyje tym co dzieje się na Ukrainie. Z niepokojem oglądamy, słuchamy i czytamy wiadomości w telewizji, radiu, internecie. W tym czasie chyba wszyscy chcieli by zadać jednej osobie pytanie "Dlaczego?". Dlaczego napadł na Ukrainę? Dlaczego zburzył spokój w Europie? Dlaczego grozi III wojną światową? Dlaczego niszczy gospodarkę...

Pytanie, którego nigdy nie odważyłam się zadać... Przez wiele, wiele lat nie zadawałam sobie pytania o szczęście. Czy jestem szczęśliwa? Co daje mi szczęście? Brakowało mi odwagi, aby zmienić coś w swoim życiu, żeby uzyskać pożądany stan szczęśliwości. Monia, przecież Ty zawsze będziesz zmarnowana życiem, nie ma sensu się nad tym zastanawiać. Pewnego dnia doszłam do wniosku, że koniec. Zadałam sobie te pytania. Zadałam i zadaję. Odważyłam się, owszem. Wyszłam ze swojej strefy komfortu. Nie, nie czuję się niekomfortowo, wręcz przeciwnie. Większość swojego życia bałam się, panicznie się bałam, że mogę być szczęśliwa, że coś muszę zrobić... Jeszcze rok, dwa lata temu nie odważyłabym samej siebie zapytać: "Co dzisiaj sprawiło, że się uśmiechnęłaś?", "Co dzisiaj spowodowało, że choć przez moment byłam szczęśliwa?". Przecież Ty nie możesz tak się czuć, Monia, proszę Cię, Ty i bycie zadowoloną? Nie. Nie ma opcji. Owszem, bałam się zadawać samej sobie pytania, brakowało mi po prostu odwagi. Nie, nie wstydzę się tego. Po prostu teraz jestem dumna z siebie, że pokonuję własne bariery. 

Pytanie, którego nigdy nie odważyłam się zadać... Przez wiele, wiele lat nie zadawałam sobie pytania o szczęście. Czy jestem szczęśliwa? Co daje mi szczęście? Brakowało mi odwagi, aby zmienić coś w swoim życiu, żeby uzyskać pożądany stan szczęśliwości. Monia, przecież Ty zawsze będziesz zmarnowana życiem, nie ma sensu się nad tym zastanawiać. Pewnego dnia doszłam do...

Zawsze bałam się spytać dziadka o babcię.
Nie poznałam jej, mama i wujkowie posiadali tylko mgliste wspomnienia z dzieciństwa przed chorobą swojej mamy, a i o nich nie wypowiadali się przy dziadku. W powietrzu wybrzmiewała już chyba taka niepisana zasada, że nie opowiada się o babci - i nawet przystając przy jej grobie po prostu milczeliśmy, oddając się zadumie.
Kiedyś powiedział mi, że byłam do niej podobna. Dużo czasu poświęciłam, by zdobyć choć jedno zdjęcie i rzeczywiście, byłam do babci wizualnie podobna. Wciąż bałam się spytać, czy łączyło nas coś więcej, bo zasiana przez całe życie niepewność wykiełkowała do sporych rozmiarów drzewa.
Chciałabym wiedzieć jak się poznali. Chciałabym spytać "Jakie są Twoje ulubione wspomnienia babci?" i wiem, że to pytanie nigdy nie padnie. Bo ta miłość była tak silna, że po 36 latach! dziadek wciąż ma zaszklone oczy, stojąc przy jej grobie. Bo wciąż nosi ze sobą jej zdjęcie, bo w swoim życiu oddał się tylko wychowaniu na wpół osieroconych dzieci i pracy. Wiem, że bardzo ją kochał i czuję, że bestialstwem jest prosić go o wracanie myślami do tego, co stracił.
Dziadek wciąż z nami jest, choć coraz słabszy, mniejszy, mizerniejszy. Ale czy można pytać, gdy to pytanie przypomina trochę zaostrzony nóż, nakierowany na serce? Czy zaspokojenie ciekawości jest ważniejsze niż jego spokój?
Chciałabym wierzyć, że może sam się otworzy, ale tracę na to nadzieję. Na urodziny postanowiliśmy kupić mu pamiętnik, w którym będzie mógł też wkleić stare zdjęcia.
Może pamiętnik spełni funkcję pytania, które dręczą trochę wszystkie jego wnuki. A może jej osoba zostanie z nami już na zawsze tylko w formie wspomnienia osoby, którą dziadek kochał do ostatniego niewypowiedzianego słowa.
Chcielibyśmy wiedzieć więcej o babci... 

Zawsze bałam się spytać dziadka o babcię.
Nie poznałam jej, mama i wujkowie posiadali tylko mgliste wspomnienia z dzieciństwa przed chorobą swojej mamy, a i o nich nie wypowiadali się przy dziadku. W powietrzu wybrzmiewała już chyba taka niepisana zasada, że nie opowiada się o babci - i nawet przystając przy jej grobie po prostu milczeliśmy, oddając się zadumie.
Kiedyś...

Po swojej śmierci chętnie porozmawiam z samym Bogiem. Zapytam się go, w jakim celu tak naprawdę powołał mnie do życia i dlaczego stworzył mnie takim, a  nie innym.

Po swojej śmierci chętnie porozmawiam z samym Bogiem. Zapytam się go, w jakim celu tak naprawdę powołał mnie do życia i dlaczego stworzył mnie takim, a  nie innym.

Myślę, że kiedyś odważę się szczerze porozmawiać ze starszą siostrą. Póki co obawiam się, że emocje przejmą kontrolę nad rozmową, boję się także konsekwencji tej konwersacji. Zamierzam zapytać ją o to, dlaczego nie nawiązała ze mną i resztą rodzeństwa więzi typowo siostrzanej? Nie mam problemu z kontaktem z resztą rodzeństwa, a chociaż ją znam najdłużej wiem o niej najmniej i nie potrafię znaleźć z nią żadnego wspólnego tematu.

Myślę, że kiedyś odważę się szczerze porozmawiać ze starszą siostrą. Póki co obawiam się, że emocje przejmą kontrolę nad rozmową, boję się także konsekwencji tej konwersacji. Zamierzam zapytać ją o to, dlaczego nie nawiązała ze mną i resztą rodzeństwa więzi typowo siostrzanej? Nie mam problemu z kontaktem z resztą rodzeństwa, a chociaż ją znam najdłużej wiem o niej najmniej...

Mamy w domu takie jedno bardzo stare zdjęcie w sepii przedstawiające grupę elegancko ubranych osób. W pierwszym rzędzie siedzą panowie w marynarkach i kamizelkach, z wystającymi z kieszonek na piersi zegarkami na łańcuszku i w błyszczących butach, a za nimi stoją panie z upiętymi włosami, w białych bluzkach ze stójkami i bufiastymi rękawami zwężanymi w nadgarstkach oraz długich, rozszerzanych spódnicach dopasowanych w talii. Arystokraci. Kim są? Kiedy i z jakiej okazji zostało zrobione to zdjęcie i skąd się wzięło w domu dziadków? Niestety nigdy się już tego nie dowiem. Pytałam babcię, ale ona nie wie, bo zdjęcie przedstawia rodzinę ze strony dziadka, który zmarł, gdy miałam niecałe 7 lat. Zresztą on może też nie potrafiłby udzielić mi odpowiedzi. Może to jego ojciec, a mój pradziadek, mógłby mi powiedzieć, kim byli ci ludzie, jak się nazywali, co robili, jak żyli, jakie więzy pokrewieństwa ich łączyły. Szkoda, że zmarł na długo przed moimi narodzinami i nie miałam okazji go poznać. Gdyby to tylko było możliwe, chciałabym usiąść z nim na kanapie w salonie, z tajemniczym zdjęciem w ręce i posłuchać z jego ust rodzinnych opowieści sprzed stu lat. 

Mamy w domu takie jedno bardzo stare zdjęcie w sepii przedstawiające grupę elegancko ubranych osób. W pierwszym rzędzie siedzą panowie w marynarkach i kamizelkach, z wystającymi z kieszonek na piersi zegarkami na łańcuszku i w błyszczących butach, a za nimi stoją panie z upiętymi włosami, w białych bluzkach ze stójkami i bufiastymi rękawami zwężanymi w nadgarstkach oraz...