Nie zapytałem mamy i taty o jakiej porze dnia się urodziłem.
Ciekawa tego była żona, lecz niestety zapytała za późno. Ukochana ciocia już
nie wiedziała.Już po śmierci mamy napisałem fragment prozy o spotkaniu
 rodzinnym przy okazji mojego chrztu, a także moim wyjeździe w wieku pół roku z
mamą do rodziny taty na wieś. Dałem do przeczytania tacie, ale on nic mi na to
nie powiedział.Nigdy też rodzice mi nie opowiadali o tym jak się poznali. Wiem
 od cioci, że tata emigrując po wojnie ze swojej wsi wynajął pokój u mojej
babci. W tym czasie mama była daleko w innym mieście u swego wuja, który
prowadził restaurację. Kiedy wróciła tata się nią zainteresował. Ale szczegółów
niestety nie znam, a chętnie bym poznał. Wiem tylko, że tata jeszcze przed
ślubem wynajął jeden ze strychów dwupiętrowej kamienicy i zaczął przerabiać na
mieszkanie. Jak na tamte czasy miało nowoczesne, bo centralne, ogrzewanie
zasilane piecem koksowym. W mieszkanku tata urządził też warsztat
radiotechniczny i choć nazywał się „Radioma” był jednym z pierwszych
naprawiających telewizory.

  Nie zapytałem mamy i taty o jakiej porze dnia się urodziłem.
Ciekawa tego była żona, lecz niestety zapytała za późno. Ukochana ciocia już
nie wiedziała.Już po śmierci mamy napisałem fragment prozy o spotkaniu
 rodzinnym przy okazji mojego chrztu, a także moim wyjeździe w wieku pół roku z
mamą do rodziny taty na wieś. Dałem do przeczytania tacie, ale on nic mi na to
nie...

  Gdybym mogła cofnąć czas, chciałabym zadać pytanie ojcu mojego niegdyś
 chłopaka. Tego nietypowego człowieka (ojca chłopaka) poznałam będąc
dwudziestokilkuletnią  dziewczyną. To była jedna z tych osób, o których
się mówi, że "mają trudny charakter". Był dla mnie w takim samym
stopniu przerażający, co interesujący. Schorowany, w zaawansowanym wieku, nieco
zdziwaczały. Jednocześnie władczy, narcystyczny, przekonany o swojej
nieomylności. Wykorzystywał swoją wysoką pozycję zawodową i społeczną do tego,
aby traktować innych "z góry", zwłaszcza kobiety. Gdy go poznałam
byłam niedoświadczona, z niskim poziomem samoświadomości i nieumiejętnością
stawania granic. W kontakcie z nim starałam się zachowywać naturalnie, ale
często mnie paraliżował i nie miałam odwagi, by mu zadawać pytania, które mnie
nurtowały. Od tego czasu minęło wiele lat i wiem, że teraz zachowywałabym się
zupełnie inaczej. Nie pozwoliłabym, żeby mnie źle traktował, mówiłabym jak się
z tym czuję. A przede wszystkim zapytałabym go, dlaczego tak bardzo nienawidzi
kobiet? Jestem pewna, że nie odpowiedziałby na to pytanie, nie mnie, może
sobie? Mimo tego, myślę, że ktoś powinien był mu zadać to pytanie, kiedy żył.
Jestem przekonana, że to byłoby jedno z najważniejszych pytań w jego życiu. Być
może to był czynnik, który zadecydował o tym jak potoczyły się losy jego i
nielicznych, związanych z nim osób.   

  Gdybym mogła cofnąć czas, chciałabym zadać pytanie ojcu mojego niegdyś
 chłopaka. Tego nietypowego człowieka (ojca chłopaka) poznałam będąc
dwudziestokilkuletnią  dziewczyną. To była jedna z tych osób, o których
się mówi, że "mają trudny charakter". Był dla mnie w takim samym
stopniu przerażający, co interesujący. Schorowany, w zaawansowanym wieku, nieco
zdziwaczały....

Anna
Chciałabym zadać pytanie pisarzom mrocznych opowieści...
Dlaczego tak wielu autorów książek opisuje prawie wyłącznie ciemne strony, i czy materiał do swoich fabuł czerpią z wyobrażni czy wprost z życia?
Jak wpływ na to ma ich wrażliwość, a jaki wnikliwa znajomość ludzkiej natury? 

Anna
Chciałabym zadać pytanie pisarzom mrocznych opowieści...
Dlaczego tak wielu autorów książek opisuje prawie wyłącznie ciemne strony, i czy materiał do swoich fabuł czerpią z wyobrażni czy wprost z życia?
Jak wpływ na to ma ich wrażliwość, a jaki wnikliwa znajomość ludzkiej natury? 

Myślę, że takich pytań jest w mojej głowie mnóstwo. Dopiero po śmierci mamy uświadomiłam sobie, jak wiele pytań chciałabym jej zadać: Jak żyć? Jak radzić sobie w dorosłym życiu? Jak podejmować właściwe wybory? Co moja mama czuła, gdy była zakochana w moim tacie.... I wiele innych. Niestety pytania te zweryfikuje jedynie życie..  

Myślę, że takich pytań jest w mojej głowie mnóstwo. Dopiero po śmierci mamy uświadomiłam sobie, jak wiele pytań chciałabym jej zadać: Jak żyć? Jak radzić sobie w dorosłym życiu? Jak podejmować właściwe wybory? Co moja mama czuła, gdy była zakochana w moim tacie.... I wiele innych. Niestety pytania te zweryfikuje jedynie życie..  

A więc jak byłam latem w Szczecinie to doszłam tam do wniosku, a miałam dużo czasu na myślenie, że jestem chyba kochliwa tylko zakochuję się platonicznie i to bez słowa, w tym sensie, że to miłość z widzenia, a to pytanie mogłam jeśli bym chciała albo się w ogóle odważyła się zadać brzmiałoby po prostu  jak się po prostu nazywasz - jak masz na imię?... prosto u źródła....

A więc jak byłam latem w Szczecinie to doszłam tam do wniosku, a miałam dużo czasu na myślenie, że jestem chyba kochliwa tylko zakochuję się platonicznie i to bez słowa, w tym sensie, że to miłość z widzenia, a to pytanie mogłam jeśli bym chciała albo się w ogóle odważyła się zadać brzmiałoby po prostu  jak się po prostu nazywasz - jak masz na imię?... prosto u źródła....

AkordNie mam pojęcia, dlaczego nigdy nie zapytałem co to był za utwór. Choćby z czystej ciekawości. Gdybym mógł, z pewnością zadałbym to pytanie. Ojciec pewnie by wiedział, a mama to już na bank.Podczas studiów moja rodzicielka udzielała się kulturalnie, grając często na krakowskich plantach w osobliwym żeńskim trio. Wokalistka w partiach instrumentalnych wspomagała się harmonijką ustną, kumpela z roku grała na altówce, a moja mama – uwaga, uwaga – na akordeonie. Ojciec opowiadał, że wyglądała z nim komicznie, bo instrument wydawał się zbyt wielki, aby ta drobna kobietka mogła się nim posługiwać. Pozory, to tylko pozory! Mama wywijała na nim niczym wirtuoz, zawsze wdzięcznie uśmiechając się do gapiów. Pewnego razu mój przyszły ojciec był częścią publiczności. Ponoć nie mógł wyjść ze zdumienia, jak ta nie pozorna dziewczyna potrafiła dać do pieca. Na dwie pozostałe (prawie) nie zwracał uwagi. Dosiadł się raz do mamy, kiedy zrobiły sobie przerwę między utworami, i tak od słowa do słowa – po roku byli już małżeństwem. Jestem idiotą, że nigdy nie zapytałem ich, jaki kawałek zatrzymał ojca, aby mógł zauroczyć się w mamie. Wiem, że problem wydaje się trywialny, ale bardzo chciałbym znać odpowiedź. Myślę, że ten utwór stałby się symbolem rodziców, którzy już niestety zabrali się z tego świata. Czasami włączałbym go sobie i czuł jakąś część – lub choćby namiastkę – ich dawnej obecności.

AkordNie mam pojęcia, dlaczego nigdy nie zapytałem co to był za utwór. Choćby z czystej ciekawości. Gdybym mógł, z pewnością zadałbym to pytanie. Ojciec pewnie by wiedział, a mama to już na bank.Podczas studiów moja rodzicielka udzielała się kulturalnie, grając często na krakowskich plantach w osobliwym żeńskim trio. Wokalistka w partiach instrumentalnych wspomagała się...

Był czerwiec i skończyła się już szkoła. Ja wracałam z iventu za miastem, a mój przyjaciel był na festynie gminnym. Był w złym humorze; oczywiście uśmiechał się jak zawsze (przynajmniej tak mówili), zapijał piwami smutki. Nie takie oceny końcowe w nowej szkole jak chciał i chcieli jego rodzice, zły wybór szkoły średniej, może znajomych, nieszczęśliwa miłość. Wiele osób tak robi, wiele osób ma problemy (póżniej mówili, że miał depresje). Jednak nie wszyscy wiedzą, że jeśli wszystkie smutki zbierze się w całość i zaleje licznymi litrami alkoholu, można już nic nie czuć, na chwilę. Jednak niektórzy chcą to przedłużyć, gdy mają wyłączone emocje decydują się. Kończą swoje życie. Był jedną z licznych osób, które w tamtym czasie popełniły samobójstwo w kraju czy na świecie. Jednak dla mnie, jego bliskich i innych przyjaciół, nie był cyfrą w statystykach lecz człowiekiem, częścią naszego życia. Nieodzowną codziennością, która zniknęła bezpowrotnie. Jeśli chodzi o pytanie, które chciałabym mu zadać; sama zaczęłam je sobie zadawać po jego śmierci, to czy byliśmy przyjaciółmi? Moją ostatnią egoistyczną prośbą, wręcz błaganiem jest odpowiedź na to pytanie. Może gdybym była lepszym człowiekiem, znałabym odpowiedź.

Był czerwiec i skończyła się już szkoła. Ja wracałam z iventu za miastem, a mój przyjaciel był na festynie gminnym. Był w złym humorze; oczywiście uśmiechał się jak zawsze (przynajmniej tak mówili), zapijał piwami smutki. Nie takie oceny końcowe w nowej szkole jak chciał i chcieli jego rodzice, zły wybór szkoły średniej, może znajomych, nieszczęśliwa miłość. Wiele osób tak...

Małe dzieci rozrabiają i jest ich wszędzie pełno. To normalne, że nie zawsze są grzeczne i słuchają, bo zwyczajnie nie wszystko rozumieją; tak jak myślą niektórzy dorośli. Ja również byłam takim dzieckiem. Żywa, psotna, wesoła, jednak to się w pewnym etapie skończyło. Gdy rodzice się rozwiedli i tata znów się ożenił, przestałam być tym samym dzieckiem. Myśleli, że to przez rozwód, jednak nie mieli racji. Zmieniłam się wyłącznie przez dwie rzeczy - moją macochę i strach jaki wobec niej czułam. Gdy byłyśmy same w domu potrafiła mnie uderzyć w twarz bo śmiałam się zbyt głośno podczas zabawy, a ona rozmawiała przez telefon. Śladów nie było widać lub tłumaczyła je moją niezdarnością. Jednak nie ograniczała się jedynie do przemocy fizyczne, ale i psychicznej. Mówiła, że to moja wina, że mnie bije, że będzie wstyd jak się przyznam, bo bije się wszystkie dzieci, żeby je wychować. Wmawiała mi winę przez wiele lat, jednak gdy dorosłam i zaczęła się sparować od tej toksycznej kobiety zrozumiałam, że nic co mówiła nie było prawdą.
Mam do niej wiele pytań: Czy w ogóle kochała mojego tatę? Czy mnie nienawidziła? Czy robiła to dla pieniędzy? Czy była zazdrosna? Czemu to robiła? Jednak chciałabym zadać jej jedno, moim zdaniem najważniejsze, bo jej czerwone, wykrzywione w czymś na kształt uśmiechu usta nadal śnią mi się po nocach - cCzy sprawiało Ci to radość?

Małe dzieci rozrabiają i jest ich wszędzie pełno. To normalne, że nie zawsze są grzeczne i słuchają, bo zwyczajnie nie wszystko rozumieją; tak jak myślą niektórzy dorośli. Ja również byłam takim dzieckiem. Żywa, psotna, wesoła, jednak to się w pewnym etapie skończyło. Gdy rodzice się rozwiedli i tata znów się ożenił, przestałam być tym samym dzieckiem. Myśleli, że to przez...

Ja zdecydowanie zadałabym pytanie mojej babci, która miała niełatwe życie. Czy żyjąc w późniejszych latach - naszych współczesnych, zdecydowałaby się na odejście od toksycznego męża i samodzielne wychowyanie dzieci??
Nie odważyłam się nigdy zadać jej tego pytania, bo wiem, że mimo tego ile wycierpiała przez dziadka, to jednak darzyła go uczuciem, albo strach przed samotnością i tym, że mogłaby sobie nie poradzić, spowodował, że trwała przy nim do końca. 

Ja zdecydowanie zadałabym pytanie mojej babci, która miała niełatwe życie. Czy żyjąc w późniejszych latach - naszych współczesnych, zdecydowałaby się na odejście od toksycznego męża i samodzielne wychowyanie dzieci??
Nie odważyłam się nigdy zadać jej tego pytania, bo wiem, że mimo tego ile wycierpiała przez dziadka, to jednak darzyła go uczuciem, albo strach przed...

Pamiętam że był wtedy okres przedświąteczny i wybrałam się na spowiedź... Pokornie uklękłam i zaczęłam w konfesjonale zwierzać się z moich grzechów, gdy nagle starszy ksiądz mi przerwał i zaczął wypytywać ile mam lat? Czy jestem panną czy mężatką? A z kim mieszkam? 
Zbombardowana tymi wszystkimi pytaniami miałam olbrzymią ochotę, zadać mu również jedno pytanie: Czy ksiądz szuka w ten sposób sobie dziewczyny i to jeszcze w tak podeszłym wieku? Niestety nie miałam odwagi wypowiedzieć tego pytania na głos, obawiając się że pewnie jeszcze długo musiałabym klęczeć i wdawać się w bezsensowną dyskusję...

Pamiętam że był wtedy okres przedświąteczny i wybrałam się na spowiedź... Pokornie uklękłam i zaczęłam w konfesjonale zwierzać się z moich grzechów, gdy nagle starszy ksiądz mi przerwał i zaczął wypytywać ile mam lat? Czy jestem panną czy mężatką? A z kim mieszkam? 
Zbombardowana tymi wszystkimi pytaniami miałam olbrzymią ochotę, zadać mu również jedno pytanie: Czy ksiądz...