Mój najulubieńszy kot miał na imię Myszkin, choć za gryzoniami nie przepadał. Ocalał jako jedyny z miotu (miau nieszczęście urodzić się w grudniu) i żeby nie podzielił losu rodzeństwa, został wzięty na stałe do domu (choć kotów na wsi w domu się nie trzyma). Żeby nocą za bardzo nie myszkował po pokoju, wiklinowy koszyk, który służył mu za legowisko, był przykrywany Encyklopedią PWN. 

Trzymany w dobrych warunkach i  na smacznym wikcie (opierunek zapewnił sobie sam) wyrósł na pięknego, szaroburego kocura z elegancką krawatką pod bródką i pięknie lśniącą sierścią. Białe wąsiska i idealnie położone kreski wokół ślepi były dopełnieniem wspaniałej prezencji.

Za ocalenie życia odwdzięczył się kocią miłością. W depresyjnym okresie, gdy z racji bezrobocia miałam małą motywację, by rano w ogóle wstać z łóżka, przydreptywał do mnie i kładł się na podłodze. Wystarczyło wtedy wysunąć rękę spod kołdry, by głaskać miękkiego, mruczącego kota i w ten sposób podładować sobie nieco poziom pozytywnej energii.

Teraz, w wynajmowanym mieszkaniu, tęskni mi się za kotami. Narazie jednak pozostaje mi czytanie książek o zwierzętach i głaskanie napotkanych kotów, o ile nie uciekają.
 

Mój najulubieńszy kot miał na imię Myszkin, choć za gryzoniami nie przepadał. Ocalał jako jedyny z miotu (miau nieszczęście urodzić się w grudniu) i żeby nie podzielił losu rodzeństwa, został wzięty na stałe do domu (choć kotów na wsi w domu się nie trzyma). Żeby nocą za bardzo nie myszkował po pokoju, wiklinowy koszyk, który służył mu za legowisko, był przykrywany...

Zawsze wolałam psy od kotów. Mówiłam do znajomych, że psy kochają ludzi bezwarunkowo, a koty trzeba kochać, bo one kochają tylko siebie i chodzą swoimi drogami. To był wystarczający powód, żeby mieć psa. Przez 16 lat była z nami Kama - wilczur. Bardzo mądry zresztą. Gdy w końcu musieliśmy ją uśpić (miała raka z przerzutami), zgodnie z mężem stwierdziliśmy, że żaden inny pies nam jej nie zastąpi. Minęły trzy lata kiedy nagle na wycieraczce domu zaczęło pojawiać się białe futro jakiegoś zwierzęcia. Zwierz-widmo jednak przez długi czas nie chciał ujawnić swej tożsamości. Zlitował się po jakichś trzech miesiącach. Okazało się, że to dzika kotka. Proces oswajania trwał długo. Najpierw łaskawie dawała się karmić, ale nie pogłaskać. Po jakimś czasie zaczęła wchodzić do naszej kotłowni i ucinać sobie drzemki na prowizorycznym posłaniu. Bałam się wpuścić jej do domu, nie mając pojęcia jakie może zrobić szkody.
Nocne śpiewy i zawodzenia kocie dały nam znać, że kocica ma rójkę. No cóż, wciąż z nami nie mieszkała, tylko przychodziła na jedzenie i zmykała. Jednak ona wybrała sobie nasz dom na miejsce gdzie chciałaby wychowywać swoje dzieci. Gdy już urodziła dwa kocięta, któregoś dnia przyniosła mi je w pysku i położyła na kolanach, kiedy siedziałam sobie na placu przed domem. Ze wzruszenia oboje z mężem płakaliśmy. Kocia rodzina zamieszkała z nami. Gdy małe kotki podrosły, znaleźliśmy im dobre domy, a kocica została z nami. Dziś sypia z mężem na kanapie, gdy ma ochotę.
Jest wolnym kotem, który wychodzi kiedy chce i wraca kiedy chce. Nasz związek oparty jest na wzajemnym szacunku i miłości. 

Zawsze wolałam psy od kotów. Mówiłam do znajomych, że psy kochają ludzi bezwarunkowo, a koty trzeba kochać, bo one kochają tylko siebie i chodzą swoimi drogami. To był wystarczający powód, żeby mieć psa. Przez 16 lat była z nami Kama - wilczur. Bardzo mądry zresztą. Gdy w końcu musieliśmy ją uśpić (miała raka z przerzutami), zgodnie z mężem stwierdziliśmy, że żaden inny...

Moje dwa psy, Sara (matka) i Diana (córka) nie trafiły do mnie, ale ja trafiłem do nich, kiedy miały, kolejno, 2 i 1 rok życia. Sara, sprytna i skoczna, od zawsze sprawia problemy i myśli tylko o tym, jak uciec, jak namieszać. Diana, nieporadna, uzależniona od matki, nie wyobraża sobie bez niej życia. Sara ma życie pełne przygód. W młodości wpadła pod samochód i ledwie wyszła z tego cało. O tej historii przypomina tylna łapa, która tak jakoś dziwnie się układa, ale jej nie przeszkadza. Ponadto Sara lubi popijać z pozostawionych bez opieki kubków kawę, a także straszyć ludzi, udając kogoś innego. Diana ma życie pełne wygody i opieki. Od początku jej toaletą zajmuje się matka. Diana jest bardzo rozpieszczona. Zamiast pilnować domu, udaje w pełni zaangażowaną, szczekając tylko wtedy, gdy ktoś patrzy. Ot, spryciula. Razem tworzą niesamowity duet i inspirację dla ludzi ze wsi, którzy długo zastanawiali się, czy posiadanie dwóch psów ma sens. Ale jaka jest różnica, jeden czy dwa, pytałem? Sara i Diana wciąż mieszkają razem. Sara upija kawę, Diana zachowuje się jak dziecko. Mają, kolejno, 12 i 11 lat. Sara nadal ucieka i wpada pod samochód. Tak jak dzisiaj. Wybiegła za mną, kiedy szedłem na przystanek i odbiła się głową od zderzaka samochodu, który w porę zahamował. Dianie z tęsknoty pękało serce. Obie przeżyły. Wieczorem siedziały na schodach i chłonęły promienie słońca. Jakby czas nie miał znaczenia. Kiedyś przeczytam ten fragment, ich już nie będzie. Sara, Diana, moje dwa psy.

Moje dwa psy, Sara (matka) i Diana (córka) nie trafiły do mnie, ale ja trafiłem do nich, kiedy miały, kolejno, 2 i 1 rok życia. Sara, sprytna i skoczna, od zawsze sprawia problemy i myśli tylko o tym, jak uciec, jak namieszać. Diana, nieporadna, uzależniona od matki, nie wyobraża sobie bez niej życia. Sara ma życie pełne przygód. W młodości wpadła pod samochód i ledwie...

Będąc nastolatką, trafił do mnie mix sznaucera. Z racji, że był mi najdroższy na świecie, otrzymał imię Karat.
Karat był pojętny, w mig nauczyłam go podstawowych (i nieco bardziej widowiskowych) komend. Brał udział w ogólnopolskich plebiscytach (dwa z nich wygrał, raz zajmując 1. miejsce, potem 3.). Z tej okazji w gazecie ukazał się krótki ze wywiad ze mną.
Karat towarzyszył mi w wielu momentach życia, w wędrówkach, podróżach, ogniskach z przyjaciółmi. Był świadkiem moich sukcesów, łez radości i smutku.
Któregoś razu poszliśmy na wspólny, ostatni już tego dnia spacer i niestety ostatni wspólny spacer w naszym życiu. Już wracaliśmy do domu, gdy zza zakrętu wyłoniło się auto, jeszcze przyspieszając. Uderzyło w nas oboje. Kierowca gdy zobaczył, że wstałam z jezdni, szybko odjechał. Byłam szoku i nie zapamiętałam nawet koloru auta. Gdy tylko wstałam z jezdni, pobiegłam do Karata. On również się podniósł, ale bardzo utykał i piszczał. Szybko wsiadłam w auto i już byliśmy w drodze do lecznicy całodobowej. Niestety wtedy na moich kolanach Karat odszedł. Miał wtedy 9 lat.
Byłam osobą, która witała go w naszej rodzinie i tą, która trzymała go w ramionach po raz ostatni. Minęło 5 lat, nim zdecydowałam się na adopcję psa ze schroniska. Jest to mix sznaucera, tylko o wiele większy. Loki jest ze mną od 3 tyg. i mam nadzieję, że z czasem nawiążemy piękną relację opartą na zaufaniu i wzajemnej przyjaźni.
Wiem, że Karat na nas patrzy i szczęśliwy merda ogonem, bo szansę dostał kolejny pies.

Będąc nastolatką, trafił do mnie mix sznaucera. Z racji, że był mi najdroższy na świecie, otrzymał imię Karat.
Karat był pojętny, w mig nauczyłam go podstawowych (i nieco bardziej widowiskowych) komend. Brał udział w ogólnopolskich plebiscytach (dwa z nich wygrał, raz zajmując 1. miejsce, potem 3.). Z tej okazji w gazecie ukazał się krótki ze wywiad ze mną.
Karat...

Odkąd sięgam pamięcią, to zawsze lubiłam koty. Do psów jak takich mam uraz jeszcze z dzieciństwa, gdyż ugryzł mnie pies i po prostu nie mam zaufania do nich. Obecnie u sąsiadów za siatką również mają agresywnego psa, lecz po kilkukrotnej interwencji Policji, teraz jest spokój. Wracając jednak do kotów, to miałam ich w sumie chyba kilkanaście. Każdy był inny, na swój sposób najładniejszy. Najczęściej jednak wspominamy rudego Ryśka, którego dostaliśmy w dniu wybrania na Prezydenta Pana Aleksandra Kwaśniewskiego. Ten kot tak był bojowy, że nie tylko inne koty nie wchodziły na podwórko, ale i wałęsające się psy omijały nasz dom. Poza tym, jak mówi mój mąż pięknie prezentował się na trawniku. Uwielbiał jeść surowe mięsko (z kurczaka) oraz seler. Dodatkowo kilkakrotnie próbował złowić rybki w akwarium, no i raz się w nim wykąpał, potem tylko przez szybkę patrzył na rybki. Jednak rybki i tak długo nie mieszkały w akwarium, gdyż nasze wnuczęta nakarmiły je czekoladą... co ciekawe, Rysiek zginął, gdy skończyła się druga kadencja Prezydenta Kwaśniewskiego.
Od dwóch lat mamy kota Gucia. Ten również, jak każdy inny, jest też wyjątkowy. Niestety nie pozwalamy mu samemu biegać po podwórku, gdyż on jest łowcą ptaków, a sąsiedzi mają gołębie. Gucio uwielbia na nie polować, ale sąsiad nie lubi kotów i mógłby mu coś zrobić, więc nasz kocurek paraduje w szelkach i na smyczy jak pies. Przyzwyczaił się do tego, ma swoje miejsca na działce, gdzie ma stałe punkty do zaczepienia długiej smyczy, ma swoją piaskownicę i drapak z drewna, więc jest zadowolony. W domu uwielbia spać na najwyższej szafie.
Nie wyobrażam sobie domu bez jakiegokolwiek zwierzaka.

Odkąd sięgam pamięcią, to zawsze lubiłam koty. Do psów jak takich mam uraz jeszcze z dzieciństwa, gdyż ugryzł mnie pies i po prostu nie mam zaufania do nich. Obecnie u sąsiadów za siatką również mają agresywnego psa, lecz po kilkukrotnej interwencji Policji, teraz jest spokój. Wracając jednak do kotów, to miałam ich w sumie chyba kilkanaście. Każdy był inny, na swój sposób...

Wraz z siostrą zapragnęłyśmy królika. Nasza kuzynka takiego miała, zwierzak słodki i mięciutki, a wiadomo – dzieciaki podpatrują pewne rzeczy od swych rówieśników, w tym chęć posiadania gryzoni. Były chomiki, czas na królika.

Chciałyśmy odpowiednio się do tego przygotować, więc poza zakupieniem klatki i potrzebnych szpargałów, czytałyśmy chociażby o odpowiednim żywieniu. Na nasze nieszczęście nie pomyślałyśmy, aby poczytać również o rasach - gdybyśmy to zrobiły, wybrałybyśmy kłapouszka, który idealnie nadaje się do trzymania w domu. Łagodny, miły, niemalże żywa maskotka. Zamiast tego zdecydowałyśmy się na czarno-białego królika.

Okazał się diabłem w króliczej skórze. Nie pozwalał się głaskać, bo o przytulaniu nie ma co mówić, upodobał sobie sikanie na moje łóżko i wszędzie zostawiał bobki (w zadziwiającej, nienaturalnej ilości, przez kolejne lata wymiatałyśmy je spod szafy). W dodatku postanowił znienawidzić mojego tatę - skurczybyk skakał dwa metry wzwyż, kiedy tylko miał go w zasięgu wzroku. W ogóle chyba niespecjalnie nas lubił.

Obecność zwierzaka stała się uciążliwa, ale przecież nie mogliśmy pozbyć się go ot tak - w końcu to żywe stworzenie, a by wzięliśmy za nie odpowiedzialność. Skontaktowaliśmy się więc z wujkiem, który hodował na wsi króliki, z pytaniem, czy by go nie przygarnął. Tak więc nasz niedoszły przyjaciel spędził resztę swego życia wśród króliczyc, płodząc kolejne pokolenia. Myślę, że był całkiem szczęśliwy, znacznie szczęśliwszy niż u nas.

Wraz z siostrą zapragnęłyśmy królika. Nasza kuzynka takiego miała, zwierzak słodki i mięciutki, a wiadomo – dzieciaki podpatrują pewne rzeczy od swych rówieśników, w tym chęć posiadania gryzoni. Były chomiki, czas na królika.

Chciałyśmy odpowiednio się do tego przygotować, więc poza zakupieniem klatki i potrzebnych szpargałów, czytałyśmy chociażby o odpowiednim żywieniu....

Bodzia wzięłam ze sklepu zoologicznego, gdy miał ledwie kilka tygodni. Szczurów nie powinno się trzymać pojedynczo, gdyż są to stworzenia wybitnie stadne, ale byłam wówczas nastolatką i nie do końca zdawałam sobie z tego sprawę. Mam jednak nadzieję, że mimo braku kompanów Bodzio przeżył dobre życie i nie czuł się zbyt samotny – rzadko chorował i dotrwał do bardzo późnej jak na szczura starości, zatem musiał być w niezłej formie pod moją opieką.
Stał się dla mnie moim promyczkiem słońca, celem życia i powodem, dla którego codziennie po szkole chciało mi się wracać do domu. Traktowałam go, jakby był moim dzieckiem, dbałam o niego, dawałam mu smakołyki i spędzałam z nim niemal cały wolny czas.
Po powrocie z zajęć kładłam się do łóżka zmęczona lekcjami, mościłam sobie Bodzia w zagłębieniu przy pasze i razem odpoczywaliśmy, on śpiąc, a ja nasłuchując jego cichutkiego oddechu. W wakacje wkładałam Bodzia razem z małym kocykiem do wiklinowego koszyka i szłam do parku poczytać sobie książkę na ławce, albo pograć w badminton z koleżanką. Bodzio wtedy grzecznie spał, zagrzebany pod kocem, i nigdy mi nie uciekał.
Pod koniec życia, gdy miał już 2,5 roku, zaczął niedołężnieć i chorować, i tracić władzę w łapkach. W miarę, jak było z nim coraz gorzej, zaczęłam go nosić na ramieniu w chustce przywiązanej do szyi, bo sam nie mógł się już utrzymać.
Zmarł w wieku 3 lat i 2 miesięcy, będąc wiekowym staruszkiem.
Do dziś myślę o nim z wielkim sentymentem i łezką w oku.
  

Bodzia wzięłam ze sklepu zoologicznego, gdy miał ledwie kilka tygodni. Szczurów nie powinno się trzymać pojedynczo, gdyż są to stworzenia wybitnie stadne, ale byłam wówczas nastolatką i nie do końca zdawałam sobie z tego sprawę. Mam jednak nadzieję, że mimo braku kompanów Bodzio przeżył dobre życie i nie czuł się zbyt samotny – rzadko chorował i dotrwał do bardzo późnej jak...

  Gdy byłam małym dzieckiem razem z tatą hodowałam gołębie. Może to niezbyt popularne hobby dla kilkuletniej dziewczynki ale uwielbiałam się nimi zajmować. Karmiłam, doglądałam i znałam je wszystkie. Wśród tej gromadki był również mój pierzasty przyjaciel. Nasza przyjaźń nie trwała długo. Niestety nie wiem jaki spotkał go los. Prawdopodobnie padł ofiarą drapieżnego jastrzębia. Ten gołąbek był wyjątkowy ponieważ udało mi się go oswoić. Gdy tylko pojawiałam się na podwórku on sfruwał na ziemię i przechodził parę kroków by znaleźć się blisko mnie. Zawsze wtedy dawałam mu kilka ziaren pszenicy, które zjadał z mojej dłoni. Mogłam go głaskać. Często siadał mi na rękę i tak razem spacerowaliśmy. Inne gołębie były do mnie przyzwyczajone ale żaden nie zaufał mi na tyle by dać się do siebie zbliżyć. Sympatycznie wspominam tamtego gołąbka choć nasza przyjaźń trwała dość krótko i miała miejsce wiele lat temu.

  

  Gdy byłam małym dzieckiem razem z tatą hodowałam gołębie. Może to niezbyt popularne hobby dla kilkuletniej dziewczynki ale uwielbiałam się nimi zajmować. Karmiłam, doglądałam i znałam je wszystkie. Wśród tej gromadki był również mój pierzasty przyjaciel. Nasza przyjaźń nie trwała długo. Niestety nie wiem jaki spotkał go los. Prawdopodobnie padł ofiarą drapieżnego...

Historia mojej psinki narodziła się w moim sercu i trwa już cudowne 11 lat, a dla mnie nigdy się nie skończy. Całą sobą od najmłodszych lat marzyłam  o tym by mieć psa. Dopiero w wieku 18 lat, tuż przed maturą spełniło się moje marzenie życia i spotkałam się z malutką, bialutką i energiczną kulką! Nigdy nie zapomnę naszego pierwszego spotkania, kiedy to na krótkich nóżkach wybiegła, pełna radości i... poślizgnęła się z impetem na parkiecie :). Od razu wiedziałam,że ta kochana niezdara będzie moja! Przez te 11 lat wspaniałej przygody przeżyliśmy razem miliony uśmiechów, tysiące kilometrów na spacerach, zjedliśmy tony jedzenia i przysmaków, poznałyśmy wspaniałych ludzi, obdarowałyśmy się nieskończoną ilością buziaków, zaliczyłyśmy parę cichych dni i foszków, zwiedzałyśmy razem świat, przeżyłyśmy wiele swoich chorób i dzieliłyśmy smutki. Życie u boku psiaka to ogromny dar dla właściciela! Przez te wszystkie lata moja psinka nauczyła się na przykład grać w chowanego czy też rozróżniać winogrona z pestką,których bardzo nie lubi. To najwspanialsza historia wspólnej, pełnej miłości przyjaźni,której nie zamieniłabym na nic innego.

Historia mojej psinki narodziła się w moim sercu i trwa już cudowne 11 lat, a dla mnie nigdy się nie skończy. Całą sobą od najmłodszych lat marzyłam  o tym by mieć psa. Dopiero w wieku 18 lat, tuż przed maturą spełniło się moje marzenie życia i spotkałam się z malutką, bialutką i energiczną kulką! Nigdy nie zapomnę naszego pierwszego spotkania, kiedy to na krótkich nóżkach...

Masz piesek od samego początku w porze roku jesiennej, od kiedy trafił, do naszej rodziny czuje się w niej miło. Pamiętam ten dzień, kiedy znalazłam go kręcącego się wcześniej obok naszego domu i zechciałam, aby z nami zamieszkał.
Nigdy nie zapomnę, jak mu dałam po raz pierwszy posiłek, gdy on potem przytulił się do mnie. Polubiłam go od razu. Co ciekawe było, że nigdy nie zaszczekał na obcych ludzi. Zaakceptował szybko domowników. Każdy, kto przychodzi do nas, głaszcze go, bo on bardzo lubi ludzi. Widzę u niego z każdym dniem postępy, jak uczyłam go podawania łapki prawej, a potem lewej. Na początku miał trudności z podawaniem łapki, bo zamiast prawej podawał lewą. Lubi podawać dwie łapki naraz.
Bardzo lubi, jak podaje mu jedzenie, je mi z rąk. Przykład. Krojenie małych kawałeczków psiego pokarmu.
Lubię od czasu do czasu wyjść z nim na spacer. Chętnie zabieram go na coroczne szczepienia.
Tak miło jest, kiedy on przebywa u nas.
Gdy w jego towarzystwie przebywam, to pozwalam, sobie na rozmowy z nim drapiąc go delikatnie za uszko. Mam wrażenie, że mnie słucha, bo się uśmiecha. Ceni sobie mój pupil dotyk.
Jest lubiany przez wszystkich domowników i chętnie wykonuje polecenia wydane przez nich.
Nigdy bym nie oddała mojego ukochanego pieska do innej rodziny, bo nie kochali go tak mocno, jak nasza rodzina.

Masz piesek od samego początku w porze roku jesiennej, od kiedy trafił, do naszej rodziny czuje się w niej miło. Pamiętam ten dzień, kiedy znalazłam go kręcącego się wcześniej obok naszego domu i zechciałam, aby z nami zamieszkał.
Nigdy nie zapomnę, jak mu dałam po raz pierwszy posiłek, gdy on potem przytulił się do mnie. Polubiłam go od razu. Co ciekawe było, że nigdy nie...