Zaznaczam, iż jest to historia prawdziwa.

Miałyśmy po 6 lat. My, cztery koleżanki z przedszkola: Ela, Grażynka i Bożenka. Rzecz działa się w Pucku, w 1963 roku.

Pewnego ciepłego lutowego dnia spotkałyśmy się po przedszkolu i ustaliłyśmy, że pójdziemy szukać znaków wiosny. Dziewczyny nie musiały prosić o pozwolenie, ja - musiałam. Mama była zajęta plotkami z koleżanką, spytałam, ona pozwoliła. Więc w drogę. Szłyśmy klifem nad Zatoką, gęsiego, bo wąsko, śpiewając "My jesteśmy małe krasnoludki". Było cieplutko i wesoło.
Po pewnym czasie, dotarłyśmy do miejsca zwanego Rozgard i okolicznego lasu. Przekraczając strumień wszystkie przemoczyłyśmy nogi. Ale nic, trwaj przygodo.
Znienacka zapadła ciemność. Nic nie widziałyśmy, bałyśmy się, nie wiedziałyśmy, jak wrócić. Krzyczałyśmy zmarznięte, płakałyśmy. Nagle światełko. My przerażone, ale okazało się, że to idzie gospodarz jednego z trzech na krzyż obejść w tej okolicy. Był w szoku nie mniejszym niż my. podprowadził nas do ścieżki, którą przyszłyśmy i zostawił.

Zapłakane, mokre, głodne, w ciemnościach dotarłyśmy na pucki rynek. A tam poruszenie: pół miasta nas szukało, nadziałyśmy się na mojego przerażonego tatę. Okazało się, że była już godzina 21.

Co działo się dalej szkoda gadać. Mama wyparła swojego przyzwolenia na wyprawę, oberwałam aż miło, a rodzice nie poszli na bal ostatkowy, na który szykowali się od dawna.

Smutne jest też, że jednej z koleżanek nikt nie szukał, a jej nietrzeźwa matka nawet nie wiedziała, że dziecka nie ma w domu.

Zaznaczam, iż jest to historia prawdziwa.

Miałyśmy po 6 lat. My, cztery koleżanki z przedszkola: Ela, Grażynka i Bożenka. Rzecz działa się w Pucku, w 1963 roku.

Pewnego ciepłego lutowego dnia spotkałyśmy się po przedszkolu i ustaliłyśmy, że pójdziemy szukać znaków wiosny. Dziewczyny nie musiały prosić o pozwolenie, ja - musiałam. Mama była zajęta plotkami z koleżanką,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od dziecka byłam miłośniczką zagadek i łamigłówek, więc zabawa w podchody należała do ulubionych. Wiele miłych wspomnień pochodzi z czasów nastoletnich, kiedy jeździłam na kolonie. Jedne ze wspanialszych spędziłam w Poddąbiu, miałam 11 lat. Wychowawczynie zorganizowały leśne podchody z zadaniami do zrobienia. Podzieliliśmy się na grupy 5 osobowe, ja należałam do tej poszukującej. Pokonywaliśmy sprawnie ścieżki, z umysłem Holmesa rozwiazywalismy łamigłówki, które okiem sokoła potrafiliśmy wypatrzyć pod kamieniami, w dziupli, na paproci, pod liśćmi. Nagle strzałki jakby zmieniły dotychczasową formę, jednak nie zbudzilo to podejrzeń. Dalej szliśmy, skrwcajac to w lewo, to w prawo, to idąc prosto. W końcu z daleka ujrzelismy jakąś grupę, która okazała się zespołem nieznanych nam kolonistów. Wyladowalismy też w innej miejscowości. Nie wiedzieliśmy, gdzie jesteśmy i spanikowaliśmy, jednak po chwili wróciły stalowe nerwy pozwalające wykaraskać się z sytuacji. Opierając się na pamięci, wróciliśmy tym samym szlakiem, pytając od czasu do czasu turystów. "Kolonijny labirynt" - taki tytuł nosiłaby książka o tym zdarzeniu.

Od dziecka byłam miłośniczką zagadek i łamigłówek, więc zabawa w podchody należała do ulubionych. Wiele miłych wspomnień pochodzi z czasów nastoletnich, kiedy jeździłam na kolonie. Jedne ze wspanialszych spędziłam w Poddąbiu, miałam 11 lat. Wychowawczynie zorganizowały leśne podchody z zadaniami do zrobienia. Podzieliliśmy się na grupy 5 osobowe, ja należałam do tej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przygoda na wsi!
Mając lat 8-9, byłam na wsi u rodziny z babcią i dziadkiem - 400 km od swojego domu. Typowa na tamte czasy wieś: kury, kaczki, krowy - dosłownie wszystko. Pewnego dnia kuzynka wybrała mnie na przejażdżkę składakiem, cala wyprawa dla mnie jako dziecka była niebezpieczna - ledwie dosięgałam do składaka, jechaliśmy coś załatwić, tam poznałam chłopca w moim wieku, który miał przeurocze psy, porozmawialiśmy chwilę i musiałyśmy wracać, jaka szkoda.
Następnie z drugą kuzynką urządziłyśmy sobie kąpiel w wielkich misach - nie miałyśmy basenu. Nalałyśmy wody, a gdy ta się nagrzała, poszłyśmy jak damy się kąpać. Na wprost nas był garaż zaczęłyśmy tworzyć historię o złodziejach, jakże bałyśmy się tam zajrzeć, jednak wybrałyśmy się na zwiady, garaż był pusty.
Wieczorem z ciotką poszłam na spacer, miała zagonić krowy do domu, jednak najpierw z kuzynką wleciałyśmy do wody, a w międzyczasie ciotka te wielkie krowy zagoniła do nas, żeby się napiły. Kuzynka zdążyła uciec, a ja ze strachu zaczęłam uciekać w wodę - jednak nie umiałam pływać. Myślałam, że stracę życie (w końcu byłam małym dzieckiem), jednak ciotka w ostatniej chwili postanowiła zawrócić krowy, żebym mogła spokojnie wyjść na brzeg. To były szalone wakacje, teraz wsie są nowoczesne i już nie tak łatwo o takie atrakcje.

Przygoda na wsi!
Mając lat 8-9, byłam na wsi u rodziny z babcią i dziadkiem - 400 km od swojego domu. Typowa na tamte czasy wieś: kury, kaczki, krowy - dosłownie wszystko. Pewnego dnia kuzynka wybrała mnie na przejażdżkę składakiem, cala wyprawa dla mnie jako dziecka była niebezpieczna - ledwie dosięgałam do składaka, jechaliśmy coś załatwić, tam poznałam chłopca w moim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Byłam kiedyś strasznym bachorem. Wiecie - taka zarozumiała, rozkapryszona gowniara, która zawsze miała rację, której wszyscy musieli słuchać a dzieciaki bawić się w to, co wymyśliłam. Aż dziw, że miałam koleżanki 😁 aż dziw, że nikt mi nie przyfasolił w czerep za całokształt 🤔

I właśnie to zasługuje na opisanie. Bachor, któremu dzięki temu, że mial fajne kumpele, cudnych rodziców, udaje się "wyjść na ludzi". No i nie oszukujmy się, tenże bachor (czyli ja 😁) miało także jako taką inteligencję i wewnętrzne ogarnięcie, skoro koniec końców zakapowal, że był rozpuszczonym dziewczęciem.

Że każdy w życiu zasługuje na drugą szansę. Że z wstrętnych bachorow wyrastają empatyczni, wrażliwi ludzie, w pełni świadomi swoich błędów w młodości.

Byłam kiedyś strasznym bachorem. Wiecie - taka zarozumiała, rozkapryszona gowniara, która zawsze miała rację, której wszyscy musieli słuchać a dzieciaki bawić się w to, co wymyśliłam. Aż dziw, że miałam koleżanki 😁 aż dziw, że nikt mi nie przyfasolił w czerep za całokształt 🤔

I właśnie to zasługuje na opisanie. Bachor, któremu dzięki temu, że mial fajne kumpele, cudnych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wakacje u dziadkow na wsi, mialam moze 10-11 lat. Dla dziecka z duzego miasta - juz sam widok krowy, kury czy kaczki z bliskiej odleglosci byl nie lada wydarzeniem:D
W domu dziadkow mieszkalo tez wujostwo z moja kilka lat starsza kuzynka, ktora teoretycznie miala mnie pilnowac. W praktyce, jako ze byla juz pelnoletnia, spedzala glownie czas ze swoim chlopakiem, a ja biegalam "samopas" odkrywajac coraz to nowe skarby polskiej wsi:P
Chlopaka mojej kuzynki bardzo lubilam - glownie dlatego, ze mial super motor i zabieral mnie nim na przejazdzki. Niestety, byl on tez nalogowym palaczem... Ktoregos dnia kuzynka widzac moje ciekawskie spojrzenie (u mnie w domu nigdy nikt nie palil) - zapytala czy chce sprobowac jak smakuja papierosy...
Jak to mowia - "Ciekawosc to pierwszy stopien do piekla" - mialam sie o tym bolesnie przekonac na wlasnej skorze!
Zgodzilam sie ochoczo myslac, ze musi to byc cos MEGA SUPER skoro tylko dorsli moga palic i wzielam mojego pierwszego papierosa do ust...
Momentu tego nie zapomne do konca mych dni: gorzki posmak i palcy gardlo dym, od ktorych zaczelam pluc, kaszlac i lzawic. Probujac pozbyc sie tego "kapcia" w ustach - zjadlam chyba z pol kg czekoladowych cukierkow, po ktorych zdrowo mnie zemdlilo i pochorowalam sie na reszte wakacji...
Tego dnia postanowilam sobie, ze NIGDY, PRZENIGDY nie wezme juz papierosa do ust! Trwam w tym postanowieniu juz przeszlo 25 lat, a te pamietne wakacje - to najlepsza "papierosowa lekcja" jaka dostalam:) Ku przestrodze!

Wakacje u dziadkow na wsi, mialam moze 10-11 lat. Dla dziecka z duzego miasta - juz sam widok krowy, kury czy kaczki z bliskiej odleglosci byl nie lada wydarzeniem:D
W domu dziadkow mieszkalo tez wujostwo z moja kilka lat starsza kuzynka, ktora teoretycznie miala mnie pilnowac. W praktyce, jako ze byla juz pelnoletnia, spedzala glownie czas ze swoim chlopakiem, a ja...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Te jedne wakacje!
Mając może 10-11 lat wraz z siostrą zaprzyjaźniłyśmy się z 3 dzieci w tym samym wieku, które przyjechały do naszych sąsiadów. Przez całe 2 tygodnie przeżyłyśmy masę przygód, spędzaliśmy razem każdą chwilę. Najbardziej lubiliśmy jeździć na rowerach. Całą piątką wyjeżdżaliśmy na godzinne wyprawy (raz się nawet zgubiliśmy). Chodziliśmy do lasu, urządzaliśmy pikniki, zdarzyło się nam też pisać opowiadania, które częściowo zmokły i trzeba było ich suszyć na sznurku. Jednego wieczoru siedzieliśmy do późna i rozmawialiśmy na różne tematy, drugiego oglądaliśmy spadające gwiazdy! Graliśmy również w siatkę, oraz graliśmy w planszówki.
Praktycznie wszystko robiliśmy razem i wszystko było wtedy takie proste.
Kiedy już znajomi wrócili do domu pisaliśmy listy. Na kolejnych wakacjach również świetnie spędzaliśmy czas.

Nigdy tego nie zapomnę!

Te jedne wakacje!
Mając może 10-11 lat wraz z siostrą zaprzyjaźniłyśmy się z 3 dzieci w tym samym wieku, które przyjechały do naszych sąsiadów. Przez całe 2 tygodnie przeżyłyśmy masę przygód, spędzaliśmy razem każdą chwilę. Najbardziej lubiliśmy jeździć na rowerach. Całą piątką wyjeżdżaliśmy na godzinne wyprawy (raz się nawet zgubiliśmy). Chodziliśmy do lasu, urządzaliśmy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przemycanie słodyczy!

W domu dziadków, ja, siostra i nasze kuzynki miałyśmy kryjówkę na strychu – aby do niego dotrzeć, trzeba było przejść przez dwa piętra, a także obok salonu, czyli siedliska osób dorosłych. Pewnego dnia stało się to problemem, gdy zainicjowałyśmy wyprawę do sklepu.

Co to były za czasy – gdy z dziesiątką w ręku można było po brzegi zapełnić żołądek czekoladą, gazowanymi napojami i lodami na patyku. Było lato, a my obkupiłyśmy się niezdrowym żarciem, jakby to był koniec świata i już więcej nie miałyśmy wziąć do ust słodyczy. Z nikim nie chciałyśmy się dzielić.

Ano właśnie – w jaki sposób przemycić reklamówkę żarcia na stryszek, obok dorosłych i starszego kuzynostwa?

Miałyśmy plan. Sprytny plan. Jedna z nas popędziła na ostatnie piętro, podczas gdy reszta przeskoczyła przez płot i kuląc się, cichcem zakradła przez ogród prosto pod dom. Nasza zwiadowczyni spuściła przez okno wcześniej przygotowany sznur, a my przywiązałyśmy do niego reklamówkę, aby powoli wciągnęła zakupy do góry. Nasze serca biły tak głośno! Bałyśmy się, że za chwilę ktoś wyjdzie z domu i nas przyłapie – okno strychu mieściło się nad drzwiami wyjściowymi, musiałyśmy działać szybko i sprawnie.

Na szczęście się udało. Fanty wylądowały bezpiecznie w kryjówce, a my mogłyśmy, jakby nigdy nic pójść na górę. Patrzcie, nasze dłonie są całkowicie puste, nie ma tu nic ciekawego! Zajadając się, czułyśmy się jak komandoski. Ach, dzieciństwo…

Przemycanie słodyczy!

W domu dziadków, ja, siostra i nasze kuzynki miałyśmy kryjówkę na strychu – aby do niego dotrzeć, trzeba było przejść przez dwa piętra, a także obok salonu, czyli siedliska osób dorosłych. Pewnego dnia stało się to problemem, gdy zainicjowałyśmy wyprawę do sklepu.

Co to były za czasy – gdy z dziesiątką w ręku można było po brzegi zapełnić żołądek...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Nie taki diabeł straszny..."

Opisywana historia wydarzyła się naprawdę, jakieś 18 lat temu pewnego poniedziałku. Tego dnia w moim domu miało miejsce spotkanie rodzinne, nie pamiętam już z jakiej okazji. W głowie natomiast utkwiła mi całkiem inna sytuacja.
Jak to bywa na zjazdach rodzinnych, było wiele gości. Sam mogłem mieć jakieś 4 lata i nie ukrywam, że jeszcze wielu rzeczy nie wiedziałem o otaczającym mnie świecie. Tak też się stało tego dnia.
Jakież było moje zdziwienie, gdy zobaczyłem, że tata oblewa kuzynkę wodą, a ta z krzykiem ucieka do domu. Naprawdę tamtego dnia ta sytuacja była dla mnie bardzo niezrozumiała. Jak się okazało tego dnia był śmigus-dyngus, a zajście było niczym innym jak tradycją związaną z lanym poniedziałkiem.
Cała sytuacja jest uwieczniona w rodzinnym albumie. Do dziś śmieszy mnie moja mina, podczas gdy mama mi tłumaczy, że taka właśnie jest tradycja, a kuzynce nic złego się nie stało. No cóż, tak to już bywa, gdy młody człowiek spotyka się pierwszy raz z różnymi rzeczami...
Myślę, że podobnych historii, mogłoby się znaleźć na kilkanaście kolejnych rodziałów. ;)

"Nie taki diabeł straszny..."

Opisywana historia wydarzyła się naprawdę, jakieś 18 lat temu pewnego poniedziałku. Tego dnia w moim domu miało miejsce spotkanie rodzinne, nie pamiętam już z jakiej okazji. W głowie natomiast utkwiła mi całkiem inna sytuacja.
Jak to bywa na zjazdach rodzinnych, było wiele gości. Sam mogłem mieć jakieś 4 lata i nie ukrywam, że jeszcze wielu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niezapomnianą przygodą z dzieciństwa była dla mnie wyprawa pod namioty. Miałam wtedy może z 7 lat. Pojechałam z rodziną i znajomymi nad jeziora jakieś 20km od miejsca zamieszkania. Emocje, napięcie, nieznane dotąd okoliczności (nigdy wcześniej nie byłam pod namiotami).
...
Jesteśmy!!!
Rozbijamy się na "plaży".
...
Ale co to? Nagle robi się ciemno. Zrywa się mocny wiatr. Zaczyna lać jak z cebra.
...
Zbieramy rzeczy. Zwijamy namioty. Wracamy do domu.
...
Tak się skończyła ta niesamowicie wyczekiwana wyprawa.
A co najzabawniejsze to właśnie sobie uświadomiłam, że mimo upływu wielu lat, nie nocowałam jeszcze nigdy pod namiotem...
Koniecznie muszę doprowadzić to marzenie z dzieciństwa do skutku!

Niezapomnianą przygodą z dzieciństwa była dla mnie wyprawa pod namioty. Miałam wtedy może z 7 lat. Pojechałam z rodziną i znajomymi nad jeziora jakieś 20km od miejsca zamieszkania. Emocje, napięcie, nieznane dotąd okoliczności (nigdy wcześniej nie byłam pod namiotami).
...
Jesteśmy!!!
Rozbijamy się na "plaży".
...
Ale co to? Nagle robi się ciemno. Zrywa się mocny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mając lat 13 i będąc sama w domu zostałam nawiedzona przez niespodziewanego gościa który upatrzył sobie moje łóżko i postanowił je przetestować. Dom był w trakcie remontu w tym momencie akurat odświeżany był mój pokój więc wszystkie rzeczy włącznie z łóżkiem były upchnięte w dużym pokoju. Tego wieczoru rodzice na chwile wyjechali, a ja zostałam sama w domu żeby wyprasować stertę ubrań które od kilku dni łypały na mnie groźnym okiem. Na dworze było już ciemno, stałam w kuchni i „wesoło” machałam żelazkiem gdy przez szparki w żaluzjach zobaczyłam światło i uznałam, że rodzice wrócili. Na potwierdzenie moich przypuszczeń z rozmachem do domu wszedł tata natychmiast kierując się do pokoju. Prasuje sobie dalej i powoli kwita mi w głowie myśl, że w tym powrocie rodziców brakuje mamy, a tata to się nawet nie odezwał. Postawiłam na desce żelazko i poszłam do pokoju się rozeznać. Zapalam światło, a tam na moim łóżku leży jakiś obcy mężczyzna i macha na mnie ręką żebym zgasiła światło. Grzeczna ja oczywiście to zrobiłam, co będę panu przeszkadzać i wyszłam przed dom zastanowić się co dalej. Na szczęście zobaczyłam sąsiada który po usłyszeniu mojej absurdalnej historii postanowił pomóc. Okazało się, że śpiąca królewna mieszka w bloku ulicę dalej ale gość był tak zawiany, że pokonał stelaże, farby i płyty gipsowe żeby uciąć komara na moim łóżku. Chwilę potem rodzice też wrócili i nie byli zadowolenia z mojej przygody, a ja do dnia dzisiejszego zawsze zamykam drzwi na klucz.

Mając lat 13 i będąc sama w domu zostałam nawiedzona przez niespodziewanego gościa który upatrzył sobie moje łóżko i postanowił je przetestować. Dom był w trakcie remontu w tym momencie akurat odświeżany był mój pokój więc wszystkie rzeczy włącznie z łóżkiem były upchnięte w dużym pokoju. Tego wieczoru rodzice na chwile wyjechali, a ja zostałam sama w domu żeby wyprasować...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej