Czasami zupełnie na nowo poznaje się osobę, która cały czas jest blisko i wydaje nam się, że dobrze ją znamy. Jest to historia moich znajomych, którzy odnaleźli się po 20 latach znajomości, mimo że cały czas mieli siebie obok. Poznali się w podstawówce, zaprzyjaźnili, połączyły ich szkolne wycieczki w góry i wyprawy po okolicznych lasach. W gimnazjum nie stracili kontaktu, a w liceum znowu byli w jednej klasie. Siedzieli razem na polskim i pomagali sobie z matematyką, która dla obojga była ciężka. Oboje zaliczyli dłuższe lub krótsze związki z innymi osobami.
Na studiach ich drogi się rozeszły. On był w Poznaniu, ona we Wrocławiu. I kiedy wydawałoby się, że taka jest naturalna kolej dziecięcej przyjaźni, to wtedy pojawiło się między nimi uczucie, które niespodziewanie wykiełkowało. Przetrwali studia inżynierskie na odległość, na magisterskich spotkali się w Warszawie. Są już po ślubie, znają się prawie 25 lat mając 30. Czasami coś co jest najbardziej oczywiste, jest niedostrzegalne i trudno to wypatrzeć. Im się udało.

Czasami zupełnie na nowo poznaje się osobę, która cały czas jest blisko i wydaje nam się, że dobrze ją znamy. Jest to historia moich znajomych, którzy odnaleźli się po 20 latach znajomości, mimo że cały czas mieli siebie obok. Poznali się w podstawówce, zaprzyjaźnili, połączyły ich szkolne wycieczki w góry i wyprawy po okolicznych lasach. W gimnazjum nie stracili kontaktu,...

A znam! I jest to absolutnie moja ulubiona historia miłosna ze wszystkich mi znanych, uwielbiam słuchać o romansach z dawnych czasów, te długie listy, potajemne schadzki i subtelne, piękne gesty. Moi dziadkowie wkraczając w okres dojrzewania byli swoim pierwszym zauroczeniem i zarazem pierwszym złamanym sercem - byli oni przeciwko reszcie świata. Pomimo głębokiego uczucia, rodzina znalazła mnóstwo powodów dla których nie powinni być ze sobą, czasy były inne, a więc ich drogi wkrótce się rozeszły. Mówi się, że pierwsza miłość zawsze dotyka najgłębiej, dlatego żadne z nich nie potrafiło sobie ułożyć życia z kimś innym, często wracali myślami do ich wspólnych wspomnień i zastanawiali się z kim jest i co robi druga osoba. Minęły lata, oboje dorośli i przeznaczenie w końcu zadziałało, bo absolutnie nie wierzę, że to mógłby być przypadek! Znaleźli się tego samego dnia w rodzinnym mieście, a potem spędzili ze sobą całe życie. Babcia mawiała, że od początku byli sobie pisani, ale czas grał tu największą rolę, poznali się po prostu w niewłaściwym momencie. Dziadek natomiast, że niczego nie żałował tak bardzo jak rozstania z nią, więc nie zamierzał popełniać tego błędu ponownie i musiał zaryzykować. Na szczęście mieli swoje upragnione, szczęśliwe zakończenie, a ja zawsze zazdrościłam im takiego oddania i poświęcenia.

A znam! I jest to absolutnie moja ulubiona historia miłosna ze wszystkich mi znanych, uwielbiam słuchać o romansach z dawnych czasów, te długie listy, potajemne schadzki i subtelne, piękne gesty. Moi dziadkowie wkraczając w okres dojrzewania byli swoim pierwszym zauroczeniem i zarazem pierwszym złamanym sercem - byli oni przeciwko reszcie świata. Pomimo głębokiego uczucia,...

W latach osiemdziesiątych byłam nastolatką. W tamtych czasach dyskoteki dla młodzieży szkolnej prawie wyłącznie organizowano w szkołach. A jeśli lokal był na mieście to zabawa kończyła się o godzinie dwudziestej. W dzisiejszym świecie to niepojęte. Wtedy była to norma. Chodziłam wszędzie, gdzie muzyka grała, bo tak lubiłam tańczyć, ale nie rzucałam się w oczy. Nie miałam fajnych tureckich swetrów, ani marmurkowych dżinsów - tak wtedy modnych i niesamowicie drogich. Stać na nie było tylko tych, którzy mieli dostęp do dolarów na czarnym rynku.
W jednym z technikum dyskoteki prowadził pewien nadęty bufon w kraciastej flanelowej koszuli. Strasznie się panoszył, bo bycie Didżejem to była naprawdę fucha. Denerwował mnie tą swoją postawą.
Po piętnastu latach spotkaliśmy się, ponieważ ktoś mi go polecił jako świetnego mechanika. Można powiedzieć, że poznaliśmy się w garażu. Zaiskrzyło. Nie od razu zorientowałam się, że to ten bufon z dyskoteki. Po wielu wspomnieniach tamtych czasów doszliśmy do tego razem i za rok stuknie nam dwadzieścia lat wspólnego życia.
Da się? Da się!

W latach osiemdziesiątych byłam nastolatką. W tamtych czasach dyskoteki dla młodzieży szkolnej prawie wyłącznie organizowano w szkołach. A jeśli lokal był na mieście to zabawa kończyła się o godzinie dwudziestej. W dzisiejszym świecie to niepojęte. Wtedy była to norma. Chodziłam wszędzie, gdzie muzyka grała, bo tak lubiłam tańczyć, ale nie rzucałam się w oczy. Nie miałam...

Chodziliśmy do tej samej podstawówki. Nawet nie wiedziałam, jak się nazywa, chociaż kojarzyłam, do której klasy chodzi i z kim się kumpluje. Nie był wtedy w kręgu moich zainteresowań.
Potem tym samym autobusem dojeżdżaliśmy do szkoły średniej. Nasze oczy coraz częściej spotykały się podczas trwającej 20 minut podróży. Potem szukaliśmy się wzrokiem i nie mogliśmy od siebie oderwać oczu.
Nasza znajomość zaczęła się chyba od kasety, bo wtedy muzyki słuchało się z kaset. Były to "Róże miłości..." KATa. Pożyczył mi ją któregoś razu, bo uznał, że może mi się spodobać. Oczywiście tak było. Byłam już wtedy po uszy w nim zakochana.
Moja pierwsza prawdziwa miłość...
Byliśmy parą krótko. Chyba niecały rok, dopóki nie musiał zmienić szkoły na taką w zupełnie innym mieście. To nie było miłe rozstanie, w przyjacielskiej atmosferze. Złamał mi serce.
Mimo różnych związków, w jakich później byłam, nowych doświadczeń i dorosłości, przez prawie 15 lat miałam to w pamięci i wspomnienie o tym wciąż mnie bolało.
Przez ten czas nie dane nam było się spotkać. Były tylko wspomnienia. Te cudowne i to jedno powodujące ból. Nie raz się zastanawiałam, czy to wszystko mogłoby inaczej się potoczyć. Czy jeszcze kiedyś się spotkamy. Czy będziemy udawać, że się nie znamy.
I tak, wiele lat po naszym nastoletnim związku, podczas Święta Wszystkich Świętych, stojąc przy grobie dziadków, poczułam spojrzenie wwiercające się we mnie, jak kiedyś. Podniosłam wzrok i tam był on...
Jeszcze pół roku zajęło mu zdobywanie się na odwagę, żeby się ze mną umówić.
W tym roku stuknie nam 5 lat tym razem udanego związku.

Chodziliśmy do tej samej podstawówki. Nawet nie wiedziałam, jak się nazywa, chociaż kojarzyłam, do której klasy chodzi i z kim się kumpluje. Nie był wtedy w kręgu moich zainteresowań.
Potem tym samym autobusem dojeżdżaliśmy do szkoły średniej. Nasze oczy coraz częściej spotykały się podczas trwającej 20 minut podróży. Potem szukaliśmy się wzrokiem i nie mogliśmy od siebie...

Zdaje się, że czasami kluczową rolę w naszym życiu odgrywa czas. Poznałam mojego męża jako nastolatka, on był już wtedy dorosłym mężczyzną. Ciągnęło nas do siebie, ale ja nie traktowałam poważnie jego uczucia a on rozsądnie odciął się od 10 lat młodszej podlotki. Kiedy ja wyjechałam na studia on zaczął układać sobie życie z inną. Słuchałam z zapartym tchem opowieści znajomych o jego losach, ale w markecie potrafiłam się ukryć między półkami żebyśmy na siebie nie wpadli. Los sprawił, że wylądowałam w biurze z jego siostrą i bieżąco wiedziałam co się u niego dzieje. Zabolał mnie jego ślub chociaż sama byłam zaręczona z kimś innym. Kiedy dowiedziałam się o rozwodzie zdałam sobie sprawę, że jeśli teraz będę przed nim uciekać stracę na zawsze coś o czym ciągle myślę od 15 lat. Jesteśmy teraz szczęśliwym małżeństwem.

Zdaje się, że czasami kluczową rolę w naszym życiu odgrywa czas. Poznałam mojego męża jako nastolatka, on był już wtedy dorosłym mężczyzną. Ciągnęło nas do siebie, ale ja nie traktowałam poważnie jego uczucia a on rozsądnie odciął się od 10 lat młodszej podlotki. Kiedy ja wyjechałam na studia on zaczął układać sobie życie z inną. Słuchałam z zapartym tchem opowieści...

Może niekoniecznie o powrocie do dawnej miłości, ale o innym przeznaczeniu niż jest pisane.
Mój dziadek uczył się na księdza - był jednym z najlepszych uczniów, jednak zachorowała mu mama i musiał zrobić przerwę w nauce. Poszedł na ślub w rodzinie i tam poznał moją babcię, do seminarium nigdy nie wrócił. Natomiast na ślubie babci i dziadka, przyjaciel dziadka również z seminarium poznał jego siostrę, po poznaniu odszedł z seminarium. Dwóch przyszłych księży w jednej rodzinie, dziadek z babcią miał 3 dzieci i żył szczęśliwie, wujek z ciocią także mieli 3 dzieci i byli szczęśliwi.
Kolejnym przykładem takiej miłości jest moja druga babcia, spotykała się z żołnierzem, który musiał wyjechać na 3 miesiące prosił, żeby na niego poczekała. Jednak babcia poszła za znajomymi na dyskotekę, tam wyrolowała ją koleżanka, babcia nie miała jak wrócić do domu, odprowadził ją pewien przystojniak. Nim żołnierz wrócił, babcia była zakochana po uszy, żołnierzowi było przykro, jednak zrozumiał i życzył dużo szczęścia, babcia z tym mężczyzną - czyli moim dziadkiem żyła 48 lat, do końca była w nim zakochana jak pierwszego dnia.
Życie bywa niespodziewane, czasem los pokazuje nam całkowicie inne karty niż się spodziewamy. Miłość jest silniejsza.

Może niekoniecznie o powrocie do dawnej miłości, ale o innym przeznaczeniu niż jest pisane.
Mój dziadek uczył się na księdza - był jednym z najlepszych uczniów, jednak zachorowała mu mama i musiał zrobić przerwę w nauce. Poszedł na ślub w rodzinie i tam poznał moją babcię, do seminarium nigdy nie wrócił. Natomiast na ślubie babci i dziadka, przyjaciel dziadka również z...

Pewnego dnia znalazłem w gazecie nekrolog. Nazwisko przypomniało mi szkolną miłość, o której wiedziałem, że przyjęła nazwisko po mężu. Prawdopodobnie zmarł ten jej mąż. Żeby się przekonać wybrałem się na ten jego pogrzeb. Od razu zauważyłem Sylwię. Po pogrzebie podszedłem do niej.
- Serdeczne wyrazy współczucia, ale pewnie mnie nie pamiętasz.
- Ależ ja cię świetnie pamiętam - Kobieta spojrzała na mnie przenikliwie – Ty jesteś Jędrek i w szkole byłeś o klasę wyżej ode mnie, profil mat-fiz i przecież jakiś czas ze sobą chodziliśmy.
- Świetnie! Chętnie bym pogadał o starych czasach, ale to nie jest dobra okazja. Podyktujesz mi swój telefon?
Sylwia potaknęła i zaczęła dyktować, a ja wpisałem numer w swego smartfona. Nie czekałem długo i już po tygodniu zdzwoniliśmy się. Na początku rozmowy jej głos był pełen smutku, ale pod koniec rozpogodziłą się i rozgadała. Zaproponowałem więc spotkanie.
- Cześć Jędrek – Usłyszałem zza pleców kiedy czekałem na nią w parku.
- Cześć Sylwia. Przejdziemy się.
Pospacerowaliśmy, a potem wstąpiliśmy na kawę i pączki w parkowej restauracji. Rozgadaliśmy się o starych dziejach ale również o naszych współczesnych zmaganiach z losem. Odprowadziłem ją.
Tydzień później umówiliśmy się do kina na dramat psychologiczny, który ją żywo zainteresował. Tego dnia zgodziłem się wstąpić do niej. Miała ładnie urządzone mieszkanko. Poczęstowała mnie kolacją. Odtąd widywaliśmy się regularnie. Poznałem jej dorosłe już dzieci, które szybko mnie zaakceptowały.

Pewnego dnia znalazłem w gazecie nekrolog. Nazwisko przypomniało mi szkolną miłość, o której wiedziałem, że przyjęła nazwisko po mężu. Prawdopodobnie zmarł ten jej mąż. Żeby się przekonać wybrałem się na ten jego pogrzeb. Od razu zauważyłem Sylwię. Po pogrzebie podszedłem do niej.
- Serdeczne wyrazy współczucia, ale pewnie mnie nie pamiętasz.
- Ależ ja cię świetnie pamiętam...

Kiedyś znajoma opowiadała mi historię, która spotkała jej dziadków, jest ona tak pokręcona, ale zarazem niesamowita, że zaczyna się wierzyć w przeznaczenie i prawdziwą miłość ponad wszystko.
Jej dziadkowie chodzili razem do szkoły podstawowej i nie pamiętają z tego okresu wiele, ale oboje zgodnie mówią, że coś ich do siebie ciągnęło. Nie chodziło o miłość, ponieważ często młody On robił cały czas Jej jakieś żarty, co nie było dla Niej zbyt przyjemne. Jednak pomimo tego, czuli, że coś ich łączy i do siebie ciągnie. Po kilku latach spotkali się w technikum, było to dość niezwykłe, ponieważ miasto, w którym była szkoła znajdowało się 100km od poprzedniego miejsca, gdzie się widzieli ostatni raz. Złapali szybko dobry kontakt, oboje czuli się zagubieni w nowym otoczeniu i byli dla siebie jakimś bezpieczeństwem. Dalej ich znajomość przerodziła się w wielką miłość, jednak nic sobie nie obiecywali, a nawet nie spotykali się pomimo tego, ponieważ wiedzieli, że po skończeniu szkoły czeka ich rozłąka i nie dadzą rady ze sobą być. Przysporzyło im to wiele smutku, ale cieszyli się każdą wspólną chwilą. Po zakończeniu technikum Ona dostała ofertę (?niestety nie pamiętam dokładnie co to było), aby uczyła się na zawód nauczyciela z czego jej rodzice byli dumni i zawsze marzyli, aby córka tam właśnie się odnalazła. On natomiast poszedł do wojska i tak ich drogi się rozeszły, jedyne co po siebie mieli to ciepłe wspomnienia i zdjęcie, które trzymali blisko serca. Po kilku latach Ona była zaręczona, ale nie była gotowa na ślub z tą osobą, ponieważ przy sercu ciągle miała Jego. Jednak usłyszała od rodziny, że On nie żyje, został postrzelony i ten moment zadecydował, że z rozsądku weźmie ślub z obecnym narzeczonym, tak też się stało. Kiedy miała już dwójkę dzieci i lekko ponad 40 lat, a jej mąż niedawno zginął chciała pokazać dzieciakom miejsce, gdzie się wychowała. Mówiła, że miało to uśmierzyć ból po stracie ukochanego. Wtedy właśnie stał się cud, dokładnie w tym samym czasie On przyjechał na cmentarz do rodzinnego miasta, aby zapalić znicz na grobie matki. Spotkali się przez przypadek w sklepie. Ona nie mogła uwierzyć, w końcu myślała, że nie żyje. Wyjaśnił jej, że w wojsku miał kolegę, który faktycznie zmarł i miał nazwisko różniące się od niego o jedną literkę, stąd błędna informacja. Jak się można domyślić po trzech miesiącach od spotkania wzięli ślub i żyją tak po dziś dzień.

Kiedyś znajoma opowiadała mi historię, która spotkała jej dziadków, jest ona tak pokręcona, ale zarazem niesamowita, że zaczyna się wierzyć w przeznaczenie i prawdziwą miłość ponad wszystko.
Jej dziadkowie chodzili razem do szkoły podstawowej i nie pamiętają z tego okresu wiele, ale oboje zgodnie mówią, że coś ich do siebie ciągnęło. Nie chodziło o miłość, ponieważ często...

Ewa patrzy uważnie na Tomka opowiadającego o swojej kolekcji kart telefonicznych. Kto jeszcze pamięta takie rzeczy? Ewa słucha go jednym uchem, bo rozmyśla, jak napomknąć, że w przyszłym tygodniu ma urodziny. Spotykają się od dwóch tygodni, ale miło by było dostać chociaż kwiatka. No dobra, coś więcej niż kwiatka. Kogo ona chce oszukać?

Po 10 minutach stwierdza, że nie ma co być subtelną. Lubi Tomka, ale on strasznie dużo gada. To jest miłe – w końcu facet, z którym można porozmawiać – ale czas już wejść mu w słowo.

– W czwartek mam urodziny. Może gdzieś byśmy wyskoczyli – mówi od niechcenia.

Tomek marszczy czoło. Co to za reakcja?

– Dwudziestego piątego?

Ewa kiwa głową. Co on taki zaskoczony? Będzie ją legitymował?

– Urodziłaś się 25 lutego 1996, tutaj na Piłsudskiego?

– Co w tym dziwnego?

Tomek śmieje się i kręci głową.

– Urodziliśmy się tego samego dnia, w tym samym szpitalu. Nasze mamy pewnie leżały razem na sali.

Ewa jest w szoku, zapomniała już nawet o prezencie. Co za zbieg okoliczności! Po powrocie do domu zaraz przepytuje swoją mamę: rzeczywiście, mama wspomina miłą kobietę, która leżała na sali poporodowej w łóżku obok. Miała syna.

– Urodziła dwie i pół godziny po mnie. Ale my się nagadałyśmy przez te dni w szpitalu! Śmiałyśmy się, że kiedyś się nasze dzieciaki spotkają, i proszę.

Mijają dwa lata i Ewa wychodzi za Tomka, tego gadatliwego kolekcjonera niepotrzebnych nikomu pierdół. A kiedy ktoś pyta, jak się spotkali, odpowiadają, że znają się nawet dłużej niż od kołyski.

Ewa patrzy uważnie na Tomka opowiadającego o swojej kolekcji kart telefonicznych. Kto jeszcze pamięta takie rzeczy? Ewa słucha go jednym uchem, bo rozmyśla, jak napomknąć, że w przyszłym tygodniu ma urodziny. Spotykają się od dwóch tygodni, ale miło by było dostać chociaż kwiatka. No dobra, coś więcej niż kwiatka. Kogo ona chce oszukać?

Po 10 minutach stwierdza, że nie ma...

Jest taka para w mojej całkiem niedalekiej rodzinie. Jako młodzi ludzie, kiedy mieli trochę ponad dwadzieścia lat, byli parą. Nie wiem jakie były powody ich rozstania. Różnie opowiadały to różne ciotki. Fakt jest jednak taki, że przez około dziesięć lat nie mieli ze sobą kontaktu. ON pozostał w swoim rodzinnym domu, ONA była pół Polski dalej. W międzyczasie ON miał kilka różnych narzeczonych, ale jakoś z żadną nie potrafił być dłużej. Ożenił się, ale właśnie z NIĄ po tych latach. Dziś są dobrym małżeństwem, mają piękne córki. Szkoda tylko, że umknęło im to dziesięć lat. Być może wtedy ich dziewczyny byłyby już prawie dorosłe, a nie chodziły nadal do podstawówki? A może ich małżeństwo nie byłoby tak szczęśliwe? Nie mam aż tak ścisłych relacji z nimi, więc nie mam odwagi się o to zapytać. To zdecydowanie byłoby zbyt osobiste pytanie. Nie mniej jednak życzę im szczęścia, ale już takiego "bez przerw".

Jest taka para w mojej całkiem niedalekiej rodzinie. Jako młodzi ludzie, kiedy mieli trochę ponad dwadzieścia lat, byli parą. Nie wiem jakie były powody ich rozstania. Różnie opowiadały to różne ciotki. Fakt jest jednak taki, że przez około dziesięć lat nie mieli ze sobą kontaktu. ON pozostał w swoim rodzinnym domu, ONA była pół Polski dalej. W międzyczasie ON miał kilka...