[1,2,14]
W tym roku zapowiadała się wyjątkowo gorąca gwiazdka. I bynajmniej nie dlatego, że Justyna, miała nadzieję na ognisty romans przy blasku choinki (jak co roku zresztą). Ostatecznie zadowoliło by ją także 12 randek na gwiazdkę. O nie, nie! Tym razem święta miała spędzić u ojca w upalnym o tej porze roku Sydney. Będzie gorąco… Temperaturę tegorocznych świąt podniesie zapewne także spotkanie ze Starą Zołzą, która potrafiła wbić szpilę tam gdzie najbardziej zaboli. Justyna przekonała się o tym kilka lat temu, gdy ojciec przyprowadził swoją Nową Żonę na Wigilię. To nic, że przy stole siedziała Matka Starej Żony. Świąteczne nieporozumienie to najłagodniejsze określenie tego co się później wydarzyło, a czego nie da się opisać słowami. Gdy już wszyscy wieczorem wynieśli się w cholerę nastała długa, bardzo cicha nic, przerywana tylko od czasu do czasu urywanymi szlochami tłumionymi w poduszkę. W rezultacie Justyna nigdy więcej nie chciała oglądać tej złodziejki świąt. Nie i koniec! Nigdy w życiu! Ale jak wiadomo życie pisze najdziwniejsze scenariusze.
Tak czy inaczej zabukowany bilet lotniczy leżał na łóżku pomiędzy stertą letnich ciuchów czekających na zapakowanie do walizki. Pomiędzy ciuchami leżała także Justyna. Leżała krzyżem modląc się o trzęsienie ziemi, biblijny potop czy inne okoliczności mogące zwolnić ją z przykrego obowiązku podróży.
I wtedy zadzwonił domofon.
Justyna otworzyła paczkę dostarczoną na górę przez kuriera i zaniemówiła, gdy wysypał się z niej tuzin kopert. Żadna nie adresowana do niej, a jednak ktoś chciał by trafiły w jej ręce. Ktoś w Sydney...
Czytała całą noc. Listy pełne marzeń i latami skrywanych tęsknot. Ostatni list kończył się słowami „bo nadal cię kocham”. I Justyna już wiedziała, że nic nie jest takie jak się mogłoby wydawać.
Gdy 24 grudnia wysiadła na lotnisku w Sydney nie mogła doczekać się spotkania z Ojcem i Zołzą. Wiedziała, że czeka na nią dzisiaj wiele wigilijnych opowieści. Historii napisanych od nowa…
C.d.n

[1,2,14]
W tym roku zapowiadała się wyjątkowo gorąca gwiazdka. I bynajmniej nie dlatego, że Justyna, miała nadzieję na ognisty romans przy blasku choinki (jak co roku zresztą). Ostatecznie zadowoliło by ją także 12 randek na gwiazdkę. O nie, nie! Tym razem święta miała spędzić u ojca w upalnym o tej porze roku Sydney. Będzie gorąco… Temperaturę tegorocznych świąt podniesie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[14,13,2]
To miała być “Gorąca gwiazdka”. Tak sobie ją przynajmniej wyobrażała Michalina, bo w głębi serca przeczuwała, że Edward właśnie dzisiaj jej się oświadczy. Jednak w wyniku ostatnich wydarzeń, wszystko wskazywało, że dzisiejszy wieczór to będzie “Bardzo cicha noc”. Do przyjazdu rodziców oraz siostry z synkiem zostały “Trzy godziny” pomyślała dziewczyna, patrząc na zegarek i zabrała się do pakowania świątecznych prezentów - książek („Mopsik, który chciał zostać reniferem” dla chrześniaka, “Stacja miłość” dla siostry , “Tangerynka” dla mamy i “Czarne Ziarno” dla taty). Michalina pracowała w skupieniu, co jakiś czas spoglądając na telewizor, w którym leciała komedia romantyczna “12 randek na gwiazdkę”. Rozległo się pukanie do drzwi. Poszła otworzyć. W progu stał Edward. Chciała szybko zamknąć mu drzwi przed nosem, ale jej na to nie pozwolił.
- Przyszedłem, “Bo nadal Cię kocham” - powiedział stanowczo mężczyzna i spojrzał na nią. “Oczy Michaliny” były pełne łez. - Porozmawiajmy jak “Normalni ludzie”, “Nie wiesz wszystkiego”...
- “Drogi Edwardzie” - powiedziała łamiącym się głosem Michalina.
- Wiem, czujesz się “Zdradzona”, ale “Lilianna” nic dla mnie nie znaczy.
- Ale…
- Wpuść mnie i porozmawiajmy - powiedział mężczyzna.
Michalina bez słowa wykonała polecenie. Otworzyła szerzej drzwi i pozwoliła mu wejść.
(...)
Szli razem na pasterkę. Wtuleni w siebie. Minęli teatr, na którym wisiał wielki afisz zapraszający na spektakl „Wigilijne opowieści”, a następnie przystanek autobusowy z podświetlanym neonem informującym o premierze najnowszej książki Jagny Kaczanowskiej „I przemówiły ludzkim głosem”. Ale oni nie zwracali na to uwagi. Michalina wreszcie odzyskała wewnętrzny spokój. Wyjaśnili sobie z Edwardem to całe “Świąteczne nieporozumienie” i wreszcie mogła cieszyć się bliskością ukochanego. Wigilijny wieczór spędzili razem i było dokładnie tak, jak przeczuwała. Edward oświadczył się jej w obecności rodziców. Lepszego prezentu gwiazdkowego nie mogła sobie wymarzyć.

[14,13,2]
To miała być “Gorąca gwiazdka”. Tak sobie ją przynajmniej wyobrażała Michalina, bo w głębi serca przeczuwała, że Edward właśnie dzisiaj jej się oświadczy. Jednak w wyniku ostatnich wydarzeń, wszystko wskazywało, że dzisiejszy wieczór to będzie “Bardzo cicha noc”. Do przyjazdu rodziców oraz siostry z synkiem zostały “Trzy godziny” pomyślała dziewczyna, patrząc na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[13] [9] [8]
Michalina z niecierpliwością spoglądała na przykryte śniegiem osiedle, oczekując aż jej ukochany wróci z pracy. „To nasza pierwsza wspólna Wigilia, a on oczywiście musi się spóźniać” pomyślała z frustracją i jeszcze raz zerknęła przez szybę. Jedna z mknących przez tę krainę nocy sylwetka wydała jej się znajoma. Jednak blask latarni ulicznej rozwiał wszelkie wątpliwości. „To nie jest mój mąż” skarciła samą siebie. Właśnie wtedy wszystkie światła w mieszkaniu zgasły, okalając młodą kobietę ciemnością bezgwiezdnego morza. „Świetnie. Przegapię film z Keanu Reeves w roli głównej” westchnęła. Niemniej jednak stanowiło to jej najmniejsze zmartwienie. Kiedy minęły trzy godziny bez prądu, Michalina zdała sobie sprawę, że nie tylko to będzie bardzo cicha noc, ale także rozmrozi jej się całe przygotowane jedzenie. A co gorsza, nadal nie miała żadnej wiadomości od Adama. Czuła, że znajduje się na bardzo nieświątecznej bezludnej wyspie, którą otacza ocean uczuć, takich jak strach i smutek. W tej samej chwili, kiedy miała dzwonić do swoich rodziców z prośbą o pomoc, drzwi mieszkania otworzyły się. „Twój zaginiony książę wrócił!” oznajmił ubrany w czerwony sweter Adam, trzymając w rękach kurtkę oraz kilka siatek. Widząc minę Michaliny, rzucił wszystko na podłogę i przyciągnął ją do siebie. „To jakieś świąteczne nieporozumienie. Winda się zepsuła i utknąłem w niej razem z sąsiadem” rzekł. Nadal roztrzęsiona kobieta przytuliła go mocniej. „To co nam zostało? Nic nie poszło zgodnie z planem”. Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem i usiadł przy zastawionym stole, wyciągając zapalniczkę. „Niech stanie się światłość” krzyknął ze śmiechem i zapalił największą świeczkę z ozdobnego wieńca. „Jestem gotowy zjeść zimną zupę, bo nadal cię kocham” odparł. Oczy Michaliny wyrażały więcej niż słowa. „Te święta nie są jeszcze stracone” powiedział księżyc.

[13] [9] [8]
Michalina z niecierpliwością spoglądała na przykryte śniegiem osiedle, oczekując aż jej ukochany wróci z pracy. „To nasza pierwsza wspólna Wigilia, a on oczywiście musi się spóźniać” pomyślała z frustracją i jeszcze raz zerknęła przez szybę. Jedna z mknących przez tę krainę nocy sylwetka wydała jej się znajoma. Jednak blask latarni ulicznej rozwiał wszelkie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[4][1][9]

Panuje kolędowa bardzo cicha noc, ale tylko na ulicach. Wiadomo, pandemia i w ogóle, a poza tym o tej porze to już praktycznie wszyscy kłębią się po mieszkaniach, przepychają w kuchniach i wbijają sobie nawzajem łokcie, ciasno upakowani przy stołach.
U mnie też szykuje się gorąca gwiazdka. Babcia już zdążyła pokłócić się z Tomkiem o wyższość barszczu nad grzybową, na szczęście jednak wszystko rozeszło się po kościach, bo Tomek sam się wycofał i przeprosił, a potem zgrabnie unikał babcinych zaczepek. Potencjalna awantura zmieniła się w nic nieznaczące świąteczne nieporozumienie. Z duszą na ramieniu patrzyłam, jak rozwija się sytuacja, co roku bowiem zjawiały się u nas, prawdopodobnie jak w każdym polskim domu, te okrutne złodziejki świąt – niesnaski i kłótnie o politykę. Nie tym razem jednak.
Wszystko układa się zadziwiająco gładko. Nawet dziewczynki stanęły na wysokości zadania, powstrzymały się od małpowania i, co można nazwać cudem, przemówiły ludzkim głosem – od dwóch godzin żadna nie popełniła ani jednej gafy, a teraz dziadek usadził je w ich pokoju i opowiada wigilijne opowieści, zaś te półdiablęta słuchają jak zaczarowane. Kilka tygodni temu napisały do Mikołaja listy pełne marzeń i nie mogę już doczekać się, jak zareagują, gdy wreszcie odpakują prezenty ledwo mieszczące się pod choinką.
Zerkając z kuchni mam doskonały widok na całą rodzinę. Robi mi się ciepło na sercu. Widzę, jak Tomek idzie w moim kierunku, z trudem balansując tacą pełną pustych talerzy po zupie.
– Dziękuję, że postanowiłeś nie drzeć w tym roku kotów z babcią – mówię cicho.
– Drobiazg. Siedzenie w drugim końcu pokoju mi służy.
– I nawet przełknąłeś jej uwagę na temat krawata… W zeszłym roku omal nie wyszedłeś, trzaskając drzwiami, kiedy doszło do krawata… Co w tym roku się zmieniło?
– Wszystko. To nie był dobry rok. Ale ty jesteś dobra, i dziewczynki. Staram się dla ciebie.
– Dla mnie?
– Oczywiście. Bo uświadomiłem sobie, że po tych dziesięciu latach nadal cię bardzo kocham.

[4][1][9]

Panuje kolędowa bardzo cicha noc, ale tylko na ulicach. Wiadomo, pandemia i w ogóle, a poza tym o tej porze to już praktycznie wszyscy kłębią się po mieszkaniach, przepychają w kuchniach i wbijają sobie nawzajem łokcie, ciasno upakowani przy stołach.
U mnie też szykuje się gorąca gwiazdka. Babcia już zdążyła pokłócić się z Tomkiem o wyższość barszczu nad...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[12][4][2]
Jesteśmy patchworkową rodziną, która zwykle na święta nie gromadzi się przy jednym stole, bo niektórym jej członkom jest po prostu nie po drodze. Dorosłe córki mają swoje życie i święta nie są przez nie tak uroczyście celebrowane, jak przez starsze pokolenia. Dokąd były małe, przebierały nogami, żeby dostać prezenty, a później chowały się w swoich pokojach. Teraz ważni są partnerzy i im się podporządkowują. Wystarczy, że jeden z nich wyskoczy z propozycją 12 RANDEK NA GWIAZDKĘ, a córcia znika jak kamfora. I tylko pies o imieniu MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAĆ RENIFEREM waruje pod stołem. A nuż jego życzenie się spełni. Co roku czekamy, ale dotąd NIE PRZEMÓWIŁ LUDZKIM GŁOSEM.
Jednak któregoś roku traf chciał, że cała rodzina chcąc nie chcąc spotkała się przy jednym stole i bynajmniej nie było to tylko ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE. W wigilię Wigilii czyli 23 grudnia do szpitala trafił senior rodu - nasz najukochańszy pradziadek. Stan jego był naprawdę ciężki, więc trudno się dziwić, że podczas dzielenia się opłatkiem niejedno z nas uroniło łzę.
A potem siedząc przy wigilijnym stole, z trudem przełykaliśmy kolejne kęsy uszek pływających w barszczu i każdy drżał, gdy dzwonił telefon z życzeniami. Baliśmy się, choć nikt nie wypowiedział tej myśli głośno, że zadzwonią ze szpitala, iż dziadek umarł.
Wigilia trwała. Dla zabicia czasu przy akompaniamencie kolęd płynących z telewizora babcia czytała WIGILIJNE OPOWIEŚCI. Nagle ktoś zastukał w okno. Mąż poszedł sprawdzić. Nikogo nie było. Usiadł przy stole. Znowu pukanie. Znowu wyjrzał przez okno. Na dworze jak rzadko w święta padał śnieg i panowała cisza. Po prostu BARDZO CICHA NOC.
Aż nagle ku osłupieniu całej rodziny stojak z choinką w ekspresowym tempie przesunął się o dwa metry w stronę kominka, przy którym stał fotel. Był to magiczny fotel. Zgodnie z rodzinną tradycją siadał na nim dziadek i rozdawał dzieciom prezenty. Ale dziadka nie było.
W tym momencie zadzwonił telefon. Pielęgniarka ze szpitala poinformowała nas, że dziadek umarł. Podała godzinę śmierci. Okazało się, że nasz ukochany senior umarł dokładnie w tym samym momencie, w którym choinka zmieniła swe położenie.
Po prostu przyszedł się z nami pożegnać i zrobił to w swój ulubiony sposób. Z zaskoczenia.

[12][4][2]
Jesteśmy patchworkową rodziną, która zwykle na święta nie gromadzi się przy jednym stole, bo niektórym jej członkom jest po prostu nie po drodze. Dorosłe córki mają swoje życie i święta nie są przez nie tak uroczyście celebrowane, jak przez starsze pokolenia. Dokąd były małe, przebierały nogami, żeby dostać prezenty, a później chowały się w swoich pokojach. Teraz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9][1][13]
Normalni ludzie w wigilijny wieczór napawają się świąteczną aurą w otoczeniu swoich bliskich. Poza mną nie znalazłaby się żadna istota zdradzona przez zmyślenie, która dobrowolnie zdecydowałaby się na taką aktywność.

Gdy ktoś, kogo znamy sprawia, że czujemy się jak bezlitosne ostrze, niespokojna krew raptownie płynąca w naszych żyłach zdaje się samoistnie wołać, wyłazić z porów skóry, informując każdego, że lekarstwo dla duszy istnieć nie może. Iście szamańska choroba sama informuje nas, że nie możemy mile spędzić tego wyjątkowego dnia w roku w doborowym towarzystwie. Zgiń kochanie, bo nadal Cię kocham; bądź przy mnie, nie ufam już nikomu - takie oto myśli na co dzień pojawiają się w umyśle, pławiąc się swoistą zmiennością do tego stopnia, że człowiek już sam nie wie, czego rzeczywiście pragnie.

Płynąc w ciemnościach chwiejności jedyne, na co świadomość zwraca uwagę, to epitety wielokrotnie rzucane we własnym kierunku, jednak zniekształcone, zmodyfikowane przez iluzorycznego sprzymierzeńca. Wyolbrzymione do tego stopnia, że dziewczyna, którą znałaś zdaje się być jak wiecznie w deszczu, tylko niezależnie od pogody.

- Ten posiłek nie będzie marny, Molly. Zamiana musi nastąpić; dublerka wejdzie do pomieszczenia, usiądzie między puste, przypominające żyjących kartonowe pudełka. To dla jej dobra, pomyślałam. Nie będzie to groteskowe świąteczne nieporozumienie.

W pewnym sensie nadałam sobie funkcję, jaką jest pomocnik kata. Paradoksalnie choćbym chciała, odwet nie leży w mojej naturze. Chyba już wiecznie tak będzie, kobieta na krawędzi. Nie marzę myśleć, że zasługuję na szczęście, tym bardziej w wigilię.

Otwieram leniwie powieki. Bez reszty nadziei patrzę na ścienny zegar wskazujący północ. Przegapiłam święta, ponownie. I przemówiły ludzkim głosem te wszystkie zwątpienia. Może to diamentowa gorączka, nie byłby to pierwszy raz. Można już określić mnie mianem złodziejki świąt, tyle że własnych. Czeka mnie bardzo cicha noc.

Czuję się gorzko, gorzko...

[9][1][13]
Normalni ludzie w wigilijny wieczór napawają się świąteczną aurą w otoczeniu swoich bliskich. Poza mną nie znalazłaby się żadna istota zdradzona przez zmyślenie, która dobrowolnie zdecydowałaby się na taką aktywność.

Gdy ktoś, kogo znamy sprawia, że czujemy się jak bezlitosne ostrze, niespokojna krew raptownie płynąca w naszych żyłach zdaje się samoistnie wołać,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8][7][12]
Pusto przy tym wigilijnym stole. Matka, ojciec i miejsce dla zbłąkanego wędrowca. Jeszcze się taki nie trafił, ale wierność tradycji musi zostać zachowana – prosta sprawa. Płynąc w ciemnościach, w swojej widmowej formie, odnalazłem dom i zasiadłem na wolnym miejscu, jak co roku.
– Drogi Edwardzie – zaczęła matka, mamusia, moja Prince Polonia i królowa pióropuszy jedyna – musimy żyć dalej. On nie żyje, ale… – rozpłakała się, ale zaraz zdusiła w sobie to czarne ziarno.
Chciała już tylko przeżyć, jakkolwiek, dla męża. Skończyły się krzyki do nieba, lamenty, próby wybłagania i przekupienia bóstw wszelakich.
Ojciec przytulił mamę. Włączył telewizor, w nadziei, że zagłuszy dziecięcą ciszę.
– Byłem szefem Mosadu – obwieściła anonimowa postać zza szklanej ściany. – Owszem, zabijałem, nawet dzieci, ale nie jestem z tego dumny – dodał.
Mama rozkleiła się na dobre. Ojciec też.
Na próżno próbowałem rozpruć zaszyte śmiertelną nicią usta. Niebo okazało się być gorsze od piekła.

[8][7][12]
Pusto przy tym wigilijnym stole. Matka, ojciec i miejsce dla zbłąkanego wędrowca. Jeszcze się taki nie trafił, ale wierność tradycji musi zostać zachowana – prosta sprawa. Płynąc w ciemnościach, w swojej widmowej formie, odnalazłem dom i zasiadłem na wolnym miejscu, jak co roku.
– Drogi Edwardzie – zaczęła matka, mamusia, moja Prince Polonia i królowa pióropuszy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[11] [1] [5]

Wigilijny wieczór. Po kolacji rodzina Leśniaków czekała na wizytę Mikołaja, który lekko się spóźniał. LISTY PEŁNE MARZEŃ już dawno zostały wysłane przez dzieci. Każde z nich starało się być grzeczne przez cały rok, a przynajmniej przez ostatni miesiąc. Żeby umilić oczekiwania tato zaproponował:
- A może poczytamy jakieś WIGILIJNE OPOWIEŚCI?
- „MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAĆ RENIFEREM”! – krzyknęła Zuzia. To była jej ulubiona książeczka w tym roku.
- Tylko nie to! – odparł czternastoletni Paweł, który nie podzielał entuzjazmu siostry nad książką o niesfornym psiaku.
- Ja to bym poczytała „12 RANDEK NA GWIAZDKĘ” – dodała nastoletnia Adela rozmarzonym głosem. Dojrzała tę książkę u mamy na półce i zaczęła snuć marzenia o księciu z bajki pod choinką. A najlepiej o dwunastu, żeby było z czego wybierać. Tata tylko pokręcił głową.
- Nic nie powiesz? – dopytywała zdziwiona Adela, zwykle tato nie szczędził jej uszczypliwych komentarzy.
- BO NADAL CIĘ KOCHAM – odparł uradowany tato.
Wtem wszyscy usłyszeli dziwne skrobanie w drzwi od tarasu. Paweł pobiegł pierwszy. Otworzył i ujrzał małego mopsa z czerwoną kokardą na szyi.
- Mopsik! – krzyczała Zuzia – W prezencie! Dziękuję Mikołaju!
Rodzice spojrzeli po sobie.
- To musi być jakieś ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE – pierwsza odezwała się mama.
Wtem z zza zaspy wyłonił się wściekły sąsiad:
- ZŁODZIEJKI… ŚWIĄT! – krzyczał, ale był zdyszany, więc całość brzmiała dziwnie i bez sensu. – Świąteczne złodziejki. – dodał już wyraźniej wskazując na mamę i Zuzię z psem w objęciach. – To mój Fafik! W sensie piesek, dla moich wnuków!
Była BARDZO CICHA NOC i krzyki sąsiada niosły się po całej okolicy.
- Ależ zaszło nieporozumienie – powiedziała spokojnie mama. – Może pan zabrać swojego pieska.
Zuzia niemal zaczęła płakać, mama zdołała rzucić tylko za oddalającym się sąsiadem:
- Wesołych Świąt!
- GORĄCA GWIAZDKA, nie ma co. – rzekł tato. Przytulił Zuzię i obiecał, że po Nowym Roku na spokojnie przemyślą przygarnięcie nowego czworonożnego członka rodziny.

[11] [1] [5]

Wigilijny wieczór. Po kolacji rodzina Leśniaków czekała na wizytę Mikołaja, który lekko się spóźniał. LISTY PEŁNE MARZEŃ już dawno zostały wysłane przez dzieci. Każde z nich starało się być grzeczne przez cały rok, a przynajmniej przez ostatni miesiąc. Żeby umilić oczekiwania tato zaproponował:
- A może poczytamy jakieś WIGILIJNE OPOWIEŚCI?
- „MOPSIK, KTÓRY...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9][1][13]

Była bardzo cicha noc. Osiemnastoletnia Camila siedziała w salonie, popijała owocową herbatę i starała się słuchać wigilijnych opowieści swojego byłego partnera. Nie wychodziło jej to jednak zbyt dobrze, ponieważ cały czas zastanawiała się, jak doszło do zaistniałej sytuacji i dlaczego akurat on poświęcił jej cały dzień. Niecały miesiąc temu zerwali, więc gdyby nie chciał mieć już z nią kontaktu, w ogóle by się nie zdziwiła. Z początku kiedy do niej napisał, uznała to nawet za jakieś świąteczne nieporozumienie.

Zielonooka sięgnęła po pluszowego misia, leżącego na blacie stołu i ścisnęła go mocno. Chociaż święta spędzone z Liamem były jedną z najlepszych rzeczy, jakie spotkały ją w tym roku, czuła się teraz potwornie. W końcu dobrze wiedziała, że szatyn nadal jest w niej szaleńczo zakochany, a mimo to udawała, jakby w ogóle nie zdawała sobie z tego sprawy.

Z rozmyślań wyrwał ją głos Liama.

- Cami… Możemy porozmawiać?

- Tak, pewnie. O co chodzi?

- Wydajesz się strasznie nieobecna… Jakbyś ciałem była tutaj, a myślami gdzieś indziej. Powiesz mi, co się stało?

Dziewczyna westchnęła i niechętnie spojrzała na swojego rozmówcę.

- Dlaczego to dla mnie robisz?

- Czy to nie jest oczywiste? Bo nadal Cię kocham.

“Dlaczego?” chciała zapytać Camila, jednak tego nie zrobiła. Nie zdążyła jednak powstrzymać się od płaczu i już chwilę potem jej oczy napełniły się łzami. Nie wiedziała co zrobić, ani tym bardziej jak zareagować, więc spuściła jedynie głowę i siedziała chwilę w ciszy. Potem dało się słyszeć jedynie jej szloch i uspokajający głos tulącego ją Liama.

“A ta noc mogła być taka piękna…” Pomyślała dziewczyna i wtuliła się mocniej w chłopaka.

[9][1][13]

Była bardzo cicha noc. Osiemnastoletnia Camila siedziała w salonie, popijała owocową herbatę i starała się słuchać wigilijnych opowieści swojego byłego partnera. Nie wychodziło jej to jednak zbyt dobrze, ponieważ cały czas zastanawiała się, jak doszło do zaistniałej sytuacji i dlaczego akurat on poświęcił jej cały dzień. Niecały miesiąc temu zerwali, więc gdyby...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej