Ayuda (po hiszpańsku "pomagać"). Kobieta pełna pokory i nieodpartej potrzeby pomagania innym.
Swoją skromnością potrafi zdziałać cuda, co może wydawać się pewnym paradoksem.
Kiedy Ayuda była nastolatką, mieszkała w małej wiosce wraz z dziadkami. Darzyła ich wielką miłością i zaufaniem, co oczywiście było w pełni odwzajemnionym uczuciem.
W domu rodzinnym Ayudy panowała atmosfera nasączona dobrocią i wzajemnym szacunkiem. Na co dzień obserwowała pełne podziwu postawy dziadków - ich serdeczność w stosunku do innych, dobroć, łagodność i miłość, którą do siebie pałali.
Jednak kiedy pewnego poranka, na oczach Ayudy umiera dziadek, w sercu dziewczyny pojawia się zalążek niespożytkowanej energii, która przeplata się z cierpieniem, żalem i pustką.
Dziewczyna postanawia więc, że aby uczcić pamięć kochanego dziadka, stanie się taka jak on. Zostanie swego rodzaju "pomagaczem", który dzięki uporowi i konsekwentności, zajdzie daleko. Podobnie jak dziadzio, zostanie bohaterką.

Ayuda (po hiszpańsku "pomagać"). Kobieta pełna pokory i nieodpartej potrzeby pomagania innym.
Swoją skromnością potrafi zdziałać cuda, co może wydawać się pewnym paradoksem.
Kiedy Ayuda była nastolatką, mieszkała w małej wiosce wraz z dziadkami. Darzyła ich wielką miłością i zaufaniem, co oczywiście było w pełni odwzajemnionym uczuciem.
W domu rodzinnym Ayudy panowała...

Mój bohater nosiłby imię Kalikst. Kim mógłby być? Hm. Może nieskorumpowanym stróżem prawa lub prokuratorem, który nie przyjmuje łapówek. Dlaczego takowa profesja? Nawet dziś dzieje się niesprawiedliwość. Sam jestem świadkiem przestępstw, kiedy zwykli ludzie dają w "łapę" wysoko postawionym ludziom, i nikt z tym nic nie robi. Piszę doniesienie, daję dowód czarno na białym, a oni umywają ręce, twierdząc, że nie widzą żadnego przestępstwa.

Na przykład u mnie w domu, bezprawnie brat ojca pozbawił cały dom ogrzewania, piec był wspólny. Na to jest paragraf, a urząd miejski, wraz z prokuraturą nie widzi w tym przestępstwa.

Jeśli myślisz, że żyjesz w sprawiedliwym kraju, to nawet nie wiesz jak bardzo się mylisz. Mój bohater Kalikst, zrobiłby porządek raz dwa. Z resztą imię jak samo wskazuje, znaczy "BARDZO DOBRY".

Mój bohater nosiłby imię Kalikst. Kim mógłby być? Hm. Może nieskorumpowanym stróżem prawa lub prokuratorem, który nie przyjmuje łapówek. Dlaczego takowa profesja? Nawet dziś dzieje się niesprawiedliwość. Sam jestem świadkiem przestępstw, kiedy zwykli ludzie dają w "łapę" wysoko postawionym ludziom, i nikt z tym nic nie robi. Piszę doniesienie, daję dowód czarno na białym, a...

Gizela. Imię to jest w polskim kalendarzu, choć jeszcze nigdy nie spotkałam żadnej Gizeli. Mnie imię to kojarzy się z gazelą, szybką, delikatną, wciąż uciekającą po sawannie przed drapieżnikami. Tak nazwałabym bohaterkę mojej książki o "tej drugiej stronie" życia w stolicy, gdzie bohaterzy nie są pracownikami korporacji, miewają nałogi i zatargi z prawem. Gizela byłaby osobą, która chciałaby uciec przed przeszłością- tak szybko, jak rącza afrykańska gazela... Wróg byłby uosobieniem polującego drapieżnika, a właściwie wrogowie: Rosjanin Lew, narkotykowy diler Gerard (to imię nie kojarzy mi się z gepardem, ale wystarczy zamienić literę...). Gizela mogłaby pokonać ich tylko szybkością- w myśleniu i działaniu, tak aby nie zostać ofiarą.

Gizela. Imię to jest w polskim kalendarzu, choć jeszcze nigdy nie spotkałam żadnej Gizeli. Mnie imię to kojarzy się z gazelą, szybką, delikatną, wciąż uciekającą po sawannie przed drapieżnikami. Tak nazwałabym bohaterkę mojej książki o "tej drugiej stronie" życia w stolicy, gdzie bohaterzy nie są pracownikami korporacji, miewają nałogi i zatargi z prawem. Gizela byłaby...

Od zawsze, odkąd sięgam pamięcią chciałam napisać książkę dla dzieci. Już mając kilka lat układałam w głowie historie o niezwykłych przygodach, które mogłyby mnie spotkać. Bohaterkę mojej książki nazwałabym imieniem Antena. Kiedy byłam dzieckiem, pamiętam, że wydawany był przewodnik telewizyjny o tym tytule, a ja wyobrażałam sobie, że Pani, która była na okładce, ma tak właśnie na imię. Antenka byłaby, jak to dziś wskazywane, wysoko wrażliwym dzieckiem. Bardzo intensywnie reagowałaby na hałas, krzyk, czy napięcie wyczuwalne swoim "szóstym zmysłem". Podczas jednej z takich sytuacji, wybiegła w swoim charakterystycznym ubraniu: koszulce w paseczki, spodniach ogrodniczkach oraz nieodłącznej czapeczce z wystającym drucikiem. Biegła tak przed siebie, ile sił w nogach, a jej czarne loczki odbijały się od zaróżowionych policzków. Kiedy opadło z niej napięcie, zorientowała się, że dobiegła w głąb lasu. Szukając wyjścia, szła dalej, zbaczając ze ścieżki, aż nie wiadomo kiedy zasnęła ze zmęczenia. Gdy się obudziła, usłyszała głosy, które wyraźnie o coś się wykłócały. Bardzo szybko zorientowała się, że dzieje się coś dziwnego, ponieważ głosy pochodziły od zwierząt, a ona nie wiedzieć, jak to możliwe, rozumiała co mówią. Zwierzęta szybko ją dostrzegły i zanim zdołała cokolwiek powiedzieć, została poproszona o pomoc w rozwiązaniu konfliktu zaistniałego w lesie. Tam też musiała zmierzyć się z ważną rolą, która jej przypadła. Tym samym musiała zmierzyć się ze sobą i własną wrażliwością.

Od zawsze, odkąd sięgam pamięcią chciałam napisać książkę dla dzieci. Już mając kilka lat układałam w głowie historie o niezwykłych przygodach, które mogłyby mnie spotkać. Bohaterkę mojej książki nazwałabym imieniem Antena. Kiedy byłam dzieckiem, pamiętam, że wydawany był przewodnik telewizyjny o tym tytule, a ja wyobrażałam sobie, że Pani, która była na okładce, ma tak...

Teofrast, przez nielicznych i niegodnych zaufania przyjaciół zwany Frasio. Neurotyczny nadwrażliwiec i hipochondryk ukrywający się przed życiem, wieczny student dorywczo zarabiający na nędzną egzystencję wykonywaniem poślednich prac, upokarzany przez pracodawców i kolegów. Po kolejnym epizodzie depresyjnym zaczyna dostrzegać wokół siebie pewne drobne zjawiska, pozornie niewinne elementy codziennej rzeczywistości, które zmieniają - w niepokojący sposób - jego wizję otaczającego świata. Kody na paragonach z supermarketu, niby (lecz czy na pewno?) bezsensowne bazgroły na murach, niewinne na pierwszy rzut oka ogłoszenia... czy wszystko to jest drobnym fragmentem sieci powiązań, prowadzących do zakrojonego na ogromną skalę spisku? A może...

Teofrast, przez nielicznych i niegodnych zaufania przyjaciół zwany Frasio. Neurotyczny nadwrażliwiec i hipochondryk ukrywający się przed życiem, wieczny student dorywczo zarabiający na nędzną egzystencję wykonywaniem poślednich prac, upokarzany przez pracodawców i kolegów. Po kolejnym epizodzie depresyjnym zaczyna dostrzegać wokół siebie pewne drobne zjawiska, pozornie...

Ojciec Herapyna wiele godzin analizował cechy jego trzech ulubionych bogów – Hermesa i Apolla oraz nordyckiego Odyna, aby wybrać imię dla syna. Chciał, aby odziedziczył on po Odynie waleczność, po Apollu piękno, a po Hermesie przekonującą mowę. Wybrał imię Herapyn i po latach okazało się, że syn nie zawiódł oczekiwań ojca - uwielbiał czytać i interesował się różnymi kultami i religiami.
Herapyn większość czasu spędzał w piwnicy lokalnej biblioteki z przyjacielem Markiem. Pracował tam przemiły bibliotekarz, który opowiadał im o legendach miasta. Mówił o wojnie, o żołnierzach SS, o starym rycerzu – opętanym właścicielu tutejszej ziemi i o stworzeniach rodem z horrorów. Ich ulubioną historią była mroczna historia o znaku przeszłości. Był to symbol, wokół którego w XVI wieku utworzono sektę. Pewnego razu szesnastoletni przyjaciele natknęli się w bibliotece na starą księgę opowiadającą o kultach. Przewracając stronę zauważyli dziwny symbol wypalony na kartce. Herapyn z wypiekami na twarzy narysował ten znak w swoim znienawidzonym zeszycie od fizyki.
Po tygodniu szukania informacji o symbolu nic nie znaleźli. Nie dawał im on jednak spokoju. Wybrali się do biblioteki, gdy wtem Herapyn zauważył dokładnie taki sam znak wyryty na kamiennej ścianie piwnicy znajdujący się przy szafie. Przesunęli więc szafę i ich oczom ukazały się schody prowadzące w dół. Chłopcy weszli na schody, po przejściu których ich życie już nigdy nie było takie same, a bieg czasu i wydarzeń okazał się złudzeniem.

Ojciec Herapyna wiele godzin analizował cechy jego trzech ulubionych bogów – Hermesa i Apolla oraz nordyckiego Odyna, aby wybrać imię dla syna. Chciał, aby odziedziczył on po Odynie waleczność, po Apollu piękno, a po Hermesie przekonującą mowę. Wybrał imię Herapyn i po latach okazało się, że syn nie zawiódł oczekiwań ojca - uwielbiał czytać i interesował się różnymi kultami...

Patrzę na drobne ciało, które po raz ostatni wydaje wdech, a potem zamiera. W tym samym momencie słyszę przejmujący krzyk kobiety i szloch mężczyzny, stojącego przy łóżku. Przez chwilę robi mi się smutno. Bo choć wypełniam swoje zadanie od stuleci, to mimo tego nigdy nie zdołałam przywyknąć do przejmującej atmosfery rozpaczy i bólu, które towarzyszą mojemu przybyciu. Nawet nie mogę ulżyć cierpieniu tych osób. Nikt mnie nie widzi ani nie słyszy. Z jednym wyjątkiem.
- Saro, obudź się – delikatnie dotykam ramienia śpiącej dziewczynki. Od razu otwiera oczy. W jej spojrzeniu nie ma bólu, co bardzo mnie cieszy. Jest tylko dezorientacja i niepokój. Akurat to jest standardem.
- Jesteś moim aniołem?
Kręcę głową. Najczęściej porównuje się mnie do aniołów, czasem do samej śmierci. Kiedyś mnie to irytowało. „Czy ludzie nie znają innych nadnaturalnych stworzeń”, myślałam. Ale minęło już tyle lat i teraz już wiem, że ludzie mają ograniczone pojęcie o świecie. W dodatku nie znają dawnych (teraz pewnie już wymarłych) języków, więc znaczenie mojego imienia niewiele im mówi.
- Tak myślałam. Mama mówiła mi, że anioły mają skrzydła, a ty ich nie masz… Kim jesteś?
- Mam na imię Comdeire, kochanie. Od teraz będę twoją towarzyszką, zgoda? Zaopiekuje się tobą najlepiej jak potrafię, obiecuję.
Sara przeciera oczy i patrzy na swoich rodziców. Wiem, że bardzo chce zostać z nimi. Ale podobnie jak ja wie, że nie jest to teraz możliwe. Podaje mi rękę, opuszczając swoje ziemskie ciało. Wyruszamy w drogę.

Patrzę na drobne ciało, które po raz ostatni wydaje wdech, a potem zamiera. W tym samym momencie słyszę przejmujący krzyk kobiety i szloch mężczyzny, stojącego przy łóżku. Przez chwilę robi mi się smutno. Bo choć wypełniam swoje zadanie od stuleci, to mimo tego nigdy nie zdołałam przywyknąć do przejmującej atmosfery rozpaczy i bólu, które towarzyszą mojemu przybyciu. Nawet...

Bohaterką mojej książki byłaby nieco zagadkowa starsza pani ASPAZJA, dostająca spazmów na widok działalności „rozrywkowej” swojego wnuka. Jednak ASPAZJA jest babcią o wielkim sercu i w tajemnicy przed swym wnukiem GNIEWOMIREM podgląda jego konkurencję...

Bohaterką mojej książki byłaby nieco zagadkowa starsza pani ASPAZJA, dostająca spazmów na widok działalności „rozrywkowej” swojego wnuka. Jednak ASPAZJA jest babcią o wielkim sercu i w tajemnicy przed swym wnukiem GNIEWOMIREM podgląda jego konkurencję...

Jacosław to konstruktor samolotów. Młody mąż i ojciec, który marzy o karierze pilota, ale póki co siedzi po uszy w klawiaturze i fizyce. Na chrzcie dali mu na imię Daniel Jacek P. Ale nikt ze znajomych nie znał jego pierwszego imienia. Przed ślubem wymazał urzędowo Daniela z dowodu, żeby przed ołtarzem panna młoda się nie pomyliła.
Ale i tak wszyscy znali go jako Jacosława. Tak też zawsze podpisywał swoje listy. Kiedyś będzie latał. Kiedyś zbuduje samolot, którym sam pokieruje. Ale o tym dowiecie się dopiero w kolejnych rozdziałach...

Jacosław to konstruktor samolotów. Młody mąż i ojciec, który marzy o karierze pilota, ale póki co siedzi po uszy w klawiaturze i fizyce. Na chrzcie dali mu na imię Daniel Jacek P. Ale nikt ze znajomych nie znał jego pierwszego imienia. Przed ślubem wymazał urzędowo Daniela z dowodu, żeby przed ołtarzem panna młoda się nie pomyliła.
Ale i tak wszyscy znali go jako...

Niegdyś, jeżdżąc autobusem niczym tytułowy bohater książki Saturnin, również miałam okazję wymyślić własny autorski świat, w którym bohaterowie otrzymali nietypowe imiona. Tak też główna bohaterka została Złotą Iskrą, zaś jej matka - Strzałą Życia. Poza tym? Pojawił się Bastian, Abelard oraz Erwina. Najbardziej dziwne imię, jakie nadałam bohaterce, to - podłapane z klawiatury komputera - Qwerta.

Niegdyś, jeżdżąc autobusem niczym tytułowy bohater książki Saturnin, również miałam okazję wymyślić własny autorski świat, w którym bohaterowie otrzymali nietypowe imiona. Tak też główna bohaterka została Złotą Iskrą, zaś jej matka - Strzałą Życia. Poza tym? Pojawił się Bastian, Abelard oraz Erwina. Najbardziej dziwne imię, jakie nadałam bohaterce, to - podłapane z...