Tohungatanga nigdy nie miał prostego życia ale w sumie jak jest mieć normalne życie z takim imieniem? Tohungatanga znaczy Empatia ale odkąd matka zostawiła Toh'a z takim imieniem ten raczej nie jest aniołem a o empatii wobec kogokolwiek z jego strony można zapomnieć. Jednak gdy po raz siódmy z powodu jego zachowania zostaje wyrzucony z liceum poznaje Tsitsi zwykłą dziewczynę w jego wieku, która również z powodu nietypowego imienia zmaga się z docinkami ze strony kolegów tylko że Tohungatanga radził sobie z tym siłą a ta niska dziewczyna raczej nie poradziła by sobie z grupką osiłków. Wtedy Tohungatanga pierwszy raz komuś pomógł. Później Tohungatanga i Tsitsi zostali najlepszymi przyjaciółmi Tsitsi pomogła Toh'owi zmienić się na lepsze a on nauczył ją jak radzić sobie z docinkami. Rok później zostali parą. A po zakończonych studiach małżeństwem. Teraz żyją razem w małej chatce na skraju lasu z małą córeczką którą nazwali Cariad co po walijsku znaczy Miłość

Tohungatanga nigdy nie miał prostego życia ale w sumie jak jest mieć normalne życie z takim imieniem? Tohungatanga znaczy Empatia ale odkąd matka zostawiła Toh'a z takim imieniem ten raczej nie jest aniołem a o empatii wobec kogokolwiek z jego strony można zapomnieć. Jednak gdy po raz siódmy z powodu jego zachowania zostaje wyrzucony z liceum poznaje Tsitsi zwykłą...

Zależy jaka to byłaby opowieść, myślę że mogłabym swojego bohatera nazwać Ancymon - byłby rozrabiaką o dobrym sercu z różnymi perypetiami życiowymi :)

Zależy jaka to byłaby opowieść, myślę że mogłabym swojego bohatera nazwać Ancymon - byłby rozrabiaką o dobrym sercu z różnymi perypetiami życiowymi :)

Sybilla zawsze była niezwykle spokojnym dzieckiem. Nawet jej uroda nie
przyciągała uwagi. Kłamstwem byłoby mówić, że Sybilla była brzydka - była piękna, ale jak kiedyś stwierdziła jej babka "blada ta uroda- przyjrzeć się trzeba". Najpiękniejsze miała oczy - głębokie niczym studnia. Sybilla niewiele się odzywała, ale wiele widziała. Widziała ból ciotki, gdy wujek umrze (a umarł dwa dni później w wypadku). Widziała tęsknotę siostry, gdy ta utraci dziecko (poroniła w 3 miesiącu ciąży). Sybilla widziała wiele rzeczy. Zazwyczaj było to cierpienie więc zatrzymywała swoją wiedzę dla siebie. Nikt nie chce cierpienia. Żyła spokojnie ze swym darem do momentu, gdy w liceum poznała go. Maciej był inny, taki radosny. Przy nim zaczęła jaśnieć. Ale pewnego dnia widziała ból jego mamy, gdy Maciej umrze na raka. Sybilla długo myślała - nie ma się wpływu na przyszłość, choć wielu ludzi twierdzi inaczej. Ona wiedziała, że się mylą. Lecz tym razem chciała zaryzykować, zawalczyć. Powiedziała Maciejowi o tym co widzi, choć bała się reakcji. Teraz jest przy nim i walczy by odwrócić nieuniknione fatum.

Sybilla zawsze była niezwykle spokojnym dzieckiem. Nawet jej uroda nie
przyciągała uwagi. Kłamstwem byłoby mówić, że Sybilla była brzydka - była piękna, ale jak kiedyś stwierdziła jej babka "blada ta uroda- przyjrzeć się trzeba". Najpiękniejsze miała oczy - głębokie niczym studnia. Sybilla niewiele się odzywała, ale wiele widziała. Widziała ból ciotki, gdy wujek umrze (a...

ARCHETYPCIA to lalka bobas, którą mała dziewczynka znajduje na śmietniku. Zabiera ją ze sobą do domu. Myje ją, ubiera i tuli do siebie. Opiekuje się jak swoim dzieckiem. Okazuje się, że lalka mówi, czuje i towarzyszy dziewczynce w codziennym życiu. Ale słyszy ją tylko dziewczynka. Dorośli śmieją się, że mała rozmawia z lalką. Kiedy dziewczynka wchodzi w wiek szkolny, przestaje lalkę słyszeć. Lalka jakby traci swoją moc. Dziewczynka przekazuje lalkę dalej. Wsadza ją do worka z rzeczami, które powędrują do biednych dzieci. Jakie będą dalsze losy Archetypci? Czy trafi w ręce innego małego dziecka i na jakiś czas ożyje umilając mu czas? Mam taką nadzieję.

ARCHETYPCIA to lalka bobas, którą mała dziewczynka znajduje na śmietniku. Zabiera ją ze sobą do domu. Myje ją, ubiera i tuli do siebie. Opiekuje się jak swoim dzieckiem. Okazuje się, że lalka mówi, czuje i towarzyszy dziewczynce w codziennym życiu. Ale słyszy ją tylko dziewczynka. Dorośli śmieją się, że mała rozmawia z lalką. Kiedy dziewczynka wchodzi w wiek szkolny,...

Ja głównego bohatera mojej powieści nazwałabym Bonawentura. Imię to oznacza dosłownie "dobry los". Choć mój bohater urodził się 14.07, czyli w imieniny Bonawentury, to od małego nie cierpi imienia, które sam sobie przyniósł. Ma z nim wiele kłopotu. Dzieci w szkole nieustannie mu dogryzają i wciąż pytają, czy przypadkiem nie jest dziewczynką, skoro jego imię kończy się na "a". Trwa to przez bardzo długi czas, aż w końcu Bonek ma dość i mając 18 lat decyduje się zmienić swoje imię. Kiedy idzie do urzędu jest sroga zima. Mimo, że Bonek prawidłowo przechodzi przez pasy, to jadący samochód wpada w poślizg i cudem zatrzymuje się na kilka centymetrów przed nim. Bonek uznaje to za prawdziwy cud i znak, żeby nie zmieniać swojego imienia. Po maturze Bonkowi udaje się dostać na wymarzoną architekturę krajobrazu. Na roku poznaje pewną dziewczynę - Dobrosławę. Najpierw zostają przyjaciółmi, a potem parą. Bonawentura w końcu zaczyna lubić swoje imię. Po studiach Bonek i Dobrusia biorą ślub. Kiedy na świat ma przyjść ich syn, razem wybierają dla niego imię. Chcą, by nie było tak udziwnione, a jednocześnie szczęśliwe. Chłopiec dostaje na imię Feliks. Bonawentura czuje, że los mu sprzyja...

Ja głównego bohatera mojej powieści nazwałabym Bonawentura. Imię to oznacza dosłownie "dobry los". Choć mój bohater urodził się 14.07, czyli w imieniny Bonawentury, to od małego nie cierpi imienia, które sam sobie przyniósł. Ma z nim wiele kłopotu. Dzieci w szkole nieustannie mu dogryzają i wciąż pytają, czy przypadkiem nie jest dziewczynką, skoro jego imię kończy się na...

Saturnin[bookLink]4933796|Saturnin[/bookLink]

Saturnin[bookLink]4933796|Saturnin[/bookLink]

 [bookCover]4933796|Saturnin[/bookCover]