Gdybym mogła i potrafiła napisałabym książkę o mojej babci. Była to kobieta o ogromnym sercu, mimo okropnych przeżyć. Gdy była dzieckiem na wioskę napadła UPA, jej rodzice zginęli. Została sama ze starszym bratem. Zostali rozdzieleni. Szukali się wiele lat, na szczęście udało im się znaleźć. Babcia była przenoszona z jednego domu dziecka do drugiego i kolejnego. Z jednego z nich zabrała ją tercjarka i wychowywała ją. Gdy tylko mogła, wyszła za mąż za mojego dziadka. Nigdy o tym nie opowiadała, chyba, że się ją o to zapytało. Nigdy nie widziałam w niej nienawiści, chęci zemsty, niechęci. Miała 7 dzieci i 15 wnucząt, kochała nas miłością, której nie było jej dane otrzymać, a my ją mnożyliśmy i oddawaliśmy z nawiązką.

Gdybym mogła i potrafiła napisałabym książkę o mojej babci. Była to kobieta o ogromnym sercu, mimo okropnych przeżyć. Gdy była dzieckiem na wioskę napadła UPA, jej rodzice zginęli. Została sama ze starszym bratem. Zostali rozdzieleni. Szukali się wiele lat, na szczęście udało im się znaleźć. Babcia była przenoszona z jednego domu dziecka do drugiego i kolejnego. Z jednego z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Osobą, o której zdecydowałabym się napisać książkę jestem ja sama. I zdecydowanie nie jestem pewną siebie kobietą. Spotkało mnie jednak tyle trudnych chwil, że jestem dumna z tego co osiągnęłam, jestem dumna, że się po prostu nie dałam. Kiedyś miałam cudownych "przyjaciół", którzy odwrócili się ode mnie, kiedy moja najlepsza przyjaciółka – jak o niej wtedy myślałam - zrzuciła na mnie winę za coś co ona sama zrobiła. Nikt mi nie uwierzył, nikt nawet nie chciał mnie wysłuchać. I nigdy więcej z nimi nie rozmawiałam. Zostałam sama zmagając się z chorobą, o której niedługo później się dowiedziałam. Najgorszym czasem były jednak dla mnie miesiące po rozstaniu z chłopakiem. Mężczyzna, który szalał za mną tak, że wszyscy w naszym otoczeniu mówili, że jego miłość jest aż szaleńcza zostawił mnie z dnia na dzień po kilku latach związku. Jednego dnia wszystko było jak zawsze pięknie, następnego nie było po nim śladu. Zniknął z mojego życia jakby nigdy nie istniał. Jakby te kilka lat były tylko snem. Numer telefonu nie istnieje, portale społecznościowe nie znajdują takiej osoby a drzwi domu nikt nie otwiera. Wydarzyło się to trzy dni przed moimi urodzinami i dwa tygodnie przed obroną pracy inżynierskiej. Do tej pory nie ma tygodnia, dnia, godziny żebym o tym nie myślała. I tak już chyba będzie zawsze. Jestem dumna, że pomimo uczucia, że zawalił mi się świat udało mi się stanąć na nogi i teraz dumnie mogę pisać głupie trzy litery "inż." przed moim nazwiskiem.

Osobą, o której zdecydowałabym się napisać książkę jestem ja sama. I zdecydowanie nie jestem pewną siebie kobietą. Spotkało mnie jednak tyle trudnych chwil, że jestem dumna z tego co osiągnęłam, jestem dumna, że się po prostu nie dałam. Kiedyś miałam cudownych "przyjaciół", którzy odwrócili się ode mnie, kiedy moja najlepsza przyjaciółka – jak o niej wtedy myślałam -...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Trzydziestoletnia dziewczyna, która ma wszystko czego potrzebuje. Dobrą pracę, miłość, dziecko, grono przyjaciół, pewnego dnia dowiaduje się, że jej partner już jej nie kocha. Zostawia ją. Ona się załamuje. Zaczyna pić. Alkohol pozbawia ją wszystkiego. Przyjaciele odchodzą, dziecko zostaje z ojcem, traci pracę i wiarę w siebie. Matka zmusza ją do odwyku. Pomaga-na jakiś czas. Później jest jeszcze gorzej. Depresja, bezsilność i jeszcze więcej alkoholu. Po kilku latach jest lepiej, ale nie dobrze. Trzeba odbudować swoje życie od nowa. Uwierzyć w siebie, a to najtrudniejsze. Łatwo oceniać ludzi. Mówić, przecież "mogłaby przestać pić". No mogłaby, ale alkoholizm to choroba. Leczenie wymaga czasu, wytrwałości i dużo silnej woli. Żyjemy w Polsce, nie w USA. Tutaj na alkoholika mówi się menel, alkon. Nie ma dostępu do psychoterapeuty, normalnej terapii. Jak pije mężczyzna, przymyka się na to oko, bo musi odreagować. Jak pije kobieta, to wytyka się ją palcami jak trendowatą. Nie wiadomo gdzie szukać pomocy i czy warto jej szukać. Temat bardzo dobrze wszystkim znany, a jednak bardzo pomijany. Bagatelizowany.

Trzydziestoletnia dziewczyna, która ma wszystko czego potrzebuje. Dobrą pracę, miłość, dziecko, grono przyjaciół, pewnego dnia dowiaduje się, że jej partner już jej nie kocha. Zostawia ją. Ona się załamuje. Zaczyna pić. Alkohol pozbawia ją wszystkiego. Przyjaciele odchodzą, dziecko zostaje z ojcem, traci pracę i wiarę w siebie. Matka zmusza ją do odwyku. Pomaga-na jakiś...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pisanie książki o kobiecie z mojego otoczenia, bez wątpienia padło by na moją ukochaną babcię.
Jej życie nie było łatwe, zdecydowanie zasługuje na uwagę i wysłuchanie, aby jej historia ujrzała światło dzienne.
Teraz babcia ma 87 lat. Żyła w trudnych czasach, nie na wszystko było. Czasy były trudne, babcia przeżyła wojnę, co samo w sobie wyryło się w jej pamięci i wspomnieniach okrutnymi przeżyciami.
Babcia młodo wyszła za mąż za mojego dziadka, którego bardzo kochała, niemniej jednak miał on słabość do alkoholu, który niestety niszczył jego osobowość. Nie mało przykrości i awantur domowych z nim babcia przeżyła, gdy przemawiał przez niego spożywany w nadmiarze alkohol. Ale mimo to zawsze trwała przy nim, stojąc zanim murem i broniąc mimo wszystko. Urodziła czwórkę dzieci, ale pierwsza była córeczka, która niestety zmarła na trzy dni po porodzie. Następnie był mój tato, który zmarł w wieku 59 lat na skutek choroby nowotworowej, młodszy syn którego ta sama choroba zabrała w wieku 40 lat i najmłodszy kawaler, który mieszka z babcią po dziś dzień.
Babcia nie miała łatwego życia, szczególnie, że prowadziła gospodarstwo, które wymagało od niej wiele nakładów ciężkiej pracy, ale ona nigdy się na to nie skarżyła.
Spracowana, starsza kobieta, która tak wiele w życiu przeszyła i wszystko dzielnie zniosła, choć z pewnością nie było jej łatwo, myślę że zdecydowanie zasłużyła na to, aby być bohaterką książki, którą każdy powinien przeczytać!

Pisanie książki o kobiecie z mojego otoczenia, bez wątpienia padło by na moją ukochaną babcię.
Jej życie nie było łatwe, zdecydowanie zasługuje na uwagę i wysłuchanie, aby jej historia ujrzała światło dzienne.
Teraz babcia ma 87 lat. Żyła w trudnych czasach, nie na wszystko było. Czasy były trudne, babcia przeżyła wojnę, co samo w sobie wyryło się w jej pamięci i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mama umiera, kiedy Nina ma 4 latka, pozostawiwszy tylko mglisty ślad w pamięci dziewczynki. Ojciec szybko żeni się po raz drugi, macocha Niny nie lubi, mają 8-kę własnych dzieci. Nina zdobywa zawód, podróżuje po Polsce składając broń, potem meble. Poznaje męża, z tej miłości powstają 2 córki. Kiedy osiągają pełnoletniość, mąż odchodzi od Niny. Odium spada na żonę, finansowo jest dramatycznie, zwłaszcza w momencie, kiedy starsza córka zachodzi w ciążę.
I tu pojawiam się ja. Nasza wspólna historia zaczyna się wcześnie od ciepłego dotyku. Jestem pewna, że już jako niemowlę czuję mocno Babcię. Tak jest do teraz. Babcia, kiedy przyjeżdżam, za każdym razem wychodzi na ganek, żeby mnie uścisnąć. Przytulenie trwa długo, jakbyśmy czuły terapeutyczny wyrzut oksytocyny do krwi. Ciepło czuję potem jako kilkulatka, kiedy Babcia cudem zdobywa dla mnie książki: to były czasy, kiedy wszystko "negocjowało się" pod ladą. Mam też inne, silne wspomnienie: gorącego sernika. Ciasto zawiera w sobie rodzynkę. Jem ze smakiem, żeby ją znaleźć i zdobyć nagrodę – drobną zabawkę.
Po tym jak Babcia ma coraz większe problemy z pamięcią, pada diagnoza choroby Alzheimera, która naznacza następnych 5 lat. Naznacza negatywnie, ale też pozytywnie. Wraca bowiem dotyk. W obliczu umiarkowanej poprawy leczę Babcię uściskami, oksytocyną. Nasza więź jest coraz silniejsza. Powikłana lękiem przed zupełną niepełnosprawnością Babci, przed zaginięciem... Ale jest silniejsza przede wszystkim przez miłość.

Mama umiera, kiedy Nina ma 4 latka, pozostawiwszy tylko mglisty ślad w pamięci dziewczynki. Ojciec szybko żeni się po raz drugi, macocha Niny nie lubi, mają 8-kę własnych dzieci. Nina zdobywa zawód, podróżuje po Polsce składając broń, potem meble. Poznaje męża, z tej miłości powstają 2 córki. Kiedy osiągają pełnoletniość, mąż odchodzi od Niny. Odium spada na żonę, finansowo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedyś będąc jeszcze podlotkiem, szperając z nudów na stryszku u mojej babci, znalazłam intrygującą korespondencję. Były to pisane w języku angielskim listy miłosne opatrzone za każdym razem berlińską pieczątką i niezmiennie podpisywane „Forever Yours, Kika”. Już tylko ten piękny i pełen zawijasów charakter pisma wyrażający rozmarzenie i tęsknotę udręczonego serca, potrafił rozpalić moją wyobraźnię do czerwoności, nie mówiąc nawet o treści przelanych na papier wyznań. Od tamtego momentu Kika stała mi się w jakiś niewytłumaczalny sposób bardzo bliska. Bowiem każde przeczytane zdanie przybliżało mnie do jej niełatwej historii i rozdzierało mą duszę eksplozją emocji wykrwawianych strugami atramentu. Była wtedy ledwie dziewiętnastoletnią, zakochaną po uszy dziewczyną, której serce biło dla chłopaka zza „żelaznej kurtyny” – biednego, uzdolnionego studenta, uwikłanego w niejasny związek ze starszą, bogatą wdówką finansującą jego edukację. Chciałabym opowiedzieć tę historię od początku, czyli od zaskakującego spotkania w pewien kwietniowy, deszczowy dzień na dworcu Berlin – Tempelhof, kiedy to zagubiony bagaż połączył na zawsze dwie nieśmiertelne dusze.

Kiedyś będąc jeszcze podlotkiem, szperając z nudów na stryszku u mojej babci, znalazłam intrygującą korespondencję. Były to pisane w języku angielskim listy miłosne opatrzone za każdym razem berlińską pieczątką i niezmiennie podpisywane „Forever Yours, Kika”. Już tylko ten piękny i pełen zawijasów charakter pisma wyrażający rozmarzenie i tęsknotę udręczonego serca, potrafił...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdybym miała napisać książkę o którejś z kobiet z mojego otoczenia, myślę, że napisałabym o mojej babci - historia jej życia stworzyłaby cudowną powieść obyczajową, pełną ciepła, miłości, przepysznych dań i sweterków robionych na drutach. Nie obyłoby się co prawda bez codziennych problemów, ale z nimi moja babcia zawsze jakoś sobie daje radę i nawet do największych kłopotów podchodzi ze spokojem i z uśmiechem. Może ta książka nie należałaby do najbardziej porywających, ale uważam, że każdy czasem potrzebuje jakiejś miłej lektury, która pozwoli mu się odprężyć i uwierzyć w to, że na świecie są jeszcze dobrzy ludzie, którzy są chętni do tego, by nieść swoje ciepło i radość dalej, by po prostu zarażać optymizmem i dawać poczucie bezpieczeństwa.

Gdybym miała napisać książkę o którejś z kobiet z mojego otoczenia, myślę, że napisałabym o mojej babci - historia jej życia stworzyłaby cudowną powieść obyczajową, pełną ciepła, miłości, przepysznych dań i sweterków robionych na drutach. Nie obyłoby się co prawda bez codziennych problemów, ale z nimi moja babcia zawsze jakoś sobie daje radę i nawet do największych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedy usiadłam z babcią w jej ukochanym ogrodzie, przy wiklinowym stole. Pokazywałam jej pierścionek zaręczynowy, który dostałam od miłości mojego życia. Babcia uśmiechnęła się i powiedziała, że życzy mi aby moja droga była inna niż jej. Zdziwiłam się, bo zawsze była uśmiechniętą kobietą i wydawało mi się, że miała dobre życie. Dopiero wtedy opowiedziała mi, że jak miała 18 lat rodzice zmusili ją do ślubu ze starszym o 15 lat mężczyzną, a chłopak którego kochała poszedł do wojska. Opowiadała, że nigdy nie usłyszała od męża słów „Kocham Cię” - jedynie wyzwiska i polecenia. Kiedy urodziła swoje piąte, ostatnie dziecko wróciła jej młodzieńcza miłość. Chciał z nią uciec za granicę, ale jego warunkiem było to że ma wziąć tylko dwoje najmłodszych dzieci. Babcia odmówiła. Kiedy jej mąż zmarł wiodło im się bardzo ciężko. Czasami nie wiedziała, jak ma powiedzieć dzieciom że w tym dniu nie będą mieli obiadu. Usiłowała znaleźć pracę, ale na wsi nie było dużo możliwości. Żeby moja mam zdobyła wykształcenie, babcia musiała oddać ją na kilka lat do Domu Dziecka. Dopiero kiedy jej dzieci założyły swoje rodziny a ona po raz drugi wyszła za mąż, zaczęła być naprawdę szczęśliwa. Niestety. Drugi mąż zmarł bardzo szybko po ślubie. Dwóch synów wyprowadziło się za granicę i od tamtej pory babcia nie ma z nimi kontaktu.
Ta kobieta w tym roku kończy 90 lat i cały czas zastanawiam się jak po tylko okropnych rzeczach, które jej się przytrafiły jest w stanie dalej się uśmiechać.

Kiedy usiadłam z babcią w jej ukochanym ogrodzie, przy wiklinowym stole. Pokazywałam jej pierścionek zaręczynowy, który dostałam od miłości mojego życia. Babcia uśmiechnęła się i powiedziała, że życzy mi aby moja droga była inna niż jej. Zdziwiłam się, bo zawsze była uśmiechniętą kobietą i wydawało mi się, że miała dobre życie. Dopiero wtedy opowiedziała mi, że jak miała 18...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kobieta o której chciałabym napisać to moja, niestety nieżyjąca już mama. Zawsze poświęcała się dla naszego dobra, była wspaniałą kobietą i kochającą matką. Przez wiele lat wychowywała nas samotnie, czwórkę dzieci. Przeżyła piekło z mężem alkoholikiem ale postanowiła się temu przeciwstawić, uciekła z małymi dziećmi, zapewniła im ciepło domowe i spokój, zawsze dbała o to aby niczego nam nie zabrakło. Wzięła rozwód...i była wolna.
Przez kilka lat uśmiech nie znikał jej z twarzy, choć z czasem gdy wszyscy dorośliśmy....cześciej odczuwała samotność. W domu zostałam tylko ja i ona, jestem najmłodsza córką z rodzeństwa. Mama była moją przyjaciółką, nie lubiałam wychodzić ze znajomymi i zostawiać ją samą w domu...nie chciałam aby była sama. Szkoda że nie ułożyla sobie życia z innym mężczyzną. Los zadecydował inaczej ...13 listopada w piątek zginęła pod kołami samochodu mając 56 lat...zostawiając nas, swoje dorosłe już dzieci... Kochamy Cię Mamo.

Kobieta o której chciałabym napisać to moja, niestety nieżyjąca już mama. Zawsze poświęcała się dla naszego dobra, była wspaniałą kobietą i kochającą matką. Przez wiele lat wychowywała nas samotnie, czwórkę dzieci. Przeżyła piekło z mężem alkoholikiem ale postanowiła się temu przeciwstawić, uciekła z małymi dziećmi, zapewniła im ciepło domowe i spokój, zawsze dbała o to aby...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej