Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

agatabaszak
WEYRA
Niedźwiadek
roxette
Wagabunda

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

agatabaszak
WEYRA
Niedźwiadek
roxette
Wagabunda

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Sprawa wyglądała tak – nigdy w życiu nie byłam na dyskotece. Miałam ździebko inne priorytety niż większość moich rówieśników i było mi z tym dobrze. Ale nie, kochani rodziciele uznali, że czas „wyjść do ludzi” i „przestać być odludkiem”.
I tak oto ja – nerd i no-life – zostałam szantażem emocjonalnym przekonana do wzięcia udziału w studniówce. Bo wypada. Bo na pewno będziesz się dobrze bawić. Bo musisz zacząć żyć, dziecko.
No i zaczęła się podróż przez mękę – wciskanie się w sukienkę i szpilki (z jakiegoś powodu garnitur został odrzucony, mimo iż był o niebo wygodniejszy…), w czasie gdy rodzicielka zajmowała się moim uczesaniem i makijażem, żebym chociaż wyglądała, jakbym pasowała do tego typu imprez.
No i poszłam. W sensie, smętnie powlekłam noga za nogą. Z uśmiechem, od którego zdrętwiała mi twarz, odtańczyłam poloneza. A gdy po 1,5h nie wypadało dłużej oblegać bufetu, zostałam wyciągnięta na parkiet.
I wtedy mi klepki w mózgu zaskoczyły i uświadomiłam sobie, że większość z tych ludzi niedługo pożegnam na zawsze. I z tego tytułu mogę mieć głęboko w… sercu… co sobie o mnie pomyślą. A że naprawdę lubię tańczyć, tyle że niekoniecznie publicznie, stwierdziłam, że czas spróbować się wtopić w tłum i trochę poudawać normalną. Wiecie - „zaszaleć” i takie tam. Czy się udało?
Dość powiedzieć, że wszystkie koleżanki patrzyły się na mnie jak na kosmitkę i głośno zastanawiały, czemu nie chodziłam z nimi na imprezy, skoro „tak świetnie się bawiłam”.
Słowem - challenge: done.

Sprawa wyglądała tak – nigdy w życiu nie byłam na dyskotece. Miałam ździebko inne priorytety niż większość moich rówieśników i było mi z tym dobrze. Ale nie, kochani rodziciele uznali, że czas „wyjść do ludzi” i „przestać być odludkiem”.
I tak oto ja – nerd i no-life – zostałam szantażem emocjonalnym przekonana do wzięcia udziału w studniówce. Bo wypada. Bo na pewno...

Najbardziej pamiętną (i wymagającą dużych wyrzeczeń z mojej strony!) próbę dopasowania się do otoczenia przeżyłam podczas pierwszego dnia w przedszkolu. To właśnie wtedy zorientowałam się, że jestem jedynym dzieckiem z grupy, które wciąż korzysta z butelki ze smoczkiem. W trosce o swoją reputację, również zrezygnowałam z tej praktyki... I tak zostało do dziś.

Najbardziej pamiętną (i wymagającą dużych wyrzeczeń z mojej strony!) próbę dopasowania się do otoczenia przeżyłam podczas pierwszego dnia w przedszkolu. To właśnie wtedy zorientowałam się, że jestem jedynym dzieckiem z grupy, które wciąż korzysta z butelki ze smoczkiem. W trosce o swoją reputację, również zrezygnowałam z tej praktyki... I tak zostało do dziś.

Zawsze wiedziałam, że jestem inna niż wszyscy. Słyszałam to już od koleżanek w podstawówce, a im byłam starsza, tym było gorzej, bo jak wiadomo z wiekiem coraz bardziej się dziwaczeje. Przyzwyczajona zatem do tego, że nie pasuję do swojego otoczenia, nie przejmowałam się tym, co myślą o mnie inni ludzie i uwielbiałam się wyróżniać czy wręcz szokować wyglądem. Nie należałam do żadnej grupy i w ogóle mi na tym nie zależało. W końcu już jako dziecko wykształciłam w sobie silne poczucie indywidualizmu i nie widziałam potrzeby, aby to zmieniać. Jako jedyna osoba w klasie, a potem na studiach zawsze ubierałam się na czarno i nosiłam nieodłączne glany, powtarzając, że to więcej niż buty. Jednocześnie przywykłam do różnych reakcji ludzi na mój widok: od zaciekawienia, przez pobłażliwość, aż po lęk. Czasem nowi znajomi pytali, czy jestem w żałobie, że się tak ciągle na czarno ubieram. Ci zaś, którzy mnie znali, żartowali sobie niekiedy, wykrzykując z udawanym zdziwieniem: „O, a ty dziś na czarno!” lub z przekąsem pytali: „Kto umarł?”. Zdarzyło się, że zostałam wzięta przez pewną kobietę za członkinię sekty, innym razem jakiś mężczyzna przeżegnał się na mój widok, a raz pewien starszy pan zaczął mówić do mnie coś o nawróceniu. Czy mnie to w jakiś sposób zniechęciło do bycia sobą? Oczywiście, że nie. Powiedziałabym, że wręcz przeciwnie. Do tego stopnia, że moja prowadząca stwierdziła pewnego dnia: „Są studenci pilni, są studenci leniwi i... (patrząc na mnie) …są studenci zbuntowani”.

Zawsze wiedziałam, że jestem inna niż wszyscy. Słyszałam to już od koleżanek w podstawówce, a im byłam starsza, tym było gorzej, bo jak wiadomo z wiekiem coraz bardziej się dziwaczeje. Przyzwyczajona zatem do tego, że nie pasuję do swojego otoczenia, nie przejmowałam się tym, co myślą o mnie inni ludzie i uwielbiałam się wyróżniać czy wręcz szokować wyglądem. Nie należałam...

Nowa szkoła nigdy nie jest przyjemnym doświadczeniem. Tym bardziej, jak wszyscy się znają, a ty jesteś zupełnie nowy i co za tym idzie inny. Stoisz z dala od reszty, nieśmiało się uśmiechasz, chcąc zrobić dobre wrażenie i znaleźć nić porozumienia. Kiedy wszyscy ze sobą rozmawiają, ty stoisz z boku i prosisz, aby ten dzień się w końcu skończył. Ale potem jest lepiej. Dużo lepiej. Znaczynasz zawierać nowe znajomości, bardziej się otwierasz i zaczynasz czuć się swobodnie. Wreszcie jest tak jakbyś chodził do tej szkoły od zawsze. Początki są trudne, ale warto je przeboleć, bo potem może być już tylko lepiej.

Nowa szkoła nigdy nie jest przyjemnym doświadczeniem. Tym bardziej, jak wszyscy się znają, a ty jesteś zupełnie nowy i co za tym idzie inny. Stoisz z dala od reszty, nieśmiało się uśmiechasz, chcąc zrobić dobre wrażenie i znaleźć nić porozumienia. Kiedy wszyscy ze sobą rozmawiają, ty stoisz z boku i prosisz, aby ten dzień się w końcu skończył. Ale potem jest lepiej. Dużo...

Wrzesień.
Nowy rok szkolny. Powrót do nauki i starych znajomych. Jednak każdy trochę inny, niż był. Wakacje zmieniają ludzi. Czasami nie poznajemy swoich przyjaciół. Czasami wrogów. Czasami też zmieniamy się my sami. Jedno jest jednak pewne. Nic już nie jest takie same. Twój przyjaciel znalazł sobie dziewczynę i o Tobie zapomniał. Twoja przyjaciółka znalazła sobie nową znajomą, której poświęca więcej czasu niż Tobie. Kiedy idziesz korytarzem nie poznajesz ich. To już nie są te same twarze. Za każdą chowa się jakaś historia, która zmieniła tak dobrze znaną nam postać. Śmierć dziadka, wypadek brata, rozstanie z drugą połówką... to wszystko sprawiło, że się zmienili. Zmieniłeś się także i Ty. Już nie jesteś roześmianą duszą towarzystwa. Jesteś zagubioną, małą istotą, która nie wie dlaczego stało się to; co się stało. Dlaczego nikogo nie poznaje. Dlaczego nikt nie poznaje jej. Próbujesz odnaleźć się w nowej sytuacji. Przypomnieć sobie te uśmiechnięte twarze, z którymi żegnałeś się nie tak dawno. Które znasz od piaskownicy. Z którymi spędzałeś kiedyś cały swój czas. Które odeszły bezpowrotnie. Których miejsca zajęły inne, nowe, obce twarze...

Wrzesień.
Nowy rok szkolny. Powrót do nauki i starych znajomych. Jednak każdy trochę inny, niż był. Wakacje zmieniają ludzi. Czasami nie poznajemy swoich przyjaciół. Czasami wrogów. Czasami też zmieniamy się my sami. Jedno jest jednak pewne. Nic już nie jest takie same. Twój przyjaciel znalazł sobie dziewczynę i o Tobie zapomniał. Twoja przyjaciółka znalazła sobie nową...

Pierwszy raz w Warszawie i człowiek czuje się, jakby wylądował w zupełnie innym świecie.
Można to nawet nazwać ,,Snem o Warszawie'' i nawiązać przy okazji do bardzo znanej piosenki.
Nigdy nie przepadałam za dużymi miastami, przytłaczała mnie ogromna ilość ludzi, wieczny pośpiech, kolorowe neony, atakujące mnie z każdej strony reklamy, hałas, spaliny, wszystko... Tym razem miałam odwiedzić koleżankę, która przeprowadziła się tutaj zaraz po studiach. Bardzo dobrze się dogadywałyśmy, chociaż nasza wizja przyszłości była nieco inna. U niej wielkie miasto, kariera, wielka niezależność, samotność z przygodami. U mnie raczej stabilizacja w przydomowym ogródku w towarzystwie ukochanego faceta i gromadki kotów, bo na dzieci przyjdzie jeszcze czas. I tak wysiadłam z pociągu i poczułam się, jak gdzieś bardzo daleko. Skośnoocy, ciemni, opatuleni chustami, że nic nie widać i nikt nie mówił po polsku! Czy aby na pewno dobrze trafiłam? - przeszło mi przez myśl, ale jak byk było napisane, że to WARSZAWA. Postanowiłam, że napiję się kawy i wchodząc do pierwszej lepszej kawiarni, zaliczyłam prawie zawał serca. 17 zł za kawę z mlekiem? Osobiście Pani Gessler ją podaje, czy co? Później było tylko gorzej. Okazało się, że nikt nie jest stąd i znalezienie odpowiedniego autobusu graniczyło z cudem. Internet w telefonie się skończył, a Kaśka jak na złość miała wyłączony telefon. Postanowiłam pooglądać plan miasta, kiedy stanął za mną jakiś rudy facet, niczym książę Karol i zaczął angielską przemowę.

Pierwszy raz w Warszawie i człowiek czuje się, jakby wylądował w zupełnie innym świecie.
Można to nawet nazwać ,,Snem o Warszawie'' i nawiązać przy okazji do bardzo znanej piosenki.
Nigdy nie przepadałam za dużymi miastami, przytłaczała mnie ogromna ilość ludzi, wieczny pośpiech, kolorowe neony, atakujące mnie z każdej strony reklamy, hałas, spaliny, wszystko... Tym razem...

Odnoszę wrażenie, że całe moje życie to próba poznania siebie, tej prawdziwej, wolnej od wszystkich schematów zachowań, jakich nauczono mnie: w rodzinie, w szkole, w różnych miejscach pracy, wśród znajomych, na wspólnych wyjściach, w kościele, w mediach typu telewizja i tak dalej. Każde zgrupowanie ludzkie posiada własne charakterystyczne cechy, wzorce zachowań, styl życia, czasem nawet sposób ubierania się. I próbuje innych dopasować do tego wypracowanego schematu. Jeśli się nie dajesz - jesteś odsunięty, wykluczony, może wytknięty palcami, samotny.
Jako dziecko bezwolnie nasiąkamy takimi schematami, ale w miarę dorastania pojawia się świadomość wyboru.
Przez całe moje dorosłe życie, wiele już lat, nieustannie uczę się, jak pozostać sobą pomimo nacisków z zewnątrz. Jak żyć po swojemu, w zgodzie z tym w co wierzę i co mi w duszy gra. Bo dopasowywanie się unieszczęśliwia mnie. W całym tym zwariowanym świecie staram się być sobą. Mnóstwo razy przez to cierpiałam, ale dziś już wiem, że wolę być sama niż dopasowywać się do cudzych ram zwłaszcza gdy są sprzeczne z etyką i naruszają czyjeś dobro.

Odnoszę wrażenie, że całe moje życie to próba poznania siebie, tej prawdziwej, wolnej od wszystkich schematów zachowań, jakich nauczono mnie: w rodzinie, w szkole, w różnych miejscach pracy, wśród znajomych, na wspólnych wyjściach, w kościele, w mediach typu telewizja i tak dalej. Każde zgrupowanie ludzkie posiada własne charakterystyczne cechy, wzorce zachowań, styl życia,...

Po skończeniu studiów i wielu próbach podjęcia pracy, zdecydowałam się na pracę na numerze alarmowym 112. Pierwsze 3 miesiące spędziłam na szkoleniach, warsztatach i przyglądaniu się pracy innych operatorów. Czułam ogromną motywację, "Będę pomagać ludziom!" powtarzałam sobie.. I wtedy nastał ten dzień, kiedy to ja miałam usiąść "na słuchawce". Zajmując swoje miejsce, rozejrzałam się po sali. Jedni z ogromnym spokojem na twarzy tłumaczyli zasady udzielania pierwszej pomocy, inni zagryzając przekąski czekali na telefon, i Ja ze spoconymi z nerwów dłońmi i łamiącym się głosem. Nagle w mojej słuchawce zabrzęczało..Z sercem w gardle odebrałam i usłyszałam "Poproszę pizzę z szynką i serem na grubym cieście!". Nerwy napięte to granic możliwości, rozluźniły się na rzecz niedowierzania. "To tak wygląda pomoc?" - skomentowałam w myślach i odesłałam pożeracza pizzy do wszystkich diabłów :)

Po skończeniu studiów i wielu próbach podjęcia pracy, zdecydowałam się na pracę na numerze alarmowym 112. Pierwsze 3 miesiące spędziłam na szkoleniach, warsztatach i przyglądaniu się pracy innych operatorów. Czułam ogromną motywację, "Będę pomagać ludziom!" powtarzałam sobie.. I wtedy nastał ten dzień, kiedy to ja miałam usiąść "na słuchawce". Zajmując swoje miejsce,...