Moja również ;3

Moja również ;3

Chyba pierwszy raz w życiu coś wygrałam, bardzo się cieszę :).
Dziękuje za gratulację i sama również gratuluję pozostałym zwycięzcą.

Chyba pierwszy raz w życiu coś wygrałam, bardzo się cieszę :).
Dziękuje za gratulację i sama również gratuluję pozostałym zwycięzcą.

Gratuluję :) Super wypowiedzi

Gratuluję :) Super wypowiedzi

Ja tak samo, Utopia ;3 Gratuluję reszcie i bardzo dziękuję za wyróżnienie :3

Ja tak samo, Utopia ;3 Gratuluję reszcie i bardzo dziękuję za wyróżnienie :3

Zwyciężyli:

Van-chan
Utopia
Odd

Gratuluję!

Zwyciężyli:

Van-chan
Utopia
Odd

Gratuluję!

„Jutro” jest adresowane przede wszystkim do młodzieży. Sama narracja jest prowadzona z perspektywy nastoletniej dziewczyny, Ellie. To zapewne sprawia, że młodzi chętniej po nią sięgają. Ponadto jest to książka wielopłaszczyznowa. Zaczyna się niewinnie. Paczka znajomych wybiera się pod namioty. Nic niezwykłego, prawda? Zwyczajna historia. Jednak to tylko złudzenia. Ich problemem nie będzie już tylko kłopot z rozpaleniem ogniska, czy krwiopijcy- komary. Gdy wrócą do swoich domów, zastaną całkiem inną rzeczywistość. Jakby wrócili na inną planetę. To właśnie sprawia, że „Jutro” jest fenomenem. Nie tylko błahe problemy, rodem z pamiętnika nastolatki, są upragnione przez młodych, ale też kwestie, w których podjąć będzie trzeba dojrzałą, męską decyzję.

Wbrew pozorom- wśród młodzieży nie ma popytu jedynie na książki, w których fabuła będzie opierała się na pierwszej miłości i wszystkim, co z nią związane. Nastolatki chcą czasem sięgać po pozycje, nad którymi trzeba się zastanowić. Zadumać. I nie mam na myśli refleksji w kategoriach: „Czy Edward wyssie w końcu krew Belli”. Chodziło mi raczej o poważniejsze zagadnienia. Co zrobisz, gdy nagle pozostaniesz sam? Jak zachowasz się w chwili, gdy teoretycznie jesteś jeszcze nastolatkiem, ale musisz podjąć decyzje, z jakimi być może mieliby problem Twoi rodzice? Te i wiele innych pytań stawia przed młodymi „Jutro” Marsdena. Kolejny powód, by uznać je za fenomen.

Na czym polega popularność cyklu dla młodzieży? Na tym, że poruszają tematy aktualne, ciągle istotne w okresie dojrzewania. Pierwsze zauroczenie, pierwsza miłość, pierwszy zawód miłosny, ale też problemy w domu, kłótnie ze znajomymi, czy rodzicami. I sprawy poważniejsze. Myślę, że z tym jest podobnie jak w przypadku choroby. Taki wirus. Jedna osoba zachoruje na powieść X i zaraża kolejne. Często, czy tego chcą, czy nie. Wbrew woli. Taki efekt domina. I wchodzisz później do sklepu, szkoły i słuchasz o tym, jak pewnej książki w kilka dni po wydaniu już brakuje w księgarniach. A później sam po nią sięgasz, bywa że mimowolnie dostaje Ci się w ręce. Mimo wszystko... czytasz, pochłaniasz, a na końcu stwierdzasz, że chcesz jeszcze, bo to fenomen jest. I zarażasz innych. Popychasz następną kostkę domina, która sprawia w ruch kolejne.

Uważam, nie jest łatwo napisać kontynuacje brawurowych powieści. Pisarz, tworząc wspaniałe dzieło, stawia sobie bowiem poprzeczkę wysoko. I z każdą kolejną częścią musi ją podnosić. A przynajmniej nie obniżać. Apetyt rośnie w miarę jedzenia, tak? Więc głodni dalszych przygód czytelnicy nie poprzestaną na jednej genialnej powieści. Chcą jeszcze, chcą bardziej i więcej. Stawiają też wysokie wymagania. Bo tak naprawdę to opinia adresatów liczy się najbardziej, nie pojedynczych krytyków. Pisarz, w ramach szacunku do fanów, musi więc dawać z siebie coraz więcej, by ich nie zawieźć.

Oto dziesięć przykazań, które stanowią odpowiedź na pytanie, czego trzeba, aby kolejne części historii nie straciły na popularności:
1. Nie twórz na siłę! Wtedy bowiem wychodzi największa kaszana!
2. Niech nie wieje nudą. Żebym jednej strony nie musiał czytać do rana!
3. Szybka akcja. Coby zbytnio nie przydłużać.
4. Dużo dialogów. By się w bohaterów bardziej wczuwać!
5. Spora czcionka. By nas oczy nie bolały.
6. By się lepiej treść chłonęło, zrób pisarzu podział na rozdziały.
7. Dodaj szczyptę też humoru.
8. Kilka cech dobrego horroru.
9. Nie rób błędów ortograficznych.
10. I nie każ długo czekać, bo stracisz fanów licznych!
Właśnie tak. Jeśli biorę do ręki książkę, która jest kontynuacją poprzedniej, to-jasne- wiem, że będą w niej występować te same postacie, miejsca i generalnie- jest to ciąg dalszy przygód. Sęk w tym, żeby pisarz nie popadł w monotonię i nie robił parafrazy swojej poprzedniej powieści. Nie pisał kolejny raz tego samego, tyle że innymi słowami, bo dla większości czytelników bardziej atrakcyjne będzie liczenie, ile razy się ziewa przy danej książce, niż sama jej treść.

Szczerze? Chyba nie mogę wypowiedzieć się na temat serii dla młodzieży. Bowiem... albo jestem „inna”, albo po prostu jakieś złe moce nie pozwoliły mi sięgnąć po te najsławniejsze. Nigdy nie przeczytałam żadnej części „Harrego Pottera”. Gdy pytałam kuzyna, co w tym jest tak niesamowitego, odpowiadał krótko:”magia, dziewczyno. Magia!” Nawet nie zerknęłam na „Zmierzch”, mimo że codziennie byłam zasypywana komentarzami na jego temat przez koleżanki, które skakały na widok i słuch o Robercie Pattisonie. Ale biorąc pod uwagę popularność wymienionych przed chwilą serii, uważam, że to właśnie one uznawane są przez młodzież za najlepsze. Ja osobiście ze swojej strony polecić mogę wszystkie części książek Harlana Cobena, w których występuje Myron Bolitar i jego wierny przyjaciel, Win. Nie są to powieści stricte skierowane dla młodzieży, bo czytują je też starsi, ale nie łamią żadnego przykazania z wymyślonych przeze mnie, więc ja osobiście ślinię się na sam widok okładek i myśl, że zaraz je pochłonę.

Ostatnio jednak miałam okazję przeczytać „Odcień fioletu”. Ta książka wprost woła do młodych: „weź mnie! Weź i pochłoń w całości!”. Narracja, podobnie jak w przypadku „Jutra”, prowadzona jest przez nastolatkę, Aurę. Jest to ciekawa pozycja dla tych, którzy lubują się w fantastyce. Opowiada bowiem o dziewczynie, która musi wybrać między duchem własnego chłopaka, a uczuciem, którym darzy ją chłopak z krwi i kości.

Fajnie, że powstaje coraz więcej cykli dla młodzieży. Może to zachęci nastolatków do czytania książek. W końcu jest tego tak dużo, że każdy- nawet wybredny czytelnik- znajdzie coś dla siebie. Dobrze by było jednak, gdyby młodzi jak najrzadziej sięgali po "odmóżdżacze". A najlepiej wcale...

„Jutro” jest adresowane przede wszystkim do młodzieży. Sama narracja jest prowadzona z perspektywy nastoletniej dziewczyny, Ellie. To zapewne sprawia, że młodzi chętniej po nią sięgają. Ponadto jest to książka wielopłaszczyznowa. Zaczyna się niewinnie. Paczka znajomych wybiera się pod namioty. Nic niezwykłego, prawda? Zwyczajna historia. Jednak to tylko złudzenia. Ich...

Nie czytałam "Jutra", jednak odnoszę wrażenie, że opiera się na tych samych schematach, co pozostałe bestsellerowe książki dla młodzieży - pokazuje to, co młody odbiorca chciałby przeżyć, ale z różnych przyczyn nie może lub zwyczajnie boi się spróbować.

Czym więc zazwyczaj są te najpopularniejsze cykle młodzieżowe? Spełnieniem ich skrytych marzeń, w których mogą być bohaterami, panami własnego losu. Opowieści te dają im wolność, swobodę i możliwość podejmowania wyboru, którego niejednokrotnie tak pragną młodzi. Chcą decydować o swoim życiu, podążać ścieżką, którą sami dla siebie wybrali. Dzięki bohaterom powieści mogą to czynić. Mogą stać się kim chcą i robić co chcą utożsamiając się z wybranymi postaciami.

Co więcej, młodzież chciałaby pokazać, że jest niezależna, a oprócz tego wystarczająco inteligentna, by sobie poradzić bez pomocy dorosłych. I tu widzę pewne odniesienie do "Jutra" (przynajmniej na tyle, na ile zapoznałam się z fabułą). Bohaterowie zostają pozostawieni samym sobie, muszą wykazać się siłą, odwagą, samodzielnością, której tak pragną przeciętni nastolatkowie, a przy okazji pokazują, że są tacy sami jak oni - poszukują przyjaźni, akceptacji, czasami potrzebują wsparcia, zakochują się i mają własne marzenia.

Kolejnym pragnieniem młodzieży jest zrobienie czegoś, co sprawi, że będą wyjątkowi, wybiją się z szarego tłumu innych dzieciaków i zostaną zapamiętani. To dlatego tak fascynują ich postaci nietuzinkowe, które wiele w życiu przeszły, a jeszcze więcej mogą osiągnąć. Nie ukrywam, że uważam, że to właśnie z tym aspektem wiąże się rosnąca popularność wampirów oraz, ostatnimi czasy, wilkołaków. Są to istoty nie do końca poznane, żyjące w innych warunkach, mające znacznie większe możliwości. To one kuszą do porzucenia starego świata i zagłębienia się w nowe, nieprzebyte przez zwykłych ludzi, ścieżki.

Zawsze i wszędzie młodzi chcą przeżywać niezapomniane przygody, które pozwoliłyby im zabłysnąć w otoczeniu, którymi mogliby się pochwalić oraz wspominać je bez końca, również na stare lata. A jakie przygody mogą zachwycać czytelnika, jeśli nie spora dawka magii i/lub tajemnice? Tak, tajemnice to jest to, co Tygry... młodzież lubi najbardziej ;-) Nie można podawać wszystkiego na tacy, bo stanie się to zwyczajnie nudne. Należy również pamiętać, że istnieją różne rodzaje tajemnic. Czasami po prostu nie wiadomo dokąd zaprowadzi jakiś labirynt lub kogo spotkamy w przydrożnej karczmie, innym zaś razem doskonale wiemy jak skończy się nasza przygoda, chcemy jednak wiedzieć jak właściwie się to wszystko wydarzyło. Im więcej zagadek, trudności i przeciwności losu zostanie przy tym pokonanych, tym lepiej.

To teraz krótko o fabule. Główny bohater powinien być ucieleśnieniem dziewczęcych marzeń oraz ideałem, jakim chcieliby stać się chłopcy. Gdy jest to bohaterka, powinna być niezależna, ale jednocześnie nie unikać wsparcia ze strony płci przeciwnej, by panowie utożsamiający się z tymi bohaterami, również mogli poczuć się męscy. Postaci te muszą mieć swoich zaufanych przyjaciół, być wyjątkowe, czy te ze względu na czarodziejską moc, niezwykły przedmiot, czy specyfikę którejś z podróżujących z nimi istot. Bohater powinien również mieć zaciekłego wroga, będącego przeciwstawieniem jego cech, wyglądu, charakteru (no chyba że mówimy o złym bracie bliźniaku - wtedy podobieństwo zewnętrzne dozwolone). Musi pokonywać liczne trudności na swej drodze, ratować przyjaciół (sporadycznie raz, czy dwa, oni jego), spotkać miłość swojego życia i działać według jakiegoś stosunkowo prostego przesłania pokroju "Dobro wszystko zwycięży, zwłaszcza gdy ma po swojej stronie przeznaczenie".

Fenomen książek dla młodzieży to jednak nie tylko treść czy ciekawa okładka (chociaż ta wbrew pozorom też ma znaczenie). Czasami nie wystarczy byle wampir, smok czy czarodziej, żeby powieść stała się bestsellerem. Potrzebny jest również odpowiedni język - niezbyt wyszukany, z krótkimi i konkretnymi opisami, bardzo obrazowy, by pomóc młodzieży łatwiej wejść do nowego świata. Bohaterami muszą być, a przynajmniej powinny być osoby w zbliżonym do nich wieku, które wraz z kolejnymi tomami będą się rozwijać, rosnąć i starzeć dając czytelnikom nadzieję, że ich życie również pozostanie barwne i ciekawe, mimo przekroczenia progu dorosłości. Do tego odpowiednio duża czcionka, by strony szybko się przewracały i gotowe ;-)

Jeśli wszystkie powyższe elementy zostaną spełnione, a autor trafi na odpowiednią falę zainteresowania, może liczyć na sukces. Co jednak spotęguje jego szanse (oprócz magii, tajemnic i niezwykłych bohaterów)? Ekranizacja. Zauważmy bowiem, że saga Zmierzchu Stephenie Meyer została napisana wiele lat wcześniej, a dopiero przeniesienie jej obrazu do kin przyniosło cyklowi ogólnoświatowy rozgłos. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że od tego czasu rozpoczął się wielki bum na wampiry - i te błyszczące (ble), i te prawdziwie złe, i te walczące w jednostkach specjalnych.

Jak zapewnić kontynuacjom sukces? Jest kilka rozwiązań, z których każde ma swoje plusy i minusy, chociaż w znacznej mierze i tak się sprawdza.
Pierwszym sposobem jest określenie pewnych konkretnych ram czasowych tak jak to zrobiła J. K. Rowling. Ustaliła, że akcja każdego z tomów będzie się rozgrywać w trakcie jednego roku szkolnego, podczas którego Harry i jego przyjaciele będą przeżywać nowe przygody. Dzięki temu czytelnik od początku wiedział, czego może się spodziewać, w jakim wieku będą bohaterowie, znał postaci z poprzednich części i mógł mieć nadzieję na rozwinięcie lub rozwiązanie niektórych wątków.
Drugą możliwością jest zmienianie bohaterów lub sprawianie, że bohaterowie poprzedniej części w kolejnych tomach są wyłącznie postaciami drugoplanowymi. Dzięki "świeżej krwi" i odmiennemu spojrzeniu na wydarzenia, czytelnik nie nudzi się bohaterami i wciąż może wybierać nowych ulubieńców. Jedyne, co obecnie przychodzi mi do głowy w związku z tym podejściem, to nowy cykl R. Riordana, który w "Zagubionym herosie" wykorzystuje świat, wykreowany wcześniej w "Percym Jacksonie...".
Niezawodnym sposobem bywa też pozostawienie kilku ważnych wątków niezakończonych. A jeśli do tego ostatnie strony sprawiają, że aż chce się sięgnąć po kolejną część - brawo! Co prawda ja, jako czytelnik, mam wtedy ochotę udusić autora, zwłaszcza jeśli jeszcze nie wydał kolejnych tomów (ukłon kieruję w stronę pana Grzędowicza i jego "Pana Lodowego Ogrodu") lub nie zdążył ich wydać (niepocieszone skinięcie głową w stronę R. Zelazny'ego i cyklu o "Amberze"), nie zmienia to jednak faktu, iż jest to zabieg nad wyraz skuteczny.
Są to sposoby najprostsze. Nieco trudniejsze polegają na stworzeniu naprawdę ciekawej i rozbudowanej fabuły, dzięki czemu w każdym tomie można poruszyć zupełnie nowy wątek, który wciąż będzie ciekawił czytelnika. Do tego bezsprzecznie potrzebne są nietuzinkowe postaci z wyrazistym charakterem.

Osobiście uważam, że najlepsze serie młodzieżowe zaczęły już przemijać, może nawet powoli odchodzić w niepamięć. Niewątpliwie zaliczyłabym do nich "Anię z Zielonego Wzgórza", z którą spędziłam wiele godzin niezapomnianej przygody, cykl o Panu Samochodziku (wyłącznie części napisane przez Nienackiego), który spełniał wszystkie założenia prawdziwej tajemnicy, niezapomnianej przygody i wyjątkowych „przedmiotów” oraz chociażby serię o Doktorze Dolittle, która miała w sobie coś magicznego i pozwalała dziecku, którym wtedy byłam wyobrażać sobie, że ja także mogłabym rozmawiać ze zwierzętami i przeżywać najróżniejsze przygody w ich towarzystwie. Zrobiłabym również niewybaczalną krzywdę A. Szklarskiemu, gdybym nie wspomniała o podróżach, które odbyłam z Tomkiem Wilmowskim (idealnym przykładem dorastającego bohatera ;-) ). Są to książki, które na zawsze zostaną mi w pamięci i które podsuwam młodszemu kuzynostwu lub proponuję dzieciom swoich znajomych. Może już nie są pierwszej świeżości, jednak nadal potrafią rozbudzić zmysł przygody w rozwijających się umysłach i wciąż pozostają niesamowitą rozrywką, a co najważniejsze - przetrwały wiele pokoleń młodzieży.

Idąc jednak tropem tych nieco świeższych lub może bardziej popularnych serii, niewątpliwie należy wspomnieć o "Opowieściach z Narnii", które w cudowny sposób rozbudzają wyobraźnię osób w każdym wieku. Są doskonałym przykładem tego, że w marzeniach można być każdym, a zwykła szafa pozwoli przenieść się do krainy z baśni. Równie magiczny, choć w nieco inny sposób, do tego niewątpliwie znacznie mroczniejszy, jest powszechnie znany cykl o Harrym Potterze. Chłopiec, który może wszystko, autorka, która trafiła w niszę na rynku młodzieżowym i idealnie się w nią wpasowała. Mam wrażenie, że sukces tej serii niedługo przygaśnie, jako że zekranizowano już wszystkie części, jednak potteromania wytrzymała nadzwyczaj długo (nie wspominam już nawet o tym, że na uniwersytecie w Durham można studiować potteroznawstwo), za co należą się prawdziwe gratulacje dla pani Rowling. Oczywiście jest jeszcze "Zmierzch", który odniósł sukces dzięki romansidłu z błyszczącym wampirem w roli głównej, "Eragon" będący hitem bardziej ze względu na wiek autora niż samą historię oraz wiele innych, które aż się wyrywają do miana najlepszego cyklu młodzieżowego, o których jednak nie wspomnę ze względu na wystarczająco przydługą wypowiedź…

Nie czytałam "Jutra", jednak odnoszę wrażenie, że opiera się na tych samych schematach, co pozostałe bestsellerowe książki dla młodzieży - pokazuje to, co młody odbiorca chciałby przeżyć, ale z różnych przyczyn nie może lub zwyczajnie boi się spróbować.

Czym więc zazwyczaj są te najpopularniejsze cykle młodzieżowe? Spełnieniem ich skrytych marzeń, w których mogą być...

Jutro to naprawdę cudo. Miałam okazję ją przeczytać dzięki akcji, w której szkoły dostawały darmową pierwszą część całego cyklu. Na szczęście i moja szkoła ją dostała! Ah, jaka była moja radość.

Młodzież, to też ja. Tworzę razem z innymi ludźmi, nastolatkami bardzo osobliwą część społeczeństwa. I wbrew niektórym poglądom młodzież też czyta! I to bardzo dużo. Ale tak już się przyjęło że na nastolatków ponarzekać trzeba. Młodzież czyta książki najróżniejsze - od romansów, poprzez fantastykę aż na kryminałach skończywszy. I właśnie na tym to polega. Dorastanie to czas buntu! Czyż nie tak wy dorośli mówicie? Czyż nie? Jesteśmy ciekawi życia, zmieniamy style, zachowania, upodobania. Książki przeznaczone dla naszego społeczeństwa muszą być takie jak my - nie ważne czy są smutne i monotonne, czy jest pełen gaz. Utożsamiają się z nami, a my z nimi. Muszą przemijać, muszą trwać. Ale jest jeden warunek... Równowaga.

Jutro to naprawdę cudo. Miałam okazję ją przeczytać dzięki akcji, w której szkoły dostawały darmową pierwszą część całego cyklu. Na szczęście i moja szkoła ją dostała! Ah, jaka była moja radość.

Młodzież, to też ja. Tworzę razem z innymi ludźmi, nastolatkami bardzo osobliwą część społeczeństwa. I wbrew niektórym poglądom młodzież też czyta! I to bardzo dużo. Ale tak już...