To było 35 lat temu.
"BRZÓZKA"
Na skraju dębowego gaju,
rosła brzózka biała.
Jej korona na wietrze szumiała.
Była wiosna, słoneczna, zielona.
Wiosna! Wiosna! Zakrakała wrona.
Brzózka pączki swe do słońca rozwijała,
małe jeszcze, lecz piękne je miała.
I tak lato nastało, bo i nastać miało.
Słońce bardzo mocno grzało,
bo brzózce zrobić radość chciało.
Spoglądało na nią z nieba błękitnego,
a brzózka dziękowała za dar dnia pięknego.
Poddawały się wiatrowi listki jej zielone,
Jesień! Jesień! Znowu słychać było wronę.
Nastała jesień, niebo zasłoniły chmury,
Świat stał się smutny, ponury.
Wśród stuletnich dębów jedna stoi brzózka,
Nie przeleci teraz zając, nie przebiegnie kózka.
Wszystkie już zwierzęta snem zimowym śpią,
o wiosennej kolorowej łące śnią.
Wiatr z brzózki listki zrywa,
woda deszczowa korę jej zmywa.
Wreszcie zima nastała,
zima mroźna zima puszysta i biała.
Brzózka gałązki swe opuściła,
o wiośnie kolorowej śniła.
Śnieg złocisty jej gałązki pokrył,
do snu zimowego ją tak okrył.
Lecz budzi się brzózka, zielono wokoło,
podniosła koronę do słońca wesoło!
Po wielu latach ten wierszyk był kołysanką na dobranoc dla moich dzieci, które znają go dziś na pamięć.

To było 35 lat temu.
"BRZÓZKA"
Na skraju dębowego gaju,
rosła brzózka biała.
Jej korona na wietrze szumiała.
Była wiosna, słoneczna, zielona.
Wiosna! Wiosna! Zakrakała wrona.
Brzózka pączki swe do słońca rozwijała,
małe jeszcze, lecz piękne je miała.
I tak lato nastało, bo i nastać miało.
Słońce bardzo mocno grzało,
bo brzózce zrobić radość chciało.
Spoglądało na nią z...

Piszę w sumie od zawsze, od kiedy nauczyłam się pisać. Najczęściej wiersze, ale mam też na koncie kilka opowiadań i książkę, która już nie istnieje, bo ją spaliłam;) Książka powstała na skutek fascynacji Harrym Potter'em, zajmowała 6 zeszytów i pisałam ją około roku. Obecnie dziwię się, że ja, osoba o wyjątkowo słomianym zapale, poświęciła czemuś aż tyle czasu. Główną bohaterką była dziewczynka, oczywiście łudząco do mnie podobna, która odkryła w sobie kilka magicznych zdolności, w tym umiejętność przywoływania zmarłych. I tak pokonywała wszelkie niebezpieczne przygody (między innymi musiała przegonić upiora z jeziora) przy pomocy swojej nieżyjącej babuszki;) Napisałam kiedyś też serię krótkich opowiadań o Wiewiórce Kasi, ale i to także przepadło. Mam jeszcze zbiory wierszy, w większości o nieszczęśliwej miłości, bo te najlepiej mi wychodzą.

Piszę w sumie od zawsze, od kiedy nauczyłam się pisać. Najczęściej wiersze, ale mam też na koncie kilka opowiadań i książkę, która już nie istnieje, bo ją spaliłam;) Książka powstała na skutek fascynacji Harrym Potter'em, zajmowała 6 zeszytów i pisałam ją około roku. Obecnie dziwię się, że ja, osoba o wyjątkowo słomianym zapale, poświęciła czemuś aż tyle czasu. Główną...

W dzieciństwie uwielbiałam superbohaterów. Toteż ich zawarłam w swojej opowieści, w której poza znanymi superbohaterami znaleźli się też "ci źli". Każdy superbohater miał swoje 5 minut, w którym mógł zawalczyć o dobro świata i swoje szczęście. Głupiutkie to były opowieści, a jednak pisanie ich sprawiło mi frajdę. I pozostawiło miłe wspomnienie z dzieciństwa. :)

W dzieciństwie uwielbiałam superbohaterów. Toteż ich zawarłam w swojej opowieści, w której poza znanymi superbohaterami znaleźli się też "ci źli". Każdy superbohater miał swoje 5 minut, w którym mógł zawalczyć o dobro świata i swoje szczęście. Głupiutkie to były opowieści, a jednak pisanie ich sprawiło mi frajdę. I pozostawiło miłe wspomnienie z dzieciństwa. :)

Od najmłodszych lat zawsze interesowały mnie tematy Aniołów, chorób psychicznych i samobójstw. Jako dziecko próbowałam napisać opowiadanie o Aniołach i to zbuntowanych, upadłych Aniołach. Niestety nigdy nie zostało ono dokończone. Może kiedyś... Przez to, że jest nieskończone za pierwsze najwcześniejsze opowiadanie uważam historię dziewczyny, która straciła rodziców [ojciec zmarł na białaczkę, a matka popełniła później samobójstwo]. Bohaterka także nie potrafiła sobie odmówić próby samobójczej.
Skąd takie zainteresowania u młodej dziewczyny? Tego nie wiem, ale tak naprawdę tylko w takich tematach umiałam się odnaleźć. Nie interesowała mnie miłość, wręcz nudziły mnie wątki przyjaźni.
Na pytanie, czy przechowuję gdzieś swoje pierwsze opowiadania? Ależ oczywiście. Mam je na kartkach zeszytu, mam je też na dysku przenośnym oraz w komputerze. Nie potrafiłabym się ich pozbyć, są częścią mnie i zawsze będą.

Od najmłodszych lat zawsze interesowały mnie tematy Aniołów, chorób psychicznych i samobójstw. Jako dziecko próbowałam napisać opowiadanie o Aniołach i to zbuntowanych, upadłych Aniołach. Niestety nigdy nie zostało ono dokończone. Może kiedyś... Przez to, że jest nieskończone za pierwsze najwcześniejsze opowiadanie uważam historię dziewczyny, która straciła rodziców [ojciec...

Jako dziecko miałam ogromną wyobraźnię, z której jakaś część pozostała do dzisiaj, a także niebywały pociąg do różnych światów fantasy. Byłam zakochana w książkach, w tym w lekturach, a czytanie zainspirowało mnie do pisania własnych tekstów. Poza tym, że pisałam pamiętnik, w którym opisywałam swoje przygody na sankach, naukę pływania albo pyszną gorącą czekoladę przygotowywaną przez mamę, tworzyłam książkę o dwóch kucykach. Główną bohaterką była czarna Błyskawica. W rozwoju akcji dołączyła do niej biała Śnieżka i razem udały się w niebezpieczną podróż, by odnaleźć rodziców Błyskawicy. Po drodze uciekały przed wilkami, rozwiązywały zagadki, by otworzyć kamienną bramę, przechodziły przez jaskinię, przepływały rzeki. Na kreację świata, w którym osadziłam kucyki, w pływ miały w szczególności: film „Niekończąca się historia” oraz gry komputerowe- „Hugo”, „Rayman”, „Gift” oraz „Tarzan.”
Dodatkowo pisałam także wiersze. Kilka z nich dotyczyło jesieni, zwierząt, rodziny. Ten pamiętam doskonale:

Największy urok mają dzikie konie
Gdy wiatr rozwiewa im grzywy w galopie
W oddali słychać dudnienie kopyt
Te najpiękniejsze mają kłopoty
Gdy wśród nich zjawi się człowiek
I zobaczy pięknego, nie zamyka powiek
Tylko wyciąga sznur i rusza w pogoń
Bez serca człek taki, biedny koń

Jako dziecko miałam ogromną wyobraźnię, z której jakaś część pozostała do dzisiaj, a także niebywały pociąg do różnych światów fantasy. Byłam zakochana w książkach, w tym w lekturach, a czytanie zainspirowało mnie do pisania własnych tekstów. Poza tym, że pisałam pamiętnik, w którym opisywałam swoje przygody na sankach, naukę pływania albo pyszną gorącą czekoladę...

Myśląc o moich pierwszych opowiadaniach przypominają mi się czasy podstawówki i polonistka, która bardzo często właśnie w ramach zadania domowego prosiła o napisanie najczęściej opowiadania...niestety musiało być na temat, który wymyśliła właśnie ona. Trochę to przeszkadzało i krzyżowało plany jeszcze małego dziecka, które miało trzymać się pewnych schematów i nie pozwalać popłynąć swojej wybujałej już jak na młode lata wyobraźni.
Bywało, że szczęśliwa i dumna z rezultatów oddawałam pracę do oceny, a okazywało się, że szczęście bywa ulotne... tylko dlatego, że poza pomysłem jaki przelałam na papier liczyły się też przecinki...a w zasadzie ich brak, albo jakieś błędy ortograficzne bądź stylistyczne.
Wszystkie uwagi były wypisywane czerwonym długopisem pod opowiadaniem. Nie powiem... trochę mnie to wówczas wszystko irytowało i bywało, że pisałam te opowiadania z przymusu, ale też za każdym razem uczyło, iż teoria czyni mistrza w praktyce. Później stosując się do wytycznych polonistki bywało, że jej uwagi pod opowiadaniem były coraz bardziej optymistyczne, a dowodem to odzwierciedlającym była wielka piątka.

Myśląc o moich pierwszych opowiadaniach przypominają mi się czasy podstawówki i polonistka, która bardzo często właśnie w ramach zadania domowego prosiła o napisanie najczęściej opowiadania...niestety musiało być na temat, który wymyśliła właśnie ona. Trochę to przeszkadzało i krzyżowało plany jeszcze małego dziecka, które miało trzymać się pewnych schematów i nie pozwalać...

Ja pisałam FanFiction o Dramione( romans Draco i Hermiony z "Harrego Pottera"). Blog w internecie, nawet osiągnął pewną popularność. Piękne czasy.

Ja pisałam FanFiction o Dramione( romans Draco i Hermiony z "Harrego Pottera"). Blog w internecie, nawet osiągnął pewną popularność. Piękne czasy.

Jako mała dziewczynka uwielbiałam jak tata czytał mi bajki. Moja miłość do krótkich historyjek, w dość wczesnym wieku przerodziła się w miłość do książek i przede wszystkim poezji. Gdy tylko nauczyłam się czytać mama kupiła mi pierwszy tom poezji. I tak zaczęła się moja mała, niewinna przygoda z pisarstwem. Może to nie były prozatorskie historie przelewane na papier, ale moje krótkie przemyślenia w formie wierszy wolnych. Ku mojemu zaskoczeniu, gdy 10 lat później zerknęłam na te wypociny 8-latki, byłam naprawdę zaskoczona. Niektóre wiersze były lepsze od tych, które skleciłam w późniejszym wieku. Tej niestaranności, szczerości i niedbałości o schematy zawdzięczam piękną pamiątkę po którą sięgam z uśmiechem na ustach.

Jako mała dziewczynka uwielbiałam jak tata czytał mi bajki. Moja miłość do krótkich historyjek, w dość wczesnym wieku przerodziła się w miłość do książek i przede wszystkim poezji. Gdy tylko nauczyłam się czytać mama kupiła mi pierwszy tom poezji. I tak zaczęła się moja mała, niewinna przygoda z pisarstwem. Może to nie były prozatorskie historie przelewane na papier, ale...

Pamiętam, gdy będąc dzieckiem, uwielbiałem przesiadywać nad brzegiem jeziora i obserwować padający deszcz, który burzył spokojną toń i gładką taflę powierzchni wody. I zawsze trafiałem na jakieś potężne drzewo, pod którym można było się schronić. Siadałem wtedy z zadumą pod jego szeroką koroną albo opierałem się o szorstką korę, ze strachu wciskając malutkie dłonie w szczeliny oplatające drzewo, gdy Dziś z nostalgią wspominam te dywagacje. Teraz sam czuję się jak takie głupie pełne naczynie, którego nie sposób opróżnić. Kiedyś cieszyłem się każdą nową kroplą, każdym nowym doświadczeniem... Dziś, cokolwiek nowego wleje się we mnie jedynie porusza stary muł, który leży tu na dnie... I wylewa się nie pozostawiając nic innego po sobie jak tylko zbełtaną wodę. w oddali przetaczał się grzmot lub błysk burzy.

Z dziecięcą naiwnością próbowałem pojąć, zrozumieć istotę padającego deszczu, istotę napełniania kroplami niewielkich zagłębień ziemi. Zadawałem pytania, z których żadne nie znajdowało odpowiedzi. Naiwne pytanie, dziecięce pytania...

Dziś z nostalgią wspominam te dywagacje. Teraz sam czuję się jak takie głupie pełne zagłębienie, którego nie sposób opróżnić. Kiedyś cieszyłem się każdą nową kroplą, każdym nowym doświadczeniem... Dziś, cokolwiek nowego wleje się we mnie jedynie porusza stary muł, który leży tu na dnie... I wylewa się nie pozostawiając nic innego po sobie jak tylko zbełtaną wodę.

Pamiętam, gdy będąc dzieckiem, uwielbiałem przesiadywać nad brzegiem jeziora i obserwować padający deszcz, który burzył spokojną toń i gładką taflę powierzchni wody. I zawsze trafiałem na jakieś potężne drzewo, pod którym można było się schronić. Siadałem wtedy z zadumą pod jego szeroką koroną albo opierałem się o szorstką korę, ze strachu wciskając malutkie dłonie w...

Poniżej zamieszczam fragment mojego pierwszego opowiadania, które napisałam, mając 14 lat. Jest ono dość długie, więc dołączam tylko początek. O czym ono jest? No cóż, nastolatki pisały przecież o miłości - najpierw nieszczęśliwej, ale kończącej się happy endem.

„CO MAJĄ OCZY DO MIŁOŚCI?”
Marta szła przez szeroki korytarz szpitalny. Skręciła w lewo i znalazła się w niewielkiej salce, w której stało pięć łóżek. Podeszła do pierwszego od drzwi. Leżała na nim dziewczyna może piętnasto-szesnastoletnia. Spod kołdry, którą była przykryta, wystawała dłoń usztywniona gipsem. Chora, zauważywszy wchodzącą dziewczynę, uśmiechnęła się do niej zadowolona.
[…]
Rzeczywiście, Agnieszka była dzisiaj jakaś inna niż zwykle.
- A czy coś się stało? – Marta postanowiła zbadać całą tę sprawę.
- Tak, mój brat cioteczny miał wypadek samochodowy; jest tutaj, w tym szpitalu, a ja nie mogę się z nim zobaczyć. Na tę myśl, to wiesz, słabo mi się robi – dokończyła zrezygnowana.
- Cóż, musisz jeszcze poczekać. Przecież jesteś taka słaba. Może już za tydzień będziesz mogła go zobaczyć, pogadam o tym z mamą – pocieszała ją Marta.
- Och, jaka ty jesteś kochana, bo widzisz, ja nawet nie wiem, w jakim on jest stanie, czy przeżyje. I naprawdę, jeśli nadal mam żyć w tej niepewności, to ... – Agnieszka zamyśliła się. – Wiesz, ty mogłabyś pójść do niego. Tobie łatwiej będzie się do niego dostać. No jak, pójdziesz?
[…]
- Czy to ty nazywasz się Michał Borowski?
- Nie, to tamten – odpowiedział zapytany.
- Dziękuję – rzekła trochę zmieszana i podeszła do następnego łóżka.
„O Boże! On nie widzi” – przebiegło jej przez myśl.
[…]

Poniżej zamieszczam fragment mojego pierwszego opowiadania, które napisałam, mając 14 lat. Jest ono dość długie, więc dołączam tylko początek. O czym ono jest? No cóż, nastolatki pisały przecież o miłości - najpierw nieszczęśliwej, ale kończącej się happy endem.

„CO MAJĄ OCZY DO MIŁOŚCI?”
Marta szła przez szeroki korytarz szpitalny. Skręciła w...