gratuluję :)

gratuluję :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Cantata
Pauinaaxxz
Necia
nieidentyczna
Bhanuni

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Cantata
Pauinaaxxz
Necia
nieidentyczna
Bhanuni

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Ból. Tak znajomy, tak wszechobecny. Większy lub mniejszy, ale zawsze... jest. W głowie, w brzuchu, rękach i nogach. Każdym milimetrze ciała.
No właśnie, ciała. Skupiam się na nim, udając, że ból przybiera materialną formę, oblepiającą skórę.
Jeden niepewny krok, drugi... Za mało, zbyt łagodnie.
Włączam muzykę. Głośną, szaloną, rytmiczną.
Trzeci, czwarty, piąty krok. Coraz szybciej, coraz mocniej, coraz odważniej. Coraz bardziej szaleńczo. Słyszę głuchy odgłos każdego tupnięcia, każdego głośnego kroku. Wraz z każdym z nich, strząsam z siebie cząstkę bólu, który odpada od pokrytego potem ciała. Ręce podejmują rytm, odpychają ode mnie nieproszone myśli.
Tańczę, wiruję, miotam się, śpiewam na głos, w końcu krzyczę. Z głębi piersi, wyrzucając resztkę emocji.
Opadam na parkiet. Dyszę. Mięśnie płoną.
Nie mam ani krzty energii, nie mam siły... myśleć. O niczym. Również o bólu, rozczarowaniach życia i złych chwilach.
Jest tylko mój przyspieszony oddech.

Ból. Tak znajomy, tak wszechobecny. Większy lub mniejszy, ale zawsze... jest. W głowie, w brzuchu, rękach i nogach. Każdym milimetrze ciała.
No właśnie, ciała. Skupiam się na nim, udając, że ból przybiera materialną formę, oblepiającą skórę.
Jeden niepewny krok, drugi... Za mało, zbyt łagodnie.
Włączam muzykę. Głośną, szaloną, rytmiczną.
Trzeci, czwarty, piąty krok....

Nie da się jednoznacznie odpowiedzieć na tego typu pytanie... Niektóre przykre wspomnienia wystarczy zagryźć czekoladą i potem wypocić na siłowni wraz z kaloriami. Niektóre zostają z nami na zawsze i nie tyle sobie z nimi radzimy, co uczymy się z nimi żyć – co oczywiście przychodzi z czasem. Bo niby można analizować, wyciągać wnioski – z tym, że niekiedy wniosek jest wyłącznie taki, że świat bywa brutalny a życie niesprawiedliwe. Najważniejsze to się nie poddawać i nie tracić wiary, że przed nami dużo dobrego. A i popłakać czasem to żaden wstyd...

Nie da się jednoznacznie odpowiedzieć na tego typu pytanie... Niektóre przykre wspomnienia wystarczy zagryźć czekoladą i potem wypocić na siłowni wraz z kaloriami. Niektóre zostają z nami na zawsze i nie tyle sobie z nimi radzimy, co uczymy się z nimi żyć – co oczywiście przychodzi z czasem. Bo niby można analizować, wyciągać wnioski – z tym, że niekiedy wniosek jest...

Kiedy nie potrafię poradzić sobie z kłopotami czy podjęciem trudnej decyzji i czuję, że cały świat obrócił się przeciwko mnie, wtedy jadę w jedyne miejsce na Ziemi, które przynosi mi ukojenie.
Otwieram szerokie drzwi, zza których dociera do mnie kojący zapach świeżego siana. To zadziwiające, ale już ten drobny bodziec sprawia, że moje problemy wydają się jakby mniejsze, bardziej odległe. Czuję ciężar siodła trzymanego na przedramieniu, kiedy przemierzam stajnię w poszukiwaniu odpowiedniego boksu. I oto jest, czarny niczym heban - Zeus. Wyciągam dłoń, a dotyk jego delikatnych, ciepłych chrap sprawia, że po raz pierwszy od dłuższego czasu czuję spokój. Przesuwam dłoń dalej, po jego długiej grzywie, silnym grzbiecie i wiem, że w tej chwili czujemy to samo.
Przede mną rozpościera się ogromna, zielona łąka. Słońce powoli zachodzi za horyzontem, tworząc wspaniały krajobraz. Wokół nie ma nikogo, panuje niczym niezmącona cisza. Czuję, że to odpowiedni moment. Siadam pewniej w siodle, chwytam wodze i przyciskam łydki do boków konia, który w jednej chwili przechodzi do galopu. Teraz nie widzę już nic, słyszę tylko tętent końskich kopyt i bicie swojego serca. Czuję się wolna od problemów, które zostawiłam daleko za sobą.

Kiedy nie potrafię poradzić sobie z kłopotami czy podjęciem trudnej decyzji i czuję, że cały świat obrócił się przeciwko mnie, wtedy jadę w jedyne miejsce na Ziemi, które przynosi mi ukojenie.
Otwieram szerokie drzwi, zza których dociera do mnie kojący zapach świeżego siana. To zadziwiające, ale już ten drobny bodziec sprawia, że moje problemy wydają się jakby mniejsze,...

Origami.. Ori-Kami dwa słowa składające się na tę sztukę. Ori- składać, kami- papier, jednak Kami ma również inne znaczenie. Bóg. Dlatego papier w Japonii był utożsamiany z Bogiem. A kto z nas nie chciał by się zabawić w Boga?
Nie chcielibyście stworzyć nowego świata? Przestrzeni bez bólu, krzywd i przykrości. Świata waszych fantazji? Origami nie tylko uspokaja. Ta starożytna sztuka pozwala znaleźć spokój i skupienie. Pozwala rozwinąć fantazję.
Nie bez powodu w Japonii origami uczy się od przedszkola.

Ciekawostka : jeśli kiedyś będziecie chcieli zostać stewardessa japońskich linii lotniczych to uwaga : umiejętność składania origami jest WYMAGANA.

Origami.. Ori-Kami dwa słowa składające się na tę sztukę. Ori- składać, kami- papier, jednak Kami ma również inne znaczenie. Bóg. Dlatego papier w Japonii był utożsamiany z Bogiem. A kto z nas nie chciał by się zabawić w Boga?
Nie chcielibyście stworzyć nowego świata? Przestrzeni bez bólu, krzywd i przykrości. Świata waszych fantazji? Origami nie tylko uspokaja. Ta...

Głęboki oddech i przejście przez bramę. Najpiękniejsze w świecie fantazji było to, że wchodziło się w nią bez żadnego przeskoku. Nic się nie zrywało, nie psuło ani nie wymagało skupienia i wysiłku. To jak powrót do domu, gdzie jest ciepło i przytulnie.
Nie chciała wybierać między czytaniem a sportem, między wysiłkiem a medytacją. Wszystko było zamknięte w jej dłoniach i zupełnie do jej dyspozycji. Fantazja. Świat powstający ciągle na nowo i zaskakujący za każdym razem. Zawsze bezpieczny, ale nigdy monotonny. Pełen władzy, ale powodujący gęsią skórkę. Normalny w swojej dziwaczności i odmienności. Kolejny oddech.
Gdy skończyła karierę akademicką, przeniosła się do świata zbrodni i szpiegów. Jednak wiatr znowu powiał w inną stronę, zaskoczył ją romans. Długi i namiętny. Potem przyszła walka z potworami i radość niesiona chorym dzieciom w klinice. Błogość rozlewała się po całym jej ciele.
Wpadła do pieczary wypełnionej zapachami, ale wokół nie było ścian. Było ciepło, uczucie unoszenia się i posmak wiśni. Poruszyła ręką taflę wody i znów zaczęło padać. Nic nie ograniczało jej emocji, wszystko należało do niej i wraz z nią się zmieniało.
- Stąd nie trzeba uciekać. Może…zostanę tu dłużej?- jej przyjaciółki uśmiechnęły się do niej. Jechały drogim samochodem na zabawę w Las Vegas, ale nie wiadomo jak się to skończy. Opowieść może trwać wiecznie.

Głęboki oddech i przejście przez bramę. Najpiękniejsze w świecie fantazji było to, że wchodziło się w nią bez żadnego przeskoku. Nic się nie zrywało, nie psuło ani nie wymagało skupienia i wysiłku. To jak powrót do domu, gdzie jest ciepło i przytulnie.
Nie chciała wybierać między czytaniem a sportem, między wysiłkiem a medytacją. Wszystko było zamknięte w jej dłoniach i...

Każdy z nas spotyka się z przeciwnościami losu, każdy inaczej sobie radzi – to zależy od naszego spojrzenia na świat, zainteresowań itp.
Ja preferuje sen. Zwyczajne oderwanie się od rzeczywistości, oddanie się w ramiona Morfeusza.
Często zaparzam sobie herbatę, dodaje odrobinę cukru i plasterek cytryny lub limonki. Z parującą cieczą w kubku i książką w ręce, otulona ciepłym, puchatym kocem – staram się wyciszyć. Kocyk pasuje również do seansów filmowych, przy których zajadam się żelkami.
Jeśli jednak potrzeba mi nieco więcej ruchu, by wyładować całą swoją złość, smutek czy inne nieprzyjemne uczucie towarzyszące mi w tej chwili, wyciągam swój rower i jadę. Daleko, szybko, czuję, że odrywam się od ziemi, lecę, problemy znikają, znajduje rozwiązanie. Naraz wszystko wydaje się prostsze. Rolki czy łyżwy również wchodzą w grę. Lubię chodzić na łąkę niedaleko domu, – zazwyczaj towarzyszy mi brat – wtedy biorę łuk w rękę, napinam strzałą cięciwę i strzelam w tarczę, udaje, że widzę tam mój problem. Gdy byłam mała uwielbiałam wspinać się na drzewa, płoty, to również pozwalało mi oderwać się od nieprzyjemnych sytuacji. Zwykła ucieczka, co prawda nadal byłam na podwórku, ale ukryta wśród gęstych koron drzew.
Czasami wolę zostać w domu. Sama, otoczona moimi prywatnymi czterema ścianami. Zostać w ciepłym łóżku, gdzie nie ma żadnych niemiłych niespodzianek. Jednak często bywa tak, że myśli tworzą w głowie zbyt duży zamęt, nie pozwalają na zignorowanie. Wtedy odpalam moje ulubione kawałki, tańczę lub rozciągam się. Lubię też zasiąść przed komputerem i odpalić Simsy – to bardziej brutalne rozwiązanie - wyładowuje złe emocje na danym simie. To jego spotyka nieszczęście.

Aczkolwiek, moim ulubionym zajęciem jest pisanie opowiadań. Rzucenie się w wir słów, w inny świat. Mogę stać się kimś zupełnie innym, mieć inne życie. Prostsze, piękniejsze. Mogę robić co chcę, być gdzie chcę. Mam wtedy wszystko i… nic, ponieważ jestem świadoma, że kiedyś skończy się moja sielanka w świecie z opowiadania. Kiedyś skończę pisać.

Na szczęście mam też pewne tajne przejście, znajdujące się gdzieś pomiędzy jawą a snem. Miejsce, gdzie trafię tylko ja. Tylko ja znam ludzi zamieszkujących miasteczko, wiodę tam zupełnie inne życie. Jestem kimś więcej niż tylko szarą myszką obarczoną problemami. Tam jestem sobą.

Każdy z nas spotyka się z przeciwnościami losu, każdy inaczej sobie radzi – to zależy od naszego spojrzenia na świat, zainteresowań itp.
Ja preferuje sen. Zwyczajne oderwanie się od rzeczywistości, oddanie się w ramiona Morfeusza.
Często zaparzam sobie herbatę, dodaje odrobinę cukru i plasterek cytryny lub limonki. Z parującą cieczą w kubku i książką w ręce, otulona...

Może to nieco głupie, ale zawsze robię to, gdy jestem smutna- mówię. Wyobrażam sobie, że przede mną stoi osoba, która mnie skrzywdziła i mówię jej o tym. Zazwyczaj tłumię w sobie uczucia, więc opowieści są naprawdę czasoczłonne. Wyobrażam sobie, co ta osoba powie, co zrobi, jest tyle alternatywnych zakończeń... Kiedy mówię na głos, ten ból się zwiększa, ale pozwala mi to także przez niego przejść, zaakceptować. Drugim sposobem jest gra na pianinie. Nie jestem jakaś wybitna, ale umiem wyrazić swoje uczucia przez muzykę. Czasami zawieram w niej historię, czasami jedynie emocje, jednak zawsze wychodzi niezapomniana kompozycja... Niezapomniana, bo gdy wraca ten sam ból, spowodowany przez tę samą osobę, bez trudu mogę odtworzyć tamten utwór.

Może to nieco głupie, ale zawsze robię to, gdy jestem smutna- mówię. Wyobrażam sobie, że przede mną stoi osoba, która mnie skrzywdziła i mówię jej o tym. Zazwyczaj tłumię w sobie uczucia, więc opowieści są naprawdę czasoczłonne. Wyobrażam sobie, co ta osoba powie, co zrobi, jest tyle alternatywnych zakończeń... Kiedy mówię na głos, ten ból się zwiększa, ale pozwala mi to...

Ja w trudnych chwilach udaje się do swojego tajemniczego pokoiku, który jest na strychu i tam zaczynam układać puzzle. Tak puzzle. Im więcej elementów mają puzzle i im trudniejszy obrazek, tym szybciej zapominam o zmartwieniach. Aktualnie układam największe puzzle świata, które mają 32000 elementów i jestem na samym początku układania. Pochwale się, że udało mi się już połączyć trochę elementów ze sobą i już powstaje piękny obrazek.

Ja w trudnych chwilach udaje się do swojego tajemniczego pokoiku, który jest na strychu i tam zaczynam układać puzzle. Tak puzzle. Im więcej elementów mają puzzle i im trudniejszy obrazek, tym szybciej zapominam o zmartwieniach. Aktualnie układam największe puzzle świata, które mają 32000 elementów i jestem na samym początku układania. Pochwale się, że udało mi się już...