Dziękuję bardzo i gratuluję pozostałym laureatom!

Dziękuję bardzo i gratuluję pozostałym laureatom!

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Roxanne
Tina
Olena
BartłomiejNieBartosz
Wicia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Roxanne
Tina
Olena
BartłomiejNieBartosz
Wicia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

- Co za głupek! Umarł akurat gdy był najbardziej potrzebny! I zostawił mnie, samego, ze wszystkim na głowie! Mnie, Mehmeda Pasze Sokollu, Wielkiego Wezyra! Tylko mnie mogło to spotkać! A mówiłem, nie jedz tych ogórków! Mnie prawie zabiły, to co dopiero ciebie, o wielki i głupi sułtanie...
- Coś mówiłeś, Wielki Wezyrze?
Wezyr odwrócił się i ujrzał przed sobą Ministra Kara Ahmeda.
- Ja? Nie! Skądże!
- Na pewno? Wydaje mi się, że coś słyszałem.
- Nie! Absolutnie nic nie mówiłem! Ja tylko... Nuciłem piosenkę!
- Czyżby? Bo ja słyszałem coś o ogórkach...
- Bo to taka nietypowa piosenka...
- O twojej głowie...
- Aha.
- O spotykaniu...
- Aha.
- O sobie...
- A to może coś tam mówiłem.
- I o śmierci Sułtana.
- Aha... Nie! Nic takiego nie powiedziałem!
- Na pewno?
- Tak!
- Coś się stało Sułtanowi?
- Nie! Wszystko u niego w porządku! Czuje się doskonale!
- To dobrze. Gdyby umarł... A, nawet wolę nie mówić. Nastąpił by wielki rozłam Imperium. Ludzie straciliby wiarę. Wojsko załamałoby się. Stracilibyśmy wszelkie oparcie. Wrogowie wdarliby się do kraju, złupili nas i wymordowali.
- To straszne...! Znaczy, och, świetnie, że Sułtan żyje.
- Idę się z nim zobaczyć?
- Co? Znaczy, nie spotkasz go teraz.
- Czemu?
- Wracam od niego i kazał, by kategorycznie mu nie przeszkadzać!
- Czemu?
- Bo...
- Bo?
- Ponieważ...
- Słucham.
- No bo...
Wezyr nachylił się do ucha Ministra.
- Ma problemy.
- Jakie?
- Sułtan... No wiesz... Łysieje...
- Och...!
- I trochę się wstydzi. Szczególnie teraz, gdy ma dowodzić wojskiem.
- To straszne...
- Wiem, drogi przyjacielu, ale musimy mu pozwolić poradzić sobie z tym...
- Rozumiem. Zaraz... Przed chwilą mówiłeś, że czuje się doskonale!
- Booo... Czuje się doskonale! Wciąż, pomimo bycia łysiejącym, martwym dziadem. Nie czułbyś się wspaniale będąc sułtanem?
- Czułbym. Zaraz... Powiedziałeś martwym?
Cholera!

- Co za głupek! Umarł akurat gdy był najbardziej potrzebny! I zostawił mnie, samego, ze wszystkim na głowie! Mnie, Mehmeda Pasze Sokollu, Wielkiego Wezyra! Tylko mnie mogło to spotkać! A mówiłem, nie jedz tych ogórków! Mnie prawie zabiły, to co dopiero ciebie, o wielki i głupi sułtanie...
- Coś mówiłeś, Wielki Wezyrze?
Wezyr odwrócił się i ujrzał przed sobą Ministra Kara...

- Wielki wezyrze Mehmedzie Pasza Sokollu, czy Sułtan Sulejman zawita na dzisiejsze obrady? Powiadają w obozie, że zszedł z tego świata dzisiejszej nocy i wojsko chce się już zbierać do odwrotu! Czy to prawda?
- Ależ nie, Ali Mehmedzie, Sułtan odpoczywa w swoim namiocie!
- Ale dlaczego nie ma go już tyle dni, czyżbyś coś przed nami ukrywał?!
- Niczego nie ukrywam, jakom Mehmed Pasza Sokollu! Sułtanowi zaszkodziła lokma, na tłuszczu zwierzęcym smażona i nasz władca spędza teraz czas w swojej latrynie… Biedak!
- Ależ, minęły już 3 dni odkąd widzieliśmy jego jasne oblicze! Czy zatrucie lokmą powinno trwać tak długo? Może posłać po medyka?
- Sułtan ma już swojego medyka, najlepszego w całym Imperium! Zalecił ścisłą dietę i Sułtan nie może wstać z łóżka! Powiedz mi, co chcesz przekazać, a ja pójdę i zaniosę twoją sprawę przed jego miłościwe oblicze! Lepiej nie przeszkadzać mu w tak ciężkiej chorobie, kiedy wróg już za pasem!
- Nie! Chcę natychmiast zobaczyć Sułtana na własne oczy! Co mam powiedzieć moim janczarom?! Oni są pewni, że Sułtana nie ma już na tym świecie i lada dzień złożą pokłon jednemu z jego synów!
- Ali Mehmedzie! Ty psie niewierny! Kim jesteś, żeby sprzeciwiać się rozkazom naszego Pana?! Chcesz, żeby odjęli ci głowę za zniewagę? Jeśli jednak musisz go zobaczyć, zaczekaj chwilę, powiem, że przyszedłeś!
(Sokollu wchodzi do namiotu i szybko przebiera jednego z żołnierzy w ubrania Sułtana. Następnie każe mu położyć się do łóżka i jęczeć boleśnie… Następnie wpuszcza niedowiarka do namiotu i pokazuje mu udawanego władcę. Niestety janczar okazał się niezbyt dobrym aktorem i Ali Mehmed odkrył prawdę. Sokollu nie mógł go zabić- zawarł więc z nim przymierze i obiecał połowę skarbów z wyprawy. Ali zgodził się i rozpowiadał wszystkim, że Sułtan ma się dobrze!)

- Wielki wezyrze Mehmedzie Pasza Sokollu, czy Sułtan Sulejman zawita na dzisiejsze obrady? Powiadają w obozie, że zszedł z tego świata dzisiejszej nocy i wojsko chce się już zbierać do odwrotu! Czy to prawda?
- Ależ nie, Ali Mehmedzie, Sułtan odpoczywa w swoim namiocie!
- Ale dlaczego nie ma go już tyle dni, czyżbyś coś przed nami ukrywał?!
- Niczego nie ukrywam, jakom...

– Wezyrze, muszę koniecznie dostać się na posłuchanie do Sulejmana, to sprawa życia lub śmierci!

– To niemożliwe. Sułtan zaniemógł. Niepotrzebnie najadł się tej zupy fasolowej…

– Wszyscy ją jedliśmy i nic nam nie jest!

– To prawda. Ale sułtanowi bardzo smakowała i przejadł się. Biedaczek, bardzo cierpi i nie chce nikogo widzieć.

– Ale ja muszę, choćby na 5 minut, nie będę go zanadto przemęczał, obiecuję.

– Mój drogi, jakby Ci to delikatnie powiedzieć: nie radzę. Sulejman nasz kochany słynie z tego, że po zbytnim przejedzeniu, a już szczególnie po zupie fasolowej, wydziela dość przykrą woń, sam rozumiesz.

– Ach tak, coś o tym słyszałem. Któryś z naszych żołnierzy przebywał kiedyś z sułtanem po sutej uczcie. Faktycznie, teraz sobie przypominam jego opowieść o przeraźliwie cuchnących wiatrach.

– Dokładnie! Sulejman bardzo się tego wstydzi. Dlatego nikogo nie przyjmuje, aż do czasu, gdy dolegliwość ustąpi. A może to trochę potrwać, bowiem zupy zjadł naprawdę dużo.

– No dobrze, w takim razie nie będę go narażał na jeszcze większy wstyd, a siebie na niebezpieczeństwo omdlenia. Przyjdę jutro. Tylko nie dawajcie mu już tej zupy, kraj go potrzebuje!

– Wezyrze, muszę koniecznie dostać się na posłuchanie do Sulejmana, to sprawa życia lub śmierci!

– To niemożliwe. Sułtan zaniemógł. Niepotrzebnie najadł się tej zupy fasolowej…

– Wszyscy ją jedliśmy i nic nam nie jest!

– To prawda. Ale sułtanowi bardzo smakowała i przejadł się. Biedaczek, bardzo cierpi i nie chce nikogo widzieć.

– Ale ja muszę, choćby na 5 minut, nie...

-Mehmedzie, dość już wymówek. Sułtana chcemy widzieć, sprawa wagi państwowej. Gdzie jest! Dlaczego nas odprawia! Co z bitwą!
-No dobrze. Poddaję się. Cóż ostatnim razem powiedziałem wam tylko część prawdy. Zgadza się, zakochał się. Ale z tej miłości całkowicie stracił rozum i postanowił... Iść na urlop tacierzyński. Przesiaduje w haremie całe dnie ale nie ze swymi żonami lecz potomkami! Uznał że musi nadrobić zaległości. A bitwa? Jej los jest w rękach Boga, który nam sprzyja. Koniec audiencji.

-Mehmedzie, dość już wymówek. Sułtana chcemy widzieć, sprawa wagi państwowej. Gdzie jest! Dlaczego nas odprawia! Co z bitwą!
-No dobrze. Poddaję się. Cóż ostatnim razem powiedziałem wam tylko część prawdy. Zgadza się, zakochał się. Ale z tej miłości całkowicie stracił rozum i postanowił... Iść na urlop tacierzyński. Przesiaduje w haremie całe dnie ale nie ze swymi...

Za jakie grzechy ktoś tu idzie?! Myśl Mehmed, myśl, czym by tu ich spławić… przecież nie powiem, że sułtan kopnął w kalendarz!. I że za jakiś czas zacznie się rozkładać… to ich załamie i przegramy z kretesem… A na dodatek ta moja przeklęta prawdomówność…
-Wezyrze, to pilne! Gdzie sułtan? Ta wojna bez niego to totalny chaos!
-Cóż… wiem, gdzie go nie ma.
-Co?
-No… tutaj go nie ma.
-To gdzie jest?
-Yyy… na polu bitwy też go nie ma.
-Tyle to ja sam wiem! Chyba, że jest tam w charakterze trupa!
Oj, Mehmed, schodzimy na złe tory. Ale w sumie niezły pomysł na schowanie ciała.
-Więc… dziś go widziałem.
-Gzie.
-W namiocie.
-A teraz w nim jest?
-No… poniekąd.
-To znaczy, że jest, czy że go nie ma?
-Um… jego duch z pewnością tam jest.
-Ja nie potrzebuję żadnych duchów tylko sułtana z krwi i kości na polu walki, który wyda rozkazy!
-Sułtan niedługo na pewno się tam znajdzie. Jestem pewien, że obserwuje z góry całą sytuację.
-I to mam powiedzieć żołnierzom?! Oni potrzebują jego wiedzy, doświadczenia i wsparcia!
-No cóż… Jego duch z pewnością jest ze wszystkimi walczącymi, aby ich wspierać.
-O co chodzi z tymi duchami? Czy sułtan zauważył beznadzieję sytuacji i zdezerterował?
-Dezercja… to nie jest właściwe słowo.
-Czyli że jego tu nie ma?! Boże jedyny, jak my sobie teraz damy radę?!
-Nie że od razu nie ma, jest tylko aktualnie niedostępny.
-A kiedy będzie dostępny?
-A czy mam coś przekazać?
-Tak! Żeby powiedział nam, co robić dalej!
-Z pewnością przekażę.
-Kiedy?!
Jak tylko dam się zabić…
-Jak tylko go spotkam.
-Czeka nas klęska…
-A jaką strategię byś sugerował?
-Oprócz odwrotu? Wysłać oddział konnicy żeby okrążył wroga a w nocy oddział skrytobójców, by zasiać panikę w jego obozie.
-No widzisz! I po co ci sułtan? Od teraz ty dowodzisz armią.
-Ale… Co?!
-No już, już, biegusiem, wojna się sama nie wygra.

Za jakie grzechy ktoś tu idzie?! Myśl Mehmed, myśl, czym by tu ich spławić… przecież nie powiem, że sułtan kopnął w kalendarz!. I że za jakiś czas zacznie się rozkładać… to ich załamie i przegramy z kretesem… A na dodatek ta moja przeklęta prawdomówność…
-Wezyrze, to pilne! Gdzie sułtan? Ta wojna bez niego to totalny chaos!
-Cóż… wiem, gdzie go nie ma.
-Co?
-No… tutaj go...

- Chce się widzieć z Sułtanem!
- To nie najlepszy pomysł. Sułtan jest z złym humorze. Nie życzy sobie odwiedzin.
- Od tygodni karmisz mnie wymówkami Mehmedzie! Chcę zobaczyć Sułtana! I gdzie do diabła podziewa się mój doradca? Dwa dni temu miał przynieść Sułtanowi posłannictwo ode mnie i odebrać odpowiedź.
- Był tutaj.
- No i gdzie jest teraz!?
- Czcigodny Dowódco Wielkich Wojsk Tureckich, to dość delikatna sprawa. Oczywiście, moja w tym wina, że nie zostałeś powiadomiony wcześniej, ale ostatnie dni są dla nas ciężkie z powodu złego humoru Sułtana i jego niecodziennych zachcianek.
- Jak to? Co się stało?
- Wyobraź sobie, że wczoraj zażyczył sobie by sprowadzić mu do haremu tuzin kobiet z Rusi. A dziś rano zapragnął by w jego prywatnym zoo pojawiły się pingwiny. A propo, niedługo wyruszysz w długa podróż na północ.
- Za nic mam kobiety z Rusi i pingwiny! Gdzie jest mój doradca?
- A doradca? Był tutaj wedle twojego rozkazu. Wszedł do komat Sułtana bez uprzedniej zapowiedzi i z rozkazu Sułtana został natychmiast ścięty. W takim właśnie nastroju jest obecnie Sułtan. Nadal chcesz go widzieć?
- W zasadzie to nie było nic ważnego. Może wrócę innym razem.
- Ależ nie, zaraz Cię zapowiem i dodam, że przychodzisz z tym samym problemem co Twój doradca. Sułtan rozkazał rano naostrzyć topór, więc ucieszy się z Twojej wizyty.
- Nie, nie. Właściwie, to już nie pamiętam co to było. To powiadasz, że kiedy mam się po te pingwiny wybierać?
- Ależ, nie. Najpierw wyruszysz na Ruś…

- Chce się widzieć z Sułtanem!
- To nie najlepszy pomysł. Sułtan jest z złym humorze. Nie życzy sobie odwiedzin.
- Od tygodni karmisz mnie wymówkami Mehmedzie! Chcę zobaczyć Sułtana! I gdzie do diabła podziewa się mój doradca? Dwa dni temu miał przynieść Sułtanowi posłannictwo ode mnie i odebrać odpowiedź.
- Był tutaj.
- No i gdzie jest teraz!?
- Czcigodny Dowódco Wielkich...

- Wielki wezyrze, kiedy spotkamy się z naszym władcą Sulejmanem? Za dwa tygodnie rusza nasza wielka wyprawa. Pokonamy tych Habsburgów, Insza’allah! Wierzę w to, gdyż Allahu akbar! Zapamiętają nas sobie. Teraz czekamy tylko na zagrzewającą mowę sułtana przed początkiem walk… wielki wezyrze?
- Tak, oczywiście, Sulejman spotka się z Wami dzień przed tym ważnym wydarzeniem i…
- Ale przecież zawsze rozmawiał z nami co najmniej kilka dni przed…
- Nie przerywaj mi! Jestem przecież wielki wezyr Mehmed Pasza Sokollu! Najważniejszy i najbardziej zaufany człowiek Sulejmana! Czy może o czymś mi nie wiadomo?!
- Oczywiście, że nie, wielki Mehmedzie. Przepraszam pokornie za moje słowa, zapędziłem się z nimi. Proszę o wybaczenie! – kłania się – jesteś Panie wspaniałą prawą ręką Sulejmana.
- Cieszę się, że tak myślisz. Wybaczam. Niech wojsko zajmuje się swoimi zadaniami, które Wam zleciłem i zlecę. Możesz oddalić się.
- Żegnam wielki wezyrze. Przepraszam, że sprawiłem kłopot. - korytarzem słychać było szybki i nerwowy krok oddalającego się.

Gdy w końcu nadszedł wspomniany dzień poprzedzający wyprawę, Mehmed Pasza Sokollu po raz kolejny wykorzystał swój autorytet by wytłumaczyć nieobecność sułtana, sam wygłosił mowę w imieniu Sulejmana i poprowadził wojsko przeciwko Habsburgom... czy udanie to się okaże...

- Wielki wezyrze, kiedy spotkamy się z naszym władcą Sulejmanem? Za dwa tygodnie rusza nasza wielka wyprawa. Pokonamy tych Habsburgów, Insza’allah! Wierzę w to, gdyż Allahu akbar! Zapamiętają nas sobie. Teraz czekamy tylko na zagrzewającą mowę sułtana przed początkiem walk… wielki wezyrze?
- Tak, oczywiście, Sulejman spotka się z Wami dzień przed tym ważnym wydarzeniem i…
-...

Wezyr Mehmed nie mogąc doczekać się odzewu wkroczył do komnaty Sulejmana. To co tam zastał sprawiło, że oczy niemal wyszły mu z orbit. Władca leżał na wznak a po otwartym oku chodziła mu mucha. Wezyr nie miał złudzeń, wiedział, że wraz z wiadomością o śmierci Sulejmana wszystko trafi szlag. Trzeba działać szybko i zapanować nad wszystkim zanim ktoś tu się napatoczy. Jakby na zawołanie do komnaty wparował sługa Abdul.
-O wielki panie Sulejmanie. - Wypowiedział formułkę grzecznościową i nie czekają na odpowiedź padł na twarz. - Co twój uniżony sługa może przynieść ci na śniadanie?
Wezyr pobladł. Sługa prawdopodobnie ze skromności nie rozglądał się za bardzo i nie zauważył władcy nieboszczyka.
-Sulejman niczego sobie nie życzy, odejdź precz i nie podnoś wzroku, bo nie jesteś godzien patrzeć na jego cudną komnatę. - Zdobył się na władczy ton Mehmed.
-Dobrze wezyrze, odejdę precz. - Abdul wycofał się w zła stronę i poślizgnął na ozdobnym dywanie, odruchowo otworzył oczy. -Na Allaha!
-Zamilcz głupcze.
-Co z Sulejmanem? Czy on nie żyje? - Abdul ani myślał zamilknąć.
-Żyje i ma się dobrze.- Skontrował wezyr.
-Ale leży bez ruchu i mucha mu chodzi po oku.
-Jak śmiesz, żadna mucha by się nie odważyła.
-Ale.
-Milcz głupi, myślisz, że taki podrzędny kmieć potrafiłby przejrzeć zagranie wielkiego wodza. On gra tylko, pokazuje mi swój wielki talent aktorski.
-Ale on nie oddycha.
-Bo taki z niego dobry aktor, że nie widzisz jak powietrze wciąga.
-Ale.
-Sugerujesz, że Sulejman nie jest dość dobrym aktorem żeby zwieść takiego robaka jak ty?
-Nie, nie panie. -Abdul padł na twarz. -Błagam o wybaczenie.
-A poszedł mi stąd, bo jak wstanę to na ścięcie poślę. - Wezyr posilił się bardzo kiepskim brzuchomówstwem. Wystarczyło, sługa wyleciał w popłochu. Wezyr na chwilę odetchnął z ulgą.

Wezyr Mehmed nie mogąc doczekać się odzewu wkroczył do komnaty Sulejmana. To co tam zastał sprawiło, że oczy niemal wyszły mu z orbit. Władca leżał na wznak a po otwartym oku chodziła mu mucha. Wezyr nie miał złudzeń, wiedział, że wraz z wiadomością o śmierci Sulejmana wszystko trafi szlag. Trzeba działać szybko i zapanować nad wszystkim zanim ktoś tu się napatoczy. Jakby...