Dziękuję bardzo :)

Dziękuję bardzo :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Zombek
kecajemu
Socjopatka
Buka
ogarbejbe

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Zombek
kecajemu
Socjopatka
Buka
ogarbejbe

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Do Aleksa zadzwonił telefon. Z roztargnieniem spojrzał na wyświetlacz. Elizka.
- No hej, dojechałeś już?
- Tak już dawno, właśnie zwiedzam.
- I jak?
- A fajnie, fajnie... same rozwalające się budynki i chyba ktoś właśnie wyrzucił przez okno fajkę...
- Myśl pozytywnie! Właśnie zwiedzasz monumentalnie ruiny i zaraz jak dobrze pójdzie odbędzie się pokaz sztucznych ogni!
Uśmiechnął się pod nosem. Taka młodsza siostra to skarb, ale teraz trzeba zacisnąć zęby i udawać przed Teresą, że jej rodzinne miasto jest przepiękne, a obiad u rodziców to coś na co czeka od dawna.

Do Aleksa zadzwonił telefon. Z roztargnieniem spojrzał na wyświetlacz. Elizka.
- No hej, dojechałeś już?
- Tak już dawno, właśnie zwiedzam.
- I jak?
- A fajnie, fajnie... same rozwalające się budynki i chyba ktoś właśnie wyrzucił przez okno fajkę...
- Myśl pozytywnie! Właśnie zwiedzasz monumentalnie ruiny i zaraz jak dobrze pójdzie odbędzie się pokaz sztucznych ogni!
...

Ten lipcowy dzień okazał się być jednym z najpiękniejszych w moim życiu… Wstając lewą nogą jeszcze o tym nie wiedziałam. Pierwszy krok i już katastrofa – kot nie zdążył do kuwety i musiał załatwić swoje niecierpiące zwłoki potrzeby tuż przy moim łóżku… Cudownie, ten upalny dzień nie mógł zacząć się lepiej. Zacisnęłam jednak zęby i postanowiłam, że nie popadnę w chandrę i przezwyciężę wszelkie trudności, nawet te śmierdzące na kilometr!

Do południa udało mi się jeszcze: rozbić talerz, oblać się barszczem, zostać obrobioną przez ptaka. Jak się później okazało, to były symptomy nadchodzącego apogeum szczęścia. Bowiem tuż po 13 odebrałam telefon i od miłej pani dowiedziałam się, że przyjęto mnie do łódzkiej filmówki! Mnie! Chodzącego pechowca, nieudacznika życiowego, mającego ciągle pod górkę! Będę reżyserem! Zdobędę Oskara! Rozmarzyłam się…

Jest pochmurny, wietrzny dzień. Idę zatłoczoną Piotrkowską i rozmyślam, że tymi ścieżkami chadzało tak wiele znakomitości z filmowego świata: Kieślowski, Polański, Gajos… Oddycham tym samym powietrzem i nie mogę się napatrzeć na otaczające mnie piękne kamienice. Mijam Pomnik Misia Uszatka i puszczam mu oczko: Misiu, trzymaj za mnie kciuki! Zaczynam nowe życie i spełniam marzenia!

Nieopodal dostrzegam słynną Ławeczkę Tuwima. Podchodzę szybciutko, żeby mnie nikt nie ubiegł i zasiadam dumnie obok poety. Drogi Panie Julianie, potrę Pański nos i liczę, że przyniesie mi Pan szczęście! Przyjdę do Pana, kiedy będę potrzebowała, aby mnie ktoś wysłuchał. Dobrze Panu z oczu patrzy, z czystym sumieniem powierzę Panu swoje tajemnice i wiem, że zachowa Pan dyskrecję. Myślę, że często będę tu zaglądać, mając dużo do opowiedzenia. Zaczynam bowiem nowe życie w Łodzi – stolicy polskiego filmu! Jestem głodna nowych wyzwań, przygód. Będę tutaj szczęśliwa…

Ten lipcowy dzień okazał się być jednym z najpiękniejszych w moim życiu… Wstając lewą nogą jeszcze o tym nie wiedziałam. Pierwszy krok i już katastrofa – kot nie zdążył do kuwety i musiał załatwić swoje niecierpiące zwłoki potrzeby tuż przy moim łóżku… Cudownie, ten upalny dzień nie mógł zacząć się lepiej. Zacisnęłam jednak zęby i postanowiłam, że nie popadnę w chandrę i...

Łódź. Elegancki pan w kapeluszu wychodzi z bramy kamienicy gdzieś pomiędzy Piotrkowską a Dąbrowskiego. W szarówce tlą się jeszcze naftowe latarnie rozpraszając ostatni pył nocy. Przełożywszy elegancką laskę pod pachę, gibkim krokiem udaje się w kierunku Pałacu Poznańskiego i po chwili znika za rogiem.

Dwa dni później w łódzkim kołchoźniku rozbrzmiewa hymn Polski. W tym samym czasie z okna swojego gabinetu elegancki pan w kapeluszu widzi jak czterej młodzi mężczyźni w oficerkach rozładowują z ciężarówki bele kolorowych tkanin. Po drugiej stronie kamiennej ulicy pielęgniarka w czarno-białym czepku na głowie wskakuje na krawężnik spoglądając nerwowo na zegarek usiłując zdążyć na dyżur. Na środku chodnika dwoje dziesięcioletnich chłopców w spodniach na szelkach kopie radośnie kamień markując mecz piłkarski. Starsza pani w plisowanej spódnicy wyprowadza na spacer psa rozglądając się wokół siebie w głuchej ciszy. Już po wojnie. Z pozoru zwyczajny dzień. Elegancki pan w kapeluszu siada za biurkiem, macza pióro w kałamarzu i zaczyna pisać „W czasie wojny nazistowska administracja odizolowała całą żydowską ludność miasta (200 000 osób). Końca władzy hitlerowskiej doczekało 877 z nich. Deportacje i prześladowania spotkały także ludność polską. W latach 1939-45 wysiedlono z rejencji łódzkiej 444 000 Polaków, co stanowiło 25% ludności...”

Jest rok 1945. Elegancki pan w kapeluszu wstaje i podchodzi do sejmowej mównicy przemawiając: - Obywatele! Łódź jest siedzibą władz Polski. Arką naszej przyszłości. Nie zmarnujmy ofiary tych, którzy za tę przyszłość oddali życie!

Jest rok 2016. Ulice Łodzi szturmują agresywni kibole rzucający się na policjantów po meczu Widzewa z Legią. Tak definiują patriotyzm. Nadal jest po wojnie. Z pozoru zwyczajny dzień.

Łódź. Elegancki pan w kapeluszu wychodzi z bramy kamienicy gdzieś pomiędzy Piotrkowską a Dąbrowskiego. W szarówce tlą się jeszcze naftowe latarnie rozpraszając ostatni pył nocy. Przełożywszy elegancką laskę pod pachę, gibkim krokiem udaje się w kierunku Pałacu Poznańskiego i po chwili znika za rogiem.

Dwa dni później w łódzkim kołchoźniku rozbrzmiewa hymn Polski. W tym...

,,Naprawdę musimy tam jechać?" To pytanie dzwoniło mi w uszach odkąd wyjechaliśmy z naszego podwórka. Z mojej bezpiecznej przystani, w której nic nie mogło mi się stać. Wiedziałam, że nie mam wyjścia, on też. Taka okazja nie zdarza się codziennie, a przepuszczenie jej byłoby bezmyślnym posunięciem. Jednak powrót tam nie napawał mnie zbytnim optymizmem. Wręcz przeciwnie byłam okropnie zdenerwowana na samą myśl o powrocie do tego miejsca. Nie po to się skądś ucieka, żeby tam później wracać, prawda? Ale nie narzekałam (no, może tylko trochę), nie buntowałam się, wiedziałam ile to dla niego znaczy i nie mogłam go zawieść. Jeżeli potrzebował mnie u swego boku, nawet jeśli nie mogłam w żaden sposób pomóc mu w prezentacji, to znaczy ze liczył na wsparcie z mojej strony. No i oczywiście musiał mieć z kim świętować sukces albo zatapiać smutki po porażce. Zamyślona zasnęłam, a kiedy się obudziłam już dojeżdżaliśmy na miejsce.
Łódź. Miałam nadzieję, że już nigdy nie będę musiała tu wracać.
Rozpakowaliśmy się w naszym hotelowym pokoju. ,,Życz mi szczęścia" usłyszałam znad kłębowiska własnych myśli. To Daniel, przygotowywał się do wyjścia. Do jego wielkiego być albo nie być została niecała godzina. Sparaliżowana faktem gdzie jestem zdołałam tylko się uśmiechnąć. Oprzytomniałam. Po chwili dodałam: ,, Powalisz ich wszystkich na łopatki i nie dasz im wyboru, będą musieli przyjąć twój projekt" - powiedziałam z uśmiechem. Zaczęłam wiązać jego krawat. Był granatowy, tak samo jak garnitur który miał na sobie. Zanim wyszedł pocałował mnie i objął na pożegnanie. Próbowałam się czymś zająć, ale nie byłam w stanie na niczym się skupić. Wyjdę na spacer, czemu nie, przyda mi się odrobina świeżego powietrza. Dochodził wieczór i robiło się pochmurnie, deszczowo. Uwielbiam ten stan kiedy wtapiam się w jesienną pogodę. Jestem wtedy taka lekka, nieobarczona przeszłością i nie martwiąca się o przyszłość. Chodziłam tak bez celu, aż doszłam na Piotrkowską. Deszcz pojawił się od razu, bez ostrzeżenia i ludzie zaczęli chować się w restauracjach. Ja szłam dalej, nie przeszkadzało mi nawet to, że nie miałam parasolki. Pozwoliłam kroplom deszczu spływać po moich włosach, karku, twarzy. Nie wiedziałam, że to może być takie relaksujące.
Ulica była teraz taka opustoszała. Czułam się jakbym była jedyną osobą na Ziemi. Nagle przy jednej z kawiarni zobaczyłam grupkę ludzi. Podeszłam bliżej żeby zobaczyć co się dzieje. ,,Jakaś dziewczyna leży na chodniku, chyba zemdlała” usłyszałam z ust starszej pani, która tylko tam stała i patrzyła na to co się dzieje. Znieczulica. Przepchałam się do przodu, zobaczyłam, że ktoś już jest przy dziewczynie i pomaga jej odzyskać przytomność. Uf, myślałam, że wszystkich to już dopadło. Spojrzałam na nią. Dziwne, ma na sobie dokładnie te same ubrania co ja. Jej twarz… Zamurowało mnie. Wygląda zupełnie jak ja. Niespodziewanie otwiera oczy i odwraca głowę w moją stronę. Jej tęczówki stają się czarne, a na miejscu paznokci wyrastają szpony. Czemu nikt na to nie reaguje?! Czy tylko ja to widzę? ,,Miło cię znowu zobaczyć. Myślałaś, że tak łatwo się ode mnie uwolnisz?” Po jej słowach czuję przeszywające zimno i wszechogarniający strach. Zamiast nóg mam chyba watę, a oczy zachodzą mi czarnymi plamami. Czy to wszystko dzieje się naprawdę? Czy to możliwe, że znowu mnie to spotyka?

,,Naprawdę musimy tam jechać?" To pytanie dzwoniło mi w uszach odkąd wyjechaliśmy z naszego podwórka. Z mojej bezpiecznej przystani, w której nic nie mogło mi się stać. Wiedziałam, że nie mam wyjścia, on też. Taka okazja nie zdarza się codziennie, a przepuszczenie jej byłoby bezmyślnym posunięciem. Jednak powrót tam nie napawał mnie zbytnim optymizmem. Wręcz przeciwnie...

„Witajcie Kochani!
Tym opowiadaniem nie wyprę z Waszej świadomości żadnego stereotypu, nie pokażę Łodzi w sposób niezwykły. Powiem tylko co stało się kilka lat temu w wakacje. Było to dla mnie niebywałe, ponieważ myślałam, że w Łodzi nic się nie dzieje.
Włożyłam słuchawki do uszu, włączyłam pierwszą lepszą piosenkę i ruszyłam. Minęłam supermarket, restaurację, spojrzałam w niebo, wtedy właśnie głos przebił się przez muzykę. Odwróciłam się i ujrzałam spoconego chłopaka, który biegł za mną. „Dasz mi swój numer?” – spytał, kiedy odetchnął. Zamrugałam zdziwiona, spojrzałam dookoła szukając nadziei, a w końcu uciekłam. Skręciłam w prawo i ile sił w nogach biegłam i przystanęłam dopiero przy pubie. Co dziwne i straszne tam również chłopak poprosił mnie o numer telefonu. Tym razem ładnie odmówiłam, ale on i tak chciał, i błagał o mój numer. Byłam więc nie miła i odeszłam od niego, ale od razu przypałętał się następny osobnik płci męskiej!
Po drodze na Stary Rynek musiałam odmówić kilkunastu chłopakom, o co chodzi? Nagle mężczyzna z megafonem stojący na scenie krzyknął, jakby do mnie odpowiedź na nurtujące mnie pytanie. –Każdy chłopak, który dzisiaj, do godziny 24:00 zdobędzie numer dopiero co poznanej dziewczyny o rudych włosach, dostanie za darmo nowy telefon marki…
Nawet nie wysłuchałam do końca wypowiedzi blondyna, tylko od razu ruszyłam do mieszkania, które wynajmuję. Dlaczego muszę mieć rude włosy! A tak bardzo chciałam tylko spokojnego spaceru, ale nici z tego. Co prawda nie był to udany wieczór, ale mam pewność, że tych wakacji jeszcze długo nie zapomnę.” – taki post umieściła Wiktoria na swoim blogu.

„Witajcie Kochani!
Tym opowiadaniem nie wyprę z Waszej świadomości żadnego stereotypu, nie pokażę Łodzi w sposób niezwykły. Powiem tylko co stało się kilka lat temu w wakacje. Było to dla mnie niebywałe, ponieważ myślałam, że w Łodzi nic się nie dzieje.
Włożyłam słuchawki do uszu, włączyłam pierwszą lepszą piosenkę i ruszyłam. Minęłam supermarket, restaurację, spojrzałam w...

Gdy wysiadłem na dworcu w Łodzi, w głowie non stop odgrywała mi się z cena z filmu "Nic śmiesznego". Gdzie Pazura mów: "Na wygnaniu w mieście Łodzi, gdzie nawet bieganie psom szkodzi" - Wątpiłem by właśnie taka była, rzeczywistość tego miasta. Wszak nie może być, aż tak źle. Jednak... Było.

Zaczęło się niepozornie, na dworcu nie było, żadnej taksówki. Myślę, no nic złapię tramwaj. W tramwaju był, ogólny ścisk i smród potu. Ale zacisnąłem zęby i jechałem dalej. Dotarłem na miejsce idealnie o czasie. Ale nigdzie nie było mojego wspólnika. A potem wpadła policja i mnie aresztowała. Nienawidzę Łodzi, nigdy więcej nie będę tam handlował.

Gdy wysiadłem na dworcu w Łodzi, w głowie non stop odgrywała mi się z cena z filmu "Nic śmiesznego". Gdzie Pazura mów: "Na wygnaniu w mieście Łodzi, gdzie nawet bieganie psom szkodzi" - Wątpiłem by właśnie taka była, rzeczywistość tego miasta. Wszak nie może być, aż tak źle. Jednak... Było.

Zaczęło się niepozornie, na dworcu nie było, żadnej taksówki. Myślę, no nic złapię...

Lodzermensch. Wyśmiewany, podziwiany i uznawany za groszoroba. Człek praktyczny, wyzyskiwacz, kulturowo obcy. To nic, że często "lepszy" patriota niż oryginalny. Przedsiębiorca, "kulturtrager" w sensie pozytywistycznym i obywatel. Wszystkie określenia prawdziwe? Tak, jeśli przyjąć, że inni moi szacowni koledzy w ogóle się tym przejęli. Wolę chyba dorobkiewicza niż zanurzonego po uszy szlachetkę grającego w karcioszki i podszczypującego wiejskie dziewuchy. Ale przecież, ludzie wiedzą lepiej. Ludzie, którym dajesz szansę a inni ich gnębią. Ciekawe, co zostanie po nas za lat kilkadziesiąt. Kominy? Mentalność? A może wielkie nic?

Lodzermensch. Wyśmiewany, podziwiany i uznawany za groszoroba. Człek praktyczny, wyzyskiwacz, kulturowo obcy. To nic, że często "lepszy" patriota niż oryginalny. Przedsiębiorca, "kulturtrager" w sensie pozytywistycznym i obywatel. Wszystkie określenia prawdziwe? Tak, jeśli przyjąć, że inni moi szacowni koledzy w ogóle się tym przejęli. Wolę chyba dorobkiewicza niż...

W końcu tu dotarła. Usiadła przy wskazanym przez kelnera stoliku.
-Witamy w Restauracji "Galicja" jeśli mógłbym coś zasugerować to polecam żurek z białą kiełbasą i chrzanem, a potem sznycel cielęcy z cytryną, podany z pieczonymi ziemniakami i boczkiem.- kelner uśmiechnął się miło, ale Łucja nie skorzystała z rady. Już wchodząc tu wiedziała co zamówi.
-Poproszę rosół i pućki wołowe.- gdy kelner odszedł rozkoszowała się widokiem za oknem.
-Pierwszy raz w Łodzi?- zapytał siedzący obok starszy pan.
-Drugi, ale czuję się jakbym znała to miasto od zawsze.- chwila zdawkowej rozmowy i Łucja wróciła do swoich myśli.
"A potem pójdziemy do "Galicji" nawet nie wiesz jaki mają tam rosół. A Pućki wołowe- pychota." - jej mąż zaśmiewał się leżąc w ich łóżku. Pochodził z Łodzi. Poznali się w pociągu, który jechał do Warszawy przez Łódź. Wsiadł do jej przedziału i od pierwszej chwili wiedziała, że zawsze będzie obok niego. Niestety jego rodzice nie zaakceptowali wyboru syna. Był w serminarium, aż pewnego dnia powiedział im, że się zakochał. Nie chcieli go znać, nie przyjechali na ślub. Łukasz już nigdy nie był w Łodzi, nie przyprowadził Łucji do "Galicji". Pół roku temu zmarł na raka. W ostatnich dniach wyszeptał jej, że żałuje, że tak sie to potoczyło. Przeprosił, że nie spróbowała pućków. Nie mieli dzieci. Łucja została sama. Nie wiedząc czemu postnowiła spełnić ich plany. I tak oto znalazła się w Łodzi. Siedziała i rozmyślała. Pewnie, że nie żałowała żadnej decyzji. Tylko teraz brakowało jej Łukasza, jego śmiechu, niebieskich oczu. Ale rozumiała dlaczego jej mąż kochał to miasto. Wychodząc z restauracji zrozumiała, że chce tu zamieszkać. To miasto dało jej męża. To miasto da jej ukojenie.

W końcu tu dotarła. Usiadła przy wskazanym przez kelnera stoliku.
-Witamy w Restauracji "Galicja" jeśli mógłbym coś zasugerować to polecam żurek z białą kiełbasą i chrzanem, a potem sznycel cielęcy z cytryną, podany z pieczonymi ziemniakami i boczkiem.- kelner uśmiechnął się miło, ale Łucja nie skorzystała z rady. Już wchodząc tu wiedziała co zamówi.
-Poproszę rosół i...