John przyjechał do Łodzi rano. Było mgliście i ponuro. Czekał na autobus chcąc dostać się do słynnego już pubu Retro. Niesamowite miasto - pomyślał - stoję tu już pół godziny i ani żywej duszy...
Po chwili John nie był już sam. Zza rogu wyłonił się on, mały, gruby i włochaty pies. No tak - pomyślał znów John - tylko pies z kulawą nogą...
Nadjechał autobus. W środku pusto, za kierownicą kobieta.
John zapytał: czy są w tym mieście jacyś ludzie?
Kobieta o twarzy anioła odpowiedziała: są, ale wszyscy kryją się w Retro. I pojechał :-)

John przyjechał do Łodzi rano. Było mgliście i ponuro. Czekał na autobus chcąc dostać się do słynnego już pubu Retro. Niesamowite miasto - pomyślał - stoję tu już pół godziny i ani żywej duszy...
Po chwili John nie był już sam. Zza rogu wyłonił się on, mały, gruby i włochaty pies. No tak - pomyślał znów John - tylko pies z kulawą nogą...
Nadjechał autobus. W środku pusto,...

Łódź
ul. Piotrkowska
Letni dzień dobiegał końca.

Ten koszmar zafundowała mi żona.
"Zatrzymamy się na jeden dzień, pozwiedzamy i pojedziemy dalej. Będzie fajnie"
Będzie fanie! - Mówiła!
Nie było.
Dobrze wiedziałem do czego zdolna jest ta ulica. Jakiś czas temu z jednego z parapetów zsunęła się donica, rozbijając głowę przechodzącego właśnie mężczyzny.
Gdy tylko weszliśmy na Piotrkowską, od razu je dostrzegłem.
O zgrozo!
One mnie także! Plastikowe, gliniane, murowane, a nawet ceramiczne. Patrzyły złowrogo czekając, aż znajdę się w ich zasięgu. Żona spoglądała na mnie pytająco, nie wiedząc, że być może jest to nasz ostatni wspólny spacer.
Zerkałem na nie zlękniony, a one karmiły się moim strachem. Widziałem, jak skręcały się wokół własnej osi, gdy przechodziliśmy obok. Nie odrywały ode mnie wzroku. Czekały na błąd. Czekały aż, podejdę. Stanę zbyt blisko. Wiedziałem, że chodzi o mnie. Szeptały coś do siebie. Byłem niemal pewien, że usłyszałem, jak wypowiadają moje imię.
Rosnące w nich kwiaty niebezpiecznie przechylały się w kierunku krawędzi parapetu. Z początku pomyślałem, że to wiatr.
Jaki wiatr?! Boże zaczynam wariować.
Myśl trzeźwo - upomniałem się w duchu. To nie wiatr. To ONE. Wiedziałem, że dłużej już tego nie wytrzymam. Jeśli mają mnie dopaść - sam chcę to zakończyć. Pocałowałem, żonę i podszedłem do ściany kamienicy. Wielka ceglana donica, pod którą stałem wydała przeraźliwy okrzyk zwycięstwa.
W tym samym momencie żona pociągnęła mnie za rękę.
- No chodź Janek, skręcamy w tą ulicę.

Łódź
ul. Piotrkowska
Letni dzień dobiegał końca.

Ten koszmar zafundowała mi żona.
"Zatrzymamy się na jeden dzień, pozwiedzamy i pojedziemy dalej. Będzie fajnie"
Będzie fanie! - Mówiła!
Nie było.
Dobrze wiedziałem do czego zdolna jest ta ulica. Jakiś czas temu z jednego z parapetów zsunęła się donica, rozbijając głowę przechodzącego właśnie mężczyzny.
Gdy tylko weszliśmy na...

Lipiec tego roku nie należał do najbardziej słonecznych i ciepłych lipców jakie pamiętam, a swym kapryśnym charakterem bardziej przypominał październik. Jednak tego ranka na Księżym Młynie, powitały mnie ciepłe promienie słońca. Samochód zostawiłem nieopodal Parku Kilińskiego i wolnym krokiem ruszyłem ul. Tymienieckiego. Nie spieszyłem się, nie było takiej potrzeby. Podziwiałem tę piękną łódzką zabudowę fabryczną, która przed wielkimi wojnami była chlubą i wizytówką miasta kominów. Na całej ulicy byłem tylko ja, ale wbrew pierwszemu wrażeniu, ta część Łodzi nie była całkowicie wymarła.

Odbiłem w lewo przekraczając Łódzką Specjalną Strefę Ekonomiczną. To odnowione miejsce ma jednak jedną zmarszczkę w postaci trzypiętrowego pustostanu z czerwonej cegły, będącego niegdyś przędzalnią Grohmana. Zmarszczki jednak moją swój urok o czym dobrze wie każdy miłośnik architektury opuszczonej. Już dawno chciałem zobaczyć ten budynek od środka i właśnie dziś nadarzyła się okazja. Znalazłszy drabinkę przeciwpożarową, niezauważony przez nikogo, wspiąłem się na najwyższą kondygnację. Niemal od razu usłyszałem ludzkie głosy. Serce zabiło mi mocniej, a poziom adrenaliny wystrzelił w górę. Bezszelestnie podszedłem bliżej. Dostrzegłem dwóch mężczyzn: jeden klęczał ze związanymi rękoma, drugi stał nad nim celując z broni w jego głowę. Dość niecodzienny widok i zapewne każdy z was w tym momencie zrobiłby odwrót i spieprzał w podskokach. Ja jednak stałem w miejscu czekając nie wiadomo na co. Najpierw zauważył mnie facet na muszce. Na jego twarzy malowała się mieszanka przerażenia i nadziei. Nadzieja szybko zgasła, gdy ten z bronią odwrócił głowę.
- Jaka decyzja, szefie? – zapytał mnie.
- Kasujemy – odparłem i ledwie zdążyłem odwrócić głowę, gdy usłyszałem wygłuszony przez tłumik huk wystrzału.

Lipiec tego roku nie należał do najbardziej słonecznych i ciepłych lipców jakie pamiętam, a swym kapryśnym charakterem bardziej przypominał październik. Jednak tego ranka na Księżym Młynie, powitały mnie ciepłe promienie słońca. Samochód zostawiłem nieopodal Parku Kilińskiego i wolnym krokiem ruszyłem ul. Tymienieckiego. Nie spieszyłem się, nie było takiej potrzeby....

Lampiony[bookLink]269384|Lampiony[/bookLink]

Lampiony[bookLink]269384|Lampiony[/bookLink]

 [bookCover]269384|Lampiony[/bookCover]