Opowiem wam historię, historię willi Kellera na Starym Polesiu. Historię smutną i straszną o której nikt nie chce pamiętać.
Grudzień 1930 roku był mroźny, ulice zasypane śniegiem, który trzeszczał pod stopami. Młoda cyganka z dzieckiem na ramieniu przemierzała puste o tej porze ulice w poszukiwaniu pomocy. Jedna z bram na ulicy Gdańskiej była otwarta a w oknach odbijał się blask świec. Dziewczyna podeszła do drzwi i załomotała kołatką. Po kilku minutach drzwi zostały otwarte.
-Błagam proszę pomóc mojemu dziecku, jest chore. Nie mamy jedzenia.
-Idź precz kocmołuchu, nie zarabiam na takich darmozjadów jak wy- drzwi trzasnęły pozostawiając dziewczynę samą. Nie miała siły już dalej iść usiadła więc w cieniu schodów i wyszeptała pod nosem klątwę.
-Oby cały twój ród wymarł cierpiąc męki, jednak Tobie życzę długiego życia w zdrowiu i dostatku byś patrzył jak wszyscy po kolei Cię opuszczają.
Rano matkę z dzieckiem znaleziono martwych pod śnieżną pierzyną. Nie trzeba było długo czekać na pierwsze nieszczęście. Po tygodniu mała córeczka właścicieli kamienicy wpadła do przerębli, jej ciało wyłowione zostało na wiosnę. Matka dziewczynki po tej tragedii straciła rozum i odebrała sobie życie wyskakując z okna. Dwóch synów zginęło na wojnie. Właściciel kamienicy dożył 103 lat i do końca swoich dni zadawał sobie pytanie co było przyczyną jego nieszczęścia.
Jeśli pójdziecie mroźną zimową nocą pod kamienicę, której nie dotknęły wojny światowe, możecie zobaczyć ducha młodej cyganki.

Opowiem wam historię, historię willi Kellera na Starym Polesiu. Historię smutną i straszną o której nikt nie chce pamiętać.
Grudzień 1930 roku był mroźny, ulice zasypane śniegiem, który trzeszczał pod stopami. Młoda cyganka z dzieckiem na ramieniu przemierzała puste o tej porze ulice w poszukiwaniu pomocy. Jedna z bram na ulicy Gdańskiej była otwarta a w oknach odbijał się...

Polski bus przemierza przez mrok. Nagle wśród wszechobecnej czerni otwiera się miasto. Rozwija się stopniowo, nieśmiało zerkając ku obserwującej go z okna Dziewczynie. Najpierw kusi poszczególnymi światłami od stacji benzynowych i autostrad. Potem pętlami tramwajowymi, galeriami handlowymi na obrzeżach i monopolowymi - poperelowskimi zabytkami. Nie jest pewne swojej wartości, więc początkowo się kryguje, wstydzi, nie wie co może oferować, nie znajdując w sobie należnej mu wartości. Ale przyciąga zaciekawiony wzrok Dziewczyny. Otwiera się więc. Choć dalej skromnie. W ciągu przemijają wymuskane bloki, z szybkością busa uciekają przedwojenne kamienice. Ale już widać więcej światła - a w nim przeglądają się grządki i zielenie i drzewa i żule i artyści i wszelkiej maści spieszący się tłum. Pewne już swego miasto jednak na tym nie poprzestaje. Autobus wjeżdża do centrum, a tam feeria świateł. Tu mignie klasycystyczna godna stolicy wojewódzkiej budowla, tam manufaktura. Dziewczyna zachwycona wysiada na dworcu. Napis Łódź wita ją w swej łaskawości. Tam skąd przybywa nie ma takich miast. Zarazem pięknych i brzydkich, codziennych i unikatowych. Miast, które w nocnej poświacie potrafią zachwycić swoim onirycznym pięknem. Miejsce jak z filmu. Czyli to tu ma spędzić kolejne 5 lat, szkoląc się, by zostać reżyserem? Idealnie. Istna ziemia obiecana…

Polski bus przemierza przez mrok. Nagle wśród wszechobecnej czerni otwiera się miasto. Rozwija się stopniowo, nieśmiało zerkając ku obserwującej go z okna Dziewczynie. Najpierw kusi poszczególnymi światłami od stacji benzynowych i autostrad. Potem pętlami tramwajowymi, galeriami handlowymi na obrzeżach i monopolowymi - poperelowskimi zabytkami. Nie jest pewne swojej...

Padło na Łódź. To było idealne miejsce. Tak blisko, że mogła pojechać pierwszym porannym polskim busem i wrócić ostatnim tego samego dnia, a jednocześnie tak daleko, że prawdopodobieństwo, że spotka kogoś znajomego było bliskie zeru. Łódź powitała ją mgłą. Prosto z dworca autobusowego Kaliska wsiadła w 65 i po godzinie była w Lasie Łagiewnickim. Przeszła paroma ścieżkami i w końcu wypatrzyła idealne miejsce. Mała polanka ukryta wśród krzaków. Rzuciła plecak, wyciągnęła z niego stare zapisane kartki i podpaliła jedną zapałką. Dopilnowała aż wszystko się spali i lekka pobiegła z powrotem na 65. Z powrotem wysiadła wcześniej, przy Manufakturze. Weszła do środka, rzuciła się w szał zakupów. Plastic is fantastic pomyślała malując usta na różowo. Ten kolor idealnie pasował do jej nowej zwiewnej sukienki. Plecak znów jej ciążył, ale był to zupełnie inny ciężar - wiadomo glany i bojówki swoje ważą, ale jednocześnie nigdy nie było jej tak lekko.

Padło na Łódź. To było idealne miejsce. Tak blisko, że mogła pojechać pierwszym porannym polskim busem i wrócić ostatnim tego samego dnia, a jednocześnie tak daleko, że prawdopodobieństwo, że spotka kogoś znajomego było bliskie zeru. Łódź powitała ją mgłą. Prosto z dworca autobusowego Kaliska wsiadła w 65 i po godzinie była w Lasie Łagiewnickim. Przeszła paroma ścieżkami i ...

Ponieważ jestem mieszkanką Łodzi, zdecydowałam się na kilka krótkich historii z perspektywy łodzianina , które oparte są na faktach. :)

1. Mecz w Łodzi jednej z łódzkich drużyn. Długa kolejka do wejścia na stadion. Gdzieś pomiędzy kibicami mama z synkiem, któremu bardzo zimno (środek zimy, leje śnieg z deszczem). Kibice biorą się do akcji, krzyczą, aby przepuścić tę kobietę od razu do wejścia. Wszyscy są za, nikt się nie sprzeciwia. :) Kobieta z małym lądują przy kasie i wchodzą na stadion jako pierwsi. :)

2. Babcia z wnuczkiem w wózku na spacerze w jednym z łódzkich parków. Dziecko gubi bucika, czego babcia nie zauważa. Na ławce siedzi młoda para z psem. Orientują się po jakimś czasie, że leży bucik. Długo się nie zastanawiając, młody chłopak biegnie przez cały park w poszukiwaniu Pani z wózkiem, aby oddać jej bucika. Bucik trafia na nogę maluszka. Babcia bardzo dziękuje. Jest wzruszona.

3. Na ulicy Piotrkowskiej facet (bezdomny) znęca się nad psem. Pies młody, rasowy (najpewniej kradziony). Ktoś wzywa straż miejską. Strażnicy zabierają mu psa. On przeklina, bluźni. Ludzie przeklinają na niego.Są zestresowani i przerażeni zaistniałą sytuacją. Bluźnią na niego, wyzywają go. Młoda dziewczyna dopytuje strażników, co teraz będzie z tym psem. W nerwach zdarza się jej kilka razy zabluźnić na tego Pana w rozmowie ze strażnikami miejskimi. Strażnicy miejscy nie reagują. Nie wlepiają mandatu. Rozumieją. Okazują się być także ludźmi.

To tylko 3 historie, ale mam ich w zanadrzu o wiele więcej. Bo Łódź naprawdę jest spoko! :)

Ponieważ jestem mieszkanką Łodzi, zdecydowałam się na kilka krótkich historii z perspektywy łodzianina , które oparte są na faktach. :)

1. Mecz w Łodzi jednej z łódzkich drużyn. Długa kolejka do wejścia na stadion. Gdzieś pomiędzy kibicami mama z synkiem, któremu bardzo zimno (środek zimy, leje śnieg z deszczem). Kibice biorą się do akcji, krzyczą, aby przepuścić tę...

Surfinie wiszące przy kamienicy na Piotrkowskiej zatrzęsły się od huku. Marek usłyszał odgłos tłuczonych talerzy i jakieś okrzyki. Zatrzymał się z aparatem w ręku i spojrzał na drzwi wejściowe jednej z łódzkich kawiarni. Było przed południem, ulica na razie była spokojna, ale ten hałas...Co mogło się stać?
– Jezus Maria! – Korpulentna kobieta w błękitnej garsonce wypadła na ulicę. – Policja! Pogotowie! Mordują!
Marek stał jak wryty. Po kilkunastu sekundach odzyskał świadomość i wbiegł do lokalu. Był ratownikiem medycznym i wyglądało na to, że mimo urlopu będzie musiał wykonywać swoją pracę.
Na podłodze leżał elegancko ubrany mężczyzna w średnim wieku. Koło niego klęczała zapłakana kelnerka. Zabytkowy parkiet zabrudzony był krwią, a umięśniony chłopak obok przyciskał do ściany wyrywającego się i krzyczącego coś po francusku jegomościa z dziwacznym wąsikiem.
Marek spojrzał na to zamieszanie i zaczął wydawać rozkazy. Polecił wystraszonej rodzinie z dzieckiem zadzwonić na policję, zabronił wszystkim ruszać się z miejsca i pochylił się nad postrzelonym mężczyzną. Niewiele dało się już zrobić.
Policja zjawiła się szybko. Straż wystawiona przed lokalem zwracała na siebie uwagę zaciekawionych turystów.
Marek opadł na fotel czekając na decyzję policji. Straci przynajmniej kilka godzin, które mógł przeznaczyć na zwiedzanie. Na szczęście to nie był jedyny dzień jego urlopu.
Ofiara strzelaniny (Czy można nazywać jeden strzał strzelaniną? – zastanawiał się Marek) opuściła kawiarnię na noszach. Dlaczego ktoś miałby mordować w biały dzień? W kawiarni na głównej ulicy? Marek starał się dyskretnie przyglądać klientom kawiarni. Nie było ich wielu. Czteroosobowa rodzina z dwójką dzieci, osiłek, Francuz, kobieta w średnim wieku. Nikt nie wygląda na winnego. I gdzie podziała się broń?

Surfinie wiszące przy kamienicy na Piotrkowskiej zatrzęsły się od huku. Marek usłyszał odgłos tłuczonych talerzy i jakieś okrzyki. Zatrzymał się z aparatem w ręku i spojrzał na drzwi wejściowe jednej z łódzkich kawiarni. Było przed południem, ulica na razie była spokojna, ale ten hałas...Co mogło się stać?
– Jezus Maria! – Korpulentna kobieta w błękitnej garsonce wypadła na...

11:05
Dwóch przyjaciół pakuje graty do wiekowego samochodu
- Stary, czy ten złomiak nam przypadkiem nie padnie po drodze?
- To absolutna klasyka polskiej motoryzacji…
- Ok. Wiem, jak kochasz swojego kaszlaka. Chyba mamy już wszystko.
- Nadal nie rozumiem, dlaczego zdecydowaliście się na przeprowadzkę do tego ponurego miasta.
- Znasz ten stary kawał? Pijak odbija się od latarni do latarni. Nagle zatrzymuje go policjant. Pijak pyta:” Panie Władzo, gdzie ja jestem?”, a policjant na to: „W Łodzi!”. Amator procentów drapie się po głowie i odpowiada: „To wiem! Ale na jakim morzu?!”.
- Dobre. Ruszamy?
- Łódź czeka!

13:15
Na jednej z głównych ulic miasta.
- No proszę. Korków nie ma, to człowiek czuje, że żyje. Dobrze, że już dobijamy do ścisłego Centrum, bo to obrzeża przyprawiają człowieka o dreszcze. Graffiti. Powybijane okna. Sceneria rodem z horroru.
- Ale za to ludzie tacy mili! Ciągle do nas machają. O zobacz! Ta Pani też nas pozdrawia.
- Ten poprzedni Pan na chodnika chyba coś do nas krzyczał…
- Pewnie zobaczył tablice i witał nas w swoim pięknym mieście. Jednak co kultura, to kultura. Już czuję się jak w domu!
- Coś mi to nie gra…

13:17
Na światłach kierowca w samochodzie obok opuszcza szybę i krzyczy:
- Kolego! Jakieś graty gubisz Pan po drodze…
- Niech to szlag! Dykta w podłodze trzasnęła! Wszystkie toboły wyleciały! Jak mogliśmy nie zauważyć
- Anka mnie zabije! O, właśnie jakiś dostawczak przejechał jej ulubioną sukienkę!
- Słyszałem podejrzane odgłosy, ale myślałem, że to silnik. Przynajmniej teraz wiemy, dlaczego tubylcy do nas machali…
-Wyskoczę na jezdnie. Może uda mi się coś uratować.

13:20
W radiowozie
- Proszę o wyrozumiałość! To mój pierwszy dzień w Łodzi!
- Stwarzał Pan zagrożenie na jezdni zbierając… bieliznę damską. Koronkową.
- A Pan Władza zna ten stary kawał? Pijak odbija się od…

11:05
Dwóch przyjaciół pakuje graty do wiekowego samochodu
- Stary, czy ten złomiak nam przypadkiem nie padnie po drodze?
- To absolutna klasyka polskiej motoryzacji…
- Ok. Wiem, jak kochasz swojego kaszlaka. Chyba mamy już wszystko.
- Nadal nie rozumiem, dlaczego zdecydowaliście się na przeprowadzkę do tego ponurego miasta.
- Znasz ten stary kawał? Pijak odbija się od...

Przyjechałam w odwiedziny do siostry, która od pół roku mieszkała w Łodzi i od razu wybrałyśmy się na spacer słynną ulicą Piotrkowską. W pewnej chwili zapatrzyłam się w witrynę jakiegoś antykwariatu, w tym czasie do mojej siostry podszedł Pan. Usłyszałam:
-Pani, daj Pani 20 groszy!
-A na jedzenie Pan zbiera?- spytała siostra.
Pan zaś odparł:
-Nie, na marihuanę!
Moja siostra w głębokim szoku:
-Panie! 20 groszy???
Pan z ogromnym uśmiechem na twarzy odpowiedział:
-Grosz do grosza i będzie pół kosza!
Po czym tanecznym krokiem oddalił się w stronę zbliżającej się jakiejś pary.
Nie zdążyłam się odezwać, bo moja siostra popatrzyła tylko na mnie i powiedziała:
-Witamy w Łodzi!

Przyjechałam w odwiedziny do siostry, która od pół roku mieszkała w Łodzi i od razu wybrałyśmy się na spacer słynną ulicą Piotrkowską. W pewnej chwili zapatrzyłam się w witrynę jakiegoś antykwariatu, w tym czasie do mojej siostry podszedł Pan. Usłyszałam:
-Pani, daj Pani 20 groszy!
-A na jedzenie Pan zbiera?- spytała siostra.
Pan zaś odparł:
-Nie, na marihuanę!
Moja siostra...

Przyjeżdżając do Polski wiedziałem, że to gościnny kraj. Ludzie na Wyspach powtarzali, że nie ma to jak w domu, gdzie stoły uginają się od ciepłych posiłków, ludzie lubią spędzać wspólnie czas, a na ulicach można spotkać biegające i cieszące się pogodą dzieci. Będąc na wystawie w Museum of London dowiedziałem się nieco o historii Polski z wystawy dotyczącej II wojny światowej. Tam też znalazłem szczątkowe dane o Łodzkim getcie, które zamierzałem odnaleźć podczas wakacyjnej wyprawy. Hotel znajdował się na ulicy Jaracza, jak to powiedział recepcjonista ‘gdzieś koło teatru’. To pewnie niedaleko dworca Łódź Kaliska pomyślałem i ruszyłem w pieszą podróż, gdy wysiadałem z pociągu. Po pół godzinie spaceru zapytałem przechodnia w którą stronę na ulicę Jaracza.
- A SPYEERDALAY – odpowiedział.
‘Ciekawe co to oznacza?’ pomyślałem i poszedłem dalej prosto. Sytuacja powtórzyła się przy kolejnym przechodniu. Gorączkowo zacząłem przeszukiwać zakupiony słowniczek. Wśród podobnych słów znalazłem spytlować – przesiać mąkę przez pytel. Ciekawe co to ma wspólnego z moją drogą? Wreszcie zobaczył w oddali idącą młodą i całkiem uroczą Panią z dzieckiem w wózku. Zbliżając się zauważył zaczerwienie na jej policzkach i uśmiech w kącikach ust. Łamaną polszczyzną zagadnął.
- Preprzaszym Pani, gdzie Jaraća możemy?
- Ty bury prostaku! – krzyknęła i odeszła
‘O jaki charakterek, lubię takie. Szkoda tylko że nie zdążyłem podziękować’.
A więc jednak dobrze idę, prosto. Słowa kluczowe znałem już doskonale.

Przyjeżdżając do Polski wiedziałem, że to gościnny kraj. Ludzie na Wyspach powtarzali, że nie ma to jak w domu, gdzie stoły uginają się od ciepłych posiłków, ludzie lubią spędzać wspólnie czas, a na ulicach można spotkać biegające i cieszące się pogodą dzieci. Będąc na wystawie w Museum of London dowiedziałem się nieco o historii Polski z wystawy dotyczącej II wojny...

Co jakiś czas jadąc w tamtą stronę, pozwalałam otulić się wspomnieniom..
Tylko tam byliśmy sami, z dala od wścibskich, oceniających wszystko oczu.
Bezpieczni w swoich ramionach.
To tam leżeliśmy w wannie, stykając się stopami i rozmawiając o swoich przeżyciach,
to tamte ściany słyszały nasz szczery, beztroski śmiech.
To tam mogłeś dotykać bez skrępowania mojego nagiego ciała,
mogłeś głaskać moją głowę, myć z namaszczeniem moje smukłe plecy.
To w tych ścianach było słychać mój jęk, gdy dopełniałeś mnie godzinami.
Nikt nie mógł nam przeszkodzić, przez te kilka godzin, raz w miesiącu byłeś mój, a ja byłam Twoja...
Wsiadaliśmy do auta jako przyjaciele, a w czterech ścianach byliśmy kochankami, narkomanami dostającymi w końcu swoją dolę..

Nigdy nie lubiłam tego przemysłowego miasta..
Zawsze było dla mnie szare, ponure nic nieznaczące..
Do czasu..
Poznałam Ciebie i hotelik na Piotrkowskiej.
Wszystko nabrało barw, zostało spowite najgorętszą tajemnicą..
A dokładnie cztery ściany hotelowego pokoiku
i Łódź – która stała się tak pięknie zakazana,
kusząca i ekscytująca.

Co jakiś czas jadąc w tamtą stronę, pozwalałam otulić się wspomnieniom..
Tylko tam byliśmy sami, z dala od wścibskich, oceniających wszystko oczu.
Bezpieczni w swoich ramionach.
To tam leżeliśmy w wannie, stykając się stopami i rozmawiając o swoich przeżyciach,
to tamte ściany słyszały nasz szczery, beztroski śmiech.
To tam mogłeś dotykać bez skrępowania mojego nagiego...

Stała tam zapatrzona w wysokie budynki z czerwonej cegły. Wszystko było takie nowe i obce, inne niż wieś. Wyglądała dosyć biednie jak na standardy miasta, ale w biegu nikt nawet jej nie zauważał. A ona stała wpatrzona w sklepowe witryny. Na wystawach pyszniły się drogie futra, z lisów i norek. Zapadał zmierzch, ale życie nie ustawało nawet na chwilę. W jej brzuchu rosło nowe życie, a także jej życie rozpoczynało się tutaj na nowo. Była trochę zagubiona. Niewiele pieniędzy dali jej rodzice, którzy wyrzucili ją za próg, gdy tylko dowiedzieli się o dziecku. Czasami miłość okazuje się za słaba, by nie ulec potępieńczym szeptom. Ponad dachami domów widziała długie kominy fabryk, wypuszczające ciemne chmury dymu. Zaabsorbowana była tym widokiem. Aż nagle poczuła, że jakieś silne męskie ciało uderza z impetem w jej kruchą postać. Brudni, zmęczeni przechodnie, wracali z pracy do domów i nie mieli w zwyczaju przyglądać się innym, równie zmęczonym personom. Mężczyzna, jak się okazało - Stanisław, od razu się zakochał. Dziewczyna szybko pozwoliła zaprosić się do kawiarni. Stanisław starszy o 20 lat, bezustannie ją adorował.Widać było, że jest człowiekiem majętnym - zamawiał wszystko, nie zważając na ceny. A później z jego ust padła propozycja zostania jego utrzymanką. Mogłaby spać z żonatym mężczyzną, a w zamian dostać mieszkanie i pensje, która pozwalałaby jej przeżyć. Później znalazłaby pracę. W końcu trzeba jakoś zacząć, myślała gorączkowo. Czekał spokojnie, a na jej pozytywną odpowiedź uśmiechnął się szeroko.Ona, jakby przemieniona,położyła dłoń na udzie mężczyzny. Chciała żyć, mieć coś i żeby jej dziecko mogło godnie żyć. W końcu Stanisław nie był aż taki zły. Stanisław złapał dla nich dorożkę i zabrał ją do drogiego hotelu.

Stała tam zapatrzona w wysokie budynki z czerwonej cegły. Wszystko było takie nowe i obce, inne niż wieś. Wyglądała dosyć biednie jak na standardy miasta, ale w biegu nikt nawet jej nie zauważał. A ona stała wpatrzona w sklepowe witryny. Na wystawach pyszniły się drogie futra, z lisów i norek. Zapadał zmierzch, ale życie nie ustawało nawet na chwilę. W jej brzuchu rosło...