Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Joanna
HushHush123
Cleo99
Justyna
Effugere

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Joanna
HushHush123
Cleo99
Justyna
Effugere

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Osobom niepełnosprawnym możemy dać siebie codziennie poprzez rozmowy oraz podarowanie wolnego czasu jaki mamy. Osobiście znam ludzi niepełnosprawnych ruchowo i każdą wolną chwilę wykorzystuje aby dać im swoją cząstkę. Czuje się wówczas szczęśliwa. Rozmawiamy, śmiejemy się, śpiewamy, nie myśląc o niepełnosprawności,lecz o sprawności widzianej inaczej. Pokonujemy barierę tej drogi, która ma ułatwić życie, a nie utrudniać. Gdy się przebywa wśród takich ludzi z którymi ja jestem to wiem,że warto dla nich żyć i z nimi tworzyć świat społeczeństwa do którego należą.

Osobom niepełnosprawnym możemy dać siebie codziennie poprzez rozmowy oraz podarowanie wolnego czasu jaki mamy. Osobiście znam ludzi niepełnosprawnych ruchowo i każdą wolną chwilę wykorzystuje aby dać im swoją cząstkę. Czuje się wówczas szczęśliwa. Rozmawiamy, śmiejemy się, śpiewamy, nie myśląc o niepełnosprawności,lecz o sprawności widzianej inaczej. Pokonujemy barierę tej...

Przypiszczam, że gdyby osoba niepełnosprawna znalazłaby się w moim otoczeniu i byłaby ze mną w dobrych stosunkach nie miałaby żadnych ulg. Nie cackałabym się z nią, bo to jest najgorsze. Tanie współczucie, co już w jakiś sposób niepełnosprawnego człowieka wyklucza. Robiłabym z nią wszystko to, co robię z resztą, czyli czytałabym książki, żartowała, spędzała czas na świeżym powietrzu, rysowała, jeździła w plener, dosłownie wszystko. To, że ktoś jest w jakkiś sposób ograniczony nie znaczy, że nie może robić tego samego co ja, tylko, że w inny sposób (bardziej dostosowany do swoich możliwości) ale dla chcącego nic trudnego. Taka osoba przy mnie czułaby się "normalnie", czyli tak jak każdy inny człowiek. Zapomniałaby o swoim ograniczeniu.

Przypiszczam, że gdyby osoba niepełnosprawna znalazłaby się w moim otoczeniu i byłaby ze mną w dobrych stosunkach nie miałaby żadnych ulg. Nie cackałabym się z nią, bo to jest najgorsze. Tanie współczucie, co już w jakiś sposób niepełnosprawnego człowieka wyklucza. Robiłabym z nią wszystko to, co robię z resztą, czyli czytałabym książki, żartowała, spędzała czas na świeżym...

Moim zdaniem trzeba przede wszystkim traktować takie osoby w miarę możliwości normalnie, tak jak traktuje się osobę w pełni sprawną. Jeżeli ludzie zaczynają za bardzo się starać i na siłę ulepszyć życie takiej osobie, jest bardzo możliwe, że będzie się czuła nie jak pełnowartościowymi członkami społeczeństwa tylko jak ciężar, który spoczywa na barkach otaczających taką osobę ludzi. Trzeba również być cierpliwym względem takiej osoby, a co najważniejsze starać się by dać szansę na normalne życie.

Moim zdaniem trzeba przede wszystkim traktować takie osoby w miarę możliwości normalnie, tak jak traktuje się osobę w pełni sprawną. Jeżeli ludzie zaczynają za bardzo się starać i na siłę ulepszyć życie takiej osobie, jest bardzo możliwe, że będzie się czuła nie jak pełnowartościowymi członkami społeczeństwa tylko jak ciężar, który spoczywa na barkach otaczających taką...

Pomóżmy niepełnosprawnym zapomnieć o ich problemach. Wydaje mi się, że ludzie niepełnosprawni chcą się czuć, na tyle ile to możliwe, normalnie. Oni znają swoje ograniczenia. Często ludzie ograniczają niepełnosprawnych, a przecież oni w większości mogą prowadzić normalne życie. Nikt nie potrzebuje przypominania o swoich wadach, ułomnościach. Będąc w klasie z osobami niepełnosprawnymi zawsze starałam się bawić z nimi tak jak z każdym. Niedowidząca koleżanka chce rzucać do kosza piłą, proszę bardzo, najwyżej nie trafi, ale jak już jej się uda to radość niesamowita. Kolega na wózku, spoko, co go powstrzymuje przed wyjazdem na wycieczkę? Sprawdzamy, czy są podjazdy w miejscu docelowy, jeżeli nie to jedziemy gdzieś indziej, kolega jechać musi. To wyzwanie, kwestia organizacji.

Pomóżmy niepełnosprawnym zapomnieć o ich problemach. Wydaje mi się, że ludzie niepełnosprawni chcą się czuć, na tyle ile to możliwe, normalnie. Oni znają swoje ograniczenia. Często ludzie ograniczają niepełnosprawnych, a przecież oni w większości mogą prowadzić normalne życie. Nikt nie potrzebuje przypominania o swoich wadach, ułomnościach. Będąc w klasie z osobami...

Według mnie każda osoba powinna by traktowana jako część społeczeństwa, bez wyjątku. Nie ważne czy jest ona nie pełnosprawna czy pełnosprawna. Czy to że ktoś nie ma ręki czy nogi decyduje o tym jakim jest się człowiekiem? Absolutnie nie! Znam kilka osób niepełnosprawnych i choć nie rozmawiam z nimi tak często to widząc je na ulicy po prostu się do nich uśmiecham. Czasami taki jeden uśmiech może obrócić humor danej osoby o 180 stopni. Ten uśmiech może oznaczać dla nich dużo więcej niż jakikolwiek prezent i mogą poczuć się częścią całego społeczeństwa. Wystarczy fakt że ktoś ich akceptuje a nie to że są dyskryminowani z powodów czasami niezależnymi od nich. :) Cały czas uważam że ludzi powinno traktować się tak, jak samemu chciałoby być się traktowanym :)

Według mnie każda osoba powinna by traktowana jako część społeczeństwa, bez wyjątku. Nie ważne czy jest ona nie pełnosprawna czy pełnosprawna. Czy to że ktoś nie ma ręki czy nogi decyduje o tym jakim jest się człowiekiem? Absolutnie nie! Znam kilka osób niepełnosprawnych i choć nie rozmawiam z nimi tak często to widząc je na ulicy po prostu się do nich uśmiecham. Czasami...

Jak to kiedyś jeden z moich wykładowców powiedział: "Nie ma kogoś takiego jak człowiek niepełnosprawny, jest za to człowiek z niepełnosprawnością." Przede wszystkim więc nie możemy traktować takich ludzi jako "odrębnego gatunku". To, że w wyniku wypadku, choroby nie ma jakiejś części ciała bądź jego umysł pracuje inaczej, wolniej niż "zwykłej" osoby, nie znaczy, że jest kosmitą. To wciąż człowiek. Taki sam jak ty czy ja. A kto wie czy jutro to my nie będziemy na ich miejscu?
A więc: empatia i zrozumienie.
Jedzie przed Tobą osoba na wózku? Nie wzdychaj, nie popędza jej, choćbyś bardzo się spieszył. Widzisz osobę, która straciła rękę i nie radzi sobie np. z zakupami? Poświęć trochę czasu i jej pomóż.
Ale pamiętaj!
Czasem tacy ludzie odtrącą wyciągniętą do nich rękę.
Nie obrażaj się. Niektórzy z nich doskonale poradzą sobie sami, inni jednak, niestety wezmą twoją pomoc za litość.

Jak to kiedyś jeden z moich wykładowców powiedział: "Nie ma kogoś takiego jak człowiek niepełnosprawny, jest za to człowiek z niepełnosprawnością." Przede wszystkim więc nie możemy traktować takich ludzi jako "odrębnego gatunku". To, że w wyniku wypadku, choroby nie ma jakiejś części ciała bądź jego umysł pracuje inaczej, wolniej niż "zwykłej" osoby, nie znaczy, że jest...

Jak to kiedyś jeden z moich wykładowców powiedział: "Nie ma kogoś takiego jak człowiek niepełnosprawny, jest za to człowiek z niepełnosprawnością." Przede wszystkim więc nie możemy traktować takich ludzi jako "odrębnego gatunku". To, że w wyniku wypadku, choroby nie ma jakiejś części ciała bądź jego umysł pracuje inaczej, wolniej niż "zwykłej" osoby, nie znaczy, że jest kosmitą. To wciąż człowiek. Taki sam jak ty czy ja. A kto wie czy jutro to my nie będziemy na ich miejscu?
A więc: empatia i zrozumienie.
Jedzie przed Tobą osoba na wózku? Nie wzdychaj, nie popędza jej, choćbyś bardzo się spieszył. Widzisz osobę, która straciła rękę i nie radzi sobie np. z zakupami? Poświęć trochę czasu i jej pomóż.
Ale pamiętaj!
Czasem tacy ludzie odtrącą wyciągniętą do nich rękę.
Nie obrażaj się. Niektórzy z nich doskonale poradzą sobie sami, inni jednak, niestety wezmą twoją pomoc za litość.

Jak to kiedyś jeden z moich wykładowców powiedział: "Nie ma kogoś takiego jak człowiek niepełnosprawny, jest za to człowiek z niepełnosprawnością." Przede wszystkim więc nie możemy traktować takich ludzi jako "odrębnego gatunku". To, że w wyniku wypadku, choroby nie ma jakiejś części ciała bądź jego umysł pracuje inaczej, wolniej niż "zwykłej" osoby, nie znaczy, że jest...

"Mógłby mi pan to podać? Przepraszam moge przejechać? Może mi pani pomóc?"
Sylwia była przyzwyczajona do ciągłego proszenia o pomoc. Starała się być w miare możliwości samodzielna ale były one zbyt małe. Bardzo się więc zdziwiła, kiedy sama usłyszała pytanie:
- Przepraszam, możesz mi pomóc?
Niska blondynka z torbą w ręku wyglądała na nieco wystraszoną.
- Wiesz jak dojść na ul. Kochanowskiego.
- Pewnie, ale to kawałek stąd. Idziesz do końca tej ulicy, potem w prawo. Przy takim dużym niebieskim budynku w lewo.
- Ojej już się pogubiłam.
- Zaprowadzić cię?
- Mogłabyś?
- Pewnie.
Dziewczyna szła koło wózka taszczac torbę.
- Wygląda na ciężką. Może dasz mi ją i popchasz wózek będzie łatwiej.
- Super.
Rozmawiając z nową koleżanką na różne zwykłe tematy i mogąc jej pomóc Sylwia na chwile zapomniała o swojej niepełnosprawności. Nowa znajoma nie patrzyła na nią ze współczuciem ale jak na każdą inną dziewczynę.

"Mógłby mi pan to podać? Przepraszam moge przejechać? Może mi pani pomóc?"
Sylwia była przyzwyczajona do ciągłego proszenia o pomoc. Starała się być w miare możliwości samodzielna ale były one zbyt małe. Bardzo się więc zdziwiła, kiedy sama usłyszała pytanie:
- Przepraszam, możesz mi pomóc?
Niska blondynka z torbą w ręku wyglądała na nieco wystraszoną.
- Wiesz jak dojść na...