Po pierwsze trzeba zadać sobie 2 pytania "W czym ci ludzie są gorsi ode mnie?" i "W czym oni zawinili?"
Przecież to nie ich wina, że są niepełnosprawni! To mogłam być ja, ty... ktokolwiek. Chodzi o to, że tak miało być i nie można ich ranić. A może są w czymś lepsi od ciebie, albo po prostu są lepszymi ludźmi, bo życie ich na tyle doświadczyło, żeby szanować i je, i innych. Teraz trzeba przejść do czynu.
Tolerancja-teraz to tylko słowo, którym każdy szasta na lewo, na prawo, ale nikt go nie wykorzystuje.
Przede wszystkim osobę niepełnosprawną trzeba traktować jak człowieka. Nie można się litować i co chwila powtarzać " No wiesz, strasznie ci współczuję...", bo tym sposobem efekt będzie przeciwny do zamierzonego. Najlepiej postawić się na miejscu tej osoby, przykładowo:
Odkąd pamiętasz jeździsz na wózku. Jesteś sparaliżowany od pasa w dół, nigdy nie chodziłeś samodzielnie, nie biegałeś za piłką, nie wejdziesz po schodach na drugie piętro. W pewien sposób jesteś uzależniony od pomocy drugiego człowieka. Czy zdanie "Strasznie ci współczuję" postawi cię na nogi? Nie. No to może poprawi humor? Nie. Jedynie ci o tym przypomni. I mogę się założyć, że taka osoba z chęcią biegała by na stadionie 6 kółek, chodziła do sklepu po mleko i wchodziła na szóste piętro schodami, a nie wjeżdżała windą.
Myślę, że osobie niepełnosprawnej trzeba przede wszystkim pokazać, że mimo wielu, naprawdę wielu minusów życie jest wspaniałe i trzeba w nim znaleźć sens. Oni są ludźmi, tak jak my. My jeździmy samochodami, oni poruszają się na wózku. Dla mnie nie ma większej różnicy. A dla ciebie?

Po pierwsze trzeba zadać sobie 2 pytania "W czym ci ludzie są gorsi ode mnie?" i "W czym oni zawinili?"
Przecież to nie ich wina, że są niepełnosprawni! To mogłam być ja, ty... ktokolwiek. Chodzi o to, że tak miało być i nie można ich ranić. A może są w czymś lepsi od ciebie, albo po prostu są lepszymi ludźmi, bo życie ich na tyle doświadczyło, żeby szanować i je, i innych....

Według mnie przede wszystkim osoby niepełnosprawne należy traktować normalnie, jak pełnoprawnych obywateli. Nie litować się nad nimi, a już na pewno nie pastwić. Osoba taka musi wiedzieć, musi czuć, że mimo iż jest niepełnosprawna nie można ją ze wszystkiego wyręczać i musi sobie sama z tym poradzić. Musi poczuć, że tak naprawdę wszystko leży w jej rękach. Oczywiście pomoc wielu osób się przyda i przydaje, ale nie ma mowy o wyręczaniu.

Według mnie przede wszystkim osoby niepełnosprawne należy traktować normalnie, jak pełnoprawnych obywateli. Nie litować się nad nimi, a już na pewno nie pastwić. Osoba taka musi wiedzieć, musi czuć, że mimo iż jest niepełnosprawna nie można ją ze wszystkiego wyręczać i musi sobie sama z tym poradzić. Musi poczuć, że tak naprawdę wszystko leży w jej rękach. Oczywiście pomoc...

Odpowiedz na te pytanie jest niby prosta, lecz tak naprawdę realizacja znacznie trudniejsza. Po prostu wystarczy nie odrzucać ich. Traktować normalnie, tak jak inne osoby. Rozmawiać, przebywać, spędzać czas. Nie patrzeć z politowaniem. Nie wykluczać. Sprawiać, żeby mogli brać udział we wszystkich czynnościach, tak jak inni ludzie. W szkołach nie organizować indywidualnych lekcji, pozbawiając dziecko relacji z rówieśnikami. Toalet nie dzielić na: damskie, męskie i dla niepełnosprawnych. Narzędzia dla niepełnosprawnych zawierać zarówno w jednym pomieszczeniu, jak i drugim, jako coś normalnego. I takie podziały istnieją w wielu miejscach, zatem należy je zlikwidować. Wszędzie, gdzie niepełnosprawni są wyodrębnienie czują się jako ,,inni", odseparowani od społeczeństwa. Nie pozbawiajmy ich marzeń. Według przykazania miłości, traktujemy tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani przez innych.

Odpowiedz na te pytanie jest niby prosta, lecz tak naprawdę realizacja znacznie trudniejsza. Po prostu wystarczy nie odrzucać ich. Traktować normalnie, tak jak inne osoby. Rozmawiać, przebywać, spędzać czas. Nie patrzeć z politowaniem. Nie wykluczać. Sprawiać, żeby mogli brać udział we wszystkich czynnościach, tak jak inni ludzie. W szkołach nie organizować indywidualnych...

Mój wujek jest inwalidą i nie wstydzi się tego. Prawdą jest, że każdy dzień jest dla niego pewnym wyzwaniem. Kupienie bułek w sklepie, zapłacenie rachunków na poczcie, zakup ubrań. Wszystko wymaga większego wysiłku. Ale gdy kiedyś spytałam go czy myślał jak to jest być takim jak ja bądź reszta rodziny, odpowiedział:
Ale ja jestem jak wy.
To od nas zależy jak osoby niepełnosprawne będą się czuły. Traktując ich jak odmieńców, staną się nimi. Trzeba dać im poczuć się jak człowiek zdrowy. Nie wyręczać ich w każdej choćby najmniejszej czynności. Musimy zdać się na odrobinę empatii. Poczuć się jak oni, zrozumieć ich zmartwienia ale nie przypominać im jak są ograniczeni tylko pokazywać jak wiele mogą zdziałać. Tacy ludzie też pragną skończyć szkołę, zdobyć pracę, założyć rodzinę. Nie różnią się niczym od nas. Może jedynie tym, że wiedzą jak ważne jest doceniać zdrowie i to co się osiągnęło. Ci ludzie mają w sobie siłę, której nie wolno nam niszczyć.Mamy pozwolić im ją rozwijać.

Mój wujek jest inwalidą i nie wstydzi się tego. Prawdą jest, że każdy dzień jest dla niego pewnym wyzwaniem. Kupienie bułek w sklepie, zapłacenie rachunków na poczcie, zakup ubrań. Wszystko wymaga większego wysiłku. Ale gdy kiedyś spytałam go czy myślał jak to jest być takim jak ja bądź reszta rodziny, odpowiedział:
Ale ja jestem jak wy.
To od nas zależy jak osoby...

Dać im poczucie, że są potrzebni!
Nic tak nie uszczęśliwia człowieka, jak świadomość, że to, co robi ma sens i jest ważne.
Tworzenie miejsc pracy dla osób w jakiś sposób ograniczonych, czy to ruchowo, czy intelektualnie, jest czymś niesamowitym! Człowiek czuje, że pracuje, a tym samym przyczynia się do wzrostu gospodarczego, zniwelowaniu długu publicznego i rozwoju społeczeństwa.

Dać im poczucie, że są potrzebni!
Nic tak nie uszczęśliwia człowieka, jak świadomość, że to, co robi ma sens i jest ważne.
Tworzenie miejsc pracy dla osób w jakiś sposób ograniczonych, czy to ruchowo, czy intelektualnie, jest czymś niesamowitym! Człowiek czuje, że pracuje, a tym samym przyczynia się do wzrostu gospodarczego, zniwelowaniu długu publicznego i rozwoju...

Prawda jest taka, że choćby nie wiem co, osoba niepełnosprawna zawsze będzie odstawać od społeczeństwa - w mniejszym czy większym stopniu. Przykre, ale prawdziwe. Osobiście uważam, że aby mogli poczuć się pełnowartościowymi członkami społeczeństwa, największą uwagę należy skupić na małych rzeczach. Nie na pchaniu ich w wielkie maratony, olimpiady, pokazy mody, itp, itd. Oni nie są głupi i rozumieją o wiele więcej, niż niektórym się zdaje. Dlatego tak ważne są małe, proste rzeczy - zrobienie samemu zakupów, załatwienie spraw na poczcie, nawet wyjście na spacer do parku z psem. Zrobienie plakatu na festyn w mieście. Posmarowanie sobie kromki chleba masłem. Pójście do kina. To podstawowe rzeczy, które jednak dają im to poczucie, że robią coś, co robi każdy inny człowiek. Nie odstają od pełnosprawnych, nikt nie musi go karmić czy myć mu zębów, jeśli sam to potrafi. Nie traktować ich jak największej dramy świata, ale nie robić z nich także superbohaterów. Po prostu być człowiekiem dla człowieka. Myślę, że to wystarczy.

Prawda jest taka, że choćby nie wiem co, osoba niepełnosprawna zawsze będzie odstawać od społeczeństwa - w mniejszym czy większym stopniu. Przykre, ale prawdziwe. Osobiście uważam, że aby mogli poczuć się pełnowartościowymi członkami społeczeństwa, największą uwagę należy skupić na małych rzeczach. Nie na pchaniu ich w wielkie maratony, olimpiady, pokazy mody, itp, itd. Oni...

Człowieka szanuje się ze względu na to jaką jest osobą, a nie na sprawność. Okazywanie szacunku za to co dana osoba sobą reprezentuje daje do zrozumienia, że ktoś ma konkretną wartość - każdemu.

Człowieka szanuje się ze względu na to jaką jest osobą, a nie na sprawność. Okazywanie szacunku za to co dana osoba sobą reprezentuje daje do zrozumienia, że ktoś ma konkretną wartość - każdemu.

Każdy z nas, aby być szczęśliwym, potrzebuje czuć się akceptowanym takim jakim jest - dlatego uważam, że ludzi niepełnosprawnych należy po prostu traktować tak jak każdego innego członka społeczeństwa. Naturalnie jest, że ustąpimy miejsca starszej pani w autobusie, będziemy wspierać przyjaciół w potrzebie, pomożemy mamie posprzątać czy odwiedzimy dziadka, aby wiedział, że o nim pamiętamy. Tak samo jest z osobami niepełnosprawnymi – troszczmy się o nich, pomagajmy im, ale w sposób, który jest naprawdę celowy. Nie próbujmy wyolbrzymiać ich inwalidztwa, sprawiając, że będą czuli jeszcze mniej potrzebni. Bądźmy dla nich kolegą, sąsiadem, córką i zachowujmy się tak, jak sami chcielibyśmy by nas traktowano na ich miejscu. Jednak wszelkie prośby traktujmy priorytetowo, gdyż jestem przekonana, że nie będą one nadużywane dla celów inne niż konieczność pomocy.

Każdy z nas, aby być szczęśliwym, potrzebuje czuć się akceptowanym takim jakim jest - dlatego uważam, że ludzi niepełnosprawnych należy po prostu traktować tak jak każdego innego członka społeczeństwa. Naturalnie jest, że ustąpimy miejsca starszej pani w autobusie, będziemy wspierać przyjaciół w potrzebie, pomożemy mamie posprzątać czy odwiedzimy dziadka, aby wiedział, że o...

Najprościej ze wszystkich możliwości - nie traktować ich inaczej.

Najprościej ze wszystkich możliwości - nie traktować ich inaczej.

Jak można dać niepełnosprawnym odczuć, że są pełnoprawnymi członkami społeczeństwa? Nie traktujmy ich jak idiotów, którzy z niczym sami sobie nie poradzą. Pomagajmy im bezinteresownie, tak aby sami tego nie dostrzegali lub nie zauważali. Nie afiszujmy się tym, że widzimy kogoś, kto jest np. na wózku. Nie oglądajmy się za nim i nie mówmy do nich jak do małych, głupiutkich dzieciaczków. Traktowanie ich jak normalnych ludzi jest konieczne, bo oni w dalszym ciągu są normalni! A nawet wyjątkowi! I tak też powinniśmy ich traktować, bo to my jesteśmy szarym tłumem, a oni się wyróżniają :) Trzeba sprawić, aby to wyróżnianie wszystkim się dobrze kojarzyło!

Jak można dać niepełnosprawnym odczuć, że są pełnoprawnymi członkami społeczeństwa? Nie traktujmy ich jak idiotów, którzy z niczym sami sobie nie poradzą. Pomagajmy im bezinteresownie, tak aby sami tego nie dostrzegali lub nie zauważali. Nie afiszujmy się tym, że widzimy kogoś, kto jest np. na wózku. Nie oglądajmy się za nim i nie mówmy do nich jak do małych, głupiutkich...