Sęk w tym, by nie dać im odczuć. Sprawienie, by ktoś coś odczuł, zakłada jakieś wyjątkowe działanie, specjalnie traktowanie. A nie o to tutaj chodzi. Ludzie niepełnosprawni nie mają po prostu pełnej sprawności i właściwie to jest jedyna różnica między nimi a ludźmi, którzy taką sprawność posiadają. Jeden urodził się bez rąk, inny nosi okulary ze szkiełkami niby denka butelek. A jeszcze inny nie jest w stanie przyswoić zasad ortografii. Każdy posiada jakieś niedoskonałości i niepełnosprawność jest tylko tym - niedoskonałością. Więc do człowieka należy podejść... uwaga!... jak do człowieka. Jeden potrzebuje marchewki, na innego działa metoda kija. Ktoś jest otwarty, ktoś inny raczej woli świat książek i bezpiecznych czterech ścian. Podejście do człowieka zależy od tego, jaki ten człowiek jest. Pełnosprawny czy nie.

Sęk w tym, by nie dać im odczuć. Sprawienie, by ktoś coś odczuł, zakłada jakieś wyjątkowe działanie, specjalnie traktowanie. A nie o to tutaj chodzi. Ludzie niepełnosprawni nie mają po prostu pełnej sprawności i właściwie to jest jedyna różnica między nimi a ludźmi, którzy taką sprawność posiadają. Jeden urodził się bez rąk, inny nosi okulary ze szkiełkami niby denka...

Ludzie są okropni. Sama byłam - jestem - niepełnosprawna i wiem jak boli świadomość niemocy dopasowania się do innych. Sporo osób krytykuje takich ludzi, ale to przecież nie ich wina. Tacy się rodzimy.
Moja niepełnosprawność - dzięki intensywnym ćwiczeniom - nie jest na pierwszy rzut oka widoczna, dlatego ludzie myśleli, że po prostu jestem dziwna. Gdy na przykład po wielu miesiącach wytykania przez przypadek dowiadywali się, że jestem chora, ich pogląd na sytuacje zmieniał się diametralnie. Z oprawców zmieniali się w potulnych i pomocnych. Społeczeństwo nie jest psychicznie przygotowane na jakąkolwiek dysfunkcje.
Nie wiedzą jak się mają zachować.
Jedyne co mnie cieszy, to to, że mam wokół siebie przyjaciół, którzy mnie znają i którym to nie przeszkadza.
Myślę, że właśnie na tym polega cały sekret.
Powinniśmy pozwolić poznać się ludziom z tej lepszej strony.
To wystarczy.
A ludzie powinni uzbroić się w odrobinę empatii.
Czy gdybyś był niepełnosprawny, chciałbyś żeby traktowano cię inaczej?

Ludzie są okropni. Sama byłam - jestem - niepełnosprawna i wiem jak boli świadomość niemocy dopasowania się do innych. Sporo osób krytykuje takich ludzi, ale to przecież nie ich wina. Tacy się rodzimy.
Moja niepełnosprawność - dzięki intensywnym ćwiczeniom - nie jest na pierwszy rzut oka widoczna, dlatego ludzie myśleli, że po prostu jestem dziwna. Gdy na przykład po wielu...

Rozmawiać z nimi. Z własnych obserwacji widzę, że zbyt często odwracamy wzrok w drugą stronę. Bo nie wiemy jak się zachować, gdy osoba niepełnosprawna na nas spojrzy, uśmiechnie się. Czujemy się wtedy niezręcznie. Spektrum niepełnosprawności jest dosyć szerokie, a nam najzwyczajniej brakuje wiedzy na temat jej kategorii. Widzimy młodą dziewczynę idącą o kulach, mężczyznę mówiącego do siebie, dziecko z zespołem Downa. Nie rozumiemy ich zachowań. Nie wiemy, co zrobić, gdy przypadkiem znajdziemy się z nimi sami w windzie. Boimy się, a nasz strach wynika z niewiedzy. Co możemy zrobić? Edukować się. Dlaczego ten obcy chłopiec próbuje złapać mnie za rękę w autobusie, dlaczego ta dziewczyna zawadza nogą o wszystkich ludzi stojących na chodniku. Wiedzą możemy zminimalizować wiele negatywnych emocji rodzących się w nas, a przy tym sprowokować wiele przyjemnych sytuacji. Właśnie za pomocą rozmowy. Wystarczy trochę odwagi i szczery uśmiech. Bądźmy ludźmi dla tych ludzi.

Rozmawiać z nimi. Z własnych obserwacji widzę, że zbyt często odwracamy wzrok w drugą stronę. Bo nie wiemy jak się zachować, gdy osoba niepełnosprawna na nas spojrzy, uśmiechnie się. Czujemy się wtedy niezręcznie. Spektrum niepełnosprawności jest dosyć szerokie, a nam najzwyczajniej brakuje wiedzy na temat jej kategorii. Widzimy młodą dziewczynę idącą o kulach, mężczyznę...

Dwoje z moich bliskich osób to osoby niepełnosprawne, więc mniej więcej wiem co trzeba zrobić. Przede wszystkim tak jak już wiele osób napisało traktujmy ich normalnie. Nie starajmy się pomagać na siłę ani wyręczać. Jeżeli będą potrzebować pomocy, poproszą nas o to, a jeżeli nie poproszą to na pewno będziemy widzieć kiedy jej potrzebują, nie musimy pomagać "na zapas". Z resztą takie "pomaganie" niepełnosprawnym dzieciakom często ich rozleniwia i potem stają się niesamodzielni przy prostych czynnościach, które by mogli zrobić sami a smutna prawda jest taka, że ich rodzice jak z resztą wszystkich nie będą żyć wiecznie, więc muszą umieć coś zrobić sami jeżeli to tylko możliwe.

Dwoje z moich bliskich osób to osoby niepełnosprawne, więc mniej więcej wiem co trzeba zrobić. Przede wszystkim tak jak już wiele osób napisało traktujmy ich normalnie. Nie starajmy się pomagać na siłę ani wyręczać. Jeżeli będą potrzebować pomocy, poproszą nas o to, a jeżeli nie poproszą to na pewno będziemy widzieć kiedy jej potrzebują, nie musimy pomagać "na...

Człowiek niepełnosprawny jest takim samym członkiem społeczeństwa, jak każdy inny. To, czy ktoś nie ma ręki, czy nogi, jeździ na wózku inwalidzkim nie czyni go innym, gorszym człowiekiem. Często można spotkać się z "innym" traktowaniem osób niepełnosprawnych, jednak nie widzę w tym najmniejszego sensu. To tak jakby traktować kogoś inaczej, bo jest niższy czy wyższy. Niepełnosprawni są częściej bardziej wartościowymi ludźmi dla społeczeństwa, niż w pełni sprawni ludzie, którym brakuje piątej klepki.

Człowiek niepełnosprawny jest takim samym członkiem społeczeństwa, jak każdy inny. To, czy ktoś nie ma ręki, czy nogi, jeździ na wózku inwalidzkim nie czyni go innym, gorszym człowiekiem. Często można spotkać się z "innym" traktowaniem osób niepełnosprawnych, jednak nie widzę w tym najmniejszego sensu. To tak jakby traktować kogoś inaczej, bo jest niższy czy wyższy....

Na usta ciśnie się sformułowanie "traktuj ich jak każdego innego człowieka". I pewnie wzorcowo, według teorii zaiste tak winno być. Praktyka jest jednak zgoła inna. Wszystko zależy od stopnia niepełnosprawności. Czym innym jest kontakt z osobą, która jeździ na wózku, a czym innym gdy dana osoba nie kontroluje swoich zachowań i np. uderza głową o ścianę. Rodzajów niepełnosprawności jest tyle, ile ziarenek piasku w Europie, nie sposób tego uśrednić. A jako osoba z doświadczeniem w pracy z niepełnosprawnymi wiem, że każdego trzeba traktować indywidualnie. Tu leży właśnie sedno pracy z taką osobę. Nie normalnie, nie jak każdego człowieka. Osobę trzeba traktować indywidualnie w sposób dopasowany do jego potrzeb. A jednocześnie w miarę możliwości daj mu wędkę a nie rybę. Czasami znaczy to pozwól mu się umyć samemu, a czasami po prostu pozwól mu machnąć głową. Nagródź go gdy na nagrodę zasłużył i ukarz gdy się nie przykłada. Traktuj go dokładnie tak, jakbyś chciał aby Ciebie traktowano w tej sytuacji.

Na usta ciśnie się sformułowanie "traktuj ich jak każdego innego człowieka". I pewnie wzorcowo, według teorii zaiste tak winno być. Praktyka jest jednak zgoła inna. Wszystko zależy od stopnia niepełnosprawności. Czym innym jest kontakt z osobą, która jeździ na wózku, a czym innym gdy dana osoba nie kontroluje swoich zachowań i np. uderza głową o ścianę. Rodzajów...

Niepełnosprawność nie może dyskryminować ludzi z życia społecznego. Już z powodu ich "odmienności" jest im ciężko się przystosować, a kiedy ludzie dokładają szykany to proces ten jest dodatkowo utrudniony. Bardzo często dzieci nie rozumieją dlaczego dana osoba np.: jeździ na wózku albo inaczej się zachowuje. To już jest wystarczający powód aby naśmiewać się i wytykać palcami. Ważne, aby od najmłodszych lat tłumaczyć dzieciom sytuacje w jakiej te osoby się znajdują i ganić każdy przejaw braku tolerancji. Nie należy dyskryminować niepełnosprawnych w pracy, tylko zatrudniać ich i szkolić, aby podnosili swoje kwalifikacje i w ten sposób stawali się niezależni. Czasem proste gesty jak chociażby przeprowadzenie niewidomej osoby przez ulicę, albo poświęcenie jej swojego czasu na spacerach lub czytaniu książek znaczą dla takich ludzi bardzo wiele i dają im poczucie wspólnoty. Naszym zachowaniem dajemy przykład innym. Ponadto nie należy tematu niepełnosprawności unikać, uznając, że jest on niewygodny. Powinno się o tym rozmawiać i prowadzić dialog, aby życie takich osób ułatwić i polepszyć, jak mówił Franklin Delano Roosevelt (który de facto jeździł na wózku inwalidzkim z powodu choroby): "Trudno poprawić los ludzi przez dobre prawa, łatwo jednak go pogorszyć przez złe". Bądźmy empatyczni!

Niepełnosprawność nie może dyskryminować ludzi z życia społecznego. Już z powodu ich "odmienności" jest im ciężko się przystosować, a kiedy ludzie dokładają szykany to proces ten jest dodatkowo utrudniony. Bardzo często dzieci nie rozumieją dlaczego dana osoba np.: jeździ na wózku albo inaczej się zachowuje. To już jest wystarczający powód aby naśmiewać się i wytykać...

To ludzie są okrutni a nie Oni inni
Osoby niepełnosprawne przystosowują się do życia według swoich potrzeb często też potrafią samodzielnie funkcjonować bez opieki osób trzecich. Przyzwyczajone do swojej odmienności potrafią o tym zapominać i nie zwracać na to uwagi natomiast niestety kiedy pojawiają się w nowym otoczeniu wśród nowych ludzi to oni właśnie swoim zaciekawionym wzrokiem lub bezczelnym gapieniem powodują uczucie odrzucenia u osoby niepełnosprawnej. Cały problem odmienności odrzucenia wstydu leży właśnie w tych osobach które są zdrowe i które nie spotykają się na co dzień z kalectwem. Jeśliby one nie dawałyby odczuć tej inności czuliby się jak normalni pełnowartościowi obywatele .
Wyjaśniając co mam na myśli: w pewnej rodzinie wychowuje się chore dziecko które jest niepełnosprawne z powodu braku jednej z rączki. Dziecko to nie czuję swojej odmienności gdy otacza je rodzina, radzi sobie na swoje sposoby jest w stanie wykonywać praktycznie wszystkie czynności co rówieśnicy. W domu czuję się bezpiecznie nie narażone na przykre komentarze. W chwili gdy dziecko idzie pierwszy dzień do szkoły przeżywa koszmar odczuwając swoją odmienność i brak akceptacji ze strony środowiska. Wystarczy jednak pewien czas a reszta dzieci przyzwyczaja się do tego i nie zwraca uwagi na to że ich kolega/koleżanka jest w pewnym stopniu niepełnosprawny, traktują go w sposób normalny nie pytając uporczywie dlaczego jest taki a nie inny. To właśnie zmienia czas i przyzwyczajenie, do kogoś czegoś.
Akcją pod nazwą „wszyscy jesteśmy dziećmi Boga” miałaby na celu zapoznanie całego społeczeństwa z chorobami oraz oswojenie ich z nimi by przy spotkaniu takowej osoby umieli się zachować. Integracja ludzi pomogłaby obojgu stron na zaakceptowanie siebie oraz swoich wad. Pozwoliłaby poczuć się osoba niepełnosprawnym jak normalny człowiek a nie dziwadło które pokazało się w miejscu publicznym dlatego trzeba dokładnie mu się przyjrzeć .

To ludzie są okrutni a nie Oni inni
Osoby niepełnosprawne przystosowują się do życia według swoich potrzeb często też potrafią samodzielnie funkcjonować bez opieki osób trzecich. Przyzwyczajone do swojej odmienności potrafią o tym zapominać i nie zwracać na to uwagi natomiast niestety kiedy pojawiają się w nowym otoczeniu wśród nowych ludzi to oni właśnie swoim...

Traktujmy ich normalnie. Wymagajmy, ochrzaniajmy. Nigdy nie patrzmy z politowaniem, bo czasem to nasze myślenie o niepełnosprawnych wymaga korekcji z powodu jego upośledzenia. Nie w niepełnosprawności problem, lecz w naszym ograniczonym myśleniu o nim. Tyle dziś mówimy o tolerancji, nieszufladkowaniu ludzi, a tych w mgnieniu oka wpychamy w schemat wymagających współczucia. To działa w dwie strony. Wyzbądźmy się nadmiernej infantylizacji niepełnosprawnych. Każdy nowo poznany człowiek wie coś, czego my jeszcze nie wiemy. Niezależnie od IQ. Niezależnie od pokrowca na narządy wewnętrzne zwanego ciałem. Klucz jest jeden- okazuj drugiemu człowiekowi prawdziwe uczucia, nie te, które Twoim zdaniem wypadałoby czuć. Dasz radę, trzymam kciuki!

Traktujmy ich normalnie. Wymagajmy, ochrzaniajmy. Nigdy nie patrzmy z politowaniem, bo czasem to nasze myślenie o niepełnosprawnych wymaga korekcji z powodu jego upośledzenia. Nie w niepełnosprawności problem, lecz w naszym ograniczonym myśleniu o nim. Tyle dziś mówimy o tolerancji, nieszufladkowaniu ludzi, a tych w mgnieniu oka wpychamy w schemat wymagających współczucia....

Po pierwsze trzeba takie osoby traktować jak normalne w pełni zdrowia osoby, mając na uwadze to, że pewnych spraw nie należy od takich osób wymagać. Nie należy traktować osoby niepełnosprawnej z łaską, współczuciem i nadmierną troską, jest to dla niektórych z nich bardzo irytujące, zdarza się tak, że mogą to wyjątki wykorzystywać, bo się zdarza tak! Drugim ważnym problemem jest to, że wiele miejsc publicznych, miast itp. nie jest przystosowane dla takich ludzi, dając im odczuć, że są na marginesie, mało ważni dla społeczeństwa. Trzeba to zmienić, no ale jak wiadomo wiąże się to z kosztami. Trzecim problemem jest mentalność ludzi, a zwłaszcza dzieci i młodzieży. Takie dziecko co ma wszystko nie zdaję sobie sprawy z jakimi trudnościami ma taka osoba do czynienia. Trzeba uświadamiać i edukować taką młodzież z czym borykają się osoby niepełnosprawne. Powinna taka edukacja zmniejszyć prześladowanie niepełnosprawnego dziecka ze strony rówieśników.

Po pierwsze trzeba takie osoby traktować jak normalne w pełni zdrowia osoby, mając na uwadze to, że pewnych spraw nie należy od takich osób wymagać. Nie należy traktować osoby niepełnosprawnej z łaską, współczuciem i nadmierną troską, jest to dla niektórych z nich bardzo irytujące, zdarza się tak, że mogą to wyjątki wykorzystywać, bo się zdarza tak! Drugim ważnym problemem...