Moja siostra nigdy w siebie nie wierzyła. Po wypadku, kiedy poruszała się na wózku tylko się to nasiliło. Ciągle powtarzała, że jest do niczego, bo nawet nie umie wstać. Użalała się nad sobą, a razem z nią wszyscy inni. Wszyscy oprócz mnie. Ja - w miarę możliwości - traktowałam ją normalnie. Prosiłam ją o podanie jakiejś rzeczy nie posyłając jej przy tym współczującego spojrzenia. Jeśli wiedziałam, że z czymś sobie poradzi nie wyręczałam jej. Przeciwnie, zachęcałam do samodzielności. Nie zwracałam uwagi na zatroskane spojrzenia przechodniów, kiedy pchałam jej wózek chodnikiem. Postępowałam z nią jak z normalnym człowiekiem. Bo w gruncie rzeczy takim dla mnie była. To jej pomogło. Zaczęła wierzyć w siebie. Wyznaczała sobie cele, które osiągała. Powiedziała mi, że będzie mi za to wdzięczna, wdzięczna za to że nauczyłam ją żyć.

Moja siostra nigdy w siebie nie wierzyła. Po wypadku, kiedy poruszała się na wózku tylko się to nasiliło. Ciągle powtarzała, że jest do niczego, bo nawet nie umie wstać. Użalała się nad sobą, a razem z nią wszyscy inni. Wszyscy oprócz mnie. Ja - w miarę możliwości - traktowałam ją normalnie. Prosiłam ją o podanie jakiejś rzeczy nie posyłając jej przy tym współczującego...

Większość osób niepełnosprawnych czuje się gorsza. Oczywiście może być to powiązane z depresją pourazową, np. po wypadku, w którym ktoś został sparaliżowany od pasa w dół. Niestety, dużą winę za to ponoszą także ludzie z otoczenia osób dotkniętych w jakiś sposób kalectwem. Moim zdaniem najważniejsze jest uświadamianie społeczeństwa, iż inwalidztwo nie jest powodem do wstydu. Istotną rolę odgrywa zarówno mentalność osób poszkodowanych, jak i ich otoczenia. Z pewnością nie możemy wytykać czy naśmiewać się z nich. Powinniśmy im pokazać, że mogą wiele, czasem nawet więcej od człowieka zdrowego. Musimy odkryć i wyeksponować zdolności chorych ludzi, namówić do rozwijania ich. Dać im odczuć, iż są potrzebni, że mogą pracować i udzielać się w życiu publicznym, rozwijać zainteresowania. Należy pomagać, ale nie można wyręczać niepełnosprawnych i się nad nimi użalać. Oni powinni jak najszybciej powrócić do normalnego życia, na tyle na ile mogą. Warto przedstawiać im historie osób, które egzystują normalnie. Możemy pokazać im film (choćby "Cyrk motyli") lub przeczytać jakąś książkę. Bliscy muszą otoczyć ich miłością i ciepłem. Nie mogą być w ich obecności skrępowani, ale powinni okazać zrozumienie i cierpliwości.

Większość osób niepełnosprawnych czuje się gorsza. Oczywiście może być to powiązane z depresją pourazową, np. po wypadku, w którym ktoś został sparaliżowany od pasa w dół. Niestety, dużą winę za to ponoszą także ludzie z otoczenia osób dotkniętych w jakiś sposób kalectwem. Moim zdaniem najważniejsze jest uświadamianie społeczeństwa, iż inwalidztwo nie jest powodem do...

Mieliśmy po 12 lat. To była tylko niewinna wycieczka do lasu. Dotarlibyśmy nad jezioro znacznie wcześniej, gdyby nie Julia. Ola musiała przyprowadzić swoją niewidomą siostrę. Nikt jej nie lubił. Nie mogła grać z nami w piłkę, ani biegać. Na podwórku zawsze siedziała pod drzewem i czytała te swoje dziwne książki. Zawsze czułam się przy niej niekomfortowo. Była miła, ale inna, a czy nie boimy się przypadkiem tego, co jest w jakiś sposób odmienne? Musieliśmy iść wolniej, bo oczywiście torowała sobie drogę swoją białą laską.
-No szybciej ślepoto!-krzyczał Kuba. Julia zdawała się jakby ignorować jej słowa. W końcu, po dwugodzinnym marszu, dotarliśmy do celu. Dobrze było zamoczyć się w chłodnej wodzie. Pływaliśmy i opalaliśmy się, a Julia siedziała w bezruchu z nogami w jeziorze. Wieczorem nad lasem zaczęły zbierać się czarne chmury. Nie minęło 5 minut, a z nieba lunął rzęsisty deszcz. Przebywanie w lesie podczas burzy z piorunami chyba nie jest najlepszym pomysłem, prawda? Czym prędzej ruszyliśmy w drogę powrotną. Szybko zrozumieliśmy jednak, że nie wiemy, dokąd iść.
-Gdzie jesteśmy?-Kuba zaczął płakać.
-Ja wiem. Chodźcie.-cichym głosem odparła Julka. Zgrabnymi, lecz ostrożnymi krokami ruszyła przed siebie. Wszystkie drzewa wyglądały identycznie. W życiu tak się nie bałam. Potem jednak usłyszałam szum silników, a naszym oczom ukazała się dobrze znana wszystkim szosa. Gdyby nie Julia i jej zdolności, nie moglibyśmy wrócić do domu. Od tamtej pory nikt już się z niej nie śmieje.

Mieliśmy po 12 lat. To była tylko niewinna wycieczka do lasu. Dotarlibyśmy nad jezioro znacznie wcześniej, gdyby nie Julia. Ola musiała przyprowadzić swoją niewidomą siostrę. Nikt jej nie lubił. Nie mogła grać z nami w piłkę, ani biegać. Na podwórku zawsze siedziała pod drzewem i czytała te swoje dziwne książki. Zawsze czułam się przy niej niekomfortowo. Była miła, ale...

Najlepszym sposobem, aby osoby dotknięte niepełnosprawnością nie czuły się wyobcowane w środowisku jest traktowanie ich zwyczajnie, bez robienia wielkiego "halo" z ich niepełnosprawności. Nie patrzmy na to, czy ktoś jeździ na wózku, chodzi o kulach, nie widzi, nie słyszy, patrzmy na człowieka. Każdy z nas jest inny, to banał, ale prawdziwy. I niezależnie od tego, czy jest w pełni sprawny, czy nie, każdy posiada jakieś wnętrze, jakieś pasje, ciekawe historie do opowiedzenia, anegdoty, którymi może zaskoczyć, ale też wady, wkurzające przyzwyczajenia. Mamy tendencję do tego, żeby osoby niepełnosprawne traktować jak przybyszów z obcej planety. Uważamy na słowa, żeby nie urazić, nadskakujemy, czasem zamęczamy pomocą. Ale trzeba pamiętać, że bez tego wózka, laski, aparatu słuchowego i innych "akcesoriów" stoi lub siedzi przed nami zwykły człowiek, jak każdy inny. Z takim podejściem nie będzie trzeba się zastanawiać, jak dać mu odczuć, że jest pełnowartościowym członkiem społeczeństwa.
I jeszcze jedno: usuwajmy bariery z naszych ulic. Każda osoba, która musi przedrzeć się przez miasto na wózku wie, że to czasem „mission impossible”, przez zbyt wysokie krawężniki, brak podjazdów itp. Trudno w takich warunkach czuć się na równi z osobami w pełni sprawnymi, które tych trudności nie odczuwają.

Najlepszym sposobem, aby osoby dotknięte niepełnosprawnością nie czuły się wyobcowane w środowisku jest traktowanie ich zwyczajnie, bez robienia wielkiego "halo" z ich niepełnosprawności. Nie patrzmy na to, czy ktoś jeździ na wózku, chodzi o kulach, nie widzi, nie słyszy, patrzmy na człowieka. Każdy z nas jest inny, to banał, ale prawdziwy. I niezależnie od tego, czy jest w...

Sama jestem osobą niepełnosprawną i po ostatnim zwolnieniu z pracy, czuje się fatalnie, gdyż szef powiedział mi:
- Zwalniam cię, bo nie dostałem dotacji na ciebie. Czuje się z tym źle, ale musisz zrozumieć, że prowadzenie firmy to ogromne koszty… bla.. bla...
Od razu zrozumiałam: Jestem gorsza! Trzymali mnie tylko dla tych 2 tysięcy złotych, które na mnie zarabiali z dotacji.
Podczas poszukiwania pracy usłyszałam:
- Ma pani grupę fantastycznie, bo procentowo mamy za mało osób niepełnosprawnych!
Z jednej strony dzięki tym dotacją niepełnosprawny ma szansę znaleźć pracę, lecz ta taktyka, posiada też ciemną stronę w razie jakichś problemów, jako pierwszy zostaje zwolniony niepełnosprawny. Dlaczego? To oczywiste: niepełnosprawni są wolniejsi, słabsi, szybciej się męczą, do tego mają dodatkową przerwę, pracują tylko 7 godzin, a i nie mogą zostawać po godzinach, często chodzą po lekarzach, biorą L4. Prawda jest taka, że niepełnosprawni to ludzie gorszej kategorii, ciężko postawić kogoś na wózku obok sprawnej osoby i powiedzieć: Jesteście równi. Jak to równi? Ja już na starcie jestem przegrana.
Sprawni nie widzą we mnie człowieka, tylko pieniądze, dotacje, grupy niepełnosprawności oraz jakieś procenty. Jeśli zmieni się nastawienie pracodawców, że osoba niepełnosprawna, również może być pełnowartościowym pracownikiem to będzie już niewielki krok do przodu.

Sama jestem osobą niepełnosprawną i po ostatnim zwolnieniu z pracy, czuje się fatalnie, gdyż szef powiedział mi:
- Zwalniam cię, bo nie dostałem dotacji na ciebie. Czuje się z tym źle, ale musisz zrozumieć, że prowadzenie firmy to ogromne koszty… bla.. bla...
Od razu zrozumiałam: Jestem gorsza! Trzymali mnie tylko dla tych 2 tysięcy złotych, które na mnie zarabiali z...

Kiedy byłam studentką, był z nami na roku Kuba - chłopak niesamowicie inteligentny, ambity i zabawny. Cierpiał na dziecięce porażenie mózgowe. Każdego dnia na uczelni towarzyszyła mu jego mama, która pomagała mu poruszać się na wózku, przenosiła go z wózka na specjalne krzesło, które zawsze przynosili ze sobą, na wykładach robiła dla niego notatki. Kuba nie mógł pisać ze względu na zdeformowane palce, ciężko było mu mówić, ale starał się tę barierę przełamywać.

Kuba najlepiej czuł się, kiedy wszyscy traktowali go jak równego sobie - podawali mu rękę na przywitanie, rozmawiali z nim o planach na weekend, dawali notatki do skserowania, narzekali na prowadzących i zapraszali na piwo. I chociaż nigdy na tym piwie się nie pojawił to jednak czuł się częścią naszej grupy.

Również prowadzący traktowali go narolanie. Wlepiali mu tróje, odpytywali, jedyny wyjątek jaki dla niego robili to forma egzaminu - zawsze miał egzaminy ustne.

Normalność - to jest to czego niepełnosprawnym najbardziej potrzeba.

Kiedy byłam studentką, był z nami na roku Kuba - chłopak niesamowicie inteligentny, ambity i zabawny. Cierpiał na dziecięce porażenie mózgowe. Każdego dnia na uczelni towarzyszyła mu jego mama, która pomagała mu poruszać się na wózku, przenosiła go z wózka na specjalne krzesło, które zawsze przynosili ze sobą, na wykładach robiła dla niego notatki. Kuba nie mógł pisać ze...

Moje pierwsze wspomnienie z siostrą nie jest w żaden sposób niezwykłe. Miałam wtedy niespełna cztery lata. Wybiegłam przed dom by przywitać rodziców. To był wyjątkowo ciepły grudzień. Na ziemi leżała cienka warstwa śniegu. Jeszcze wtedy nie zdawałam sobie sprawy, że ta mała osóbka, owinięta w różowy kocyk stanie się dla mnie kimś ważnym.
Dorastałyśmy razem. Jako dziecko nie dostrzegałam tych małych niuansów, drobnostek, które dzieliły ją od innych ludzi. Wiem, że nie zawsze byłam idealną siostrą i to dobrze, bo świat taki nie jest. Zawsze będą ludzie, którzy za wszelką cenę zniszczą twoją inność. Jedyne, co możesz zrobić to powiedzieć takiej osobie, że bycie innym jest w porządku. Nie umiesz liczyć. Nic nie szkodzi. Jesteś genialny, bo każda samodzielnie przygotowana kanapka to małe zwycięstwo.
Prawda jest taka, ze powinniśmy przede wszystkim zaakceptować ich takimi jakimi są. Moja siostra nie zdobędzie nigdy wyższego wykształcenia. Nie zostanie magistrem. Nie wymyśli leku na raka. Nawet nie założy własnej rodziny, ale to nie znaczy, że nie zasługuje na miłość i zainteresowanie w takim samym stopniu jak każdy z nas.
W ostatecznym rozrachunku to co sprawia, że jesteśmy szczęśliwi to nie pieniądze czy sława lecz uczucia, którymi obdarzamy siebie nawzajem.

Moje pierwsze wspomnienie z siostrą nie jest w żaden sposób niezwykłe. Miałam wtedy niespełna cztery lata. Wybiegłam przed dom by przywitać rodziców. To był wyjątkowo ciepły grudzień. Na ziemi leżała cienka warstwa śniegu. Jeszcze wtedy nie zdawałam sobie sprawy, że ta mała osóbka, owinięta w różowy kocyk stanie się dla mnie kimś ważnym.
Dorastałyśmy razem. Jako dziecko...

Głównie po przez obecność. Przebywanie z drugą osobą jest bardzo oczyszczające. Daje siłę, radość. Sprawia, że czujemy się wartościowi. Czasem bycie jedynie obok, jest ogromnym wsparciem.

Głównie po przez obecność. Przebywanie z drugą osobą jest bardzo oczyszczające. Daje siłę, radość. Sprawia, że czujemy się wartościowi. Czasem bycie jedynie obok, jest ogromnym wsparciem.

Zastanawiałem się często czym sobie na to zasłużyłem, czy tam na górze było losowanie i trafiło na mnie? Miałem się czuć wybrańcem? Sądzę, że każdy kto został czymś dotknięty miał lub ma takie myślenie..
Zawsze pragnąłem być taki jak inni, lecz nie mogłem, musiałem wracać do domu i udawać, że wszystko jest normalnie, że udało mi się spisać wszystko z tablicy, że koledzy wcale się ze mnie nie naśmiewali..
Nie jestem całkowicie niewidomy, ale w sumie tak się czuję..Gdy ciągle w coś wpadam, gdy ludzie mnie potrącają.. te pomruki nienawiści...
Jestem inteligentny, zabawny, czuły, troskliwy, myślicie, że ktoś to zauważa?...
Ona zauważyła..
Nie traktowała mnie z góry, zachowywała się normalnie i zawsze dużo mówiła, opowiadała..
Z entuzjazmem i radością..
Wiecie nigdy nie widziałem gwiazd.. nawet nie patrzyłem w niebo, by więcej się nie dołować, ale ona mi je pokazała, dzięki niej je zobaczyłem, widzę je codziennie w swojej głowie..
Mam idealny słuch i tworzę muzykę, dzięki niej.. dla niej.

Wystarczy chwila uwagi, zainteresowania, normalności, by ktoś niepełnosprawny zaczął być sprawny,by zaczął być pełnowartościowy.

Zastanawiałem się często czym sobie na to zasłużyłem, czy tam na górze było losowanie i trafiło na mnie? Miałem się czuć wybrańcem? Sądzę, że każdy kto został czymś dotknięty miał lub ma takie myślenie..
Zawsze pragnąłem być taki jak inni, lecz nie mogłem, musiałem wracać do domu i udawać, że wszystko jest normalnie, że udało mi się spisać wszystko z tablicy, że koledzy...

Traktować normalnie. To najlepsze wyjście. Nie okazywać litości za wszelką cenę, nie obchodzić się jak z jajkiem. Trzeba pomagać, ale tą pomoc należy traktować jak coś zwykłego i normalnego, a nie dawać ją na zasadzie: ,,Och, jakiś ty biedny!". Nawet jeśli dana osoba ma duże przeszkody do egzystencji z innymi, należy traktować ją jak innych znajomych, oczywiście przy należytej uwadze i trosce. Mówić do niej, śmiać się, nie być śmiertelnie poważnym. Najgorsze, co można dać takiej osobie to przekonanie, że jest u was na taryfie ulgowej, bo jest niepełnosprawna. To nie jest podstawa do żadnej dobrej więzi między ludźmi.

Traktować normalnie. To najlepsze wyjście. Nie okazywać litości za wszelką cenę, nie obchodzić się jak z jajkiem. Trzeba pomagać, ale tą pomoc należy traktować jak coś zwykłego i normalnego, a nie dawać ją na zasadzie: ,,Och, jakiś ty biedny!". Nawet jeśli dana osoba ma duże przeszkody do egzystencji z innymi, należy traktować ją jak innych znajomych, oczywiście przy...