Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Programylo
sensible
Kidaya
maniacbooks
Vemida

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Programylo
sensible
Kidaya
maniacbooks
Vemida

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Proponuje napisać pamiętnik, w którym można opisać jaka była dana osoba. Drugim sposobem jest rozmowa z tą osobą. Nie ma tej osoby wśród nas, ale jest za to w naszej pamięci. Czas ukojenia będzie czasem wspomnienia, a momentami zapomnienia.

Do widzenia.

Proponuje napisać pamiętnik, w którym można opisać jaka była dana osoba. Drugim sposobem jest rozmowa z tą osobą. Nie ma tej osoby wśród nas, ale jest za to w naszej pamięci. Czas ukojenia będzie czasem wspomnienia, a momentami zapomnienia.

Do widzenia.

Śmierć bliskiej osoby czy też porzucenie przez najlepszego przyjaciela zawsze niesie ze sobą cierpienie. I trzeba umieć to cierpienie, tę stratę przyjąć, choćby nie wiem jak niewyobrażalnie bolało. Pozwolić sobie na łzy, krzyk, rozpacz. Nazwać krzywdę po imieniu i dać upust emocjom. Najlepszym lekarstwem na te najtrudniejsze chwile zawsze jest bliska, zaufana osoba, której możemy się wyżalić i wypłakać. Nie unikniemy cierpienia, ale ta osoba samą swoją obecnością pomoże nam przez to przejść. Bardzo pocieszająca jest myśl, że czas leczy rany. To rzeczywiście prawda, choć proces bardzo powolny. Ból pozostanie, ale damy radę z nim żyć na co dzień. Najgorsze co można zrobić to zbyt długo pozostać w tym stanie rozpaczy. Zbyt długo drążyć, rozmyślać, rozdrapywać ranę. Przestań. Od razu, za każdym razem wyrzucaj z głowy natarczywe, bolesne myśli, a zajmij się życiem. Pielęgnuj wspomnienia i uczucia do zmarłej osoby, módl się w jej intencji, rozmawiaj z nią i o niej. Przyjdzie czas, kiedy dasz radę robić to z uśmiechem. W kwestii przyjaciół najważniejsze jest przebaczenie. Uświadom sobie, że na pewno zdarzyło ci się skrzywdzić tę osobę (nieważne kto komu sprawił większe cierpienie, krzywda to krzywda). Poczuj wdzięczność za wspólnie spędzone chwile i szczęście jakie dała ci ta osoba. Nie można też nikogo zmusić do przyjaźni ani do pozostania, kiedy chce odejść. Powstrzymaj się również od osądzania i potępiania, bo nie znasz w pełni serca i historii życia drugiej osoby. Przebacz.

Śmierć bliskiej osoby czy też porzucenie przez najlepszego przyjaciela zawsze niesie ze sobą cierpienie. I trzeba umieć to cierpienie, tę stratę przyjąć, choćby nie wiem jak niewyobrażalnie bolało. Pozwolić sobie na łzy, krzyk, rozpacz. Nazwać krzywdę po imieniu i dać upust emocjom. Najlepszym lekarstwem na te najtrudniejsze chwile zawsze jest bliska, zaufana osoba, której...

11.I.2014
Waracaj często i zagarniaj mnie,
uczucie, które kocham, wracaj i mnie zagarniaj -
gdy się roznieca w ciele pamięć
i we krwi pulsuje dawne pragnienie,
gdy wargi i skóra pamiętają,
a rękom się zdaje, że dotykają znów…

W mojej głowie pobrzękują wersy wiersza Kawafisa, wpadły jak chwytliwa melodia i zadomowiły się na dobre.

15.X.2014
Powoli zbieram kawałki siebie z podłogi, sklejam. Znowu się rozpadam, to nie jest wina kleju, brakuje tu jednej części spajającej całość. Ciebie.

19.XI.2014
Nagle okazało się, że otaczający mnie ludzie są nudni. Dobrze się z nimi bawiłam, ponieważ obok byłeś Ty i nadawałeś blichtru. To nie tak, że uciekam, zamykam się. Poznaję ludzi, chłonę nowe twarze i łapię ich słowa. Jestem jednak pewna, że nie znajdę już nikogo takiego jak Ty.

(…)

11.I.2016
Przyjacielu, piszę do Ciebie po raz ostatni. Wyleczyłam się, załatałam dziurę po Twoim odejściu. Nie zapomnę o Tobie. Dziś po 2 latach mogę napisać, że nie tylko czas leczy rany. Antidotum okazało się pisanie listów w tym zeszycie, dzisiejszy tekst zamyka mały tomik niewysłanych myśli. Pomogło mi to poukładać w głowie bałagan, który po sobie zostawiłeś. Kolejny ratunek: praca. Rzuciłam się w ferwor pracy zawodowej, pracy nad sobą, własnego rozwoju. Najgwałtowniejszą zmianą stała się miłość. Tak Mój Drogi, pewnie byś się teraz zaśmiał, ale to prawda. Zakochałam się, wyleczyło mnie to z samotności, kompleksów i strachu.
To było nasze ostatnie zmyślone spotkanie.

Żegnaj.

11.I.2014
Waracaj często i zagarniaj mnie,
uczucie, które kocham, wracaj i mnie zagarniaj -
gdy się roznieca w ciele pamięć
i we krwi pulsuje dawne pragnienie,
gdy wargi i skóra pamiętają,
a rękom się zdaje, że dotykają znów…

W mojej głowie pobrzękują wersy wiersza Kawafisa, wpadły jak chwytliwa melodia i zadomowiły się na dobre.

15.X.2014
Powoli zbieram kawałki siebie...

Czasem ból jest tak dojmujący, że trzeba mu się poddać. Dać porwać niczym największej namiętności, wrzeszczeć zanosząc się płaczem, walić rękoma o ścianę. Włączyć muzykę na cały regulator i tańczyć do rana, licząc że uda się zatracić w tym tak bardzo, aby wszystko inne przestało mieć znaczenie. Lecz nawet gdy wyrzucimy ból z naszego krwiobiegu, to pozostanie w nim samotność i nostalgia, o wiele subtelniejsze, lecz skutecznie rujnujące wszystko, co w życiu pozytywne. Każdy ma własną drogę, którą wydostaje się z takiego stanu. Moja zaczyna się od otępienia, od świętego przekonania, że wszystko jest mi obojętne, że życie w sumie już minęło. Odcinam się wtedy całkowicie: od rodziny, od znajomych, od internetu. Jedynym przyjacielem w niedoli zawsze pozostają książki. Czasem długo trwa nim uda mi się oderwać od wyimaginowanego świata, nim przestaję traktować swoje problemy niby kolejną wymyśloną historię. Czasem zajmuje mi to miesiące, lecz potem budzi się we mnie potrzeba. Potrzeba bliskości, poczucie, że nie mogę spać sama, jeść sama, żyć sama. Gdy człowiek otworzy się na ludzi jest już na o prostej drodze do wyjścia z depresji. Lecz odrobina smutku, tęsknoty i bólu pozostaje zawsze. Po prostu musimy pozwolić jej wybrzmieć, aby mogła schować się za wspomnieniami ukochanych osób, nie przyćmiewając ich.

Czasem ból jest tak dojmujący, że trzeba mu się poddać. Dać porwać niczym największej namiętności, wrzeszczeć zanosząc się płaczem, walić rękoma o ścianę. Włączyć muzykę na cały regulator i tańczyć do rana, licząc że uda się zatracić w tym tak bardzo, aby wszystko inne przestało mieć znaczenie. Lecz nawet gdy wyrzucimy ból z naszego krwiobiegu, to pozostanie w nim samotność...

Nie ma do końca sposobu na ukojenie bólu po stracie. Przede wszystkim trzeba się na początku wypłakać, żeby móc pójść dalej. A potem... Trzeba po prostu się z tym pogodzić. Nie znosić tego w samotności, bo będzie jeszcze gorzej tylko przebywać z najbliższymi. To oni są naszym wsparciem i powinni nam pomóc. Ważne jest, żeby nie zamykać się w pokoju i wyjść na świeże powietrze. Nie słuchać melancholijnej muzyki i nie zastanawiać się dlaczego stało się tak a nie inaczej. Być dobrej myśli, że jest w lepszym świecie i zawsze będzie z nami. Są to dość proste rady, ale ważne i efektowne.

Nie ma do końca sposobu na ukojenie bólu po stracie. Przede wszystkim trzeba się na początku wypłakać, żeby móc pójść dalej. A potem... Trzeba po prostu się z tym pogodzić. Nie znosić tego w samotności, bo będzie jeszcze gorzej tylko przebywać z najbliższymi. To oni są naszym wsparciem i powinni nam pomóc. Ważne jest, żeby nie zamykać się w pokoju i wyjść na świeże...

Jak zmusić serce, żeby biło, kiedy nie ma już dla kogo bić? Jak zmusić usta, żeby się uśmiechały, kiedy nie ma już do kogo się uśmiechać? Jak zmusić nogi, żeby szły, kiedy nie mają do kogo nas nieść? Kiedy kończy się czyjeś życie, to jakby kończył się cały świat. Co zrobić, żeby znów poczuć słońce i deszcz na skórze? Co zrobić, żeby znów chciało nam się żyć? Pomimo największych tragedii co dzień wstaje słońce, co noc wilk wyje do księżyca, a co wieczór ryś wychodzi na żer. Kiedy pytań jest więcej niż odpowiedzi, czas ruszyć w drogę. Drogę, która pozwoli nam poznać samych siebie. Drogę, która zmusi nas do myślenia. Drogę, która prowadzi w głąb naszej duszy. Drogę, która pomoże nam zrozumieć. Czas zmusić oczy do łez zmęczenia, nogi do ciężkiej wędrówki, a serce do mocnego, szybkiego i zdecydowanego bicia.

Jak zmusić serce, żeby biło, kiedy nie ma już dla kogo bić? Jak zmusić usta, żeby się uśmiechały, kiedy nie ma już do kogo się uśmiechać? Jak zmusić nogi, żeby szły, kiedy nie mają do kogo nas nieść? Kiedy kończy się czyjeś życie, to jakby kończył się cały świat. Co zrobić, żeby znów poczuć słońce i deszcz na skórze? Co zrobić, żeby znów chciało nam się żyć? Pomimo...

Najlepszym wyjściem jest zajęcie się jakąś sprawą. Remont domu, napisanie książki (może wspomnień o zmarłej osobie), zapisanie się na wolontariat, pójście na kurs. Obojętnie, byle tylko odwrócić swoją uwagę od tego, co się wydarzyło.

Najlepszym wyjściem jest zajęcie się jakąś sprawą. Remont domu, napisanie książki (może wspomnień o zmarłej osobie), zapisanie się na wolontariat, pójście na kurs. Obojętnie, byle tylko odwrócić swoją uwagę od tego, co się wydarzyło.

Jedynym sposobem na ukojenie bólu po stracie kogoś bliskiego jest wyobrażenie sobie tej osoby w "lepszym świecie", gdziekolwiek by on nie był, bez względu na to, czy wierzymy, czy nie. Ufność, że ci, których kochaliśmy, a nie ma ich już z nami, nie muszą zmagać się z życiem i codziennymi problemami, jest najlepszym lekarstwem. Śmierć jest w pewnym sensie kresem wszelkich cierpień, których każdy z nas doznaje. Nikt nie potrafi cofnąć czasu, zmienić biegu wydarzeń. Nasi bliscy zmarli pozostaną na zawsze w naszych sercach i pamięci. Pozostaje wiara, że gdzieś w "tamtym świecie" prowadzą lepsze życie, radosne, o wiele lepsze od naszego, ziemskiego...

Jedynym sposobem na ukojenie bólu po stracie kogoś bliskiego jest wyobrażenie sobie tej osoby w "lepszym świecie", gdziekolwiek by on nie był, bez względu na to, czy wierzymy, czy nie. Ufność, że ci, których kochaliśmy, a nie ma ich już z nami, nie muszą zmagać się z życiem i codziennymi problemami, jest najlepszym lekarstwem. Śmierć jest w pewnym sensie kresem wszelkich...