Znowu nowa szkoła i nowi ludzie. Pierwszy raz taki stres odczuwałam kiedy poszłam do technikum. Ale tam byłam przynajmniej w swoim rodzinnym mieście. A teraz? Wszystko nowe.
Stolica. Piękne i duże miasto. Różni ludzie. Nowe miejsca. Byłam w Warszawie na wycieczce klasowej sześć lat temu. Teraz mam tu studiować i jednocześnie pracować. Chyba jedzie mój autobus. Jak to nie to pewnie się spóźnię i narobię wstydu już pierwszego dnia. Nie, nie i nie. Jak się mam spóźnić to wolę w ogóle nie iść. Coś wymyśle. A jak się zgubie? Ktoś mnie napadnie? Dobra, spokój. Będzie dobrze. Musi być. O to mój autobus. Są jakieś dziewczyny. Może chodzą to tej samej uczelni co ja? A jak nie? Wygłupie się i tyle. Modle się bym przeżyła tutaj. Zaaklimatyzowała się tu.

Znowu nowa szkoła i nowi ludzie. Pierwszy raz taki stres odczuwałam kiedy poszłam do technikum. Ale tam byłam przynajmniej w swoim rodzinnym mieście. A teraz? Wszystko nowe.
Stolica. Piękne i duże miasto. Różni ludzie. Nowe miejsca. Byłam w Warszawie na wycieczce klasowej sześć lat temu. Teraz mam tu studiować i jednocześnie pracować. Chyba jedzie mój autobus. Jak to nie...

dziękuję bardzo za wybranie mojej pracy i gratuluję pozostałym laureatom :)

dziękuję bardzo za wybranie mojej pracy i gratuluję pozostałym laureatom :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziekujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

iwka
ZjadamSkarpety
tayen
Yael
GutatoLama

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziekujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

iwka
ZjadamSkarpety
tayen
Yael
GutatoLama

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Panikuje... znowu. Te znane już uczucie braku tchu wkrada się do mojego ciało. Znowu w uszach słyszę szept, że nie dam rady. Te nowe miejsce mnie przeraża. Świadomość, że tylko ja tu jestem jedyną stałą. Nie rozpoznaje niczego. Wszystko jest takie dziwne, inne. Nieznajome miejsca, twarze to tylko wprowadza mnie w jeszcze większą panikę. Ten strach przed brakiem akceptacji mnie zabija. Czuje się taka odosobniona. Myślałam, że dam sobie rade, że wszystko będzie lepsze. Ale to nowe miejsce coraz bardziej mnie pochłania. Tak bardzo się boję.Jestem teraz na uczelni. Widzę tyle roześmianych twarzy. Tyle par całujących się po kątach. A ja idę. Sama. Najbardziej jednak boję się opinii innych ludzi. Dlatego zawsze stałam z boku. Bałam się zranienia.I teraz też się boję. Ale muszę to zmienić. Kończę ze strachem.

Panikuje... znowu. Te znane już uczucie braku tchu wkrada się do mojego ciało. Znowu w uszach słyszę szept, że nie dam rady. Te nowe miejsce mnie przeraża. Świadomość, że tylko ja tu jestem jedyną stałą. Nie rozpoznaje niczego. Wszystko jest takie dziwne, inne. Nieznajome miejsca, twarze to tylko wprowadza mnie w jeszcze większą panikę. Ten strach przed brakiem akceptacji...

Pip Pip Pip.
Siódma rano! W końcu nadszedł ten wielki dzień! Dziś zobaczę uczelnię i poznam nowych ludzi. Może w końcu oderwę się od tego koszmaru, zapomnę o wszystkim..
Muszę umyć zęby i ładnie się ubrać. Niezbyt wyzywająco, bo nie chce rzucać się w oczy. Czarne spodnie i granatowy T-shirt powinny być ok. Przeczeszę włosy, wytuszuję rzęsy i voila!
Chyba nic nie przełknę. Denerwuję się. A jeśli nie spodoba mi się tu? Nie mam wyjścia-spaliłam za sobą wszystkie mosty. Czekałam na tą chwilę bardzo długo i nawet jeśli coś pójdzie nie tak, nie poddam się.

Pip Pip Pip.
Siódma rano! W końcu nadszedł ten wielki dzień! Dziś zobaczę uczelnię i poznam nowych ludzi. Może w końcu oderwę się od tego koszmaru, zapomnę o wszystkim..
Muszę umyć zęby i ładnie się ubrać. Niezbyt wyzywająco, bo nie chce rzucać się w oczy. Czarne spodnie i granatowy T-shirt powinny być ok. Przeczeszę włosy, wytuszuję rzęsy i voila!
Chyba nic nie przełknę....

Dziś jest mój pierwszy dzień w Bridport. Mieszkam w akademiku przy uczelni. Poznałam moją współlokatorkę - Olivię. Jest bardzo wesoła i gadatliwa. Na pierwszy rzut oka widać, że mało w życiu przeżyła, że nie zaznała cierpienia. Ciekawe jak to jest żyć w takiej nieświadomości. Niestety, ja nie miałam w życiu takiego szczęścia.

Idziemy na wykłady. Okazało się, że studiujemy to samo. Tyle ludzi dookoła. Niektórzy się do mnie nawet uśmiechają. Ciężko mi to odwzajemnić. Cztery godziny wykładów, wszystko trzeba skurpulatnie notować. To dobrze. Nie mam czasu za dużo myśleć.

Po wykładach, Olivia powstanowiła oprowadzić mnie po okolicy. Bardzo ładna, i wszystko czego potrzebuję znajduje się blisko akademika. Na koniec wycieczki poszłyśmy na kawę. Okazało się, że moja współlokatorka od dziecka mieszka w tym mieście. Opowiada mi o swoim życiu. Potakuję i staram się uśmiechać. Nie będę jej mówiła o mojej przeszłości. Lepiej, żeby nie wiedziała.

Myślę, że się tu odnajdę. Może uda mi się chociaż po części zapomnieć. Muszę skupić się na terażniejszośći i na przyszłości. Zaczynam nowe życie.

Dziś jest mój pierwszy dzień w Bridport. Mieszkam w akademiku przy uczelni. Poznałam moją współlokatorkę - Olivię. Jest bardzo wesoła i gadatliwa. Na pierwszy rzut oka widać, że mało w życiu przeżyła, że nie zaznała cierpienia. Ciekawe jak to jest żyć w takiej nieświadomości. Niestety, ja nie miałam w życiu takiego szczęścia.

Idziemy na wykłady. Okazało się, że studiujemy...

Za dużo ludzi. Ulice zbyt szerokie, a chodniki za wąskie. Przy większym ruchu zmuszają do ocierania się o przypadkowe osoby. Budynek wydziału zdecydowanie za duży. Pewnie znowu się zgubię i będę zmuszona, o zapytanie obcego o drogę, tak jak pierwszego dnia w liceum. Mój głos ponownie będzie zbyt cichy i drżący, więc będę musiała powtórzyć regułkę, którą sobie ułożyłam w głowie dwa razy. Ach... i mieszkanie w akademiku oraz spanie w pokoju z obcymi dziewczynami. A to tylko i wyłącznie z powodu mniejszych kosztów i szybkiego dojścia na zajęcia, czy wykłady.

To wszystko brzmi dla ciebie śmiesznie i, nie ukrywajmy, trochę absurdalnie? W takim przypadku muszę się na chwilę cofnąć w wydarzeniach. Dorastałam w niewielkiej wsi, gdzie każdy znał każdego. Do osiemnastego roku życia obracałam się w kręgu niemalże tych samych osób. I cóż - wielu znajomych nie miałam, nie mówiąc o przjaciołach. Byłam (w sumie nadal jestem) typowym introwertykiem, stroniącym od imprez i spotkań towarzystkich na dużą skalę. Miałam swój mały świat, do którego dopuszczałam niewiele osób. Dlatego myśl o studiach spędzała mi sen z powiek. I dlatego jeden z moich pierwszych dni na uniwersytecie wyglądał tak, a nie inaczej.

"- Ulica Gorega? Grotrego?
- Grottgera, proszę Pani. Musi Pani przejść przez..."
Jedna z pierwszych rozmów z miejscowym. Większość szybko by o niej zapomniała, nie ja stroniąca od rozmów z obcymi, jak humanista od matematyki. Na Ulicę Grottgera dotarłam po godzinie włóczenia się po mieście. Godzinę STRESUJĄCEGO włóczenia się po mieście. Bo kto by pomyślał, że ulica, a raczej ULICZKA Grottgera, znajduje się między Ulicą Konstytucji 3 Maja, a Ulicą Szafrana, wciśnięta, jak nowa książka do regału, mimo że nie masz już na nim miejsca, z powodu pozycji znajdujących się na nim.

Pierwszy dzień w akademiku? Cóż, byłam zdolna do tego, żeby z powodu niechęci zetknięcia się z innymi mieszkańcami, zamiast pójść do jadłodajni znajdującej się na parterze, postanowiłam zjeść dość nieświeżą drożdżówkę od mamy, przeznaczoną na drogę.

Za dużo ludzi. Ulice zbyt szerokie, a chodniki za wąskie. Przy większym ruchu zmuszają do ocierania się o przypadkowe osoby. Budynek wydziału zdecydowanie za duży. Pewnie znowu się zgubię i będę zmuszona, o zapytanie obcego o drogę, tak jak pierwszego dnia w liceum. Mój głos ponownie będzie zbyt cichy i drżący, więc będę musiała powtórzyć regułkę, którą sobie ułożyłam w...

Cynamon i sok z cytryny. Dwa sekretne składniki Ratunkowych Ciastek mojej babci, która utrzymuje, że smutek, złość i strach nie mają z nimi szans. Parę sztuk i po problemie, jakikolwiek by nie był.
Zaglądam do pudełka, lecz niestety zostały już tylko okruchy i słaby aromat. Trudno, po prostu następnym razem muszę zaopatrzyć się w większą ilość.
Biała bluzka z napisem "Szanuj naturę, szanuj Ziemię" oraz sprane jeansy, to mój wybór stroju, dzięki któremu mogę wtopić się w tłum reszty studentów. Upodobnij się do otoczenia, a żaden drapieżnik cię nie dopadnie, bo cię nie dostrzeże. Proste zasady, według których mimetyzm naturalny działa w świecie zwierząt. Bardzo przydatne.
Zastanawiam się, czy tylko mi po piętach depcze strach i czy tylko ze mną ramię w ramię maszeruje niepewność. Inni suną do przodu, tak jakby nic nie mogło ich zatrzymać. Długie pewne kroki i głowa dumnie uniesiona do góry. Wyglądają jak właściwe osoby na właściwym miejscu.
Nie analizuj wszystkiego. Przecież to nie może być wcale takie trudne. Nie myśl tyle. Idź jak każdy. Przed siebie. Cynamon i sok z cytryny. Cynamon i sok z cytryny. Cynamon i sok z cytryny. Cynamon i... Czy powiedziałam to na głos? Chyba tak, bo chłopak przede mną posyła mi spojrzenie w stylu "ktoś tu ma świra".
Serio? Osoba, która mówi do siebie to takie niespotykane zjawisko? Jeśli tak, to do mojej Prywatnej Listy Odchyłów muszę dodać kolejny punkt.
Czasem kiedy jest bardzo źle, później może być jeszcze gorzej. Jest jednak szansa, że będzie lepiej i z biegiem czasu, w miarę poznawania tego co nieznane, okaże się, że warto było walczyć ze słabościami, aby dojść do miejsca, w którym się znajdziemy.

Cynamon i sok z cytryny. Dwa sekretne składniki Ratunkowych Ciastek mojej babci, która utrzymuje, że smutek, złość i strach nie mają z nimi szans. Parę sztuk i po problemie, jakikolwiek by nie był.
Zaglądam do pudełka, lecz niestety zostały już tylko okruchy i słaby aromat. Trudno, po prostu następnym razem muszę zaopatrzyć się w większą ilość.
Biała bluzka z napisem...

Ulice prowadzące na uczelnie nie są mi znane.
Nie mam innego wyjścia muszę się z nimi zaznajomić. Znam osobiście to uczucie kiedy znajduje się w gmachu uczelni. Jest to uczucie dziwne. Pada nagle pytanie: " Co ja tu robię i czy nie pomyliłam przez przypadek sali?
Pozostało jedno przyzwyczaić się do nowego otoczenia, znajomych. Czuje wewnętrzny strach. Zaufam swojej odwadze i sile jaką daje mi Pan Bóg. Pod koniec pierwszego wykładu pojawił się uśmiech wśród studentów i słowa wykładowczyni: "Witamy Was w naszych skromnych uczelnianych progach".
Na twarzach 160 przyszłych studentów zobaczyłam uśmiech.
Następnie podeszłam po wykładzie do nowych koleżanek i kolegów przedstawiając się. Wymieniliśmy się cennymi uwagami. Po skończonym pierwszym wykładzie zapoznawczym z życia wyższej uczelni wybraliśmy się wspólnie na przerwę. Miła przerwa skończyła się i wróciliśmy na pierwszy wykład. Wybrałam swoje stałe miejsce na sali wykładowej wśród miejsc nieznanych. Pozostałam na wyższej uczelni 6 lat. Pozostały piękne wspomnienia z tych lat spędzonych na uczelni.

Ulice prowadzące na uczelnie nie są mi znane.
Nie mam innego wyjścia muszę się z nimi zaznajomić. Znam osobiście to uczucie kiedy znajduje się w gmachu uczelni. Jest to uczucie dziwne. Pada nagle pytanie: " Co ja tu robię i czy nie pomyliłam przez przypadek sali?
Pozostało jedno przyzwyczaić się do nowego otoczenia, znajomych. Czuje wewnętrzny strach. Zaufam swojej...

Szukam swojej ścieżki życia.Nowe ulice.Nowi ludzie.Nowy dom.Nawet słońce takie jakieś nowe.Ludzie przeprowadzają się do innego miasta,przede wszystkim dlatego by zacząć studia-dla mnie była to świetna wymówka,by uciec przed wspomnieniami.
Bordowe i złote liście wędrowały z wiatrem.Jesień w tym roku była bardzo chłodna.Gdziekolwiek nie poszłam było mi dość zimno.Dłonie miałam oziębłe.Nie miałam ochoty iść do szkoły.W tej chwili tak bardzo kochałam moje ciepłe łóżko,że wydawało mi się głupotą robić cokolwiek innego,niż leżeć.Blade promienie słońca wpadały do pokoju przez okno.Raziły moje szaro-niebieskie oczy.Od razu poczułam,że będzie to beznadziejny dzień.
***
Wątły wiatr mierzwił moje ciemne włosy.Drążył mi linie zimna na policzku.Klony ubrane w kolorowe liście wydawały się tak samo smutne jak ja tego dnia.Coś było nie w porządku.Coś się działo,ale nie wiem co.Nagle z dala dobiegł mnie drażliwy dźwięk dzwonka wołającego na lekcje.Poprawiłam plecak i przyśpieszyłam kroku rudowłosej dziewczynie."Cześć..."-chwila ciszy.-"jestem tu nowa i nie za bardzo wiem jak..." Urwałam,gdy tylko zobaczyłam ironię w jej błękitnych oczach.Byłam dzielna,więc spróbowałam jeszcze raz."Wydaje mi się,że nie do końca mnie usłyszałaś.Chciałabym,żebyś mi.." Rudowłosa nawet na mnie nie patrzyła.Potraktowała mnie jak powietrze.Wtem spostrzegłam kolejną dziewczynę.Podeszłam do niej i powtórzyłam kroki,ale ta też nie chciała mnie słuchać.Jacy ludzie potrafią być nie mili w stosunku do innych.Wystarczy,że się odezwiesz a zostaniesz kolejną osobą na liście "nieznanych ale natrętnych ludzi,których nie pamiętam"
Bez trudu dotarłam do mojej szatni.Wchodząc czułam na sobie spojrzenie.Czy ktoś chciałby mnie posłuchać?Odwróciłam się i zauważyłam uśmiechniętą blondynkę."Cześć!"-zaczęła-"jestem Rhiannon,a ty?-zaskoczona nie zdążyłam nabrać oddechu,gdy ta zaczęła ciągnąć-"Nie ważne,oprowadzę cię!" Nieco zdziwiona przebrałam się.Popatrzyłam z ironia na Rhiannon.Nie miałam zamiaru unikać jej.Choć miałam na to taką ochotę,podałam jej dłoń i z trudem wydusiłam z siebie "okey.Chodźmy" Tak oto zaczęła się moja przyjaźń.Moja przyjaźń na całe życie. Mimo,że ten dzień zapowiadał się beznadziejnie,czasem warto zaryzykować,bo nigdy nie wiadomo co nas spotka,a jak nie będziemy próbować,to nigdy nie osiągniemy celu.A moim był przyjaciel.

Szukam swojej ścieżki życia.Nowe ulice.Nowi ludzie.Nowy dom.Nawet słońce takie jakieś nowe.Ludzie przeprowadzają się do innego miasta,przede wszystkim dlatego by zacząć studia-dla mnie była to świetna wymówka,by uciec przed wspomnieniami.
Bordowe i złote liście wędrowały z wiatrem.Jesień w tym roku była bardzo chłodna.Gdziekolwiek nie poszłam było mi dość zimno.Dłonie...