Zostawił mnie chłopak, wyprowadziłam się z domu, zaczynam studia, nikogo tu nie znam. Świetnie.
Dam radę, muszę dać radę. A jeśli nie? Przecież nie mam tu nikogo, a moja łatwość w nawiązywaniu kontaktów woła o pomstę do nieba. Ciekawe co robi Zuza. Chyba przyjaźń od podstawówki do czegoś zobowiązuje? Mogłaby chociaż zadzwonić i dać znać jak wygląda pierwszy dzień na jej uczelni, ona na pewno da sobie radę, że też musiała wyjechać na drugi koniec Polski... Szkoda, że jej tu nie ma.
Z drugiej strony, przecież nie ja pierwsza idę na studia, tysiące osób jakoś to przeżyło, wiec i ja przeżyje. Poznam nowych ludzi, pewnie oni też się dziś stresują... Część z nich zapewne się tu urodziła, więc jeśli nie będę czegoś wiedziała, po prostu się ich zapytam. Hahaha w końcu babcia przez całe życie powtarzała mi "koniec języka za przewodnika". Nie może być aż tak strasznie.

Zostawił mnie chłopak, wyprowadziłam się z domu, zaczynam studia, nikogo tu nie znam. Świetnie.
Dam radę, muszę dać radę. A jeśli nie? Przecież nie mam tu nikogo, a moja łatwość w nawiązywaniu kontaktów woła o pomstę do nieba. Ciekawe co robi Zuza. Chyba przyjaźń od podstawówki do czegoś zobowiązuje? Mogłaby chociaż zadzwonić i dać znać jak wygląda pierwszy dzień na jej...

Ajajaj, znów się pogubiłam... zaraz zaraz, Chodakowska to chyba za tym budynkiem... fuj, śmierdzi spalinami okropnie, a ten żul obok coś za długo na mnie patrzy. Dobra, Anka, nie oglądaj się i nie patrz mu w oczy, będzie dobrze.
O, tu jest szatnia, wow, całkiem nieźle zorganizowali parter. Zgarnę ulotki, mam jeszcze dużo czasu do pierwszych zajęć, poczytam, gdzie właściwie trafiłam.
Ciekawe, czy będą fajni ludzie. Pewnie sama warszawka, zaraz się dowiem, że jestem słoikiem, a nie człowiekiem. Trudno, nie będę dyskutować, i tak nie przekonam, że nie zamierzam wozić brzęczących słojów od ojców i że moja mama lekarka właściwie nie gotuje, bo nie ma kiedy. No nic, o to będziemy się martwić później; gdzie tu, do diaska mają toaletę?

..... po całym dniu

Wyczerpana, szczęśliwa i podekscytowana kładę się spać. Oto zaczęła się wielka, fascynująca przygoda. Jeszcze tylko telefon do mamusi na dobranoc, niech wie, że wszystko gra :).

Ajajaj, znów się pogubiłam... zaraz zaraz, Chodakowska to chyba za tym budynkiem... fuj, śmierdzi spalinami okropnie, a ten żul obok coś za długo na mnie patrzy. Dobra, Anka, nie oglądaj się i nie patrz mu w oczy, będzie dobrze.
O, tu jest szatnia, wow, całkiem nieźle zorganizowali parter. Zgarnę ulotki, mam jeszcze dużo czasu do pierwszych zajęć, poczytam, gdzie właściwie...

Pamiętam ten dzień jak dzisiaj. Czułam się jak na jakimś ważnym egzaminie.
Mnóstwo nerwów i jeszcze więcej stresu. Mimo, że był październik było mi zimno jak nigdy przedtem. Strach przed tym czy na pewno tu pasuję, czy znajdę choć jedną dobrą duszę, która zechce się ze mną przyjaźnić i czy nadążę za programem nauczania. Miałam wrażenie, że jestem inna, odmienna a wszyscy się patrzą jakbym z Afryki nago przyjechała. Pierwszy dzień jest najgorszy!

Pamiętam ten dzień jak dzisiaj. Czułam się jak na jakimś ważnym egzaminie.
Mnóstwo nerwów i jeszcze więcej stresu. Mimo, że był październik było mi zimno jak nigdy przedtem. Strach przed tym czy na pewno tu pasuję, czy znajdę choć jedną dobrą duszę, która zechce się ze mną przyjaźnić i czy nadążę za programem nauczania. Miałam wrażenie, że jestem inna, odmienna a wszyscy...

Podobnie jak bohaterka, chciałam uciec od rodzinnej miejscowości, odciąć się od starych znajomych, niekoniecznie mających na mnie dobry wpływ. Pierwsze uczucie w obcym miejscu jest jak powiew świeżego powietrza, nowe miejsce, nowe życie, jednak w myślach zadajesz sobie pytanie, czy odnajdziesz tu szczęście? Czy sobie poradzisz? Czy poznasz odpowiednich ludzi? Obce miasto wydaje się takie piękne na początku, nieznane miejsca, tyle do odkrycia. Pierwszy dzień na uczelni – wchodzisz niepewnym krokiem, nie znasz tego miejsca, nie znasz nikogo, nie wiesz z kim mogłabyś się dogadać, ani kogo należy unikać. Musisz mądrze wybrać osoby, z którymi będziesz tworzyła paczkę. Czasem to się czuje od razu, czasem niestety nie. Potem poznajesz większość miejsc w mieście, już nie ma tej świeżości, wiesz gdzie masz iść, w jakich miejscach dobrze się spędza czas. Jeśli jesteś szczęśliwa i masz przyjaciół, to dobrze dla ciebie, jeśli nie, pragniesz jak najszybciej skończyć studia i ponownie uciec szukając szczęścia w innym miejscu..

Podobnie jak bohaterka, chciałam uciec od rodzinnej miejscowości, odciąć się od starych znajomych, niekoniecznie mających na mnie dobry wpływ. Pierwsze uczucie w obcym miejscu jest jak powiew świeżego powietrza, nowe miejsce, nowe życie, jednak w myślach zadajesz sobie pytanie, czy odnajdziesz tu szczęście? Czy sobie poradzisz? Czy poznasz odpowiednich ludzi? Obce miasto...

Czuję nieprzyjemny ucisk w żołądku, a serce trzepocze mi w piersi niczym niespokojny ptak pragnący wyrwać się na wolność. Próbuję zwilżyć wargi językiem, ale zasycha mi w gardle, nogi trzęsą się pode mną, zimna strużka potu spływa wzdłuż kręgosłupa. Powinno mi to przynieść ulgę w tak ciepłe popołudnie, jednak mój stan daleko odbiega od jakiejkolwiek formy odprężenia. Tępe pulsowanie w głowie. Lodowate dłonie. Strach. Odrętwienie. Wdech. Drżący wydech.
Czuję się jak tchórz. Przez ostatnie miesiące o niczym innym nie marzyłam jak o przeprowadzce, o możliwości poznania samej siebie z dala od osób, których opinie wyrzeźbiły moją codzienną maskę. Dobra, rozsądna córka, jeszcze lepsza uczennica, która nigdy nie popełnia błędów. Pragnęłam odciąć się od wszystkich i od wszystkiego, rozpocząć przygodę z czystym kontem, nie odwracając się za siebie, już samo odganianie wspomnień powracających do mnie jak natrętna mucha powoli mnie niszczyło. Kiedy wieczorami leżałam w łóżku, patrząc na odpryskującą z sufitu farbę, wyobrażałam sobie, jak wspaniała będzie pełna ciszy samotność. Byłam podekscytowana, wpadałam w euforię, rozkoszowałam się tym, co miało nastąpić. Ale teraz, kiedy stoję w holu uczelni, która miała wypełnić moją pamięć nowymi, lepszymi wspomnieniami, czuję się jak oszustka. Nie pasuję tutaj, tak jak nigdzie nie pasuję, mimo że od miesięcy powtarzałam banalne formułki – zacznę nowy rozdział w życiu. Przełamię się.
Zamykam oczy. Muszę przynajmniej spróbować.
Wdech. Pewny wydech.

Czuję nieprzyjemny ucisk w żołądku, a serce trzepocze mi w piersi niczym niespokojny ptak pragnący wyrwać się na wolność. Próbuję zwilżyć wargi językiem, ale zasycha mi w gardle, nogi trzęsą się pode mną, zimna strużka potu spływa wzdłuż kręgosłupa. Powinno mi to przynieść ulgę w tak ciepłe popołudnie, jednak mój stan daleko odbiega od jakiejkolwiek formy odprężenia. Tępe...

Biorę głęboki oddech i kroczę dalej przez korytarze pośród tłumu.
Zerkam jeszcze raz na rozkład uniwersytetu i upewniam się czy idę
w dobrym kierunku.
Cały czas mam zaciśnięty żołądek i czuję że dłonie coraz bardziej mi się pocą.
Kolejny raz wygładzam bluzkę i poprawiam fryzurę.
Lecz mimo to cały czas myślę że czegoś brakuje.
Boję się że o czymś zapomniałam, czegoś nie wzięłam.
A co jeśli nie mam długopisu?!!
Kiedy podnoszę głowę orientuję się że jestem w jakieś innej części uniwersytetu w której wcale nie powinnam być.
Ponownie patrzę na rozkład, ale litery jakby się przede mną rozmazują.
Próbuję się skupić lecz nie mogę.
Miałam nadzieję że uda mi się przetrwać chociaż tydzień,
a teraz nie jestem pewna czy przetrwam 5 minut.

Biorę głęboki oddech i kroczę dalej przez korytarze pośród tłumu.
Zerkam jeszcze raz na rozkład uniwersytetu i upewniam się czy idę
w dobrym kierunku.
Cały czas mam zaciśnięty żołądek i czuję że dłonie coraz bardziej mi się pocą.
Kolejny raz wygładzam bluzkę i poprawiam fryzurę.
Lecz mimo to cały czas myślę że czegoś brakuje.
Boję się że o czymś zapomniałam, czegoś nie...

Nie zmrużyłam oka przez całą noc. Zbyt dużo myśli plątało się po mojej głowie, zbyt wiele wywoływały emocji. Szybkie śniadanie, tuszowanie śladów nieprzespanej nocy. Wychodzę. Idę na przystanek, nie chcę się spóźnić pierwszego dnia. Przyspieszam. W autobusie tyle nieznanych ludzi. Pędzą, ale wyglądają na spokojnych. Wiedzą co ich czeka, są przyzwyczajeni do swojej pracy. Ja jestem nowa. Nie wiem, czy się odnajdę. Wysiadam. Kolejny kawałek drogi, czas dla natrętnych myśli, nim dotrę na uczelnię. Przestań się stresować. To nie jest pierwsze nowe miejsce, z którym musisz się zmierzyć.To kolejny etap. Spokojnie.
Niespokojnie. Ogrom ludzi. Rozglądam się, dołączę do jakiejś grupy, będzie łatwiej. Widzę 2 dziewczyny i chłopaka. Podchodzę, witam się. Ulga. Są sympatyczni. Rozmawiamy. Wybija godzina 0. Stres powraca. Nie mogę zwracać na siebie uwagi, bo jeszcze zrobię coś, przez co narażę się wykładowcy. Niepokój, strach, zakłopotanie. Zaczynają się też przebijać inne uczucia. Pozytywne. W końcu to nowy etap w moim życiu. Teraz będzie inaczej. Usamodzielnię się. Nowe znajomości, może przyjaciele. Radość z życia studenckiego. Te emocje zaczynają dominować. Czuję podniecenie, napięcie znika. Pierwszy raz uśmiecham się szczerze, chcę rozmawiać z innymi. Uspokajam się. Wystarczy, że będę sobą. Jestem wesoła, lubię rozmawiać z ludźmi. Nigdy nie miałam problemów z nawiązywaniem znajomości. Na zajęciach sobie poradzę, jestem ambitna, silna. Koniec rozterek. Czas zacząć nowe życie.

Nie zmrużyłam oka przez całą noc. Zbyt dużo myśli plątało się po mojej głowie, zbyt wiele wywoływały emocji. Szybkie śniadanie, tuszowanie śladów nieprzespanej nocy. Wychodzę. Idę na przystanek, nie chcę się spóźnić pierwszego dnia. Przyspieszam. W autobusie tyle nieznanych ludzi. Pędzą, ale wyglądają na spokojnych. Wiedzą co ich czeka, są przyzwyczajeni do swojej pracy. Ja...

Kasia starała się udawać pewną siebie ,,kujonkę'',ale nie wychodziło jej to specjalnie.Jak można być kujonem,jeżeli przychodzi się do innej sali niż się chciało?Jak ,,zabłysnąć'',skoro tutejsi mają całkiem inne tematy niż Ty?Wracała smutna do akademika,gdy spotkała Marka.Marek był kolegą z grupy,był też bardzo przystojny i całkiem miły.Uśmiechnęła się szeroko do niego a on odpowiedział takim samym uśmiechem.Kasia namyśliła się chwilę,bała się popełnić gafę,ale z drugiej strony...Co mogła stracić?Pozory są pozorami!Ona przyszła tu zdobywać wiedzę i znajomości!Nabrała siły,podeszła do chłopaka i spytała:
-Możesz mi pokazać jakieś ciekawe miejsca?-poprawiła okulary i odgarnęła włosy.Starała się być bardzo kobieca,mimo paraliżującego strachu i niepewności.
-Oczywiście!W sumie to sam chciałem Ci to zaproponować!-odczuła natychmiastową ulgę.Jej demony i przesądy prawie wepchnęły ją w ciemną studnię izolacji.Teraz jednak zaświeciło słońce i jasny promień przebijał się przez mrok samotności.
-Chodźmy,mamy dużo do zobaczenia!-zmrużyła oczy i pierwsze ruszyła w stronę wyjścia.Chciała,aby podziwiał jej pewny krok a także jej damskie ruchy.

Kasia starała się udawać pewną siebie ,,kujonkę'',ale nie wychodziło jej to specjalnie.Jak można być kujonem,jeżeli przychodzi się do innej sali niż się chciało?Jak ,,zabłysnąć'',skoro tutejsi mają całkiem inne tematy niż Ty?Wracała smutna do akademika,gdy spotkała Marka.Marek był kolegą z grupy,był też bardzo przystojny i całkiem miły.Uśmiechnęła się szeroko do niego a on...

Dwa lata temu wyjechałam na studia do Wilna. Obcy kraj, obcy język. Boisz się reakcji ludzi, z którymi łączy Cie wspólna historia, dość bolesna dla Litwinów. Gdzie skierować swoje pierwsze kroki? W poszukiwaniu oznakow polskości! :) Może to wydać się dziwne, ale pierwsza rzecz, którą odkryłam w nowym miejscu to Instytut Filologii Polskiej (pomimo, iż studiowałam Filologie Angielska) i zdjęcia z wycieczek do naszego kraju. Kawałek domu na obcej ziemi i dowód na to, ze my, Polacy, nie jesteśmy tacy straszni... :)

Dwa lata temu wyjechałam na studia do Wilna. Obcy kraj, obcy język. Boisz się reakcji ludzi, z którymi łączy Cie wspólna historia, dość bolesna dla Litwinów. Gdzie skierować swoje pierwsze kroki? W poszukiwaniu oznakow polskości! :) Może to wydać się dziwne, ale pierwsza rzecz, którą odkryłam w nowym miejscu to Instytut Filologii Polskiej (pomimo, iż studiowałam Filologie...

Już pomijając, że sam przyjazd do Krakowa z nieziemsko ciężkimi 4roma torbami (!!!) był potworny, stresujący i odbierający mi nadzieję na dobre samopoczucie, to pierwszy dzień na uczelni przerósł sam siebie. Najpierw trzeba było do niej dojechać - brak internetu spowodował, że zadanie to było niemalże mission impossible. Telefon do mamy, wskazówki dojazdu prosto z Koszalina, jakoś poszło. Dotarłam na miejsce. Ale jak się odnaleźć już na samej uczelni? Na pierwszy rzut oka - najbardziej nielogicznie oznakowane sale, korytarze i wszystko co można było nielogicznie odnaleźć. Pytasz się o drogę, nikt nic nie wie. W pierwszej chwili miałam ochotę po prostu wybiec i nigdy nie wracać. Ale spokojnie, głęboki oddech. Potem drugi, a potem jeszcze z 5. Nagle numeracja sal zaczęła nabierać sensu, nie dużego, ale szło się jakoś połapać. Pierwszy sukces - wiem gdzie mam się udać. Teraz tylko znaleźć jakieś inne zabłąkane owieczki. Przed salą czekają już studenci, już widać grupki - pewnie tak już zostanie. Aż nagle dostrzegam jedną zabłąkaną owieczkę, dokładnie taką jak ja - wystraszona, przerażona i nieogarniająca tego co się wokoło dzieje. I już wiem, że znalazłam bratnią duszę na lata.

Już pomijając, że sam przyjazd do Krakowa z nieziemsko ciężkimi 4roma torbami (!!!) był potworny, stresujący i odbierający mi nadzieję na dobre samopoczucie, to pierwszy dzień na uczelni przerósł sam siebie. Najpierw trzeba było do niej dojechać - brak internetu spowodował, że zadanie to było niemalże mission impossible. Telefon do mamy, wskazówki dojazdu prosto z...