Pierwszy dzień w nowej szkole przypomina trochę urodziny – robisz staranny makijaż, zakładasz najlepsze ciuchy, a później zjawiasz się w szkole i oczekujesz, że wszyscy będą cię traktować wyjątkowo. I nagle okazuje się, że jeden z twoich ulubionych nauczycieli niemalże wyrzuca cię ze swojego gabinetu, koleżanki z klasy wydają się nawet ciebie nie zauważać, a chłopak, który ci się podoba, flirtuje na korytarzu z inną laską. Ostatni rok liceum był dla mnie koszmarem i to właśnie dlatego pewnego deszczowego ranka postanowiłam, że zrobię wszystko, by opuścić to znienawidzone miasteczko, albo skończę w supermarkecie na dziale rybnym.
Mój autobus właśnie się zatrzymał w centrum miasta. Pozostaje mi tylko znaleźć odpowiedni budynek; moje pierwsze zajęcia z anatomii zaczynają się za jakieś 40 minut. Stoję na przystanku i przyglądam się mapie miasta. Widzę czerwony punkt oznajmiający ,,Jesteś tutaj”, ale i tak nie mogę znaleźć nazwy właściwej ulicy. Mam wrażenie, że stoję już tak 10 minut, a ludzie siedzący na przystanku biorą mnie za kompletną idiotkę. Witaj w wielkim mieście, Amber! W końcu udaje mi się znaleźć właściwą drogę na uniwersytet. Zakładam ciemne okulary i ruszam w stronę nowej szkoły.
Zaczynam nowe życie- nowy adres, nowa szkoła i nowi ludzie. Moje mieszkanie ma niecałe 32m2 , ale już wiem, że jest to mój mały raj na ziemi. I co z tego, że prysznic przypomina budkę telefoniczną z lat 30, że wykładzina nadaje się do wymiany, a na ścianie przy oknie tworzy się pleśń? Nareszcie mogę poczuć się wolna, bo mam swój własny kąt, w którym żadne obleśne łapy mnie nie dosięgną. Krzywię się i nie wiem, czy robię to na myśl o tym, co spotkało mnie parę lat temu w moim miasteczku, czy raczejz obawy o to, że muszę znaleźć jakąś dobrze płatną pracę. Czeka mnie prawdziwa walka o przetrwanie w tej wielkomiejskiej dżungli.
Gdy przeprowadzasz się w nowe miejsce, najfajniejsze jest to, że nikt cię tam nie zna. Możesz być kim chcesz- możesz wmówić ludziom, że byłaś w przeszłości baletnicą, ale złamałaś kostkę i nie jesteś w stanie kontynuować swojej kariery tanecznej. Możesz opowiadać innym o twoich wspaniałych znajomych, którzy oczywiście nie istnieją, ale z którymi przeżyłaś niezapomniane chwile. To zadziwiające, ile ludzi mijam na ulicy. Mam wrażenie, że każdy jest zajęty sobą, nikt na mnie nawet nie zwraca uwagi. Już nie boję się, że ktoś zacznie mnie wyzywać lub się ze mnie śmiać. Ci wszyscy ludzie nawet nie mają pojęcia, że w liceum byłam dziwakiem, do którego uczniowie bali się zbliżyć. Byłam tym czarnowłosym potworem o szarych oczach, który czytał na przerwach książki o holocauście i jadł kanapki z masłem orzechowym. Nie byłam lubiana i wcale się o to nie starałam. Nie byłam też popularna, bo nigdy nie miałam dobrych wyników w sporcie, najnowszego modelu telefonu, lub modnych ciuchów. Ubieram się zawsze w myśl zasady: „Ubieraj się wygodnie, bo nigdy nie wiesz, kiedy będziesz zmuszona wziąć nogi za pas.”
Tak więc i dziś mam na sobie granatową koszulkę, ciemne dżinsy i tenisówki. Pod pachami czuję plamy wilgoci- staram się sobie wytłumaczyć, że wszystko będzie dobrze, że nie spotka mnie dzisiaj nic złego i że pozytywne nastawienie jest obowiązkowe, jeżeli chcę poznać nowych ludzi. A jeżeli inni będą mnie źle traktować z powodu mojego obcego akcentu? Będę wtedy na spalonej pozycji, bo miastowi bardzo często nie lubią mieszkańców małych miasteczek. Będą się ze mnie śmiać i poprawiać moje błędy, a ja będę czerwona jak burak i nie będę w stanie wymówić ani jednego zdania, które byłoby poprawne gramatycznie.
Docieram w końcu przed główne drzwi wejściowe mojego uniwersytetu. Serce zaczyna mi bić szybciej. To właśnie w tym budynku spędzę najbliższe kilka lat. Być może właśnie za pomocą tego miejsca uda mi się odnaleźć jakiś jasny punkt w tym czarnym pomieszczeniu zwanym przyszłością. Może tutaj uda mi się znaleźć najlepszą przyjaciółkę albo miłość życia?
Szczerze mówiąc wątpię w to, że uda mi się znaleźć prawdziwą miłość. Bo czym tak w ogóle jest miłość? Nikt mnie nigdy nie kochał – ojciec opuścił moją matkę przed moimi narodzinami, a moja matka zmarła, gdy miałam 3 lata. Czasami widzę ją w snach. Trafiłam do rodziny zastępczej, ale to nie dlatego, że ktoś zakochał się w moim smutnych, szarych oczach. O nie! Mojej ,,rodzinie’’ zależało tak naprawdę na zasiłkach socjalnych dla osób adoptujących dzieci. A później zostałam zmuszona do świadczenia różnych usług moim przybranym rodzicom…
Ogólnie rzecz biorąc jestem przekonana, że na świecie istnieją 3 grupy ludzi: ci, którzy nie zasługują na prawdziwą miłość, ale ją znajdują. Ci, którzy jakimś cudem odnaleźli swoją drugą połówkę i kochają ją ze wzajemnością. Na ostatniej pozycji znajdują się ci wszyscy frajerzy, którzy kochają bez wzajemności i cierpią na łonie przyrody w podmiejskim parku jak młodzi poeci z czasów europejskiego romantyzmu. Ja niestety należę do tej trzeciej kategorii i powoli zaczynam wierzyć, że prawdziwi mężczyźni już dawno wymarli. Nie da się po prostu znaleźć drugiego Parysa, księcia Troi.
Z zamyślenia wyrywa mnie nagle widok jakiegoś chłopaka – z daleka widzę jego czarne włosy i niebieskie oczy. Dostrzegam także czarny tunel w jego lewym uchu i jakiś tatuaż na lewej dłoni. Na pierwszy rzut oka chłopak przypomina zwykłego tandeciarza, ale jego niebieskie oczy zdają się mnie paraliżować, gdy nasze spojrzenia spotykają się na ułamek sekundy- czuję, że robię wielkie oczy, a moje źrenice mimowolnie się rozszerzają. Otwieram usta, jakbym miała coś powiedzieć, ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. Tak naprawdę nie udało mi się jeszcze odkryć, dlaczego otwieram szeroko oczy, gdy widzę, że jakiś chłopak na mnie patrzy. Może wydaje mi się, że jestem wtedy ładniejsza? Mijamy się bez słowa, a ja zaraz odwracam się, żeby spojrzeć jeszcze raz na tego faceta. Pewnie jest fanem rocka, bierze prysznic co drugi dzień i przed wyjściem do szkoły pali małego skręta. Stwierdzam, że gość zostanie pewnie wyrzucony ze studiów już po pierwszym semestrze.
Do zajęć zostało jeszcze dziesięć minut. Siadam na podłodze i obserwuję ludzi wokół mnie. Każdy z nich zdaje się być zapatrzony w siebie. Nieopodal mnie grupka składająca się z 6-ciu dziewczyn śmieje się radośnie, ale ja mam wrażenie, że za ich perłowymi uśmiechami kryje się dwulicowość i hipokryzja. Pewnie każda z nich miała już co najmniej pięciu partnerów seksualnych. Jakiś chłopak siedzi na korytarzu kilka kroków dalej. Wygląda sympatycznie, ale nie odrywa oczu od wyświetlacza swojego telefonu. Chciałabym z nim pogadać, ale brak mi odwagi. Może właśnie wymienia wiadomości za swoją dziewczyną? I nawet gdybym do niego podeszła to i tak nie miałabym mu nic do powiedzenia. No może z wyjątkiem: „Cześć!Jestem Amber!’’, ,,Jesteś stąd?”, ,,Masz rodzeństwo?’’
Staram się nie panikować. Ktoś mądry powiedział kiedyś, że pierwszy dzień w nowym miejscu jest zawsze najgorszy. Kiedyś pracowałam przez wakacje w barze i pierwszego dnia pracy spaliłam naleśniki. W szkole nie będę musiała zdać egzaminu z umiejętności kulinarnych, więc tak naprawdę nie ma się czego bać.
Wykładowca przychodzi i otwiera drzwi sali, zapraszając studentów ruchem ręki do środka. Wstaję powoli i czekam, aż osoby, które stoją najbliżej drzwi wejdą jako pierwsze. Staram się być niewidoczna. Jak zawsze. Wiem, że muszę się zmienić, by zacząć nowe życie i zdobyć przyjaciół, ale nie od razu zbudowano Rzym. Czuję się dziwnie, nikogo tutaj nie znam. W liceum nienawidziłam ludzi z mojej klasy, ale dobrze wiedziałam, czego mogę się po nich spodziewać. Tutaj czuję się jak dziecko, które dopiero co zaczyna chodzić. Siadam w ławce pod oknem. Czuję ucisk w żołądku i od razu żałuję, że nie napiłam się przed wyjściem herbatki ziołowej. Wyciągam zeszyt i 2 długopisy: postanowiłam, że w tym roku będę wyjątkowo pilną uczennicą. W praktyce takie postanowienia kończą się zwykle na dobrych chęciach. Ale wiem, że czeka mnie dużo pracy. Ale i tak nie mam na razie nic ciekawszego do roboty. Studenci ciągle jeszcze napływają i instalują się w nieco podniszczonych ławkach. Denerwują mnie te roześmiane twarze. Bo z czego tutaj się tak cieszyć? Udaje mi się namierzyć kilka irytujących osób i już wiem, że się nie polubimy. Nagle w drzwiach pojawią się ten niebieskooki dandys. Nasze spojrzenia znów się spotykają, a ja odwracam wzrok i udaję, że interesuje mnie okładka mojego zeszytu. Nie znoszę gościa! I strasznie chce mi się pić…

Przepraszam za czcionkę- skopiowałam tekst z Worda ;)

Pierwszy dzień w nowej szkole przypomina trochę urodziny – robisz staranny makijaż, zakładasz najlepsze ciuchy, a później zjawiasz się w szkole i oczekujesz, że wszyscy będą cię traktować wyjątkowo. I nagle okazuje się, że jeden z twoich ulubionych nauczycieli niemalże wyrzuca cię ze swojego gabinetu, koleżanki z klasy wydają się nawet ciebie nie zauważać, a chłopak, który...

Tam skąd przyjechałam nie ma tramwajów. W ogóle komunikacja nie była tak rozrośnięta jak tutaj. Zajęło mi chwilę, żeby się zaadaptować ale dałam radę. Na uczelnie jadę około 40 minut. Niektórym mogłoby to przeszkadzać ale mi jest z tym dobrze, mam czas na rozmyślenia. Obserwuje ulice. Jadę tą trasą dopiero trzeci, może czwarty raz ale wiem już, że mniej więcej w połowie drogi tramwaj mija galerię sztuki nowoczesnej, do której tak na marginesie mam zamiar kiedyś wpaść. Zapamiętuję trasę, kluby, sklepy, parki.. Tyle nowych miejsc do stworzenia nowych wspomnień, tyle nowych ludzi do poznania, żeby je z nimi dzielić. Czysta karta, a ja jestem tą która ją wypełni. Obawiałam się tego dnia, dnia w którym pierwszy raz usiądę na sali wraz z innymi studentami. Co o mnie pomyślą? Czy mnie polubią? Czy.. czy będę tu pasowała?
Uśmiecham się do siebie, wiem że teraz może być tylko lepiej. Mam kontrole, zaczynam nowe życie. Czuję ekscytację i euforię. Wiem, że czeka mnie wiele przeszkód ale to nic. Mówią, że studia to najlepszy okres w życiu każdego człowieka, więc nie pozostaje mi nic innego jak przekonać się o tym na własnej skórze.

Tam skąd przyjechałam nie ma tramwajów. W ogóle komunikacja nie była tak rozrośnięta jak tutaj. Zajęło mi chwilę, żeby się zaadaptować ale dałam radę. Na uczelnie jadę około 40 minut. Niektórym mogłoby to przeszkadzać ale mi jest z tym dobrze, mam czas na rozmyślenia. Obserwuje ulice. Jadę tą trasą dopiero trzeci, może czwarty raz ale wiem już, że mniej więcej w połowie...

Gdy wysiadłam z pociągu na dworcu, lał deszcz, a miasto wyglądało ponuro i szaro. Nie zraziło mnie to. Byłam pełna optymizmu, tak strasznie chciałam wreszcie wyjechać z mojej mieściny i rozpocząć studia w stolicy! Dzielnie wzięłam na ramię swoją torbę, wciągnęłam kaptur na głowę i poszłam w kierunku akademika. Chociaż znajdował się niedaleko dworca, zdążyłam przez tę drogę porządnie zmoknąć, ale nawet to nie było w stanie zniszczyć mojego nastroju.
W akademiku zastałam kilometrową kolejkę, na końcu której znajdowało się okienko, z którego panie wydawały klucze do pokojów i pościel. Gdy wreszcie nadeszła moja kolej, nie marzyłam o niczym innym, jak tylko położeniu się do łóżka. Niestety, ku mojemu zaskoczeniu pani zamknęła okienko tuż przed moim nosem, oznajmiając, że klucze są wydawane do godziny 17:00. Spojrzałam na wiszący w korytarzu zegar. Świetnie, 17:01. Niestety, żadne negocjacje nie przyniosły skutku.
- To gdzie ja mam się podziać dziś w nocy? - zapytałam, bliska płaczu.
- To już nie jest mój problem - odpowiedziała pani niesympatycznym tonem.
Po chwili znów stałam pod akademikiem z torbą na ramieniu i kapturem na głowie, a deszcz padał na mnie bez litości. Tym razem jednak pojawiła się w mojej głowie myśl, że może życie studenckie wcale nie będzie tak lekkie i przyjemne, jak sobie wyobrażałam.

Gdy wysiadłam z pociągu na dworcu, lał deszcz, a miasto wyglądało ponuro i szaro. Nie zraziło mnie to. Byłam pełna optymizmu, tak strasznie chciałam wreszcie wyjechać z mojej mieściny i rozpocząć studia w stolicy! Dzielnie wzięłam na ramię swoją torbę, wciągnęłam kaptur na głowę i poszłam w kierunku akademika. Chociaż znajdował się niedaleko dworca, zdążyłam przez tę drogę...

Jak to? To tam trzeba tramwajem? O nie... Nigdy nie jechałam. Dobra, wsiadam. Przystanek - to w którą stronę miałam iść? Tak daleko?!
Po roku - Tramwaj? Aha. Spokój. Przystanek - 3 minutki i jestem!
Czas zmienia nas. Potem przychodzą inne problemy, rodzina, praca i ten przerażający tramwaj jest tylko kroplą w morzu gdzieś zaginionych wspomnień. Dziś wiem, że wtedy był najważniejszy i przydał się do poznania siebie, własnych słabości i ich przezwyciężania.

Jak to? To tam trzeba tramwajem? O nie... Nigdy nie jechałam. Dobra, wsiadam. Przystanek - to w którą stronę miałam iść? Tak daleko?!
Po roku - Tramwaj? Aha. Spokój. Przystanek - 3 minutki i jestem!
Czas zmienia nas. Potem przychodzą inne problemy, rodzina, praca i ten przerażający tramwaj jest tylko kroplą w morzu gdzieś zaginionych wspomnień. Dziś wiem, że wtedy był...

Nowa szkoła - nowa ja! A przynajmniej mam taką nadzieję. Wiem, że będzie trudno ale muszę sobie z tym poradzić. Już na samym wstępie wpadłam w jakąś laleczkę. No będzie ciekawie. Wszyscy patrzą się na mnie jak na jakiegoś dziwoląga. Nie mogliby się zająć swoim życiem? Przecież na pewno jest ciekawsze od mojego. Szukam klasy biologii po całej szkole i wreszcie trafiam. Wchodzę do klasy i zajmuję pierwsze lepsze miejsce. Znowu się wszyscy na mnie patrzą.
- słucham maleńka, siedzisz na moim miejscu - jakiś męski głos zwraca się w moją stronę. Trochę poddenerwowana podnoszę wzrok i mówię
- a co podpisałeś go sobie? - chłopak patrzy na mnie groźnym wzrokiem i siada w innej ławce, bo właśnie wszedł nauczyciel. Oczywiście musiał mnie przedstawić, bo byłoby nieważne. Czuję, że ten rok będzie ciekawy. Szczególnie z chłopakiem w niebieskiej koszulce, który patrzy na mnie jakby chciał mnie zabić.

Nowa szkoła - nowa ja! A przynajmniej mam taką nadzieję. Wiem, że będzie trudno ale muszę sobie z tym poradzić. Już na samym wstępie wpadłam w jakąś laleczkę. No będzie ciekawie. Wszyscy patrzą się na mnie jak na jakiegoś dziwoląga. Nie mogliby się zająć swoim życiem? Przecież na pewno jest ciekawsze od mojego. Szukam klasy biologii po całej szkole i wreszcie trafiam....

No i przyjechałam, a tak właściwie to mnie przywieziono. Wtaszczyłam swoje torby na czwarte piętro, obcego mieszkania, do obcego pokoju z obcą współlokatorką. Nabrałam głośno powietrza i przyjaźnie przywitałam się z moimi nowymi lokatorami. "Zaczyna się" pomyślałam. Pora odnaleźć się w obcym świecie wśród obcych ludzi. Pierwszy dzień na uczelni był najgorszy. Dzień wcześniej opracowywałam plan dojazdu na uczelnię, skrzętnie zapisywałam godziny odjazdów poszczególnych środków komunikacji, liczyłam czas na przesiadki i sprawdzałam w internecie lokalizację przystanków. Nazwy ulic jeszcze kompletnie mi nic nie mówiły. Mówią, że strach ma wielkie oczy, ja byłam w tamtym momencie tego najlepszym przykładem. Brnęłam wśród tłumów z szeroko otwartymi oczami rozglądając się dookoła aby zapamiętać najbliższe otoczenie. Udało się dotrzeć na przystanek, kupić bilet i wsiąść do autobusu. Teraz pozostało liczyć przystanki, aby nie przegapić własnego i przesiąść się na tramwaj. Dotarłam! nawet bez większych komplikacji, ale teraz wcale nie będzie prościej o ile trasę do uczelni mogłam sobie wyrysować, tak drogi do sali wykładowej nigdzie wcześniej nie mogłam sprawdzić. Pomyślałam sobie "wszystko małymi kroczkami". Na całe szczęście nie należę do osób, które boją się pytać o drogę. Zaczepiłam grupę studentów z pytaniem jak mogę znaleźć swoją salę. Tak zawiązują się moje pierwsze znajomości, zostaję uprzejmie odprowadzona przez jednego ze studentów, który po drodze w skrócie zobrazował mi topografię budynku. Przynajmniej będę już wiedziała gdzie zjeść i skorzystać z toalety. Weszłam na salę wykładową przepełniona strachem i cała spięta za stresu. Jednak szybki rzut oka pozwala mi wywnioskować, że nie jestem w tej sytuacji odosobniona, zajmuję miejsce obok przyjaźnie wyglądającej dziewczyny i później borykamy się z trudami nowego miejsca już we dwie. Pierwszy dzień się skończył. Jeszcze rozemocjonowana, ale już mniej zestresowana wracam do domu. Poznaję już otoczenie za oknem autobusu, chłonę kolejne szczegóły mojej trasy. Całe szczęście z każdym dniem wszystko staje się łatwiejsze i okazuje się, że życie studenckie jest na prawdę fajne.

No i przyjechałam, a tak właściwie to mnie przywieziono. Wtaszczyłam swoje torby na czwarte piętro, obcego mieszkania, do obcego pokoju z obcą współlokatorką. Nabrałam głośno powietrza i przyjaźnie przywitałam się z moimi nowymi lokatorami. "Zaczyna się" pomyślałam. Pora odnaleźć się w obcym świecie wśród obcych ludzi. Pierwszy dzień na uczelni był najgorszy. Dzień...

Przyjechałam tu jakiś czas temu. Nie wiedziałam, że będzie aż tak źle. Cóż los jednak tak chciał. Pierwszy dzień pamiętam dobrze. Nikt nawet na mnie nie spojrzał. Byłam przeźroczysta. Ulice przemierzałam w samotności, która doskwiera mi od kąd pamiętam. Najpierw straciłam mamę w wieku 8 lat, a teraz ojca. Nie mogę się odnaleźć. Nie mam męża ani chłopaka, nikt mnie nie potrzebuje. Długo błądziłam w labiryncie ulic. Gdy weszłam do nowej uczelni wszyscy paczyli na mnie z pogardą. Wydaje mi się, że nie wyróżniam się bardzo z tłumu.Bałam się strasznie , że nie odnajdę swojej sali. Tego dnia z nikim nie rozmawiałam. W ten sam tydzień wybrałam się do kawiarni. Tam spotkałam Laure. Jest w moim wieku i chodzi do tej samej uczelni co ja. Bardzo się zaprzyjaźniłyśmy. Lecz mi nadal doskwierała samotność.W uczelni Laura miała swoje sprawy. Spotykałyśmy się jedynie na mieście. Całymi dniami siedziałam z nosem w książkach. Jednego dnia jakiś żartownić obsypał mnie brokatem i wszyscy ze mnie żartowali. Uczelnia była tak duża. że często zastanawiałam się gdzie dokładnie mam pójść. Bardzo dłużył mi się każdy dzień. Przez cały czas byłam bardzo zestresowana. Pewnego dnia wybrałam się z Laurą do parku i długo rozmawiałyśmy. Laura zapoznała mnie z jedną ze swoich znajomych. I od tego czasu nareszcie mam kogoś z kim mogę rozmawiać.

Przyjechałam tu jakiś czas temu. Nie wiedziałam, że będzie aż tak źle. Cóż los jednak tak chciał. Pierwszy dzień pamiętam dobrze. Nikt nawet na mnie nie spojrzał. Byłam przeźroczysta. Ulice przemierzałam w samotności, która doskwiera mi od kąd pamiętam. Najpierw straciłam mamę w wieku 8 lat, a teraz ojca. Nie mogę się odnaleźć. Nie mam męża ani chłopaka, nikt mnie nie...

Samotność. Tak można opisać mój aktualny stan. Ale czy nie tego szukałam? Czy nie po to zostawiłam całą swoją codzienność w tyle? Zaczynam mieć pewne wątpliwości, co do słuszności mojej decyzji. Oczywiście, nowe miejsce, nowe znajomości. Nikt nie zna grzechów mojej przeszłości ani nie wie o mnie więcej niż zwykła ekspedientka w sklepie. Jednak rozpoczęcie nowego życia nie jest takie łatwe, jak się wydaje. Mówią, że co z oczu to z serca. Kompletna bzdura. Nawet tu, pośrodku ulic, których kompletnie nie znam i twarzy, które widzę pierwszy raz w życiu czuję ciężar swojego dawnego życia. Ogarnia mnie lęk. W sumie to nawet nie jest lęk, to czyste przerażenie. Nie mam nawet kogo się poradzić, jaki kolor farby wybrać do swojego mojego mieszkania. Brakuje mi kogokolwiek, kogo mogłabym się poradzić. Pomimo to czuję delikatne podniecenie. W końcu zaczynam wszystko od nowa. Nie jestem czyjąś córką, wnuczką, dziewczyną czy idealną uczennicą. Czuję, że jestem po prostu sobą.

Samotność. Tak można opisać mój aktualny stan. Ale czy nie tego szukałam? Czy nie po to zostawiłam całą swoją codzienność w tyle? Zaczynam mieć pewne wątpliwości, co do słuszności mojej decyzji. Oczywiście, nowe miejsce, nowe znajomości. Nikt nie zna grzechów mojej przeszłości ani nie wie o mnie więcej niż zwykła ekspedientka w sklepie. Jednak rozpoczęcie nowego życia nie...

7.30
Zajęcia z szalonym docentem Kawą. Facet wymyślił, że jak zaczniemy wcześniej, to szybciej skończymy i więcej dnia wolnego. Tak, chyba on ma potem wolne, bo my jedziemy na kolejne ćwiczenia i kolejne… i tak do 19.30…
Boże, czy ta dziewczyna obok ma naprawdę tak perfekcyjny makijaż? Oko w 3 albo 4 kolorach, rzęsy megadługie… A ja się cieszyłam, że udało mi się nie zaspać na tramwaj o 6.40 i że znalazłam czyste ubranie…
10.00
Biegnę na przystanek, żeby zdążyć na autobus, bo okazuje się, że następne ćwiczenia są gdzieś daleko. Czemu nie mogli postawić wszystkich budynków koło siebie, jak w amerykańskich filmach? Ciekawe, jak te lale z mojej grupy biegają w tych swoich szpilkach? A… już widzę, nie biegają. Jadą autem.
16.00
Czas coś zjeść. Ostatnie zajęcia dopiero za godzinę i według mapy w komórce są całkiem niedaleko.
Jezu, jakie to wszystko drogie! Jak tak dalej pójdzie, to będę jeść pierogi codziennie, bo na nic innego nie będzie mnie stać.
21.00
Leżę na łóżku w wynajmowanym pokoju. Za ścianą hałasują współlokatorzy, którzy właśnie oglądają film. W obok szaleje Kaśka, próbując znaleźć jakąś bluzkę i krzyczy, że mam się zbierać na nocne zwiedzanie miasta. Wydaje mi się, że szuka właśnie tej, którą mam na sobie, ale ubierając się o 5.30 nie miałam pełnej kontroli nad procesami myślowymi. Jutro zaczynam dopiero o 10, więc czemu nie pójść. Dużo nie wypiję, GPS w komórce działa, jeszcze tylko telefon do mamy i możemy iść.

7.30
Zajęcia z szalonym docentem Kawą. Facet wymyślił, że jak zaczniemy wcześniej, to szybciej skończymy i więcej dnia wolnego. Tak, chyba on ma potem wolne, bo my jedziemy na kolejne ćwiczenia i kolejne… i tak do 19.30…
Boże, czy ta dziewczyna obok ma naprawdę tak perfekcyjny makijaż? Oko w 3 albo 4 kolorach, rzęsy megadługie… A ja się cieszyłam, że udało mi się nie zaspać...

Udało mi się wysiąść na właściwym przystanku. Autobus się nie spóźnił, nie potknęłam się o własne nogi. Może to znak, może po raz pierwszy w życiu zadomowię się gdzieś. Fajnie byłoby też mieć znajomych, ale jestem realistką, nie będę wymagać od życia zbyt wiele.

Wchodzę do masywnego budynku i próbuję znaleźć salę wykładową. Kiedy kompletnie tracę orientację, zmuszam się, aby podejść do przypadkowej osoby i zapytać o drogę. Szukam pracownika uczelni, do studentów boję się podejść. Wyglądają na starszych ode mnie, zapewne mną gardzą. Jestem przeciętnym pierwszoroczniakiem, dlaczego mieliby ze mną rozmawiać? Nie ufam im. Lepiej zapytam woźnego.

Udaje mi się dotrzeć do sali. Setki par oczu kierują się na mnie, mam wrażenie, że płonę niczym pochodnia. Nienawidzę tego uczucia. Siadam w przedostatnim rzędzie. Mam wadę wzroku i niewiele widzę, ale przynajmniej jestem z dala od grupy. Wszyscy pozostali się znają, a ja jestem outsiderem. Na pewno nie chcą mnie poznać, nie będę się narzucać. Kładę sweter na siedzeniu po prawej, a torbę na siedzeniu po lewej. Teraz mam pewność, że żadne dziwadło się do mnie nie przysiądzie. Wyjmuję telefon, słuchawki i włączam ulubiony kawałek.

Ktoś mnie puka w ramię. Przechodzą mnie ciarki, wyłączam muzykę. Nade mną stoi uśmiechnięta szatynka. Wstaję, aby ją przepuścić.

- Mogę usiąść koło ciebie? - pyta niespodziewanie. - Nie znam tu nikogo.
Kiwam głową i zwalniam jej krzesło.
- Jestem Marta.
- Daria.

Może jednak nie będę taka samotna.

Udało mi się wysiąść na właściwym przystanku. Autobus się nie spóźnił, nie potknęłam się o własne nogi. Może to znak, może po raz pierwszy w życiu zadomowię się gdzieś. Fajnie byłoby też mieć znajomych, ale jestem realistką, nie będę wymagać od życia zbyt wiele.

Wchodzę do masywnego budynku i próbuję znaleźć salę wykładową. Kiedy kompletnie tracę orientację, zmuszam się,...