Nowy dzień, nowe zmartwienia. Codziennie budzę się z tą świadomością. Można powiedzieć, że jestem pesymistką, ale ja uważam się za realistkę. Dla mnie nie ma dobrych dni, dopóki je takimi nie uczynimy. W moim życiu mało było radosnych, miłych dni. Odkąd uciekłam z piekła ( mojego rodzinnego miasta) czuję się wolna, pełna życia nie tak jak kiedyś. Moje dzieciństwo było okropne, nie chodzi mi o to, że nie dostawałam wymarzonych zabawek,ale o ludzi którzy mnie otaczali. Cieszę się, że mogłam się stamtąd wyrwać i mam nadzieję że już tam nie powrócę. Dzisiaj zaczynają się moje zajęcia na uczelni i bardzo się tym stresuję. Nie wiem czego oczekiwać. Człowiek mógłby mieć możliwość przewidywania niepowodzeń, złych wydarzeń. Ułatwiło by mi to całe życie i innym na pewno też. Obym nie spotkała tam nikogo z mojego miasta. Stoję przed drzwiami budynku uczelni. Ich mahoniowy kolor błyszczy w blasku porannego słońca. W tym blasku wydaję się jakby prowadziły do "nieba", ale czy tak będzie? Nagle otwierają się przede mną. Otwiera je chłopak, szatyn o zielonych oczach. Uśmiecha się do mnie i wychodzi. Wchodzę do budynku, oglądam się za siebie i on też. Podbiega do mnie i mówi, że mu kogoś przypominam, stary tekst na podryw. Może nie będzie tak żle.

Nowy dzień, nowe zmartwienia. Codziennie budzę się z tą świadomością. Można powiedzieć, że jestem pesymistką, ale ja uważam się za realistkę. Dla mnie nie ma dobrych dni, dopóki je takimi nie uczynimy. W moim życiu mało było radosnych, miłych dni. Odkąd uciekłam z piekła ( mojego rodzinnego miasta) czuję się wolna, pełna życia nie tak jak kiedyś. Moje dzieciństwo było...

Studia to uroczy czas pełen imprez, nowych znajomości i nauki życia. Pierwszy dzień w akademiku, zostawiasz torby, poznajesz nowe współlokatorki są ok, ale pojawia się mały dyskomfort, jeszcze nieufność. Przychodzi wieczór, muzyka dudni już na całym korytarzu, wszędzie się piwo leje, tańczą, śpiewają i w tym wszystkim ja . Lekki strach, przecież ich nie znam. Pierwsze, drugie i trzecie piwo już jest troszkę luźniej, trzeba się zaaklimatyzować, poznajesz ludzi, rozmawiasz, bawisz się. 2 w nocy - koniec imprezy- nie było tak źle. Idę spać. Jutro kolejny ciężki dzień. Rano szykowanie, w końcu pierwsze zajęcia, znów poznam ludzi, może chociaż teraz zapamiętam więcej imion. Przychodzę wcześniej, aby się nie spóźnić i nie musieć dochodzić do nowo powstałych grupek. Aby nie było odrzucenia. Trzeba grać na początku, kogoś troszkę innego, lepszego aby od razu Cię polubili, choć nie można przesadzać. Są nerwy i stres, ale poznajesz nowych ludzi. Nowy start w dorosłość. Zaczynam się kumplować z osobami z roku w końcu czeka nasz parę lat wspólnych przeżyć. Teraz już jestem inną osobą, pewniejszą siebie. Kolejne doświadczenie za mną. Mogę wszystko.

Studia to uroczy czas pełen imprez, nowych znajomości i nauki życia. Pierwszy dzień w akademiku, zostawiasz torby, poznajesz nowe współlokatorki są ok, ale pojawia się mały dyskomfort, jeszcze nieufność. Przychodzi wieczór, muzyka dudni już na całym korytarzu, wszędzie się piwo leje, tańczą, śpiewają i w tym wszystkim ja . Lekki strach, przecież ich nie znam. Pierwsze,...

Pierwszy dzień. Zawsze jest najtrudniejszy. Nie znam nikogo, same nowe twarze. Mój mózg nie identyfikuje nikogo. Nowe miejsce również jest niebezpieczne. Podświadomie wyliczam możliwe zagrożenia jakim są min. DZIEKANAT. Boże, gdzie to jest. Gdzie mam iść?! W prawo w lewo czy prosto? Schodami na pierwsze czy drugie piętro?! Wszyscy zajęci sobą, rozmawiają przez telefon, biegają, podnoszą rozsypane papiery z ziemi. Dobra, idę tam gdzie najwięcej ludzi. Teczka z dokumentami w mojej dłoni z sekundy na sekundę jest co raz bardziej pognieciona i spocona. Ale wstyd to oddać. Co chwilę ziewam, bo przecież ze stresu nie mogłam zasnąć. Kawy też nie zdążyłam wypić. Marzę o powrocie do domu. CO JA TUTAJ ROBIE DO… Ok, nie ma co się stresować, wystarczy znaleźć odpowiedni pokój rzucić w panią za biurkiem teczką i uciec. Tak, to się może udać. Przyczajam się mentalnie gdzieś w kącie i wyczekuję na dobrą okazję do ataku. Obliczam procentową jakość powodzenia misji. Mam więc 50% szans że trafię do dobrego pokoju. Jest! Nr. 18!!! Cel namierzony! 50 kroków prosto, klamka, rzut i biegiem na zewnątrz Jest opcja że usłyszę kiedy przyjść po indeks. Biegnę, mijam grupkę (prawdopodobnie z dziennikarstwa), salto, lądowanie, klamka. Siuuuuu teczka gdzieś poleciała. ODWRÓT! Ktoś inny zamknie za mną drzwi….
…..….
Nie miałam czegoś podpisać?

Pierwszy dzień. Zawsze jest najtrudniejszy. Nie znam nikogo, same nowe twarze. Mój mózg nie identyfikuje nikogo. Nowe miejsce również jest niebezpieczne. Podświadomie wyliczam możliwe zagrożenia jakim są min. DZIEKANAT. Boże, gdzie to jest. Gdzie mam iść?! W prawo w lewo czy prosto? Schodami na pierwsze czy drugie piętro?! Wszyscy zajęci sobą, rozmawiają przez telefon,...

Tykanie zegara. Staram się nie myśleć, że z każdą sekundą upływa moje życie. Sara słyszała podobny w tonącym w bieli pokoju, gdzie..
Nie! Przestań! Cicho już..
To stało się pół roku temu. Czas zrzucić ciemny kir i zrobić krok ku nowemu.
Nie pamiętam kiedy i jak wybrałam się, ale właśnie idę ulicą ku mojej uczelni. Wszystko jest nowe, odmienne. Muszę pozwolić gwarowi wielkiego miasta zabić samotność.
Biorę dwa mocne lecz drżące oddechy i na chwilę zamykam piekące oczy. Boję się. Nienawidzę zmian.
Miesiąc temu postanowiłam opuścić rodzinne miasteczko by uciec przed wspomnieniami, które czekały na mnie za każdym rogiem, w każdym sklepie i parkowej alejce. Wypatrywały mnie by wszczepić się haczykowatymi łapami i nie puścić dopóki nie zacznę dusić się łzami.
W którym moja przyjaciółka..
Puls przyspiesza i słyszę słowa, które szeptem niosły się po tym cholernym białym pokoju.
-Musisz żyć za mnie, kiedy ja już nie mogę. Pamiętaj..
Nie. Cicho już.
Zaciskam zęby i daję się porwać tłumowi w starym budynku uczelni. Wzdrygam się kiedy obca osoba ociera się o mnie i biegnie dalej po schodach. Na drugim piętrze opieram się o ścianę i patrzę na aule na końcu korytarza, który się wydaje wydłużać wraz z moim rosnącym przerażeniem.
Jak mam sobie poradzić? Ona zawsze szła przodem i swoją butą i odwagą torowała mi drogę. Teraz czuję się jakby zaginęły wszelkie drogowskazy.
-Pamiętaj wierzę w ciebie.
Słyszę jej głos, ale tym razem go nie uciszam.
Podnoszę głowę i ruszam w swoją przyszłość. I wiem, że muszę dać radę.

Tykanie zegara. Staram się nie myśleć, że z każdą sekundą upływa moje życie. Sara słyszała podobny w tonącym w bieli pokoju, gdzie..
Nie! Przestań! Cicho już..
To stało się pół roku temu. Czas zrzucić ciemny kir i zrobić krok ku nowemu.
Nie pamiętam kiedy i jak wybrałam się, ale właśnie idę ulicą ku mojej uczelni. Wszystko jest nowe, odmienne. Muszę pozwolić gwarowi...

Z rozpoczęciem nowego życia łączą się oczekiwania. Wszyscy wyobrażamy sobie że będzie lepiej niż było. I tak jak większość ludzi dałam sie omotać temu myśleniu. Nowy dom wyobrażałam sobie jako spełnienie moich najdziwniejszych fantazji. Nagle w tym zaślepieniu ogarnął mnie strach. Fakt ,że miasto nie sprostało moim oczekiwaniom nie był przyczyną, chodziło o ludzi. Wszyscy byli bardzo pomocni i uprzejmi, ale mi zdawało się ,że to tylko powierzchowna uprzejmość. Gdy weszła do gigantycznej sali zamarłam. Gdzie usiąść? Jak wyglądam? Tylko nie palnij nic głupiego. - powtarzałam sobie w myślach. Byłam przerażona. Tęskniłam za czasami młodości, gdy poznawanie nowych ludzi wydawało się być takie łatwe. Ostrożnie przemierzałam sale w poszukiwaniu wolnego miejsca. Gdy już znalazłam spojrzałam na swoich sąsiadów. Po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, że nie tylko ja czuję się koszmarnie w nowym środowisku. Byli tak samo niepewni siebie co ja. Dzięki temu poczułam się lepiej. Miałam wrażenie, że ktoś mnie rozumie. Nabrałam odwagi. Mimo towarzyszącemu strachowi postanowiłam dać sobie szanse.

Z rozpoczęciem nowego życia łączą się oczekiwania. Wszyscy wyobrażamy sobie że będzie lepiej niż było. I tak jak większość ludzi dałam sie omotać temu myśleniu. Nowy dom wyobrażałam sobie jako spełnienie moich najdziwniejszych fantazji. Nagle w tym zaślepieniu ogarnął mnie strach. Fakt ,że miasto nie sprostało moim oczekiwaniom nie był przyczyną, chodziło o ludzi. Wszyscy ...

Moje życie to jak jazda na rollercoasterze, gdy życie zaczęło przybierać normalne kształty od razu wywracałam mój mały świat do góry nogami, bo zaczynało powiewać nudą. Wszystko w moim życiu było robione spontanicznie. Godzina piąta rano Poznań - 351,8 km od rodzinnego domu, stoję pod budynkiem, do którego nie mam kluczy, nie dzwonie do mojej nowej współlokatorki bo dla mnie sen to świętość. Dwie godziny siedzenia na walizce, najdłuższe w moim życiu. Wybija godzina siódma i próbuje dobijać się do Asi. Trzy godziny snu i znowu wyścig z czasem. Budynek UE w Poznaniu to jak latarnia wskazująca mi drogę. Cudem docieram do budynku, ale wchodzę ślizgiem i klękam z parasolką w ręku. Sytuacja komiczna, podnoszę się, poprawiam włosy udaje, że nic się nie stało. Teraz tylko muszę „nadusić” guzik w windzie z X piętrem. Los chciał, że cała moja grupa to byli ludzie z innych miast i innych uczelni, nie uciekłam po miesiącu, a okres studiów miło wspominam. Choć na początku nie było lekko moje motto w tamtym okresie ,, umiesz liczyć, licz na siebie”

Moje życie to jak jazda na rollercoasterze, gdy życie zaczęło przybierać normalne kształty od razu wywracałam mój mały świat do góry nogami, bo zaczynało powiewać nudą. Wszystko w moim życiu było robione spontanicznie. Godzina piąta rano Poznań - 351,8 km od rodzinnego domu, stoję pod budynkiem, do którego nie mam kluczy, nie dzwonie do mojej nowej współlokatorki bo dla...

Powiedzieli mi, że mam się nie bać przełamywać, żyć tu i teraz, chwytać się wyzwań, realizować marzenia, bo potem będzie za późno. I takim wyzwaniem, którego się chwyciłam, prawdopodobnie jak tonący brzytwy, jest wyjazd na uczelnię w Norwegii. Nie rozumiem żadnego słowa z lawiny poplątanych dźwięków, jakie dochodzą do mnie na korytarzach uniwersytetu, na ulicach, w sklepach. Całe szczęście wykłady prowadzone są po angielsku. Zrozumiem z nich może połowę. Jestem tutaj 3 tygodnie. Uniwersytet z lotu ptaka przypomina literę E, posiada 3 piętra w górę i 1 w dół. Jest piękny, nowoczesny, ale skomplikowany. Idąc jednymi schodami, można wyjść w zupełnie niezamierzonym miejscu. Najgorszy jest podział na bloki A, B,C, D... aż do M. Nigdy bowiem nie wiem, czy, by iść do sali M233, muszę skręcić w lewo, czy iść do góry. Chodzę z mapką, ale za jakieś pół roku opanuję rozkład sal.
Ludzie tutaj są otwarci. Jest pewien dystans, respekt i szacunek względem doktorów, wykładowców, profesorów, ale zdarza się, że doktoranci zwracają się po imieniu do promotorów i czasem zagadują „Jak leci” do najwyższych głów uczelni. Wobec mnie koledzy są mili, uprzejmi, a także zainteresowani moim życiem, krajem, zwyczajami. Dużo się uśmiechają, nawet do ludzi, których nie znają. Serdeczność, radość, ale i ciężka, sumienna praca to atuty tego uniwersytetu. Inny świat, w którym chyba pozostanę.

Powiedzieli mi, że mam się nie bać przełamywać, żyć tu i teraz, chwytać się wyzwań, realizować marzenia, bo potem będzie za późno. I takim wyzwaniem, którego się chwyciłam, prawdopodobnie jak tonący brzytwy, jest wyjazd na uczelnię w Norwegii. Nie rozumiem żadnego słowa z lawiny poplątanych dźwięków, jakie dochodzą do mnie na korytarzach uniwersytetu, na ulicach, w...

Życie - nie można wcisnąć Cię w ramki, nie można zmusić do bycia przewidywalnym - zawsze zaskakujesz, kierujesz moimi wyborami, moją głową! A podobno to do mnie należą wszystkie decyzje - a Ty Życie tylko pokazujesz mi drogi. Jeżeli tak, to jakim cudem znalazłam się tutaj gdzie jestem - nowe miasto, nowe możliwości, nowi przyjaciele, nowe życie, NOWA JA.
Ale..czy to tak łatwo zacząć wszystko od nowa? Tym pytaniem zaczynam swoje postanowienie: To życie zacznę jako inna Ja - uśmiechnięta, czarująca, przyciągająca uwagę. Przekraczając drzwi uczelni wszyscy będą na mnie patrzeć, podziwiać. Wszyscy zapragną poznać mnie, przyjaźnić się ze mną. Tak! Będę przebojowa, pewna siebie i nieposkromiona!

Oddychaj, oddychaj..i przejdź w końcu przez te drzwi!

Przechodzę. Uniesiona do góry głowa, uśmiech na twarzy, pewny krok. Idę długim korytarzem, ale czuję, że coś jest nie tak.. Nikt nie patrzy, nikt nie pyta, nikt nie podziwia.
Nie wiem gdzie iść, zapomniałam numer sali, czuję przypływ nerwów i emocji. Nie pozwolę Ci znów mną zawładnąć moja stara przyjaciółko – teraz jestem INNA! – krzyczę w duchu. Pytam o gabinet dyrektora pierwszego napotkanego po drodze, wysokiego chłopaka. Ten na początku mnie nie słyszy, nie widzi, dopiero po chwili wyjmuje z uszu słuchawki. Czuję jak znikam, chowam się w sobie, chcę krzyknąć i uciec. Pytam raz jeszcze, już nie taka pewna, już bez uśmiechu. Chłopak bełkocze niezrozumiale pod nosem, wskazuje gabinet palcem i odchodzi - powracając do swojego muzycznego świata. Ruszam we wskazanym kierunku. Niepewność mnie przytłacza, i chyba strach. Tak, boję się. Czy sobie poradzę? Jak się odnajdę? Czy znajdę przyjaciół? Czy mnie zaakceptują? Setki pytań przebiegają przez moją głowę i odbijają się w niej echem. Oddychaj, oddychaj.. Gdzie jesteś - NOWA JA? Gdzie jesteś Życie, które pokierowałeś mnie na tą ścieżkę? Gdzie jestem..?

Życie - nie można wcisnąć Cię w ramki, nie można zmusić do bycia przewidywalnym - zawsze zaskakujesz, kierujesz moimi wyborami, moją głową! A podobno to do mnie należą wszystkie decyzje - a Ty Życie tylko pokazujesz mi drogi. Jeżeli tak, to jakim cudem znalazłam się tutaj gdzie jestem - nowe miasto, nowe możliwości, nowi przyjaciele, nowe życie, NOWA JA.
Ale..czy to tak...

Pierwszy dzień na uczelni był okropny, nie potrafiłam połapać się w grafiku, w końcu zaczęłam chodzić za jedną dziewczyną, żeby w ogóle trafiać na zajęcia. Ludzie są jacyś dziwni, zero przystojnych facetów, co ja tutaj robię? Studia też wydają mi się nieporozumieniem, jakaś filologia słowiańska, co ja po tym będę robiła? Biję się z myślami. Chce mi się płakać, to gmaszysko jest takie ponure. Nie chce mi się nawet gadać z tymi ludźmi. Zaraz po zajęciach wybiegam z uczelni i snuję się po okolicy. Nie chce mi się wracać do akademika, nie chcę, żeby ktokolwiek widział moje łzy. Chodzę po szarych ulicach, mijam szare bloki.. Taka samotna nie czułam się nigdy w życiu…
Czy sobie poradzę, zajęcia wydają mi się takie trudne. Język starocerkiewnosłowiański, po co to komu? Nie mogłam wybrać innego kierunku? Co mi odbiło?
Poczułam się jak mała dziewczynka, chciałam przytulić się do mamy. Wiedziałam, że nie mogę do niej zadzwonić, bo miałam wielką gulę w gardle…Nie dam rady, rozpłaczę się…Nie chciałam jej przecież martwić. Szłam szarymi uliczkami pełna złych przeczuć, ponurych myśli, niepewności tego, co przyniesie jutro….
Aż nagle przystanęłam. Zobaczyłam tęczę.
Wiem, że to dobry znak. Będzie dobrze, dam radę...
Wracam do akademika, muszę zadzwonić do mamy.

Pierwszy dzień na uczelni był okropny, nie potrafiłam połapać się w grafiku, w końcu zaczęłam chodzić za jedną dziewczyną, żeby w ogóle trafiać na zajęcia. Ludzie są jacyś dziwni, zero przystojnych facetów, co ja tutaj robię? Studia też wydają mi się nieporozumieniem, jakaś filologia słowiańska, co ja po tym będę robiła? Biję się z myślami. Chce mi się płakać, to gmaszysko...

...Mamo! Co ja tu robię! Co mnie podkusiło, żeby z małej bieszczadzkiej wioski jechać na studia aż do Warszawy! Ledwie dotarłam z dworca do akademika - wszyscy tak pędzą, krzyczą, przepychają się. I wszystkiego jest tak dużo: dużo głosów, nieznanych ludzi, świateł, samochodów, skrzyżowań. Boże! W ciągu godziny zgubiłam się pięć razy!Zrobiłam chyba ze sto kilometrów. Ale jestem. Mam pokój na dwie osoby. Na razie jestem tylko ja. Ciekawe, kto będzie mieszkał ze mną? Mam nadzieję, że nie będzie chrapać. Przynajmniej pierwsza mogę wybrać łóżko. Może rozpakować się teraz i iść zapytać o drogę na uczelnię? Jakieś autobusy? Tramwaje? A może piechotą szybciej? Uch... głodna jestem. Dobrze, że mam słoiki od mamusi! Na trochę wystarczy. O! Łazienka. Lecę obejrzeć. Rewelacji nie ma. Prysznic umywalka, wc i stare szaro-bure kafle. Ale czysto chociaż.
- Cześć, Kaśka jestem.- słyszę głos z pokoju. To ta druga. Idę...

...Mamo! Co ja tu robię! Co mnie podkusiło, żeby z małej bieszczadzkiej wioski jechać na studia aż do Warszawy! Ledwie dotarłam z dworca do akademika - wszyscy tak pędzą, krzyczą, przepychają się. I wszystkiego jest tak dużo: dużo głosów, nieznanych ludzi, świateł, samochodów, skrzyżowań. Boże! W ciągu godziny zgubiłam się pięć razy!Zrobiłam chyba ze sto kilometrów. Ale...