Zawsze jest tak samo. Zaczyna się od kwadratów. Poznaje się najbliższą przestrzeń poprzez chodzenie po kwadracie najbliższych skrzyżowań. Na przystanek i z powrotem, do osiedlowego spożywczaka, po drodze uważnie przyglądając się wystawom we wszystkich sklepach. Na początku zwraca się baczną uwagę na detale. Jak już oswoimy jeden kwadrat, potem następne i następne i gdy czujemy się już pewniej, dopiero wtedy odkrywamy jakie piękne rzeczy czaiły się tuż za rogiem, tuż za skrzyżowaniem, na którym zawróciliśmy, żeby się nie zgubić. I tylko czasem gdy wracamy do nowego domu inną niż zwykle drogą zdarza się nam go przeoczyć, ale to tylko na początku. Po jakimś czasie trafiamy nawet po ciemku.
Pierwszy dzień na uczelni jest zawsze ciekawy. Dla nas i dla reszty grupy. Zaczyna się coś nowego, nie wiemy nic o sobie nawzajem, wszyscy jesteśmy niezapisaną kartą. Pamiętamy długo osobą, koło której na początku usiedliśmy, ale zaprzyjaźniamy się z kimś zupełnie innym. Jak już miną pierwsze zajęcia, te integracyjne, to potem nawiązują się prawdziwe relacje. Czasami bardzo fajne, bo zbudowane z dojrzałymi ludźmi, którzy spotkali się w dorosłym już życiu. Ludzi, którzy mieli odwagę wejść w nowe relacje, zaczynając budować je od podstaw. Bo choć dający ogromne możliwości, to jednak ten proces wchodzenia w nowe relacje jest żmudny, pracochłonny i niepowtarzalny. I chyba właśnie ta niepowtarzalność otwiera nas na nowe wyzwania.

Zawsze jest tak samo. Zaczyna się od kwadratów. Poznaje się najbliższą przestrzeń poprzez chodzenie po kwadracie najbliższych skrzyżowań. Na przystanek i z powrotem, do osiedlowego spożywczaka, po drodze uważnie przyglądając się wystawom we wszystkich sklepach. Na początku zwraca się baczną uwagę na detale. Jak już oswoimy jeden kwadrat, potem następne i następne i gdy...

Nigdy nie miałam zamiaru opuszczać tamtego miejsca – mojego miasta, które tak dobrze znałam i kochałam. Jednak los nie dał mi wyboru, dał mi jedynie do zrozumienia że to miejsce już nie dla mnie. Wspomnienia wciąż są zbyt silne i bolesne aby dalej tkwić w tym samym miejscu i tonąć w rozpaczy. Dziś jest pierwszy dzień w którym zmienia się moje życie – miejmy nadzieje że na lepsze.
Ciężko jest od nowa poznawać świat i ludzi, ciężko wciąż żyć w przekonaniu własnych słabości, dlatego zaczęłam jeszcze raz w zupełnie obcym sobie miejscu. Przeraża mnie myśl osamotnienia, ale muszę dać rade.
Nie jest trudno uczyć się na pamięć nowych przecznic i ulic, trudniej jest nauczyć się siebie na pamięć, takiej którą chciałabym się stać by już nigdy nie okazać słabości i godnie walczyć z przeciwnościami losu. Czuję się wyobcowana w nowym miejscu jednak myśl o przyszłości pozwala mi na skromny uśmiech.
Stojąc na wejściu uczelni cichym głosem mówię do siebie; „To dziś zaczynam nowy rozdział mojego życia”
Udowodnię sobie, że wciąż mam w sobie odwagę na lepsze życie w tym mieście czy też w innym.

Nigdy nie miałam zamiaru opuszczać tamtego miejsca – mojego miasta, które tak dobrze znałam i kochałam. Jednak los nie dał mi wyboru, dał mi jedynie do zrozumienia że to miejsce już nie dla mnie. Wspomnienia wciąż są zbyt silne i bolesne aby dalej tkwić w tym samym miejscu i tonąć w rozpaczy. Dziś jest pierwszy dzień w którym zmienia się moje życie – miejmy nadzieje że na...

Tłum. Przerażający pożerający tłum. Zginę w nim. Skąd oni wszyscy wiedzą gdzie iść?

Wykład. Miła pani. I tłum nie mieszczący się na krzesłach. Rozlany spoczął na podłodze.

Ćwiczenia. Jak znaleźć salę? Numeracja nie ma tu żadnej logiki. Koniec. Można już wyjść.

Hasło: integracja. Ok, idę. Integracja – wzajemna adoracja. Przechwałki, matura, konkursy, kilometry do domu. Jedno piwo weszło. Wychodzę. Na pewno to było w lewo.

Błądzę już jakieś pół godziny. Nie… na pewno nie szliśmy koło cmentarza. Nawet nie ma kogo zapytać o drogę. Zbiera mi się na płacz. Myśl kiełkuje w głowie: zawróć.

Idę. Już wiem, ze to miało być w prawo. Zmęczenie dało w kość. Już widać blok. Już blisko.

Współlokatorki – urocze stworzenia. Bycie studentem zobowiązuje do przytargania kraty piwa i zrobienia imprezy pierwszego dnia. Wymykam się do pokoju.

Za oknem zachodzi słońce. Ostatnie promienie oświetlają szarość bloków. Jak bardzo mi tu obco!

-Halo?
-Mamo, ja chyba wrócę. Ja tu nie dam rady.
-Przyjeżdżaj. Pójdziesz tu blisko na studia. Wybierzesz jakieś łatwiejsze. Może zaocznie? Będziesz wtedy w domu, na miejscu.

Zaciskam powieki.

…Zostałam. Dziękuję mamo.

Tłum. Przerażający pożerający tłum. Zginę w nim. Skąd oni wszyscy wiedzą gdzie iść?

Wykład. Miła pani. I tłum nie mieszczący się na krzesłach. Rozlany spoczął na podłodze.

Ćwiczenia. Jak znaleźć salę? Numeracja nie ma tu żadnej logiki. Koniec. Można już wyjść.

Hasło: integracja. Ok, idę. Integracja – wzajemna adoracja. Przechwałki, matura, konkursy, kilometry do domu....

Właśnie stoję przed budynkiem mojej uczelni. Pamiętam dzień, w którym przyjechałam tu pierwszy raz,-czyli tydzień temu- aby zapisać się na zajęcia. -Nie pytajcie, dlaczego wyniosłam się aż tak daleko od mojego rodzinnego domu. Chciałam zacząć od nowa w zupełnie nowym miejscu. Tak, więc trafiłam tutaj, do miasta, w którym gubię się na każdym możliwym kroku!- Czuję się zgubiona, ale przecież chciałam się zgubić, aby zapomnieć.

Rozglądam się po pełnym dziedzińcu przed uczelnią, pełno modnych i uśmiechniętych dziewczyn, mężczyzn w rybaczkach i podkoszulkach z równie szerokimi uśmiechami. Wszyscy wyglądają podobnie, nie wiem czy to atmosfera panująca w tej szkole jest temu winna, ale czuję się tu całkiem obco. Popatrzyłam na swoje czarne znoszone spodnie i czarną koszulkę- idealnie odzwierciedlające mój humor. Nie znam uczucia prawdziwego szczęścia. Nawet nie wiem jak to jest uśmiechać się bez ukrywania za nim swojego bólu.

Złapałam torbę do ręki i ruszyłam w stronę drzwi wejściowych, otwierając je zobaczyłam zupełnie nowe życie, które na mnie właśnie czekało. Podniosłam głowę wyżej, aby wyglądać na pewniejszą siebie i w tym momencie zobaczyłam dwoje mężczyzn idących w moim kierunku.-Nie miałam pojęcia, kim są, ale byłam pewna, że właśnie dzięki nim moje życie zupełnie się zmieni. Czy na lepsze pytacie? Jeszcze nie wiem. To się okaże.

Właśnie stoję przed budynkiem mojej uczelni. Pamiętam dzień, w którym przyjechałam tu pierwszy raz,-czyli tydzień temu- aby zapisać się na zajęcia. -Nie pytajcie, dlaczego wyniosłam się aż tak daleko od mojego rodzinnego domu. Chciałam zacząć od nowa w zupełnie nowym miejscu. Tak, więc trafiłam tutaj, do miasta, w którym gubię się na każdym możliwym kroku!- Czuję się...

Czy ktoś będzie chciał mnie poznać? Czy ja kogoś polubię? Gdzie znajdę toaletę? Długo jeszcze potrwa to gadanie bufoniastego profesorstwa? O jaa, i mam tu wytrzymać 5 lat? Skąd mam wiedzieć żeby iść na koniec przystanku czekając na tramwaj? Czy wszędzie musi być tak daleko?
Wytrzymaj jeszcze, wytrzymaj!

Czy ktoś będzie chciał mnie poznać? Czy ja kogoś polubię? Gdzie znajdę toaletę? Długo jeszcze potrwa to gadanie bufoniastego profesorstwa? O jaa, i mam tu wytrzymać 5 lat? Skąd mam wiedzieć żeby iść na koniec przystanku czekając na tramwaj? Czy wszędzie musi być tak daleko?
Wytrzymaj jeszcze, wytrzymaj!

- Pamiętaj! Za wszelką cenę nie możesz pokazać, że się boisz. Absolutny brak okazywania słabości! Jesteś silna, przecież wiesz. Dasz radę! - dokładnie z taką myślą przekroczyłam próg uczelni.
- I co ja teraz mam zrobić? Gdzie iść? Uuu, jakiż tutaj tłok.
Parłam przed siebie nie zwracając uwagi na otaczających mnie ludzi - a przynajmniej próbowałam.
Jakiś barczysty chłopak niechcący, jak mniemam (ta! jasne!) potrącił mnie mocno łokciem. Siła uderzenia odepchnęła mnie na jakąś drobną dziewczynę i tym właśnie sposobem obie znalazłyśmy się na podłodze, z rzeczami porozrzucanymi dookoła.
- Przepraszam! Bardzo przepraszam. Wiedziałam, że prędzej czy później spotka mnie coś takiego. Po prostu mam okropnego pecha. Nic Ci nie jest?
Wyciągnęłam dłoń w kierunku nieznajomej, a ona ujmując ją przedstawiła się;
- Nie przejmuj się tym wypadkiem, każdemu mogło się to przytrafić. Amelia. Mam na imię Amelia.
Uśmiechnęła się promiennie, a ja nie pozostałam jej dłużna;
- Jest mi bardzo miło, Amelio. Ja mam na imię Anna.
- Pomóc Ci w czymś, Anno? To Twój pierwszy dzień?
- Tak... postanowiłam dokonać pewnej zmiany w swoim życiu i tym właśnie sposobem znalazłam się tutaj. Hmm, jeżeli to nie problem, mogłabyś pokazać mi gdzie jest sala 315?
- Jasne. Jeżeli zechcesz spotkajmy się później, a wprowadzę się w życie naszej uczelni.

***

I tym oto sposobem podczas pierwszego dnia przypadek zesłał mi osobę, która pomoże mi przetrwać pierwsze, najgorsze chwile. Możliwe, że to właśnie przypadek rządzi naszym życiem? A może tak właśnie miało być. Miałam tutaj odnaleźć swoje miejsce i ludzi, którzy zapełnią barwnymi kolorami szarości mojego życia. Przyjmę wszystko, byle tylko puścić swoją przeszłości w odmęty niepamięci.

- Pamiętaj! Za wszelką cenę nie możesz pokazać, że się boisz. Absolutny brak okazywania słabości! Jesteś silna, przecież wiesz. Dasz radę! - dokładnie z taką myślą przekroczyłam próg uczelni.
- I co ja teraz mam zrobić? Gdzie iść? Uuu, jakiż tutaj tłok.
Parłam przed siebie nie zwracając uwagi na otaczających mnie ludzi - a przynajmniej próbowałam.
Jakiś barczysty chłopak...

Nowe miasto,nowe studia,nowa ja i zacząć wszystko od nowa.Czysta kartka z tytułem Życie,będzie miało swój nowy rozdział.Zrozumieć to co nie rozumiem,zobaczyć i poczuć to co będzie nowe.Chciałoby się czasem wrócić czym prędzej do domu,wtulić się w rękaw matki i powiedzieć to nie dla mnie...ale trzeba podjąć kolejny etap w życiu.Na początku fascynacja a zarazem strach przed nieznanym,czuje się jakbym odbywała podróż w nieznane do obcego kraju,gdzie język,kultura ,ludzie są czymś zupełnie innym, wyrwanym z poprzedniego życia.Musze przetrwać,bo wiem,że jeśli się poddam to na zawsze utknę w miejscu,z którego chciałam uciec.Więc pomału zaczynam wypełniać pustkę życiową,która powstała gdy zostawiłam swoje wcześniejsze życie.

Nowe miasto,nowe studia,nowa ja i zacząć wszystko od nowa.Czysta kartka z tytułem Życie,będzie miało swój nowy rozdział.Zrozumieć to co nie rozumiem,zobaczyć i poczuć to co będzie nowe.Chciałoby się czasem wrócić czym prędzej do domu,wtulić się w rękaw matki i powiedzieć to nie dla mnie...ale trzeba podjąć kolejny etap w życiu.Na początku fascynacja a zarazem strach przed...

Amber[bookLink]275049|Amber[/bookLink]

Amber[bookLink]275049|Amber[/bookLink]

 [bookCover]275049|Amber[/bookCover]