Uciekłam. Czy jestem tchórzem? Nie wiem, zamknęłam stary rozdział. Idę ku nowemu! Północ a ja nadal nie śpię, przekręcam się z boku na bok i myślę czy popełniam kolejny błąd. Jedyna osoba która mogłaby mnie wesprzeć jest 200 km stąd – mama. Nie będę dzwoniła tylko ją zdenerwuję.

Poranek. Siedzę z kubkiem kawy w ręku. Okazało się, że nie wzięłam białej bluzki – świetnie! Przyszedł sms od mamy „Głowa do góry córciu, jesteś wspaniała”. Czuję, że ona denerwuje się tak samo jak ja.

Wsiadłam do złego tramwaju! Wiem, powinnam to sprawdzić wcześniej. Uff, dobrze, że wyszłam wcześniej.

Jestem na miejscu. Wejść czy nie wejść? Paulina nie bądź tchórzem - właź! Nie mogę wiecznie uciekać. Boże, ile tu jest ludzi. ODDYCHAJ! Jakaś dziewczyna pyta czy wiem gdzie jest sala 415 – skąd niby mam wiedzieć jestem tu pierwszy raz. Patrzę na mój plan i okazuje się, że ja też mam w 415. Może nie będzie tak źle.
- Jestem Paulina, też mam w 415 poszukamy razem?
- Uff nie jestem sama, jestem Kasia.

Popołudnie. Już dawno po zajęciach a ja siedzę w kawiarni z Kasią i Magdą nowymi koleżankami, które tak samo jak ja nie mają tu nikogo bliskiego. Może właśnie odnalazłyśmy bratnie dusze. Kiedyś opowiem im moją historię. Kiedyś na pewno ale jeszcze nie dziś.

Wieczór. Piszę do mamy „Mamo, wszystko w porządku. Kocham Cię mocno, odezwę się jutro.”. Kładę się do łóżka, uśmiecham się do siebie i mówię „Żegnaj dawne życie – udało mi się Cię przechytrzyć!” i zasypiam z uśmiechem na ustach. Ahoj przygodo!

Uciekłam. Czy jestem tchórzem? Nie wiem, zamknęłam stary rozdział. Idę ku nowemu! Północ a ja nadal nie śpię, przekręcam się z boku na bok i myślę czy popełniam kolejny błąd. Jedyna osoba która mogłaby mnie wesprzeć jest 200 km stąd – mama. Nie będę dzwoniła tylko ją zdenerwuję.

Poranek. Siedzę z kubkiem kawy w ręku. Okazało się, że nie wzięłam białej bluzki – świetnie!...

Stało się. W końcu jestem na Oxfordzie. Moje marzenie się ziściło. Ale teraz sama nie wiem czy tego chciałam. Jestem tu taka samotna. Wszędzie obce twarze, ludzie mówiące w obcym języku. Co z tego, że znam angielski, skoro nie potrafię myśleć po angielsku? Chyba zawsze będę czuła się tutaj obca. A może nie ? W sumie tamta dziewczyna pod ścianą z książką na nosie wygląda na podobną do mnie. Co z tego, że ma inny kolor skóry? Zagadam do niej po inauguracji roku. Chyba nie stchórzę. A tam - jeny, ile tutaj korytarzy, z których ani jeden nie wydaje się znajomy. Zimno mi się robi na samą myśl, że miałabym zapytać kogoś gdzie mam wykład, bo się zgubiłam. Czy ja dobrze widzę ? Ta dziewczyna z pod ściany idzie w moją stronę. Kurcze, a jeśli nie mówi po angielsku ? A może jednak się dogadamy ? Uff. Jednak mówi po angielsku ! I jaka jest miła.. chyba jednak nie będzie mi tu tak źle. I na dodatek studiujemy ten sam kierunek ! Jak dobrze. Po raz pierwszym mam ochotę się dzisiaj uśmiechnąć. Nie potrzebnie tak bałam się początku !

Stało się. W końcu jestem na Oxfordzie. Moje marzenie się ziściło. Ale teraz sama nie wiem czy tego chciałam. Jestem tu taka samotna. Wszędzie obce twarze, ludzie mówiące w obcym języku. Co z tego, że znam angielski, skoro nie potrafię myśleć po angielsku? Chyba zawsze będę czuła się tutaj obca. A może nie ? W sumie tamta dziewczyna pod ścianą z książką na nosie wygląda na...

6:00 Nie spałam. Za bardzo się stresuję.

6:30 Jestem w obcym kraju. Będę studiować. Każdy mi gratuluje. Czy to znaczy, że powinnam się cieszyć?

7:10 Jestem na lotnisku. Chcę wrócić do domu. Za bardzo się boję.

8:10 Stoję przed drzwiami uniwersytetu. Moje serce zamieniło się w sportowca, bo teraz ściga się w mojej klatce piersiowej. Słyszę jego bicie. Serduszko, możesz zachowywać się ciszej?

8:12 Stoję przed drzwiami sali, w której mam lekcje. Spóźniłam się 12 minut. Świetny początek dnia.

8:13 Boję się nacisnąć klamkę. Nie chcę tego robić, ale wiem, że muszę. Ciekawe czy nauczyciel słyszy głośne bum-bum wydobywające się z mojej piersi.

8:20 Do moich uszu dociera milion słów. Nic nie rozumiem. Czy to są w ogóle słowa? Nie brzmią jak słowa. Co prawda składają się z liter, ale one tylko układają się w dźwięki. Nie tworzą słów. Są jak poplątana włóczka."A" nie wie czy ma stanąć przed,czy za "Z". Wszystko jest poplątane...

8:50 Jakaś dziewczyna podchodzi do mnie. Mówi coś, ale jej słowa są dla mnie tylko pustymi dźwiękami. Nie wiem, co odpowiedzieć. Jedyną rzeczą jaką chcę zrobić w tym momencie jest śmierć, bo wydaje się być łatwiejsza niż to.

12:20 Ludzie się ze mnie śmieją. Szepczą mi coś do ucha lub po prostu krzyczą do mnie, a potem wybuchają śmiechem. Jestem pośmiewiskiem. A najgorsze jest to, że nawet nie wiem, co do mnie mówią.

14:00 Jestem cholernym tchórzem, który zaprzepaszcza życiową szanse i wraca do domu. Czy kiedykolwiek uwolnię się od strachu?

6:00 Nie spałam. Za bardzo się stresuję.

6:30 Jestem w obcym kraju. Będę studiować. Każdy mi gratuluje. Czy to znaczy, że powinnam się cieszyć?

7:10 Jestem na lotnisku. Chcę wrócić do domu. Za bardzo się boję.

8:10 Stoję przed drzwiami uniwersytetu. Moje serce zamieniło się w sportowca, bo teraz ściga się w mojej klatce piersiowej. Słyszę jego bicie. Serduszko, możesz...

Pierszy dzień czegoś nowego, pierszy kontakt z nowymi ludzmi, który może przerodzić się w przyjaźń do końca życia.
Minuta przed nowym życie. Próg za którym moje życie będzie związane z tym miejscem, ludźmi i miastem. Wszystko to koktajl który na początku jest przetłaczający z nutką strachu. A póżniej z kolejnymi dniami coraz bardziej nim przesiąkamy i żyjemy w jego rytmie.

Pierszy dzień czegoś nowego, pierszy kontakt z nowymi ludzmi, który może przerodzić się w przyjaźń do końca życia.
Minuta przed nowym życie. Próg za którym moje życie będzie związane z tym miejscem, ludźmi i miastem. Wszystko to koktajl który na początku jest przetłaczający z nutką strachu. A póżniej z kolejnymi dniami coraz bardziej nim przesiąkamy i żyjemy w jego rytmie.

W końcu. W końcu nadszedł ten dzień. Wprawdzie już od tygodnia jestem w mieście i zdążyłam zobaczyć wiele miejsc, to pierwszy raz stoję przed budynkiem uczelni. Ogromny gmach, jak się odnajdę? No nic , wchodzę. Tłumy niezorientowanych pierwszaków i strzałki informacyjne nad drzwiami. Nie jestem sama idę za pozostałymi z uśmiechem na twarzy. Wyrwałam się z domu, zaczynam nowe życie. To takie niepokojące i ekscytujące jednocześnie. Prosiaczku...głowa do góry, będzie dobrze. Zrobiłaś to.

W końcu. W końcu nadszedł ten dzień. Wprawdzie już od tygodnia jestem w mieście i zdążyłam zobaczyć wiele miejsc, to pierwszy raz stoję przed budynkiem uczelni. Ogromny gmach, jak się odnajdę? No nic , wchodzę. Tłumy niezorientowanych pierwszaków i strzałki informacyjne nad drzwiami. Nie jestem sama idę za pozostałymi z uśmiechem na twarzy. Wyrwałam się z domu, zaczynam...

Spojrzałam na zegarek. Świetnie, już 5:03, za godzinę powinnam wstać a ja nie zmrużyłam oka przez całą noc. I tak już nie zasnę, nie ma po co leżeć i męczyć się w tym łóżku. Z westchnieniem zwlokłam się z łóżka i poszłam do łazienki. Po spojrzeniu w lustro stwierdziłam, że wyglądam okropnie. Ochlapałam twarz wodą, umyłam zęby, związałam włosy w koński ogon i nałożyłam korektor na sine cienie pod oczami. Wyszłam z łazienki i ubrałam się w ubrania do biegania. Zawsze lubiłam biegać, poza tym był to dobry sposób na rozbudzenie i poznanie trochę nowej okolicy. O godzinie 5:20 wyszłam z mieszkania na chłodny, mglisty poranek. Stanęłam przed domem. Hmm, w którą stronę powinnam pobiec? Pamiętałam, że skręcając w lewo trafiłabym do centrum miasta. Nie jest to chyba najlepsze miejsce na poranne przebieżki, więc wybrałam prawą stronę. Nie miałam pojęcia dokąd mnie zaprowadzi ale właśnie miałam okazję się przekonać. Ruszyłam szybkim truchtem przed siebie. Powietrze było zimne i mokre przez co kleiło się do mojej i tak spoconej już skóry. Nie przeszkadzało mi to jednak, gdyż w końcu po raz pierwszy od dwóch dni poczułam, że się rozluźniam. Przyśpieszyłam, zostawiając wszystkie troski za sobą. Nowe mieszkanie, nowa uczelnia, nowe miasto, zero znajomych twarzy, tylko ja, sama wśród tego wszystkiego. Wychowywałam się w małym miasteczku, więc przeprowadzka do tak wielkiego miasta była dla mnie bardzo stresująca. Biegłam nie przejmując się tym, że dzisiaj zaczynam zajęcia na nowym Uniwersytecie, że spotkam wielu nieznanych mi ludzi, być może spotkam dzisiaj moich przyszłych najlepszych przyjaciół, może przyszłych wrogów. Tak czy inaczej dzisiejszy dzień był bardzo ważny. O 6 wróciłam do mieszkania. Wzięłam szybki prysznic i ubrałam eleganckie ubranie. Wypiłam kawę i spakowałam potrzebne mi rzeczy do czarnej torby. Wzięłam głęboki wdech i wyszłam w nieznane. "Będzie dobrze" powtarzałam sobie w myślach tak długo, że w końcu w to uwierzyłam i z uśmiechem na twarzy wkroczyłam w moje nowe życie.

Spojrzałam na zegarek. Świetnie, już 5:03, za godzinę powinnam wstać a ja nie zmrużyłam oka przez całą noc. I tak już nie zasnę, nie ma po co leżeć i męczyć się w tym łóżku. Z westchnieniem zwlokłam się z łóżka i poszłam do łazienki. Po spojrzeniu w lustro stwierdziłam, że wyglądam okropnie. Ochlapałam twarz wodą, umyłam zęby, związałam włosy w koński ogon i nałożyłam...

Patrzę z wściekłością na moją przypaloną koszulę i buchającą parę z żelazka. Łzy wzbierają mi w oczach. Jakbym nie miała już dość stresu. Ten dzień nie mógł zacząć się gorzej.

Przemierzam szybko korytarze uczelni, nie zważając na wszechogarniający hałas. WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE, pocieszam się, choć nigdzie nie mogę znaleźć sali 108. Mijam kolejne drzwi. 103, 110... Dlaczego te cholerne numerki nie są koło siebie? Nagle wpadam na kogoś. Naprzeciwko mnie stoi mega przystojny chłopak. I uśmiecha się.
-Wszystko dobrze? Wyglądasz na wystraszoną. Może ci w czymś pomóc? - pyta. Odwzajemniam uśmiech, czując, jak stado motylków fruwa mi w żołądku. Może ten dzień nie będzie aż taki zły?
-Tak, zdecydowanie potrzebuję pomocy.

Patrzę z wściekłością na moją przypaloną koszulę i buchającą parę z żelazka. Łzy wzbierają mi w oczach. Jakbym nie miała już dość stresu. Ten dzień nie mógł zacząć się gorzej.

Przemierzam szybko korytarze uczelni, nie zważając na wszechogarniający hałas. WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE, pocieszam się, choć nigdzie nie mogę znaleźć sali 108. Mijam kolejne drzwi. 103, 110... Dlaczego...

Szybki oddech. Staram się nie rozglądać, ale w praktyce dobrze mi to nie wychodzi. Zastanawiam się nad milionem spraw, ale gdy próbuję skupić się na jednej konkretnej, czuję jedynie pustkę w głowie.
Jest tu tak dużo ludzi... W mojej rodzinnej miejscowości każdy znał każdego i wiedział wszystko o każdym. Tutaj natomiast czuję się przytłoczona tym zgiełkiem, zamieszaniem i tłumem.
Czuję, że zaraz zabraknie mi tlenu. Czemu oni wszyscy muszą tak się pchać?
Zatrzymuję się. Rozglądam się niepewnie. Nie widzę tutaj nikogo, kto wyglądałby przyjaźnie i pomógłby mi przez to przejść. Wręcz przeciwnie - odnoszę wrażenie, że ci ludzie to harpie, które czekają by mnie zmiażdżyć swoją masą i potem ucztować.
Nie mogę się tak zachowywać, wszyscy mi to powtarzali - dawni nauczyciele, rodzice, psycholog. To dobrze Ci zrobi, staniesz się śmielsza i pewniejsza siebie, mówili.
Więc idę, idę prawie jak na skazanie. Potrząsam grzywką, która daje mi imitację odgrodzenia się od reszty.
I nagle... upadam! Ktoś mnie popchnął. Czuję, że czerwienieją mi policzki, wypadły mi książki, a do tego mam wrażenie, że wszyscy się zatrzymali, by pośmiać się z mojej kompromitacji.
Podnoszę się, czując łzy w oczach. I patrzę w jej oczy. Oczy mówią wszystko. Jej są sarnie, sympatyczne, duże i LUDZKIE. Wystarczyło, by podała mi dłoń i wiedziałam w sercu, że od teraz będzie lepiej. Bo spotkałam na swej drodze nie harpię, a człowieka. Po dawnych odczuciach nie ma śladu. Znikła obręcz z piersi, jest tylko upajająca ulga.

Szybki oddech. Staram się nie rozglądać, ale w praktyce dobrze mi to nie wychodzi. Zastanawiam się nad milionem spraw, ale gdy próbuję skupić się na jednej konkretnej, czuję jedynie pustkę w głowie.
Jest tu tak dużo ludzi... W mojej rodzinnej miejscowości każdy znał każdego i wiedział wszystko o każdym. Tutaj natomiast czuję się przytłoczona tym zgiełkiem, zamieszaniem i...

Nowe miejsce, nowi ludzie, nowe znajomości, nowe przyjaźnie i może miłość. Fantastycznie nie ma to jak zaczynać wszystko od nowa, tym razem na pewno mi się uda, poznać wielu świetnych ludzi, nie pozwolę, aby cienie przeszłości przysłoniły moją nową świetlaną przyszłość. Pokój jest malutki, jednak jedno osobowy, ciekawe jacy są współlokatorzy, jakoś nie miałam okazji ich zobaczyć. Mam nadzieję, że będą ciekawymi ludźmi. -Myśli dziewczyny przelewały się przez jej głowę z zawrotną prędkością, jej ciało drżało z ekscytacji, ubierała się w pośpiechu pomimo tego, że czasu miała sporo do pierwszych zajęć. Dziewczyna wychodząc z pokoju, zatrzymała się na chwilę w korytarzu, niestety było cicho i pusto, więc szybko zbiegła ze schodów, uderzyło ją świeże chłodne powietrze. Ruszyła w stronę budynku uniwersytetu z nadzieją i radością pozwalającą cieszyć się w pełni życiem.

Nowe miejsce, nowi ludzie, nowe znajomości, nowe przyjaźnie i może miłość. Fantastycznie nie ma to jak zaczynać wszystko od nowa, tym razem na pewno mi się uda, poznać wielu świetnych ludzi, nie pozwolę, aby cienie przeszłości przysłoniły moją nową świetlaną przyszłość. Pokój jest malutki, jednak jedno osobowy, ciekawe jacy są współlokatorzy, jakoś nie miałam okazji ich...