KOnkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wilcza
Dominika
mikser
Milva
Volchitsa

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

KOnkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wilcza
Dominika
mikser
Milva
Volchitsa

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Chcesz odpocząć? Ja czuję się wyczerpany, ale te obrazy, ta wiedza. Jeśli możesz to proszę nie przestawaj. Wiem, jesteś ode mnie silniejszy, ale to oznacza, że ja też mogę taki być. Może, kiedyś to ja Cię przerosnę i zostanę Twoim nauczycielem. Ale teraz, proszę, więcej, wyślij mi więcej. Tak pamiętam bracie, obiecałem Ci coś w zamian. Bądź pewien, dam co tylko zechcesz. Mam chyba dość, kręci mi się w głowie, dokończymy później. Poprzestańmy na razie. Co Ty robisz, jak to chcesz mnie zabić? Obiecałem Ci? Co, dlaczego? Tak nie poczujesz co to śmierć!!! Nie....bracie nie...proszę.

Chcesz odpocząć? Ja czuję się wyczerpany, ale te obrazy, ta wiedza. Jeśli możesz to proszę nie przestawaj. Wiem, jesteś ode mnie silniejszy, ale to oznacza, że ja też mogę taki być. Może, kiedyś to ja Cię przerosnę i zostanę Twoim nauczycielem. Ale teraz, proszę, więcej, wyślij mi więcej. Tak pamiętam bracie, obiecałem Ci coś w zamian. Bądź pewien, dam co tylko zechcesz....

Cześć ziomek. Wiesz co, słuchaj mam taki problem. Bo weź zobacz, jak żyli ci pierwsi ludzie, homo sapiens znaczy się, to oni jedli te owoce i korzonki. Ale było sporo trujących i nie wszystko można było jeść. I jak znaleźli pierwszy raz takie poziomki, i nie wiedzieli co to jest, to jak oni sprawdzali? Była taka komisja która wybierała jednego typa i on jadł i sprawdzali czy nie umrze? A może jakiś przestępca najgorszy mógł poddać się próbie i jak przeżył był wolny. A może umierający członek plemienia się tego podejmował, ale jak w końcu umarł to skąd wiedzieli że to od owoca a nie ze starości. Totalnie nie wiem, a Ty masz jakiś pomysł jak to mogło być?

Cześć ziomek. Wiesz co, słuchaj mam taki problem. Bo weź zobacz, jak żyli ci pierwsi ludzie, homo sapiens znaczy się, to oni jedli te owoce i korzonki. Ale było sporo trujących i nie wszystko można było jeść. I jak znaleźli pierwszy raz takie poziomki, i nie wiedzieli co to jest, to jak oni sprawdzali? Była taka komisja która wybierała jednego typa i on jadł i sprawdzali...

Dni, kiedy Twój głos w mojej głowie zdawał się być jedynie wytworem wyobraźni już dawno minęło, jednak w dalszym ciągu jestem zaskoczona, kiedy Cię słyszę. Namalowałeś przed moimi oczami niesamowity świat - pełen barw, zapachów i dźwięków, który nie daje mi spokoju. Jednak ostatnio zacząłeś mnie niepokoić. Nigdy nie przypuszczałam, że powiem coś takiego, ale boję się koloru Twoich myśli. Przeraża mnie ta bezdenna czerń i biel, która zdaje się nie mieć końca.

Boisz się. Wiem o tym bardzo dobrze, ale mam też świadomość tego, że nie możesz poddać się temu uczuciu. Jeśli pozwolisz sparaliżować się strachowi to wówczas każdy kolejny krok będzie dla Ciebie trudniejszy od poprzedniego. Popadniesz w marazm i monotonię, świat straci w Twoich oczach wszystkie barwy, a Ty staniesz się cieniem samego siebie. To jest ten moment, w którym musisz podjąć decyzję o walce.

Pamiętasz, jak ja walczyłam ze smutkiem, który nie dawał mi przekroczyć progu mojego własnego domu? Byłam bliska zamknięciu oczu i pogrążeniu się w cierpieniu, ale powiedziałeś mi wtedy, że w każdym świecie można być szczęśliwym. Nie ma znaczenia czy otaczają Cię szklane wieżowce, podniebne miasta, czy też zielone wzgórza - szczęście jest na wyciągnięcie ręki. Czasami trzeba po prostu ściągnąć z twarzy maskę i na przekór innym powiedzieć, że Ty wysiadasz z tego dziwnego pociągu.

Dni, kiedy Twój głos w mojej głowie zdawał się być jedynie wytworem wyobraźni już dawno minęło, jednak w dalszym ciągu jestem zaskoczona, kiedy Cię słyszę. Namalowałeś przed moimi oczami niesamowity świat - pełen barw, zapachów i dźwięków, który nie daje mi spokoju. Jednak ostatnio zacząłeś mnie niepokoić. Nigdy nie przypuszczałam, że powiem coś takiego, ale boję się koloru...

Powiedziałabym adresatowi moich myśli, że jeżeli robiąc coś jest szczęśliwy, nigdy nie powinien tego żałować. Szczęście to podstwawa dobrego życia, więc jeżeli istnieje możliwość by je osiągnąć, trzeba to zrobić.
To prawdopodobnie największa mądrość na jaką mnie stać, ale wydaje mi się słuszna.

Powiedziałabym adresatowi moich myśli, że jeżeli robiąc coś jest szczęśliwy, nigdy nie powinien tego żałować. Szczęście to podstwawa dobrego życia, więc jeżeli istnieje możliwość by je osiągnąć, trzeba to zrobić.
To prawdopodobnie największa mądrość na jaką mnie stać, ale wydaje mi się słuszna.

Gdybym mogła porozumiewać się z taką osobą, byłabym bardzo szczęśliwa. W tym wymiarze nie znam żadnej osoby z którą mogłabym porozmawiać o ciekawych, przynajmniej według mnie, rzeczach. Może istota zamieszkująca inny wszechświat okazałaby się podobna do mnie? Na pewno byłaby inteligentna. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym zmarnować zdolność telepatii na plotkowanie z głupią dziewczyną, czy nudnym chłopakiem. Tak więc, najpierw chciałabym się dowiedzieć wszystkiego o świecie, kulturze tej istoty.
Później opowiedziałabym jej o świecie, w którym ja żyję. Prawdopodobnie próbowalibyśmy wymyślić jakiś sposób, abym mogła przenieść się do jej rzeczywistości, bo mój świat jest nudny, okrutny i nie ma na nim żadnej ludzkiej istoty, która by mnie zrozumiała, a skoro telepatia jest możliwa to może podróże międzywymiarowe także? Chętnie też słuchałabym opowieści mojego telepatycznego przyjaciela, które w jego wszechświecie opowiada się dzieciom na dobranoc, legend, piosenek i opisów miast, ludzi, ich zwyczajów i przyrody.

Gdybym mogła porozumiewać się z taką osobą, byłabym bardzo szczęśliwa. W tym wymiarze nie znam żadnej osoby z którą mogłabym porozmawiać o ciekawych, przynajmniej według mnie, rzeczach. Może istota zamieszkująca inny wszechświat okazałaby się podobna do mnie? Na pewno byłaby inteligentna. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym zmarnować zdolność telepatii na plotkowanie z głupią...

Idę do kuchni odnieść szklankę. Nagle czuję znajome pulsowanie w skroniach…Kontakt wznowiony. Siadam na ziemi i łączę się z Marcelem moim alter ego w równoległej rzeczywistości.
- Dzisiaj miałem dobry dzień, dużo jedzenia zrzucili z samolotu.-mówi.
-To super, a jak się czujesz?-pytam.
- Nieźle, jestem dobrej myśli…-odpowiada Marcel
- A spotkałeś jakiś ludzi podobnych do Ciebie?-jestem zaciekawiony.
- Nie, nikogo tu nie ma. Mam prośbę, nie wiem jak dowiedzieć się kiedy i gdzie będzie zrzutka jedzenia. Ostatnio widziałem samolot w innej okolicy. Jak tam dotarłem wszystko zostało zjedzone przez Wilki…-opowiada.
- Posłuchaj, skoro zrzucają żywność to musi być was więcej, ktoś chce Wam pomóc. Musisz odnaleźć tych ludzi. Pamiętaj, że tylko razem możecie czegoś dokonać, wydostać się stamtąd. Musisz znaleźć takich jak ty. Może zostaw im wiadomość na drzewie? Bądź ostrożny…
Psss… Połączenie zakończone. Mam nadzieję, że Marcel posłucha moich rad, znajdzie innych ludzi i wydostanie się z dżungli. Razem mogą więcej. Czekam na kolejny przekaz od niego i trzymam kciuki.

Idę do kuchni odnieść szklankę. Nagle czuję znajome pulsowanie w skroniach…Kontakt wznowiony. Siadam na ziemi i łączę się z Marcelem moim alter ego w równoległej rzeczywistości.
- Dzisiaj miałem dobry dzień, dużo jedzenia zrzucili z samolotu.-mówi.
-To super, a jak się czujesz?-pytam.
- Nieźle, jestem dobrej myśli…-odpowiada Marcel
- A spotkałeś jakiś ludzi podobnych do...

Wiesz, miałam dzisiaj ciężki dzień. Nie mogę zasnąć, a w głowie kłębi mi się mnóstwo myśli. Siedzę właśnie na balkonie, owiewa mnie chłodne powietrze i patrzę w gwieździste, bezchmurne niebo - piękny widok, jak zwykle zresztą. Zastanawiam się, jak coś w tym pędzącym świecie może być tak spokojne? Zamykam oczy i widzę promienie słońca prześwitujące przez gałęzie drzew w lesie, drobinki pyłu skrzące się pod światło jak brokat... Takich cudownych, magicznych momentów jest więcej, trzeba się tylko na moment zatrzymać i je zauważyć. Powinno się zachować w sobie jakąś część duszy dziecka, aby nadal potrafić dziwić i zachwycać się światem oraz cieszyć się nawet z najmniejszych rzeczy. Każdy ma problemy, wielu znacznie większe od nas, ale prawda jest taka, że tu i teraz najmniejsza sprawa potrafi urosnąć dla nas do niewyobrażalnych rozmiarów. Dlatego właśnie musimy łapać ulotne chwile, bo one w nas pozostają i pomagają wtedy, kiedy jest nam źle. Otwieram oczy, znów patrzę w górę i wiesz co...? Jako kilkunastoletnia dziewczynka przeczytałam w jednej z książek zdanie "Zbyt bardzo kocham gwiazdy, by bać się nocy." i pozostało ono ze mną do dzisiaj. W wielu momentach ta krótka myśl pozwoliła mi powrócić do równowagi. Wiem, że Twój świat jest inny, tyle już mi o nim przecież opowiadałeś, ale gwiazdy... Gwiazdy wszędzie są takie same, bo to one wskazują nam drogę...

Wiesz, miałam dzisiaj ciężki dzień. Nie mogę zasnąć, a w głowie kłębi mi się mnóstwo myśli. Siedzę właśnie na balkonie, owiewa mnie chłodne powietrze i patrzę w gwieździste, bezchmurne niebo - piękny widok, jak zwykle zresztą. Zastanawiam się, jak coś w tym pędzącym świecie może być tak spokojne? Zamykam oczy i widzę promienie słońca prześwitujące przez gałęzie drzew w...

Komunikowanie się z tobą sprawia, że czuję się jak jeden z bohaterów tych wszystkich książek, które przeczytałem. To wspaniałe mieć świadomość, że istnieją alternatywne wymiary, bo wiesz, zawsze uważałem świat za wyjątkowy… nie, czekaj, to głupie, każdy człowiek tak uważa, to logiczne, ale chodzi mi o to, że bardziej, niż innych cieszy mnie widok tego, co mogę zaobserwować wokół mnie. Doceniam czyste powietrze, uwielbiam to uczucie, kiedy krople deszczu uderzają o moją skórę, cieszę się zapachem świeżo skoszonej trawy oraz jestem wielkim fanem krajobrazów, jakie prezentują wschody i zachody słońca. Teraz, gdy wiem o innych rzeczywistościach, które ukształtowały się zupełnie inaczej, na przykład z powodu późniejszego przelotu ptaka, co uruchomiło mechanizm odmiennych zdarzeń, niż te dziejące się w mojej rzeczywistości, jeszcze bardziej kocham wszechświat. Myślę, że o to właśnie w życiu chodzi, o docenianie, czy to pięknego i dzikiego lasu, dającego wyobrażenie niezbadanej krainy, czy innego, betonowego lasu, tak licznie obleganego przez ludzi, co rodzi poczucie bezpieczeństwa i wspólnoty. Życie w zgodzie z naturą daje nieograniczone możliwości do podziwu tego, jak to wszystko funkcjonuje. Podziwianie jest zawsze ciekawe, umożliwia trwanie w szczęściu. Sądzę, że takie myślenie sprawdza się wszędzie, bo chociaż należymy do innych rzeczywistości, to możliwość naszego kontaktu musi oznaczać, że istnieje jakaś część wspólna, która przybliża do siebie wszystkie te wymiary.

Komunikowanie się z tobą sprawia, że czuję się jak jeden z bohaterów tych wszystkich książek, które przeczytałem. To wspaniałe mieć świadomość, że istnieją alternatywne wymiary, bo wiesz, zawsze uważałem świat za wyjątkowy… nie, czekaj, to głupie, każdy człowiek tak uważa, to logiczne, ale chodzi mi o to, że bardziej, niż innych cieszy mnie widok tego, co mogę zaobserwować...

- 1, 2, 3 próba przekazu myślowego. Słyszysz mnie? No wreszcie się udało! No dobrze mój równoległowspółlokatorze, wiem, że mieszkasz w tym samym miejscu co ja - przekazywaliśmy sobie wczoraj myśli z M., chociaż jego myśli były chaotyczne, zrozumiałam, że wasz świat jest identyczny jak nasz! No dobra, zagalopowałam się, prawie identyczny - koci prezydent to jednak niespotykane u nas. No i te filtratory myśli... u nas zwierzęta myślą co chcą, ale niestety nie na głos. Ja to do Ciebie właśnie w tej sprawie. Może byś mi jakoś przekazał jak zrobić filtrator myśli? Mam kota, wyjątkowo tajemniczy typ. Siedzi i patrzy na mnie spode łba. I ja wiem, że on coś tam kmini w tej swojej czarnej łepetynce. Wodzi za mną oczami chociaż minę to ma taką...cóż, widać, że nie gapi się tak na mnie z uwielbienia. Zaczęłam się obawiać, że coś niedobrego planuje po tym, jak znalazłam rano włączony komputer, a w historii wyszukiwarki hasła: "jak zdominować człowieka", "100 sposób na zabicie pazurem" itd. Gdybyś mi podał schemat filtratora uratowałbyś mi życie, kolego, dosłownie uratował!

- 1, 2, 3 próba przekazu myślowego. Słyszysz mnie? No wreszcie się udało! No dobrze mój równoległowspółlokatorze, wiem, że mieszkasz w tym samym miejscu co ja - przekazywaliśmy sobie wczoraj myśli z M., chociaż jego myśli były chaotyczne, zrozumiałam, że wasz świat jest identyczny jak nasz! No dobra, zagalopowałam się, prawie identyczny - koci prezydent to jednak...