Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Soulfly
Seconde
kasiace
triste
Joanka21

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Soulfly
Seconde
kasiace
triste
Joanka21

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Moim codziennym Everestem jest choroba.Każdego dnia walczę z nią, wchodzę na schody. Wolę się uśmiechać, wykazywać się wiedzą w dziedzinie literatury, filmu,muzyki. Mimo wszystko działam, chce poczuć się potrzebna i przede wszystkim pracować. Jestem dzielna, kocham ludzi cierpiących, dzieci z domu dziecka, nie znoszę krzyku, on wywołuje uczucie smutku. Chcę iść bezpiecznie w drodze na mój Everest.
Historia w mojej pracy jest prawdziwa.

Góry są moją codziennością
Szczyt zdobywam z miłością
Dzielę się dziś z Wami historią Mą
Everest jest tak blisko...

Moim codziennym Everestem jest choroba.Każdego dnia walczę z nią, wchodzę na schody. Wolę się uśmiechać, wykazywać się wiedzą w dziedzinie literatury, filmu,muzyki. Mimo wszystko działam, chce poczuć się potrzebna i przede wszystkim pracować. Jestem dzielna, kocham ludzi cierpiących, dzieci z domu dziecka, nie znoszę krzyku, on wywołuje uczucie smutku. Chcę iść bezpiecznie...

Odkąd urodził się Kacper, żadna sąsiadka nie przyszła do Uli pożyczyć szklankę cukru. Sąsiad z parteru niezdarnie mruczał ,,bry", kiedy mijał ją przy drzwiach. Czasem ktoś w nocy postukał w ścianę, bo Kacper krzyczał. Krzyczał, gdy był głodny i gdy był śpiący. Krzyczał, gdy było jasno i gdy było ciemno. Kacper krzyczał i ślinił się. W nietypowo dużym wózku leżał w powykręcanej pozycji. Bezzębny uśmiech cieszył tylko Ulę. Ula każdego ranka wkładała swojego małego, chorego synka do wózka i z podniesionym czołem szła na spacer. Nawet wtedy, gdy słyszała za plecami coś o karze bożej i wstydzie. Szła i tylko czasem połykała łzy. Kacper jakby wyczuwał nastrój Uli i wtedy się uśmiechał, więc Ula zaczęła do niego mówić. Nie wiedziała, czy ją rozumie, ale pokazywała mu ptaszka i drzewo. Opowiadała mu o kierowcy autobusu, który ochlapał przechodniów, opowiadała o kolorach i zapachach z pizzerii. Opowiadała o sąsiedzie z parteru, o huśtawkach pod blokiem. Dzień za dniem taszczyła ten nietypowo duży wózek z Kacprem w środku z drugiego piętra i opowiadała. Wieczorami zaczęła mu śpiewać, tak jak śpiewała jej mama i zauważyła, że Kacper coraz rzadziej krzyczy. A kiedy jej chory synek zasypiał, całując go w spocone czoło , pomyślała. ,,Było warto"

Odkąd urodził się Kacper, żadna sąsiadka nie przyszła do Uli pożyczyć szklankę cukru. Sąsiad z parteru niezdarnie mruczał ,,bry", kiedy mijał ją przy drzwiach. Czasem ktoś w nocy postukał w ścianę, bo Kacper krzyczał. Krzyczał, gdy był głodny i gdy był śpiący. Krzyczał, gdy było jasno i gdy było ciemno. Kacper krzyczał i ślinił się. W nietypowo dużym wózku leżał w...

Osobą, która moim zdaniem osiągnęła swój Everest. Jest mój chłopak :)Dlaczego tak uważam? Odpowiedź jest prosta, gdyż zanim jeszcze ze sobą nie byliśmy musiał stawać na głowie i każdego dnia okazywać swoje względy, co było nie lada osiągnięciem. Był on tak uparty w dążeniu do wspólnego szczęścią, że starał się ponad pół roku aż wkońcu mu się udało. Osobiście przemówiła do mnie jego charyzma, zawzięcie i fakt, że przez to pół roku, ani razu sobie nie odpuścił, gdzie wielu ludzi już dawno nie miało by siły ubiegać się o czyjeś uczucia :)Dzisiaj już jesteśmy ze sobą 2 lata i mocno go kocham. Do dnia dzisiejszego podziwiam go za zapał i to że już tak długo jest w stanie wytrzymać ze mną i moim zmiennym charakterkiem :D

Osobą, która moim zdaniem osiągnęła swój Everest. Jest mój chłopak :)Dlaczego tak uważam? Odpowiedź jest prosta, gdyż zanim jeszcze ze sobą nie byliśmy musiał stawać na głowie i każdego dnia okazywać swoje względy, co było nie lada osiągnięciem. Był on tak uparty w dążeniu do wspólnego szczęścią, że starał się ponad pół roku aż wkońcu mu się udało. Osobiście przemówiła do...

Piękna, mądra, skromna… Taka właśnie była Sara – dwudziestotrzylatka, która pomimo młodego wieku wiele osiągnęła. Studentka Uniwersytetu Warszawskiego, poliglotka, a przede wszystkim szczęśliwa kobieta, wkrótce żona. Spełnieniem marzeń miało być napisanie książki. Zapowiadał się zwykły wrześniowy dzień – chabrowe kozaki stąpały po usłanej liśćmi dróżce. Już miały wykonywać następny krok, gdy poczuły dziwny bezwład. Drobne ciało upadło sparaliżowane na ulicę. Sara obudziła się dzień później w szpitalnym pokoju. Miała nadzieję, że szybko stamtąd wyjdzie, a omdlenie było skutkiem braku snu. Niestety okazało się, że musiała zostać o wiele dłużej. Diagnoza – rak. Kobieta załamała się, depresyjne myśli zaprzątały jej głowę, a życie straciło sens. Wtedy kiedy najbardziej potrzebowała wsparcia okazało się, że partner zerwał zaręczyny, a rodzinna firma upadła. Gdy widziała pogarszające się wyniki badań, przypomniały jej się słowa babci: ,,Napiszesz książkę. Choćby miała mieć pięć stron to i tak w Ciebie wierzę”. Wiedziała, że zostało mało czasu. Nad powieścią pracowała dniami i nocami. Nie poddała się mimo inwektywom rodziny. Minęły trzy miesiące… Jedyne co zostało z jej włosów to pseudonim Ruda. Choć chemia wyniszczała organizm dziewczyny, ta posiadała ona jakąś niezwykłą siłę do pisania. Pamiętnego grudniowego dnia zdobyła swój Mount Everest - dokończyła powieść. Zmarła uśmiechnięta, w dłoniach trzymając książkę. Jedyne co zdążyła powiedzieć przed śmiercią to ,,było warto”.

Piękna, mądra, skromna… Taka właśnie była Sara – dwudziestotrzylatka, która pomimo młodego wieku wiele osiągnęła. Studentka Uniwersytetu Warszawskiego, poliglotka, a przede wszystkim szczęśliwa kobieta, wkrótce żona. Spełnieniem marzeń miało być napisanie książki. Zapowiadał się zwykły wrześniowy dzień – chabrowe kozaki stąpały po usłanej liśćmi dróżce. Już miały wykonywać...

Dla mnie swój życiowy "Everest" zdobył mój Dziadek. Kiedy miał 15 lat, widział jak na jego oczach mordują jego ojca oraz wujka, w okrutny sposób, rozszarpując ich ciała poprzez przywiązanie do koni. Dziadek przez całe swoje życie, tłumił zdarzenia tamtego dnia, żył z ogromnym bólem w sercu, nikogo nie uświadamiając co przeżył.
Mimo tragicznego wydarzenia, dźwigał ciężar swego własnego życia, idąc wciąż do przodu i nie zatrzymując się. Spotkał na swojej drodze piękną kobietę, która została jego żoną i która dała mu trójkę wspaniałych dzieci. 11 lat temu płacząc, wyjawił swój ból swojej najmłodszej córce, a mojej mamie. 12 dni później zmarł.

Dla mnie swój życiowy "Everest" zdobył mój Dziadek. Kiedy miał 15 lat, widział jak na jego oczach mordują jego ojca oraz wujka, w okrutny sposób, rozszarpując ich ciała poprzez przywiązanie do koni. Dziadek przez całe swoje życie, tłumił zdarzenia tamtego dnia, żył z ogromnym bólem w sercu, nikogo nie uświadamiając co przeżył.
Mimo tragicznego wydarzenia, dźwigał ciężar...

Moje największe uznanie, szacunek, wdzięczność spłyną na mamę. I choć jej poświęcenie zrozumiałem stosunkowo niedawno, w niczym nie umniejsza to mojej miłości do niej. Otóż był 4 października 1988 rok, kiedy mój tata udał się jak co dzień do pracy. Był murarzem, bardzo dobrym. Wybudował niejeden kościół, blok czy dom, które po dzień dzisiejszy stoją i uświetniają okolice swoją majestatycznością. To miał być rutynowy dzień, położenie kilku cegieł, nałożenie zaprawy, delegowanie obowiązków. Niestety jeden z pracowników dźwigu nie dopatrzył swoich obowiązków, i z głowy mojego taty została czerwona plama na ścianie. Miałem wtedy 11 miesięcy i byłem trzecim dzieckiem, czwarte żyło w brzuchu mojej mamy. Starsze siostry miały 5 i 7 lat. W tym momencie skończyło się nie tylko życie mojego taty ale też życie prywatne mojej mamy. Każdą chwilę podporządkowała naszemu wychowaniu. Przez lata byliśmy na nią źli, bo przecież koledzy mieli w szkołach napoje, drożdżówki, nowe buty. Nas nie było na to stać. Wakacje spędzaliśmy zbierając zboża i ziemniaki. To były trudne czasy. Dzisiaj mam 27 lat, mam żonę. Wszyscy ułożyliśmy sobie życie. Każdy jest inny, każdy ma swoją historię. Tydzień temu u mamy zdiagnozowano raka złośliwego. Ku mojemu zdziwieniu ona nie rozpacza. Zapytałem jej wręcz dlaczego chodzi radosna. I oto co usłyszałem „Pawle, mam 4 wspaniałych dzieci, każdy jest inny, Ty masz skończone studia, Piotrek pewną pracę, Aga rozwija się za granicą, a Asia jest wspaniałą matką. Gdy zmarł tata jedno utrzymało mnie przy życiu, wychowanie was na dobrych ludzi. Jestem z was dumna, osiągnęłam w życiu wszystko, co osiągnąć chciałam. A że nie pojadę już w góry, że nie przeczytam wszystkiego co czytać warto, że nie zostanę przez tłumy zapamiętana? Trudno, ja swój cel osiągnęłam”. Tak, mama swój cel osiągnęła i należy jej się największe uznanie.

Moje największe uznanie, szacunek, wdzięczność spłyną na mamę. I choć jej poświęcenie zrozumiałem stosunkowo niedawno, w niczym nie umniejsza to mojej miłości do niej. Otóż był 4 października 1988 rok, kiedy mój tata udał się jak co dzień do pracy. Był murarzem, bardzo dobrym. Wybudował niejeden kościół, blok czy dom, które po dzień dzisiejszy stoją i uświetniają okolice...

Odeszła ode mnie. Choć cały czas powtarzałem jej, że nie da sobie rady. Mówiłem tak ze strachu. Nie chciałem zostać sam. Nie byłem dobrym mężem. Nie byłem też dobrym ojcem. Prosiła mnie. Błagała bym przestał pić. Bym przestał bić. Ją i dzieciaki. Nie cofnę czasu. Odeszła…
Kochała mnie. Takiego jaki jestem. Wszystkie moje wady. A ja ją straciłem. Straszyłem, groziłem, że ich znajdę. Że zrobię krzywdę… Myślałem, że jest słaba. A ona? Ona była silniejsza ode mnie. Silniejsza niż mój nałóg. Odeszła…
Napisałem do niej list. Że zacząłem się leczyć. Że czekam aż wrócą. Nie, nie odpisała. Bo… nie wysłałem. Nie znam adresu.
Na pewno są szczęśliwi. Bardziej niż byli ze mną. Jest bohaterką – wiem to. A ja jestem gnidą. Ja wciąż na nich czekam…
Mario, dziękuję. Dziękuję, że odeszłaś. To najlepsze co mogłaś zrobić dla nas wszystkich. Chcę Cię jeszcze zobaczyć choć raz. Pokazać Ci, że było warto. Było warto…

Odeszła ode mnie. Choć cały czas powtarzałem jej, że nie da sobie rady. Mówiłem tak ze strachu. Nie chciałem zostać sam. Nie byłem dobrym mężem. Nie byłem też dobrym ojcem. Prosiła mnie. Błagała bym przestał pić. Bym przestał bić. Ją i dzieciaki. Nie cofnę czasu. Odeszła…
Kochała mnie. Takiego jaki jestem. Wszystkie moje wady. A ja ją straciłem. Straszyłem, groziłem, że ich...

Może to jest nieskromne, ale napiszę o sobie. Każdego dnia, codziennie - wyznaczam sobie cel do realizacji na dany dzień. Już po przebudzeniu, od tego zaczynam mój dzień. Raz jest on duży i ambitny, raz mały lub nawet niewielki. Życie bez jakiegokolwiek celu jest takie puste i mało wartościowe. Posiadanie celu motywuje mnie do działania, do podjęcia walki aby go zrealizować. Nie zawsze to się udaje, ale nigdy się nie poddaję. Warto, bo satysfakcja po osiągnięciu celu jest bezcenna ! Nie da się opisać uczucia triumfu i zwycięstwa. Chce się więcej i więcej, jeszcze więcej....

Może to jest nieskromne, ale napiszę o sobie. Każdego dnia, codziennie - wyznaczam sobie cel do realizacji na dany dzień. Już po przebudzeniu, od tego zaczynam mój dzień. Raz jest on duży i ambitny, raz mały lub nawet niewielki. Życie bez jakiegokolwiek celu jest takie puste i mało wartościowe. Posiadanie celu motywuje mnie do działania, do podjęcia walki aby go...

Mówiła : „To dla mnie za dużo, nie uniosę tego krzyża – pass!”. A jednak – dzisiaj, po 4 latach, jest wspaniałą matką, żoną i świadczy o tym, że można. Nie ma rowu nie do przeskoczenia. Nie ma za wysokiej góry. Opowiem Wam teraz historię mojej przyjaciółki – Aśki.


Aśka dzisiaj ma 35 lat. Od dziecka jej największym marzeniem było posiadanie rodziny. Wychowała się w domu dziecka, nigdy tak naprawdę nie zaznała miłości, mimo naprawdę ogromnych starań wychowawców z sierocińca. Była w pięciu rodzinach, z każdej ją oddawali. Bo tu była za mało słodka i nie dało się nią pochwalić, tu sprawiała problemy wychowawcze, tu nie podporządkowała się pod idealną córeczkę. I za każdym razem wracała. Aśka ma w sobie naprawdę ogromne pokłady wrażliwości, ale życie nauczyło ją też, że kto ma miękkie serce, tyłek musi mieć twardy. Po ukończeniu osiemnastu lat wyniosła się z bidula i rozpoczęła samodzielne życie. Od tego momentu szukała miłości. Zrozumienia. Ogromnie pragnęła zostać matką. Z Aśką poznałyśmy się na studiach. Od początku się polubiłyśmy, chociaż dużo czasu minęło zanim udało nam się zaprzyjaźnić. Aśka spotkała w swoim życiu wielu drani. Ona, naiwnie szukając miłości, była łatwą zdobyczą. W wieku 24 lat, gdy myślała, że nie jej przeznaczone jest życie rodzinne, poznała Marka. Dzisiaj są szczęśliwym małżeństwem z siedmioletnim stażem. Ich związek rodził się w bólach, ale z tego powstało coś pięknego. W dzień dwudziestych ósmych urodzin Aśki wzięli ślub. I rozpoczęły się starania o dziecko. Rok minął. Drugi. Aśka nie myślała o niczym innym. Zafiksowała się na punkcie macierzyństwa. Po wizytach u różnorakich specjalistów diagnoza była jednoznaczna – bezpłodność. Długi okres rozpaczy. Niezrozumienie świata. Aśka męczyła się z depresją. Aż do dnia, kiedy przypadkiem spotkała swoją ulubioną wychowawczynię z domu dziecka. I poszły na kawę. Aśka otworzyła się przed nią totalnie. Rozmowa zaowocowała wizytą Aśki i Marka w sierocińcu. Po czterech miesiącach byli rodzicami półtorarocznych bliźniaczek. Aśka odżyła przy nich. Była szczęśliwa. Miała rodzinę. Mimo to, gdzieś w tyle głowy marzyła o zajściu w ciążę. I zaczęła się o to modlić: „Jeśli Twoja wolą jest to, żebym nie miała własnych dzieci to daj mi siły, abym się z tym pogodziła. Lecz jeśli nie, to proszę – pomóż mi! Spraw, żebym zaszła w ciążę”. Modliła się bardzo długo. Traciła nadzieję, ale nie przestawała. Marek wspierał ją w tym całym sobą, mimo że był niewierzący i, przede wszystkim, znał diagnozę medyczną.


Miesiąc temu Aśka urodziła syna. Ich historia nieustająco mnie inspiruje i wyraźnie pokazuje, że można. Nie ma rzeczy nie możliwych. Jeżeli się chce to nawet w klapkach można wspiąć się na Mount Everest.

Mówiła : „To dla mnie za dużo, nie uniosę tego krzyża – pass!”. A jednak – dzisiaj, po 4 latach, jest wspaniałą matką, żoną i świadczy o tym, że można. Nie ma rowu nie do przeskoczenia. Nie ma za wysokiej góry. Opowiem Wam teraz historię mojej przyjaciółki – Aśki.


Aśka dzisiaj ma 35 lat. Od dziecka jej największym marzeniem było posiadanie rodziny. Wychowała się w domu...