To ta cholerna drabina, w której szczeble pękają, łamią się lub zupełnie wypadają. Pnę się już w górę, już widzę szczyt, efekt swojej pracy a serce tak bardzo kołacze. Drabina do osiągania celu. Kto wymyślił diety? Hasło: sport to zdrowie? Czy stanie na baczność? Raka jakoś nikt nie wymyślił a przyszedł, przyplątał się jak wsza, tyle że na stałe, odbierając nadzieję na totalnie wszystko, rozbrajając kość po kości, szyderczo się pastwiąc i żerując. Już nawet drabiny nie widać, szczyt we mgle gdzieś się zatracił, czy go jeszcze zobaczę? Jak trudno jest móc opowiedzieć o sukcesie, bo sukces to pojęcie względne albo zarezerwowane dla tych co faktycznie wielkich rzeczy dokonali, oni to mają się czym naprawdę pochwalić. Sportowcy, muzycy, pisarze. Moim sukcesem jest drabina, która chociaż jednego dnia przyniesie dobrą nowinę. Połatane szczeble, nowe wprawione, wtedy mogę swobodnie iść dalej. I jakimś trafem gęsta mgła opada i widać prześwit szczytu, znowu się uśmiecham, czuję, że jestem blisko, pachnie mój sukces.

To ta cholerna drabina, w której szczeble pękają, łamią się lub zupełnie wypadają. Pnę się już w górę, już widzę szczyt, efekt swojej pracy a serce tak bardzo kołacze. Drabina do osiągania celu. Kto wymyślił diety? Hasło: sport to zdrowie? Czy stanie na baczność? Raka jakoś nikt nie wymyślił a przyszedł, przyplątał się jak wsza, tyle że na stałe, odbierając nadzieję na...

To było zabawne. Podobno najłatwiej podnieść się z samego dna. Gadanie! Z samego szczytu nie spadniesz na dno, choćbyś był przekonany, że nie ma już nic pod tobą, a chodnik przed centrum handlowym nie może być brudniejszy. Może. A podniesienie się z tamtąd wymaga większej siły, niż można to sobie wyobrazić.
Przekonał się o tym mój znajomy. Biel szpitalnych ścian raziła go w oczy, szepty zgromadzonych wokół niego lekarzy wbijały się w umysł, a język pamiętał jeszcze smak rozpuszczającej się tabletki.
Kilka lat później biel powróciła, ale tym razem była symbolem nadzieji. Szepty również się pojawiły, ale tym razem komentowały jego heroizm. Na języku czuł smak plastikowej maski lekarskiej, która wbiła mu się w twarz. Tym razem to przed nim leżał pacjent, a on stał nad nim. Tym razem patrzył w dół, zamiast spoglądać na szczyt. Pamiętał, jak jego Everest wydawało się być przeszkodą niemożliwą do pokonania.
Bo było.
A on dokonał niemożliwego...

To było zabawne. Podobno najłatwiej podnieść się z samego dna. Gadanie! Z samego szczytu nie spadniesz na dno, choćbyś był przekonany, że nie ma już nic pod tobą, a chodnik przed centrum handlowym nie może być brudniejszy. Może. A podniesienie się z tamtąd wymaga większej siły, niż można to sobie wyobrazić.
Przekonał się o tym mój znajomy. Biel szpitalnych ścian raziła go w...

Jest taka osoba. Urodziła się i wychowała na wsi. W wieku 18 lat postanowiła, że zostanie zakonnicą. Była nią przez 5 lat. Choroba nie pozwoliła jej tam pozostać, musiała odejść. Nie mogła wrócić na swoją wieś - bo co ludzie powiedzą?! Wyjechała do miasta, poznała KOGOŚ. Dziś ma dwóch wspaniałych synów! Nieważne, że KTOŚ dawno odszedł... Ta osoba każdego dnia od 18 roku życia wspina się na swój Everest - zatrzęsienie opinią publiczną (lata 70), wystąpienie z zakonu, wyjazd daleko, ślub z KIMŚ, kto nie był tego wart, walka o dzieci, ucieczka... Walka o pracę, nowe życie, kolejna praca... i tak do dziś.

Jest taka osoba. Urodziła się i wychowała na wsi. W wieku 18 lat postanowiła, że zostanie zakonnicą. Była nią przez 5 lat. Choroba nie pozwoliła jej tam pozostać, musiała odejść. Nie mogła wrócić na swoją wieś - bo co ludzie powiedzą?! Wyjechała do miasta, poznała KOGOŚ. Dziś ma dwóch wspaniałych synów! Nieważne, że KTOŚ dawno odszedł... Ta osoba każdego dnia od 18 roku...

Dla mnie Everestem są osoby, które opiekują się swoimi rodzicami kiedy te tracą pamięć krótkotrwałą. Tylko ci, którzy słyszeli dziesiątki albo setki razy każdego dnia od swoich starszych rodziców: a kim ty jesteś? a co ja tu robię? itp. i dalej nimi się opiekują aż do końca mogą zrozumieć ten problem- jakie to są nerwy, wyrzeczenia...

Dla mnie Everestem są osoby, które opiekują się swoimi rodzicami kiedy te tracą pamięć krótkotrwałą. Tylko ci, którzy słyszeli dziesiątki albo setki razy każdego dnia od swoich starszych rodziców: a kim ty jesteś? a co ja tu robię? itp. i dalej nimi się opiekują aż do końca mogą zrozumieć ten problem- jakie to są nerwy, wyrzeczenia...

Markowi studia informatyczne szły gładko i dostał pracę w znanej firmie, a gdy zdobył tytuł inżyniera to podjął studia magisterskie. Poznał Ewę, której oczekiwania były duże. Mąż musiał mieć wysokie i dobrze płatne stanowisko, a te szanse w aktualnej firmie nie były wielkie. Wystartował więc do konkursu u światowego lidera i po pół roku dostał wymarzoną propozycję pracy. Jednak posadę w Kopenhadze musiał objąć do lutego kolejnego roku, a jego studia kończyły się dopiero w czerwcu. Ewa nie pojechałaby bez ślubu, ani nie była gotowa. Dziekan poradził by dyplom przygotował do lutego, a obronił później.
Poszedł z Ewą na koncert zespołu przyjaciół, którym załatwił sponsoring jego firmy. Po serii znanych piosenek wokalista zapowiedział premierę. W połowie utworu Ewa zapytała: „Czy ty mu nie mówiłeś czegoś o nas?”. Po owacyjnym przyjęciu piosenki przez publiczność wokalista zapytał: „A może zaproszę jej bohaterów na scenę?”. Co publiczność przyjęła skandując ich imiona.
Marek od razu wypalił w mikrofon: „Ta piosenka Ewo była specjalnie dla ciebie w dowód mej miłości, a ja chciałem się zapytać czy zgodzisz się wziąć mnie za męża?”. Widownia zaczęła skandować „Powiedz tak”. Ewa śmiała się wśród łez wzruszenia. Już po koncercie Marek zdradził jej swoje plany, a ona potwierdziła zgodę. Wkrótce znalazł promotora, który pomógł z magisterką w szybszym tempie. W lutym wzięli ślub i wyjechali do Kopenhagi, a w lipcu Marek obronił pracę dyplomową.

Markowi studia informatyczne szły gładko i dostał pracę w znanej firmie, a gdy zdobył tytuł inżyniera to podjął studia magisterskie. Poznał Ewę, której oczekiwania były duże. Mąż musiał mieć wysokie i dobrze płatne stanowisko, a te szanse w aktualnej firmie nie były wielkie. Wystartował więc do konkursu u światowego lidera i po pół roku dostał wymarzoną propozycję pracy....

Nie mogę napisać historii tylko o jednej osobie. Według mnie dobrym autorytetem są osoby niepełnosprawne, które codziennie pokonują wiele trudności. Zmaganie z chorobą jest jak przeprawienie się przez Everest. Osoby niepełnosprawne przeżywają to codziennie, każdy dzień jest dla nich męczarnią, lecz pod koniec udowadniają, że warto przetrwać wszystkie trudności, ponieważ życie jest tego warte. Tacy ludzie są motywacją dla innych. Pokazują, że trzeba wziąć życie w swoje ręce. Życie jest tylko jedno i od nas zależy jak chcemy je przeżyć. Jednak wiadomo, że nie wszystko zawsze idzie po naszej myśli, lecz mimo wielu porażek jest szansa na sukces. Pewnego dnia, każdy z dumą będzie mógł powiedzieć "Dałem radę, przeprawiłem się przez te wszystkie trudności i jestem z siebie dumny".

Nie mogę napisać historii tylko o jednej osobie. Według mnie dobrym autorytetem są osoby niepełnosprawne, które codziennie pokonują wiele trudności. Zmaganie z chorobą jest jak przeprawienie się przez Everest. Osoby niepełnosprawne przeżywają to codziennie, każdy dzień jest dla nich męczarnią, lecz pod koniec udowadniają, że warto przetrwać wszystkie trudności, ponieważ...

Leżę w całkowitych ciemnościach i z narastającym lękiem oczekuję budzika. Wiem, że zaraz zadzwoni, choć marzę żeby okazał się zepsuty. Boję się dzisiejszego dnia. Co tym razem wymyślą moi nowi koledzy? Wczoraj na stołówce wylali na mnie cały talerz zupy ogórkowej. Przed wczoraj ukradli plecak i wyrzucili go przez okno. Mam nadzieję, że nie przyjdzie im do głowy nic gorszego, ale wiem, że mogłoby.
Myślę o mamie. Mam wielką ochotę wyżalić się ze wszystkich swoich kłopotów, ale nie chcę dokładać jej dodatkowych zmartwień. Ma ich już wystarczająco dużo. Dla niej przeprowadzka z małej wioski do dużego miasta musiała być jeszcze trudniejsza niż dla mnie. Dlatego nic nie mówię.
Tęsknię za naszym starym domkiem. Za ogródkiem, za Mruczkiem i za babcią. Za świeżym powietrzem.
Koledzy z nowej szkoły dokuczają mi bo pochodzę ze wsi. Uważają się za lepszych, bo są z miasta. Mówią na mnie "wsiunka" lub "prostaczka".
Dzwoni budzik.
Otwieram oczy, wstaję.
Lubię chodzić po górach. Ostatnio wymyśliłam, że od dziś każdy dzień w szkole traktować będę jak górską wycieczkę. Wiadomo, że na szlaku zawsze wystąpią jakieś przeszkody. Tak samo jak w szkole. Ale nie ma lepszego uczucia, niż satysfakcja gdy zdobędzie się szczyt. I choć niektóre dni są do pokonania ciężkie jak Mount Everest, nie wolno się poddawać. Ci co się poddają nigdy nie będą podziwiać z góry cudownych widoków. Nie doświadczą cudownego momentu zakończenia wędrówki. Nie zrozumieją, że aby było dobrze, najpierw musi być źle.

Leżę w całkowitych ciemnościach i z narastającym lękiem oczekuję budzika. Wiem, że zaraz zadzwoni, choć marzę żeby okazał się zepsuty. Boję się dzisiejszego dnia. Co tym razem wymyślą moi nowi koledzy? Wczoraj na stołówce wylali na mnie cały talerz zupy ogórkowej. Przed wczoraj ukradli plecak i wyrzucili go przez okno. Mam nadzieję, że nie przyjdzie im do głowy nic...

Miała szesnaście lat i wielkie ambicje. Mieszkała w bloku w dużym mieście na Górnym Śląsku. Dwa pokoje, starsza siostra najchętniej spędzająca czas przed telewizorem, schorowana matka i ojciec, który spowodował wypadek i od tej pory szukał ukojenia w alkoholu.
Typowy dzień? Szkoła, potem udzielanie korepetycji (na początku lat 90. nie było to tak powszechne zajęcie jak dzisiaj), krótka wizyta u sąsiadów, u których zawsze był coś dobrego do jedzenia i dwójka dzieciaków, którymi czasem się zajmowała, i nauka do późnej nocy. Ojciec kazał wprawdzie gasić światło i krzyczał, że przesadza z nauką. Ale ona tylko zaciskała zęby i powtarzała daty z historii czy angielskie słówka.
*
- Sylwia dzwoniła! – mama zawołała z drugiego pokoju. - Będzie w Polsce na Sylwestra i powiedziała, że któregoś dnia do nas przyjedzie.
*
Ten sam szeroki dziewczęcy uśmiech. Właściwie nie bardzo się zmieniła... Zjeździła pół świata, m.in. odwiedzając wymarzone Indie, skończyła prawo ze świetnymi wynikami. Od kilkunastu lat pracuje w Brukseli, wyszła za mąż za Włocha, mają dwójkę ślicznych dzieci. Czasem odwiedza rodziców, czasem oni przyjeżdżają do Belgii. Nie ma do nich żalu, nie uskarża się na dawne trudności. A ja już nie jestem tą małą, okrągła blondyneczką, której kiedyś pilnowała. Mieszkam już gdzie indziej, wyglądam inaczej. Ale kiedy myślę o kimś, kto wytrwale dążył na swój szczyt, mam przed oczami tamtą nastolatkę z szarego bloku…

Miała szesnaście lat i wielkie ambicje. Mieszkała w bloku w dużym mieście na Górnym Śląsku. Dwa pokoje, starsza siostra najchętniej spędzająca czas przed telewizorem, schorowana matka i ojciec, który spowodował wypadek i od tej pory szukał ukojenia w alkoholu.
Typowy dzień? Szkoła, potem udzielanie korepetycji (na początku lat 90. nie było to tak powszechne zajęcie jak...

Dwudziestosiedmioletnia kobieta, matka dwójki dzieci i żona człowieka, który od ponad dwóch lat nie dawał znaku życia. Wyjechał do Niemiec na saksy, żeby się dorobić, jak wielu jego kolegów. Robię to dla wyłącznie dla mojej rodziny, powtarzał każdemu. Została więc sama, lata 80. dobiegały końca, mieszkała z rodzicami, którzy pilnowali jej dzieci i co dzien pytali, kiedy ON wróci. Robiła dwunastki w szpitalu. Jej szkolne koleżanki patrzyły na nią z ukosa, kiedy w swoim starym płaszczu i niemodnych już butach wracała popołudniami z pracy. Starała się poświęcać cały wolny czas dzieciom i za dużo nie myśleć, o tym co było, co jest, co się stanie. Kiedy wrócił skruszony i chciał ją pocałować, jakby nic się nie stało, odwróciła twarz. Spakowała mu walizki i kazała oddać klucz do domu. Nie płacił alimentów, bo formalnie był bezrobotny. Harowała więc dniami i nocami, aby jej dzieci otrzymały dobre wykształcenie. Nie zrobiła nic dla siebie, wszystko dla nich, ale jej trud się opłacił. Wspieła się na swój własny Everest, taszcząc niczym Syzyf swój kamień. Ale ona pokonała przeznaczenie. Dziś jest szczęśliwą matką i babcią.

Dwudziestosiedmioletnia kobieta, matka dwójki dzieci i żona człowieka, który od ponad dwóch lat nie dawał znaku życia. Wyjechał do Niemiec na saksy, żeby się dorobić, jak wielu jego kolegów. Robię to dla wyłącznie dla mojej rodziny, powtarzał każdemu. Została więc sama, lata 80. dobiegały końca, mieszkała z rodzicami, którzy pilnowali jej dzieci i co dzien pytali, kiedy ON...