Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacierają się kontury, rysy twarzy ulegają zamazaniu, aż w końcu pozostają jedynie rozproszone wspomnienia i niewyraźne poczucie straty. Nie uczucia, a pamięć o uczuciach. Tęsknota. Nostalgia. Żal tak ostry, że odczuwa się od niego ból w piersiach.

Myślę, że i w tym wypadku przyzwyczajenie rodzi krótkowzroczność. (...) Odległość ma swój urok - to właśnie on, niczym magnes, przyciąga podróżnika ku horyzontowi.

Zdolność piękna do natychmiastowego zatrzymywania nas nigdy nie przestaje mnie zadziwiać.

Nie jestem pewien, czego się bałem. Sypiałem samotnie na plażach, w świątyniach i lasach, lecz to miejsce było jakieś inne. Było szosą, a w pustej szosie nocą jest coś głęboko niepokojącego

W realnym świecie, świcie niepodróżowania, tkwiłem w dziwacznym układzie, polegającym na tym, że zgadzam się spędzać cały dzień, robiąc nieznośnie nudne i monotonne rzeczy, za co otrzymuję rekompensatę finansową – mniej więcej tak samo, jak lew morski bywa wynagradzany halibutem. Być może Czytelnik słyszał o tym pomyśle; nazywa się to „pracą”. Nigdy nie rozumiałem tego systemu, ale wiem tylko tyle, że utrata „pracy” może przynieść tragiczne konsekwencje w dziedzinie wyżywienia i zakwaterowania.

Odjechali, czując ulgę po wyplątaniu się z obowiązku dotrzymywania mi towarzystwa, a ja siedziałem na plaży, patrząc, jak ciemnieje niebo.