Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy
podniosłam wzrok, zdążyłam dostrzec cień maniakalnego
uśmiechu, nim popchnął mnie na ścianę.

Mięśnie w udach nadal drżały mi od wysiłku. Uwiel-
białem to. Tutaj nikt mnie nie oceniał, nie czułem na plecach
ciężaru presji. Mogłem być po prostu Leonardem, wolnym,
szczęśliwym i niepokonanym.

Starałam się
ignorować zapach, który mnie oplótł niczym trujące pnącze.
Wiedziałam, że to złe, toksyczne i na pewno nie skończy się to
dla mnie dobrze, ale już nic nie mogłam z tym zrobić.

Odsunął się ode mnie, żeby spojrzeć mi w oczy. To
spojrzenie trzymało mnie na uwięzi, było magnetyczne
i uzależniające.

Dlaczego musiała być dla mnie dziś taka dobra?
Akurat dzisiaj, kiedy w pancerzu z lodu i stali wokół mego
serca pojawiła się rysa.

Juliet nie
jest winna. Nigdy nie była. Nie zasługiwała na piekło, które
jej zgotowałem, ani na to, co ją czekało jutro. Ale ktoś musiał
zapłacić. Zdecydowałem.