Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ten, kto twierdził, że czas leczy wszystkie rany, był cholernym kłamcą. Niektóre rany nigdy się nie zagoją. I być może nawet nie powinny. Może potrzebujemy bólu, żeby pamiętać, jak ważni byli dla nas ludzie, których straciliśmy.

Podczas tych kilku sekund miałam wrażenie, że wszystko jest możliwe, że wszystko poza tą chwilą straciło znaczenie. Nawet to, co się wtedy wydarzyło. I co nas podzieliło i będzie dzielić już zawsze.

- Cieszę się. - Jego głos był tak cichy, że przez chwilę nie byłam pewna czy rzeczywiście go usłyszałam. - Przez kilka godzin niemal zapomniałaś o swojej nienawiści do mnie.

- Dla mnie umarłeś w dniu, w którym wyszedłeś ze szpitala.

Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że tak się na niego gapię, dopóki nie dotarłam wzorkiem do twarzy. Jego pełen satysfakcji uśmieszek podziałał na mnie jak kubeł zimnej wody.

Wcześniej moim miejscem odosobnienia była wnęka przy oknie, ale dziś potrzebowałam świeżego powietrza, bo czułam, że zaraz się uduszę. Nie to, że w moim pokoju, ale w ogóle w tym domu. Jakby wspomnienia, które w ciągu ostatnich kilku godzin osiadły na mojej klatce piersiowej, powoli wyciskały ze mnie powietrze.

(…) W tych rzadkich chwilach zapomniałam, jakim potrafił być bubkiem. Dziś przynajmniej był bubkiem w marynarce.

- Nie wiesz, co tracisz.
- Żel do włosów, słabe żarty i wymuszony wdzięk?