Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są słowa, których chłopcy zbytnio nie rozumieją, ale o nic nie pytają. Rozumienie wszystkiego nie zawsze przynosi korzyść.

Nie bardzo rozumiał, po co było się modlić, bo modlitwa nigdy go nie wybawiła od głodu ani nie ogrzała; zdawało mu się, że modlitwa działa gorzej niż koc i solidna pajda chleba.

Skoro Bóg był na weselu Kanie, to sam wie, jak dobrze jest się najeść i popić wina.

Nikt nie powinien zbroić niewinnych synaczków w sierpy i maczety, bo mogliby okazać się zdolni do wszystkiego.

Byli tylko chłopaczkami, którzy następnego dnia zrozumieli, że są uzbrojeni w narzędzia do ścinania trzciny.

Każdy ślad jest ko­lej­nym ka­mie­niem w nie­wi­dzial­nym murze od­dzie­la­ją­cym go od wszyst­kie­go, nawet tego, co jesz­cze może zo­ba­czyć, bo żeby odejść, nie wy­star­czy po­ko­nać od­le­gło­ści, trze­ba też zmu­sić do tego umysł.

Chłopcy nie wiedzą jeszcze, że panowie z miasta grożą swoim niewolnikom, że wyślą ich na wieś i że nawet wśród niewolników istnieją klasy. Wszędzie istnieją klasy.

Ten, kto nie wie, jest jak ten, kto nie widzi.

Komunikują się na pięści, jak ktoś, kto nie umie mówić.

Kiedy je­steś zbyt młody, nie wiesz jesz­cze, że nie­szczę­ście to pa­so­żyt zdol­ny wbić ci żądło tak głę­bo­ko, że rany za­czy­na­ją ro­pieć po la­tach, gdy naj­mniej się tego spo­dzie­wasz.

(...) kiedy nie masz kogoś, kto się tobą za­opie­ku­je, zo­sta­jesz bru­tal­nie wy­rwa­ny z dzie­ciń­stwa. To pewne.

Czło­wiek nie wie, w co wie­rzyć, kiedy wszyst­ko jest moż­li­we. Kiedy wę­dru­je się nie wia­do­mo gdzie, drogą, któ­rej nigdy wcze­śniej się nie wi­dzia­ło. Wszyst­ko, co mówią, wy­da­je się moż­li­we. A wszyst­ko, co ma zwią­zek z dia­błem, naj­bar­dziej.

(...) strach jest potężniejszy niż wstyd i duma razem wzięte.