Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie­ważne, jak bar­dzo żału­jemy danej chwi­li, i tak nie zmie­nimy skut­ków tego, co się stało. Czas bie­gnie tylko w jed­nym kie­runku.

Żało­wa­nie to nie­od­łącz­na część życia gli­nia­rza. Podej­mo­wane w ciągu se­kun­dy decy­zje mogą zawa­żyć na czy­imś życiu lub śmier­ci. Nie­pra­wi­dłowe opi­sa­nie włosa z miej­sca zbrod­ni może ozna­czać, że za­bój­ca pozo­sta­nie na wol­no­ści. Chwi­la zawa­ha­nia pod­czas star­cia może spra­wić, że ktoś zosta­nie ranny albo zgi­nie. Nie­wła­ściwe słowo bądź dzia­ła­nie w sytu­acji kry­zy­so­wej może dopro­wa­dzić do kata­stro­fy.

(...) do­pusz­cza­nie do tego, by w my­ślach ją­trzy­ły się mrocz­ne myśli i zmar­twie­nia, jest nie­od­łącz­ną czę­ścią bycia rodzi­cem.

Auto gro­ma­dziło awa­rie mecha­nicz­ne tak, jak nie­któ­rzy zbie­rają ku­po­ny raba­towe.

Lu­dzie, któ­rych obser­wu­jemy w sieci, za­wsze wy­da­ją się ide­alni. Ich ro­dzi­ny są szczę­śliwe jak żadne inne, ich wy­ciecz­ki biją na głowę wy­jaz­dy in­nych ludzi, a każde zdję­cie jest cu­dow­ne, godne pozaz­drosz­cze­nia, takie, jakie wszy­scy chcie­liby mieć. Ale praw­da oka­zy­wała się cał­kiem inna.

Prze­ko­nała się, że Insta­gram i Face­book do­słow­nie robią siecz­kę z mózgu. Lajki i komen­ta­rze pod po­stem użyt­kow­nika miały powo­do­wać za­strzyk dopa­miny i uszczę­śli­wić au­to­ra. To miało sens, każdy lubi dosta­wać lajki pod swoim po­stem na Face­booku. Tyle że tele­fon prak­tycz­nie zamie­niał się w oso­bi­sty sty­mu­la­tor dopa­miny. Tomo­gra­fia mózgu dowo­dziła, że u ludzi uza­leż­nio­nych od me­diów spo­łecz­no­ścio­wych mózg się prze­sta­wia, powo­du­jąc coraz więk­sze pra­gnie­nie laj­ków, retwe­etów i uśmiech­nię­tych bu­ziek.

(...) popa­da­nie w skraj­no­ści w każ­dym przy­padku przy­nosi wię­cej złego niż do­bre­go.

Po­win­ni wyma­gać od przy­szłych nego­cja­to­rów, żeby mieli dzie­ci. Nic nie przy­go­to­wuje le­piej do radze­nia sobie w sytu­acjach kry­zy­so­wych.

W przypadku uprowadzenia czasami ważne są
drobne szczegóły, mogą nam bardzo pomóc. – A nierzadko
dzieciak był jednak w domu, tylko schował się gdzieś albo
zasnął. Bywało też, że pewne szczegóły rzucały światło
na życie danej rodziny. A przecież w tej sprawie była kolejna
podejrzana, sama Edie Fletcher, jedyna osoba, która
rozmawiała z rzekomym porywaczem. Dzieci, które zaginęły,
często znajdowano martwe, zamordowane przez
własnych rodziców. Abby chciała poszukać wszystkiego,
co nie pasuje. A czego konkretnie, tego się dowie, kiedy
to zobaczy.

Halo? – głos jej się załamał, trawiony strachem i niepokojem.
– Eden Fletcher?
– Tak. Kto…
– Mamy pani syna.
To tylko sen, jeden z tych, w których spadała do szybu
windy albo w otchłań. To poczucie bezradności, ten uwięziony
w gardle krzyk. Tyle że te sny zawsze gwałtownie
się kończyły, kiedy się budziła.
Ale z tej rozmowy telefonicznej nie mogła się wybudzić.
– Czy nic mu się nie stało? – Dygotała, czuła, że zaraz
zemdleje. – Chcę z nim porozmawiać. – Nic mu nie jest. Śpi. – W zniekształconym metalicznym
głosie brzmiało zło. Był to głos człowieka do cna
zepsutego.
– Czego chcecie?
– Pięć milionów dolarów. Albo twój syn umrze.
– Chyba żartujesz. Ja nie mam takich pie…
– To zacznij je załatwiać, jeśli chcesz zobaczyć swojego
syna żywego. Obserwujemy cię. Pięć milionów dolarów.
Niedługo się odezwę. – Połączenie zostało przerwane.