Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Nic w tym dziwnego, przed chwilą zerwałam kilka sieci.
Boisz się pająków Mariam? To bardzo symboliczne i mądre stworzenia, a diabeł wcale nie jest taki straszny, jak go malują. Pająk nigdy pierwszy cię nie zaatakuje, zrobi to tylko w obronie własnej, to go pozytywnie wywyższa ponad ludzi – dodał, patrząc w jej przestraszone oczy, po czym znów się uśmiechnął i kontynuował – w życiu bym nie pomyślał, Mariam, że boisz się pająków.
– Mam względem nich ogromny respekt – odparła, jakby
na usprawiedliwienie, również się uśmiechając.

Na samym szczycie fasady widniał kamienny herb z królującym w samym centrum krukiem, otoczonym siedmioma pięcioramiennymi gwiazdami białego pentagramu. „Kruk” – pomyślała – „patron magii. Jakież to silne przesłanie dla tych, którzy nie boją się wejść w ciemność i pragną poznać najgłębsze mistyczne tajniki. Milczenie, które jest złotem. Wiedza, która jest najlepszym orężem…”. Poczuła dreszcz. Teraz gdy dotarła na miejsce, nagle wypełniła ją nie- pewność, czy chce iść dalej, czy naprawdę chce przekroczyć ową, jakże symboliczną bramę. Jednak nie miała innego wyjścia, jak nadal ufać w dobre zamiary i szczerość Alchemika. „Może w tym mroku naprawdę nikt mnie nie znajdzie” – pomyślała, lekko wzdychając.

Taką samą ważkę widziała dziś w ogrodzie staruszki i dokładnie taką samą przy Diabelskich Skałach. „Dziwne” – pomyślała. – „Wojowniczka, duszek natury, co chce mi przekazać, przed czym ostrzec?”.

- Droga adeptki to droga samotna, dobry mag nie potrzebuje niańki!

Mariam odetchnęła głęboko i zdobyła się na odwagę,

by zacytować jeden z ulubionych przez władcę Sarons

fragmentów wiersza Marsaya:

– Smutek w twoich oczach, mój panie,

strąca gwiazdy z nieba do otchłani …

ptaki milkną otulone mgłą poranka …

– Gdy płatki śniegu białym kobiercem przykrywają zielone wzgórza… – książę dokończył zdanie i z uśmiechem

zaskoczenia wstał i ruszył w jej kierunku ...

- Czytasz wiersze Marsaya?

Mariam wiedziała, że mężczyzna pragnie zmienić temat rozmowy i od razu podjęła to wyzwanie.

- Tak, wiersze Marsaya są mi bardzo bliskie, ukazują wolność i piękno, które znam z Sesex… – odparła z uśmiechem chwytając w dłonie książkę i odwracając okładkę, jakby chciała jej się lepiej przyjrzeć.

- Również bardzo je lubię. Fascynują mnie… Tak jak i ty, Mariam...